Lesbók Morgunblaðsins - 08.05.1993, Page 12

Þakka ég þér
orö þín
Nú kemur Höskuldur heim af þingi og spyr þessi tíðindi. Honum líkar heldur þunglega.
En meö því aö vandamenn hans áttu hlut í þá sefaðist hann og lét vera kyrrt.
Þeim Ólafi byrjaöi vel og tóku Noreg. Örn fýsir Ólaf aö fara til hiröar Haralds konungs, kvaö
hann gera til þeirra góöan sóma, er ekki voru betur menntir en Ólafur var. Ólafur kvaöst þaö
mundu gera. Fara þeir Ólafur og Örn nú til hiröarinnar og fá þar góöar viötökur. Kannast
konungur þegar viö Ólaf fyrir sakir frænda hans og bauð honum þegar meö sér aö vera.
Gunnhildur lagði mikil mæti á Ólaf er hún vissi aö hann var bróðursonur Hrúts.
En sumitmenn kölluöu þaö, aö henni þætti þó skemmtan aö tala viö Ólaf þótt
hann nyti ekki annarra að.
Olafur ogladdist er á leið veturinn.
Eigi skalt þu þess
fýsast, ekki veit ég
vonir skipa þeirra er
vestur um haf
mundu ganga.
Ferö a ég a höndum
mér að fara vestur um
haf og þætti mér mikiö
undir, að þú ættir hlut í,
aö sú yröi farin
sumarlangt.
9 ö
&V;
Gunnhildur gekk á tal þeirra og mælti
Nú heyri ég ykkur þaö tala
sem eigi hefur fyrr viö borið,
aö sinn veg þykir hvorum.
Ólafur fagnar
Gunnhildi og lætur eigi
niöur falla taliö. Síöan
gengur Örn á brott en
þau Gunnhildurtaka
þá tal. Segir Ólafur þá
ætlan sína og svo
hvaö honum lá viö aö
koma fram feröinni,
kveöst vilja komast aö
því sanna um aö
Mýrkjartan konungur
var móöurfaöir hans.
Þá mælti Gunnhildur:
Eg skal fá þér styrk til ferðar
þessarar aö þú megir fara
svo ríkulega sem þú vilt.
■r
-\
'12