Lesbók Morgunblaðsins - 16.06.1990, Side 13

Mitsubishi Pajero Super Wagon V 6 3000
Allur frágangur er til fyrirmyndar og í Jf
heild býður bíllinn af sér góðan þokka.
Stássjeppi sem sam-
einar gömul gildi og ný
Pajero Super Wagon í kjörumhverfí sínu, þarna nýtur hann sín best utan vega
og einnig á erfíðum troðningum.
eir sem vamr eru „gamla
góða jeppanum," þess-
um eina sanna, hugsa
vafalaust: „Fjandakor-
nið að þetta geti kallast
jeppi,“ þegar þeir setjast
upp í Pajero eins og
þennan. Allt í fínheitum,
sætin, innréttingin öll, sjálfskipting, raf-
drifnar rúður, hraðastilling og svoleiðis
nýmóðins dót. Og svo er hann ekki á hás-
ingu að framan. En, um leið reka þeir sig
á annað sem minnir á gamla tíma: Litlu
opnanlegu homgluggarnir á framhurðun-
um eru á sínum stað og augljóslega er
hann ekki með sítengt aldrif. Traust! Eftir
svona vangaveltur og prófkeyrslu um göt-
ur og dálitlar ófærur komst undirritaður
að þeirri niðurstöðu, að Pajero getur gert
tilkall til jeppanafnbótarinnar og um leið
til að teljast stássvagn, þótt að sönnu sé
hann hvorki torfærutröll, né dúndrossía.
Aðkoman
Stílhreinn bíll, laglega teiknaður og
glansfelgurnar gera hann vígalegan. Það
er auðvelt að setjast inn í hann og rúmg-
ott fyrir ökumann og farþega. Fyrir þá
sem einhvem tíma hafa vanist því að aka
bfl, er ekkert eðlilegra en að setja í gang
og aka af stað. Þarf varla að hafa fyrir
því að kynna sér hvar þetta og hitt er,
það er einhvern veginn þar sem maður
leitar ósjálfrátt að því. Og stórir, framúr-
skarandi skýrir, mælarnir blasa við augum.
Aðrir mælar era til hliðar, þar á meðal
era hitamælir sem sýnir hitastig inni í
bílnum og úti, og klukka. Þessir síðastt-
öldu fá bágt fyrir að vera með stöfum úr
fljótandi kristalli og er ómögulegt að átta
sig á þeim í snarheitum við aksturinn.
Væri betra að hafa þar vísa, eins og á
hraða- og snúningshraðamælunum. Auk
þess er klukkan illa staðsett.
Aksturinn
Hann kippist af stað um leið og stigið
er á pinnann. Tekur síðan hægt og sígandi
við sér og nálin á hraðamælinum rennur
mjúklega upp á við. Þessi er sjálfskiptur,
væri ugglaust hægt að fá meiri hasar með
beinskiptingu. Sjálfskiptingin er mjúk,
hægt að fínna skiptingarnar, en ekki til
óþæginda. Breið dekkin valda því, að hann
á til að elta rásirnar í malbikinu, aftur á
móti koma kostir þeirra í Ijós utan malbiks-
ins, í holum og torfæram. Holumar valda
engum óþægindum, ijöðranin er þýð og
þó stíf, eins og algengt er orðið í dag,
loksins eftir hundrað ára bílaframleiðslu í
heiminum. Jafnvægi hefur fundist sem
gefur kost á að aka í þægindum á vegum,
en samt gefa fjaðrirnar ekki of mikið eft-
ir utan vega.
Pajero þessi er af lengri gerð og því
stefnufastari en styttri gerðin. Þótt ekið
væri greitt á holóttum vegi brá hann ekk-
ert út af stefnunni og skrikaði hvergi. Þar
sem maður situr hátt í bílnum, verða við-
brögð hans í beygjum svolítið ýkt, manni
finnst hann halla sér talsvert, en þegar
horft er á hann utan frá er það ekkert
meira en eðlilegt er. Svo er auðvitað til
stórbóta að hafa í honum hallamæli, sem
sýnir þau mörk sem óhætt er að halla
honum. Gott í torfærum, því að ógjaman
vill nokkur velta slíkum vagni, eða hvað?
Vélin
V6 rokkurinn er það nýjasta og besta
frá Mitsubishi. 141 hestafl togar þennan
nærri tveggja tonna vagn áfram. Hann
er reyndar 1.765 kíló að eigin þyngd, en
með fólki og farangri er ekki fjarri lagi
að segja að hann sé um tvö tonn. Heldur
finnst manni vélin löt, þegar bregða á við
og kippa fram úr næsta bíl. Þó er hægt
að bæta úr því með botngjöf, þá tekur
hann þokkalega við sér. Hins vegar er
þessi vél hreinasti draumur þegar skipt
hefur verið í lága drifið og farið að brölta.
í þessum prófakstri var til að mynda ekið
í klungri og í þungum sandi upp og ryður
hóla og lautir. Hvergi, eitt sinn né annað,
varð afls vant. Til þess að sú staða kæmi
upp þyrfti greinilega enn stærri dekk und-
ir bílinn, því að einu skiptin sem hann
náði ekki skriði upp í sandbrekkurnar var
þegar hann hreinlega spólaði af stað.
A lítilli ferð í klungri fór hann dijúgt á
hægaganginum einum og heyrðist varla á
vélinni að hún hefði fyrir því. Hún er að
öllu jöfnu hljóðlát, sem og bíllinn í heild,
heyrast fjarlægar daufar dunur, en þegar
botnað er rekur hún upp raustina, þó án
óþæginda. Þeir hjá Mitsubishi hafa greini-
lega fundið leiðina til að hafa vélina hljóð-
láta, en láta þó heyrast í hestöflunum.
Þægindin
Vel fer um ökumann og farþega og
útsýni er framúrskarandi gott. Sá galli er
þó á því, að speglar eru ekki stillanlegir
innanfrá, sem er heldur dapurt á svo vön-
duðum bíl sem að flestu öðra leyti er mikið
í lagt. í bæjaramferðinni er ljúft að aka
þar til kemur að hraðahindranum, öldun-
um. Þá hoppar hann leiðinlega ef ekki er
veralega hægt farið. Stýrið er heldur í
þyngra lagi til að snara því með annarri
hendi, en slær ekki í ófærum. Hávaði frá
vegi greinst. varla, en á holóttum vegi
hriktir í bílnum, ekki beinlínis skrölt, en
það heyrist að hann fer um holur.
Niðurstöður
Þegar undirvagninn er skoðaður er ekki
annað að sjá, en að hann sé traustur og
sterkur. Menn kunna að setja það fyrir
sig að ekki er hásing að framan, heldur
sjálfstæð fjöðrun. Svo fremi menn ætli
ekki að koma sér upp torfæratrölli á 40
tommu dekkjum, er hins vegar ekkert við
það að athuga. Spurning er hvort hentar
að hafa sjálfskiptingu eða beinskiptingu.
Þegar menn búast við að fara svaðilfarir,
er traustara að hafa beinskiptingu, af
þeirri einföldu ástæðu að þá er möguleiki
á að draga eða ýta í gang, ef bíllin skyldi
missa rafmagn. Að öðra leyti er sjálfskipt-
ingin ekki til trafala, fremur til þæginda
í almennum akstri og stendur sig vel.
Eyðslan er vel innan velsæmismarka. í
þessum prófakstri var ekið á þriðja hundr-
að kílómetra, þar af um 50 í lága drifinu.
Heildareyðslan varð um 16 lítrar á hundr-
aðið.
Eins og vikið var að í upphafi virðist
Pajero fremur vera stássbíll en jeppi við
fyrstu sýn. Það er þó engan veginn svo.
Með þeim takmörkunum sem lag bílsins
og stærð setur, stendur hann sig all vel.
Langt er á milli öxla, sem takmarkar brölt-
getu miðað við styttri bíla, en kemur aftur
til góða þegar þæfst er í snjósköflum og
við ýmsar aðstæður aðrar. Kramið er allt
nægilega öflugt til að óttalaust megi skella
sér út fyrir veg. Vandalaust er að klöngr-
ast um troðninga og óvegi og við þær
aðstæður fer bíllinn vel með farþegana.
Höfuðkostir hans, að dómi undirritaðs,
felast einkum í þrennu: Bíllinn er þægileg-
ur og ríkmannlega búinn. í öðra lagi er
vél og kram nægilega öflugt fyrir minni
háttar torfærur. I þriðja lagi er framdrifið
tengjanlegt, þar af leiðandi er í venjulegum
akstri aðeins ekið á afturdrifinu. Það spar-
ar bensín og eykur akstursöryggi. Aldrif
ætti aðeins að nota með varúð í vega-
akstri, jafnvel þótt mismunadrif sé milli
öxla.
Reyndar er ótalinn einn kostur, sem
ekki er svo smár. Það er verðið. Pajero
Super Wagon V6 3000 kostar 2.332.800
krónur og miðað við það sem gengur og
gerist á markaðnum verður það að teljast
gott verð í dag. Umboð hefur Hekla h/f.
Þessi Pajero er að öllu samanlögðu góð-
ur ferðabíll fyrir fjóra til fimm og mikinn
farangur. Hann getur rúmað sjö manns,
en þá sneyðist um farangursrýmið. Þetta
er kjörvagn fyrir þá sem þurfa að geta
bragðið sér út fyrir veg eða út á óvegi,
en vilja jafnframt eiga þægilegan fjöl-
skyldubfl. Bíllinn sameinar á skemmtilegan
hátt nýja tíma og gamla: Nýmóðins inn-
rétting og búnaður, þægindi í umgengni
og akstri, engin fyrirhöfn að tengja aldrif-
ið, eða skipta milli háa og lága drifsins,
driflokur era sjálfvirkar. Úr gamla tíman-
um höfum við trausta grind, tengjanlegt
aldrif, hátt undir hann og - litlu kvart-
gluggana á framhurðunum. Ef eitthvað
vantar, þá er það helst að geta læst drif-
inu að framan.
ÞJ

.kt_

■<e
A*

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 16. JÚNÍ 1990 f3