Tíminn - 30.12.1966, Blaðsíða 11

FÖSTUDAGUR 30. desemb’er 1966
TÍIWINW
17. des. voru gefin saman i hjóna
band í Nesklrkju af séra Jóni Thor
arensen ungfrú Hanna S. Fredrek
sen og Alfreð M. Alfreðsson. Heimili
þeirra er að Nausthvémml 12, Nes-
kaupstað. (Studio Guðmundar,
Garðastr. 8, siml 20900).
17. des. voru gefin saman f hiona-
band af séra Frank M. Halldórssyni
f Árbæjarkirkju, ungfrú Margrét ís
aksen, Ásvallagötu 55, og Pétur S.
Gunnarsson, Sörlaskjóli 22. Heimili
þeirra er að Hraunbæ 142.
(Studio Guðmundar, Garðastræti 8,
simi 20900).
17. des voru gefin saman i hjóna
band í Háteigskirkju af séra Jóni
Þorvarðssynl, ungfrú Inga Sigurgeirs
dóttir, Skaftahlíð 9, og Þorsteinn
Eggertsson, Sörtaskjóli 36. Heim
ili þeirar er í Bergen. (Studio Guð-
mundar).
Orðsending
Dr. Jakob Jónsson verður frá störf
um næstu vlkur. í hans stað þjónar
sr. Jón Ilnefill Aðalstelnsson simi
60237.'
ar þú komst í læknisskoðun til
mín? t
— Ef þú heldur svona áfram,
verður það þú, sem við jörðum
næst.
— Ég vil ekki láta njósna um
mig. Ég er frjáls maður.
Það fór honum ekki vel að vera
drukkinn. Andlit hans var fölt, en
roði í vöngum og augnalokum.
Hann var að missa vald á hreyf-
ingum sínum og var orðinn
(þvoglumæltur.
— Heyrirðu það, læknir? Eg
hef aldrei getað þolað njósnara,
og hvað er hann að gera hér
nema....
Það var Maigret, sem hann
horfði á úr fjarlægð, hann barð-
ist um til að komast til hans og
hella sér yfir hann, Nokkrir
mannanna stóðu hlæjandi og
horfðu á hann. Einhver rétti fram
glas, læknirinn greip það og hellti
úr þvi á gólfið.
— Sérðu ekki, að hann er bú-
inn að fá nóg, Firmin.
Fram að þessu höfðu ekki orð-
ið neinar deiluy, engar stimp-
ingar. Þeir þekktu hvern ann-
an of vel til að fara að slást, og
allir vissu, nákvæmlega, hver var
! sterkastur.
i Maigret kom' ekki nær, hann
vildi forðast að æsa slátrarann og
lét því sem hann hefði ekki tek-
ið eftir því, sem var að gerast.
En hann hafði auga með hópn-
um og varð vitni að dálitlum at-
burði, sem gerði hann undrandi.
Stórvaxinn líkami Théos, bæjar
stjórans, kom vaggandi með hæðn
isglampa í augum og slóst í hóp-
inn með hinum. Hann hélt á glasi
af Pernod, en ekki vlni, og eftir
litnum að dæma var þetta sterkur
skammtur.
Hann sagði eitíhvað við lækn-
inn í hálfum hljóðum, rétti slátr
anum glasið og lagði höndina á
öxl hans. Hann sagði líka eitthvað
við hann og Marcellin virtist í
fyrstu ætla að brjótast um, ýta
honum frá sér.
Að lokum hrifsaði hann glasið,
tæmdi það í einni svipan og í
sömu andrá dofnuðu augu hans og
urðu svipbrigðalaus. Hann gerði
enn eina tilraun til að ota fingr-
inum ógnandi að lögreglufor-
ingjanum, en handleggur hans var
orðinn svo þungur, að hann gat
ekki lyft honum.
Það var eins og Théo hefði fellt
hann með einu höggi, hann ýtti
honum að stiganum og upp,
eftir nokkur skref varð hann að
taka hann upp og bera hann.
— Þér hafið ekki gleymt boði
mínu?
Læknirinn, sem hafði gengið yf
ir til Maigrets varp öndinni léttar
um leið og hann sagði, næstum
með sömu orðum og gamli maður-
inn í horninu:
— Það er búið að koma henni
ofan í jörðina. Eigum við að fara?
Þeir smeygðu sér í gegnum
þröngina og út á gangstéttina þar
sem þeir töltu um dálitla stund.
— Áður en þrír mánuðir eru
liðnir, verður röðin komin að
Marcellin. Ég er alltaf að segja
við haiin: — Marcellin, ef þú
hættir ekki að drekka, áttu ekki
langt eftir! Hann er kominn á
það stig, að hann borðar sama og
ekkert.
— Er han . veikur?
— Það éru allir veikur í hans
fjölskyldu. Hann er átakanlegt til
felll
— Er Théo að koma honum í
rúmið uppi.
— Við urðum einhvern veginn
að losa okkur við hann.
Hann opnaði dyrnar. Það var
dásamlegur matarilmur í húsinu.
— Viljið þér glas fyrir matinn?
— Þakka yður fyrir, ég held
ekki.
Vínlyktin hafði verið svo sterk
í kránni, að maður hefði getað
orðið drukkinn af þvi einu að
anda henni að sér.
— Sáuð þér jarðarförina?
— Aðeins úr fjarlægð.
— Ég svipaðist um eftir yður,
þegar ég fór frá kirkjugarðinum,
en sá yður ekki. Er maturinn til-
búin, Armande?
— Eftir fimm mínútur.
Það var aðeins langt á borð
fyrir tvo. Systir læknisins vildi
helzt borða í eldhúsinu, alveg eins
og ráðskona á preshssetri.
— Fáið yður sæti. Hvað finnst
yður um þetta?
— Um hvað?
— Um ekkert. Um allt. Hún
fékk stórkostlega útför!
— Skólastjórinn er enn þá í fang
elsi, rumdi Maigret.
— Einlhver varð að fara þang-
að.
— Mig langar að spyrja yður
að dálitlu, læknir. Haldið þér að
það hafi verið margir í hópnum
sem var við jarðarförina, sem trúa
að Gastin hafi drepið Léonie Bir-
ard? '
— Það hljóta að hafa verið
jnokkrir. Sumt fólk trúir hverju
j sem er.
— Og hvað með hina?
í fyrstu gat læknirinn ekki skil-
ið hvers vegna hann var að spyrja
að þessu. Maigret útskýrði:
j — Við sfculum segja, að einn
af táu trúi að Gastin hafi hleypt
af skotinu.
— Það er um það bil rétt.
— Þá hafa hinir níu sína eigin
kenningu.
— Vafalaust.
— Hvern hafa þeir grunaðan?
— Það er misjafnt. Ég held, að
hver þeirra gruni þann mann,
sem hann vildi helzt að væri sekur.
— Og enginn segir neitt um
það? ,
— Ég býst við að þeir geri það
sín á milli.
— Hafið þér heyrt einhvem,
hafa orð á grun sínum?
— Þeir tala ekki um þannig
hluti við mig.
A- En hafa þeir engar álhyggjur
af því að skólastjórinn er í fang-
elsi ef þeir trúa, eða halda að
hann sé saklaus?
— Þeir hafa svo sannarlega eng
ar áhyggjur af því. Gastin er ekki
einn af þorpsbúunum. Þeirra skoð
un er sú, að ef lögreglustjórinn
og rannsóknardómarinn hafa vilj-
að taka hann fastan, þá er það
þeirra mál. Það er það sem þeir
tveir fá borgað fyrir.
— Mundu þeir láta dæma hann
saklausan?
— Án þess að depla auga. Það
hefði auðvitað verið öðruvísi, ef1
það hefði verið einn af þeirra
mönnum. Eruð þér farnir að
skilja? Ef það verður að ákæraj
einhvern, vilja þeir heldur að það
sé einhver utanaðkomandi.
— Trúa þeir Sellier l.’.rengnum?
— Marcel er góður diongur.
— Hann hefur logið.
— Mér þætti gaman að vita
hvers vegna.
— Hann hefur kannski haidið
að faðir hans mundi verða ákærð-
ur. Gleymið ek.ki, að móðir hans
er systurdóttir Léonie gömlu og
erfir allar eigur hennar.
— Ég hélt að gamla konan
hefði alltaf sagt, að systurdóttir
hennar myndi ekki fá eyri.
Læknirinn varð dálítið vand-
ræðalegur. Systir hans kom inn
með forréttinn.
— Voruð þér við jarðarförina?
spurði Maigret hana.
— Armande fer aldrei í jarðar-
farir.
Þeir fóku þegjandi til matar
síns. Maigret varð fyrstur til að
rjúfa þögnina méð þvl að segja
eins og við sjálfan sig:
— Það var ekki á þriðjudaginn
sem Marcel sá Gastin koma út úr
verkfærageymslunni, það var á
mánudaginn.
— Hefur hann viðurkennt það?
— Ég hef ekki spurt hann að
því ennþá, en ég er næstum viss
um það. Þegar skólastjórinn var
að ganga yfir skólalóðina um morg
uninn sá hann hlújárn liggja á
jörðinni og fór með það í verk-
færageymsluna. Marcel sagði
ekkert á þriðjudagskvöldið eftir
að líkið hafði fundizt, og honum
datt ekki í hug að ásaka kennara
sinn þá.
Hann fékk hugmyndina ekki
fyrr en seinna, kannski varð hann!
vitni að einhverjum samræðum og
ákvað þá að gera þetta.
Hann sagði ekki beinlínis ósatt,
Eonur og börn eru sérfræðingar
í svona hátfgerðum lygum. Hann
spann ekki neitt upp, hann flutti
einfaldlega atfburðinn yfir á ann-
an dag.
— Það er fremur hlálegt!
Ég er viss um, að hann er núna
að reyna að teíja sjálfum sér trú
um, að það hafi raunverulega ver-
ið á þriðjudaginn sem hann sá
skólastjórann koma út úr geymsl-
unni. Hann getur það auðvitað
ekki og hann hlýtur að vera bú-
inn að skrifta.
— Hvers vegna spyrjið þér ekki
prestinn.
Vegna þess, að ef hann segði
mér það mundi hann verða að af-
hjúpa leyndarmál skriftarbarna
sinna. Presturinn gerir það ekki.
Ég var að hugsa um að spyrja
nágrannana, fólkið í kaupfélaginu
til dæmis, hvort þeir hefð séð
Marcel fara inn í kirkjuna þegar
engin messa var, en núna veit ég
að hann fer þangað yfir skólalóð-
ina.
Kalfasteikin var alveg mátulega
steikt og baunirnar bráðnuðu í
munninum. Læknirinn hafði töfr-
að fram flösku af gömlu- víni.
Daufur kliður heyrðist að utan
frá fólkinu sem stóð og talaði sam-
an á torginu og garðinum við
krána.
Gérði læknirinn sér grein fyrir
því, að Maigret var eingöngu að
tala til að reyna hugmyndir sínar
á áheyranda sínum? Hann fór í
marga hringi í kringum sama mál-
efnið, en kom aldrei að kjarnan-
um.
— Satt að segja held ég að það
hafi ekki verið til að bjarga föður
sínum, sem Marcel spann upp þessa |
sögu.
Hann fékk skyndilega þá til-
finningu, að Bresselles vissi meira
um þetta má'. en hann vildi viður-
kenna.
— Jæja?
— Sjáið þér, ég er að reyna að
líta á málið frá sjónarhóli barns.
Ég hef haft það á tilfinningunni
alveg frá byrjun að þetta sé barna
mál, sem hinir fullorðnu hafa
blandazt 1 fyrir slysnL
Hann horfði beint framan í
lækninn og bætti við festulega:
— Og ég verð stöðugt sannfærð
ari um, að hitt fólkið viti það líka.
— Ef því er þannig varið getið
þér kannski fengið þ-ð til að tala?
— Ef til vill. Þetta er erfitt,
ekki satt?
— Ákaflega erfitt.
ÚTVARPIÐ
Föstudagur 30. des.
7.00 Morgunútvarn 19 nn
degisútvarp
13.15 Við
sem heima
sitjum.
Hersteinn Pálsson les söguna
„Logann dýra“ eftir Selmu
Lagerlöf (2). 15.00 Miðdegisút-
varp. 16.00 Siðdeglsútvarp. 16.
40 Útvarpssaga barnanna:
„Hvíti steinninn" eftir Gunnel
Linde Katrín Fjeldsted les
söguna í eigin þýðingu (2) 17.
00 Fréttir Miðaftanstónleikar.
18.00 Tiikynningar 18 55 Dag-
skrá kvöidsins og veðnrfreg-ir.
19.00 Fréttir. 19-30 Kvöldvaka
a. Lestur fornrita: Völsunga
saga. Andrés Björnsson >es '9)
b Þjóðhættir og þjóðsögur Þór
Magnússon safnvörður talar um
þjóðhætti c. „Góða veizlu gjöra
skal“ Jón Ásgeirsson kynnir ís
lenzk þjóðlög með aðstoð söng
fólks. d Hvers virði er dag-
bókin? Þorsteinn Matthíasson
skólastjóri flytur frásöguþótt.
e. „Mundi vit að heyja hildi“
Þorsteinn Ö Stephensen les
kvæði eftir Vtktor Rydberg í
þýðingu Jakobs Jóh Smára 21.
00 Fréttir og veðurfregnir 21.
30 Viðsjá. 21.45 Kórsöngur:
Norski sólistakórinn syngur þar
lend lög: Knut Nvstedt s’ióm
ar. 2200 Kvöldsagan: „Jóla-
stjarnan" eftir Pearl S Buck.
Amheiður Sigurðardóttir mag
ister lýkur lestri þvðingar sinn
ar (3) 22.20 Frá Mozart-tónleik
um Sinfóniuhljómsveitar ís-
lands i Háskóiahiói kvöldið J5-
ur Stjórnandi’ Ragnar Björns
son. 23.10 Fréttir i stuttu máli-
Dagskrárlok.
Laugardagur 31. desember
Gamlársdagur
7.00 korgunútv. 12-00 Hádeg
isútv. 13.00 Óskal- sjúkl. Sigr.
Sigurðard. kyn-^i'- ia?o wv3n
framundan
Haraldur
Ólafsson
dagskrárstjóri og Þorkell Sig
urbj’órnsson tónlisiarf-r'trúi
kynna útvarpsefni. 15.00 Frétt
ir 15.10 Veðrið í vikunni Páll
Bergþórsson veðurfræðingur
skýrir frá. 15.20 Einn á ferð
Gísli J. Ástþórsson flytur þátt
i tali og tónum. 1600 Veður-
fregnir. 18.00 Aftansöngur í
Fríkirkjunni 19.00 Fréttir 19.
30 Alþýðulög og álfalög. 20.00
Ávarp forsætisráðherra /20,30
Lúðrasveit Reykjavíkur leikur
21.00 Á síðasta snúningi
skemmtiþáttur. 2300 Göm'u
dansarnir 23.30 Annáll ársins
Vilhjálmur Þ. Gíslason útvarps
stjóri talar 23-55 Sá'mur
Klukknahringing. Áramóta-
kveðja.Þjóðsöi.tfurinn (H!ó) 0.
10 Dansinn dunar. 02.00 Dag-
skrárlok.
morgun