Tíminn - 27.06.1967, Qupperneq 8

klaustursins Thoronet norður af St
í Provence.
MINNING
Ásta Jónas-
dóttír
Bijúkrunarkona
F. 18. jam. 1909. D. 18. júní 1967
Dýpsta sælia og sorgin þunga
svífa hljóðlausit yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
Þhð' var dimmt yfir á síðast-
iiðnuin þjóðhátíðardegi. oldcar, en
iþað átti eftir að dimma meir.
Daginn eftir 18. júní síðiasitliðinn,
frétti ég um slysfarir og diauða
vinkonu okkar og sitarfssystur _ við
Sjúkrahús Hvítahandsms, Ásitu
Jónasdóttur, hj úkrunarkonu.Aldrei
hefir mér brugðið meir við
mdlátsfregn mér vandalausra.
Þegiar válegir og skyndilegir at-
burðir sem þessi gerast, stendur
maður orðlaus, spyr og starir.
Hvemig má svona lagað gerast?
Hver skilur franwiindu þessa lífs?
Hún, siem var alltaf svo glöð og
hjálpfús og enn á miðjum aldri,
dáin, horfin á auglaibragði. Þannig
hefir áreiðanlega mörgum .fleirum
en mér orðið innanbrjósts við
þessa fregn.
Ég var svo lánsöm að kynnast
henni á námsárum okkar. Við sótt
um kennslusitundir siaman vetrar
l angit, otg stundum unnum við sam-
tímis á sömu deild. Hún var einu
ári á undan mínum árgangi, út-
skriflaiðist hjúkirunarikona vorið
1941.
Allar hugsum við með hlýhug
lil þeirra ára. Lífið var ef til vill
stundum dálítið erfitt á köflum en
lífca oflt skeimmitileigt. Þá vorum
við ungar og óreyndar. Við þurft
um að fá að viita allt og læra allt.
Það var eftirvæntmg og spenna í
loftinu. Það vtar sannarlega nautn
að fá fróðleiksþrá sinni svalað.
Það sem alltaf gefur hjúkrunar
starfinu sinn sérstæða ljóma er
nieðal annars það, að fá firæðslu
og svör við nýjum og nýjum ráð-
gátum, og þéigar þ/aið tekst að
létta byrðar annaira.
Til þessa starfs bafa jafinan, val
ízt miargar ágætar stúltour að
niannkostuvn o>g hæfileikum. Ein
ibeirra var Ásta Jónasdóttir.
Það sem mér fannst allital ein-
kenna bana mest var sú glaðværð
astað og hlýjia samúð, sem alltaí
lagði frá henni- Það leið öllum
svo vel í návist hemnar. Það var
eins oig hún værf kjörin til að
- eftir-
sóttasta sumardvala
héraöiö í Frakklandi
Allflestir íslienzkir ferðamenn,
sem til Frafckliands koma, láta
sér næigjia nokkurra daga dvöl
í bong borganna París. Þeir
klífa Tour Eififel, munda mynda
véiarnar á Montmiartrehæð eða
í Montpamasse, reikia um Rue
de Rivoli og Ohamps Elyséss,
bregða sér kvöldstund í Folies
Bergére eða á Palaoe Pigalle;
ihverfa svo beint heim aftur frá
París og álíta sig hafa kynnzt
Fröfckum og Fralkíklandi bfera
iþó nofckuð vel. Þetta er út-
breiddur misskilningur meðal
hinna rúmlega 25 milljóin er-
lendu gesta, sem árlega sækja
Paris heim. Höfuðborg Firafck
lands er að vísu ramm-frönsk,
en þó samitímis ein alþjóðleg
iasta borg heims, og mun láta
næirri að þriðji hver miaður,
sem slítur gangstéittarsteinun-
uim Pairisarborgar yfir sumar-
mánuðina sé gestur, — oftast
útlendingur. Hið eiginlega
Frakkland byrjar raunar ekki
fynr en Plarís sleppir.
Obbinn af Parisarbúum, sem
yfirleitt geta veitt ^sér sumar-
leyfi, fer að lvuigsa til hreyfings
þegar líða tekur á júnímánuð,
og meira en helmingur hinna
veraMairvönu Parísarbúa, sem
léttfe heimdraginum, kjósa að
eyða frfdöigum sínum í bezta
sumarleyfis-hóraði Fraikklands:
La Provence-
Þeir eiginleibar Provence,
sem gerir héraðið eftirsóttast
til sumardvalar í augum Frafcka
sjálfrtei, etru augljósir, þegar
þangað er komið: Hæðótt liands
lag, skreytt vínekrum, sýpress
lundum, olívuekrum og eikar-
skógum, glampandi sólskim og
þægilegur hiti Miðjiarðarhafs-
loftsliagsins og gnótt baðstaða.
Gisting og viðurgemingur all
ur bostar yfirleitt ekki nemla
helming þess, sem torafist er á
Cote D‘Azur og í Frönsku Ölp-
unum. Þar við bætist, að marg
ar borgir og þorp í La Provence
teljast að húsagerðariist og
sitaðsetningu með því fegursta
sem Frakikland getur státað aí,
og er þá mifcið sagt. Sum hinna
merkilegustu mannvirkja í
Pirovence eru firá þeim tímum,
er Rómverjar réðu þarna ríkj-
um: í suðvesturhluta héraðsins,
miðja vegu (20 fcm) milli
Nimes og Avignion, er Pont
du Gard, ein hin bezt varð
veitta og stórfenglegasta róm
verska „vatnsveitúbrú“, sem ti
er. Borgimar Nímes og Avign
oú hafia auk þess sjálfar óhemji
aðdráttarafl, jafnt fyrir inn
lenda sem erlenda gesti.
N í m e s
er hvað glæsileik og fjör sner
ir, eins konlar vasaútgáía Parí
arborgar; þax er fjölsbrúðug
skemmtania- oig fcaffihúsalíi
sægur aí hinum fegurstu listi
verkum í húsagerð, allt frá döj
um Rómverjia fram til síðusti
ára. Hið sérstæðla, bæði vi<
rómverska Hringleikahúsið
Arénes, oig Rómverska Hofið
(Miaison Carrée) í Nimeo
er, að þetta eru einhver glæsi
legustu og um leið einhver
varðveittu minnismerki róm-
verskrar • byiggingiarlisitlar í
heimi. Bæði þessi mannvirki
bera sterkan svip af klassískri
grískiri bygginigarlist. Jardin de
tai Fontaine í Nimes var gerð
ur á 18. öld og er talinn einn
fegursti og fjölskrúðuigasiti lysti
garður heims.
< - ><?■ -v- 0í Hfti BfivrilíiH —
Avignion n'iöv
s-tátar m. a. af Páfahöllinni frá
þeim tímum, er borgin var að-
setur páfia (14. öld). 40 km suð
ur af Avignion er borgin Ar-
les, hin forna höfuðborg Pro-
vence frá dögum Rómaveldis,
og geymir fjölmargar minjox
frá þeim tímum. Borgin, sem
stendur neðst við Rhonefljótið,
er annáluð fyrir fegurð. Hið
gnma má segja um Aix - en
Provence, afiax fjölsótt ferða-
mannaborg, um 30 km fyrir
norjjan llarseille.
S|álf Marseille, næst fjöl-
mettniasta borg FrakkXands, er
vel þess virði að hún sé skoðuð,
enda þótt borgin hiafi anmars
aildrei þótt neitt sérstafct auigna
Hin fræga kapella Notre-Dame d'Aumune viS rætur fjallsins
Montmirali í Provence.
yndi fierðamanna, þarna getur
þó að líita mörg hinna últra-ný-
tízkuleigu stórhýsa, sem færðu
höfundinum, Le Corbusier
heimsfrægð. MiarseUle er há-
vaðasömust fnanskra borga, og
ástandi umferðlarinnar að óg
í borginni verður tæpast hetur
lýst en sem varhugaverðasta
ömgþveiti, þrátt fyrir þessar
fiunfcunýju, ágætu bílabrautir,
sem terngja Marseille við Pro
vence og Cote D‘Azur og liggja
um borgina sjálfia. Mesta glæsi
gata i MlarseiUe er La Canebiére
sem liggur upp frá Gömlu höfn
inni, Vieux Port, víkinni, þar
sem Griikldr nárnu land 600
árum f. Kr. og stofnuðu grísku
nýlemduborgima Massalía. Hótel
in við La Oanebiére eru öll
í lúxusflokki og álíka dýr og
þau dýrustu í París.
Einn af kostunum við sumar
dvöl í Provence er sá, að marg
ir ef baðs-töðunum þar eins og
t. d. Par-t de Bouc, Caxro og
Sausset-les-Pins taka ýmist
ekkert eða þá mjög vægt gj-ald
fyrir afnot af baðströndunum,
og hið sama er að segja um
flesta baðstaði við hið víðáttu
mikla lón, Etlamg de Beme, norð
vestur af MarseUle.
Það er sannarlega óhætt að
mæia mjög með La Provence
við þá íslemzku ferðamenn, se::i
óska efitir að eyð-a á eigin spýt
ur — ef tU vill á eigin bíl —.
umaðslegu, sólrífcu tveggja til
þriggja viknia s-umarleyfi er-
lendis á fremur ódýran en með
öllu ógleymamlegan hátt.
H. Vilhjálmsson.
lýsa í kringum sig og létta öðrum
lífið.
Eftirfar-andi ljóðlínur, sem voru
ortar í minningu móður mimnar
fyirir réttum 18 áirum, eiga efcki
síður við í minninigu Ástu.
Gleðisólu skýia ský
skuggar flalla á hugarbláinn-
Veðumæmri veröld í
vinir fjúfca hurt sem stráin-
Hennar verfc og vinhlý ást
verða lengst af þeim í minni,
sem hún uirni og eldrei brást
æviiangt á vegferðinni.
Meðfædd bliða, leikni, list,
lyndisprýði í dagfarsblænum
báru tíðast fremst og fyrst
frúnni þýðast, vitni í bænumu
Henniar fóta- og tungutak
titra á öldum minninigannia
eins og ljúfsárt lóukvak
leiki á strengjum vordaganna.
Sofðu i friði, vina, vært,
vífcka sviðin, léttir strauminn.
Þökk fyrir liðið, ljúft og kært.
— Lífið kliðar bag við drauminn —
Móti gestum brosti bær
birtist göfug-menni.
Gef oss, fósturfoldin kær,
fleiri líkar henni.
Að gleðja, huigga og græða
og grátinn að þerna hvarm-
Hann entist og logaði alltaf
eldurinn þér við barm.
Ég spyr enn: Hvers vegna er
iþessi Ijósgeisli svo snögglegia og
miskunnariaust tekinn frá ofckur?
Húh á vafalaust eftir að lýsa mörg
um, sem ljósvan-a eru, á æðri og
óförmuim leiðum.
Við eiginmlamn hennax, börn,
ástvini alla og skjólsitæðinga mundi
ég vUja se-gja þetta: Það er emginm
fátækaxi en sá, sem ekkert hefir
að missa. Og — það, er ernginn
ríkari en sá, se-m mikið hefir að
missa- — Þið eruð rík í sorg ykk-
er. —
Þið, og við öll, sem hana þekk-t
um, erum sæl í endurminningunum
um hania, þær getur enginn tekið
frá okfcur.
Guð blessi þína björtu sál og
aUar minminigamar um þig, sem
við erum þafcfclát fyrir. Hlýju geisl
amir frá þér munu lýsa okkur
öllum á ókomnum leiðum-
Guðrún J. Einarsdóttir.
Trúin flytur fjöll. — Við flytjum allt annað.
SENDIBÍLASTÖÐIN HF.
BÍLSTJÓRARNIR AÐSTOÐA
TÍMINN
ÞRIÐJUDAGUR 27. júní 1967