Tíminn - 28.09.1967, Síða 5

FIMMIUDAGUR 28. sept 1967.
TÍMINN
Um útvarpið
Aifcureyringur skrifar:
„Kæri Landfari.
Það er orðið langt síðan ég
hef sent ykkur línu, en þegar
ég hef gert það, hefur það verið
birt fljótt og vel. í gærkvöldi
hlustaði ég á viðtal í útvarpinu,
við formann Framsóknarflokksins,
Eystein Jónsson, (maður, sem ég
met mjög mikils). Þar kom fram,
sem Framsóknarmenn héldu fram
fyrir siðustu kosningar, að hin
gullnu loforð ríkisstjórnarinnar
fyxir kosningarnar, voru eins og
vindbjaðra sem út er blásin,
springur svo allt í einu og verður
að engu. (Þetta eru mín orð, ekki
Bysieins). Það var sorglegt þegar
svikamylla samstöðuflokkanna
feildu Helga Bergs, hinn mæta og
sanna stjórmmólamann.
Svo vík ég að öðru efni. Allar
þessar sögur, sem nú eru lesnar
í útvarpinu, éru óþolandi, tala nú
ekki um þessa sem lesin er milli
2.30—3 e. h. Hún er beinlínis ljót
Það var sannarlega tilhlökkunar-
efni meðan Kapitola var lesin og
það af slíkum snillingi. Hvers
vegna er ekki hægt að velja létta
og hrífandi sögu og þá ekki síður
þýdda.
Við hér nyrðra óskum eindregið
eftir því. Eitt finnst mér einkenni
legt að þetta fólk sem fær ' að
velja lögin í laugardagsútvarpinu,
skuiu velja útlend lög, og texta,
aþs konar aríur í moll og dúrum,
sem það nefnir svo. Við fáum ekki
íslenzk lög, þeir í'útvarpinu hljóta
þó að eiga gott safn af þeim.
Að síðustu skorum við á þá sem
ráða vali léikritanna á laugardags
kvöldin, að Velja þau öðru vísi
en gert hefur verið, ekki bölvað-
ar langlokur, hundleiðinlegar, held
ur létt og skemmtileg og þá líka
stundum íslenzk. Þetta þráum við,
eldra fólkið. Getur ekki háttvirtur
Þorsteinn Ö. tekið þessa áskorun
til athugunar. Það.er sagt hér, að
hann sé hinn ráðandi maður í vali
leikrita, enda kemur varla fyrir
að hann sé ekki þátttakandi í leik
ritum.“
Austfirzkar íþróttir
i.Öllum er kunnugt um það að
iá sviði frjáls þrótta hafa Aust-
firðingar lítið látið að sér kveða,
en heíur nokkur velt því fyrir
sér, hvað í raun og veru veldur
þessu. Síldin og hin mikla vinna
á auðvitað mikinn þátt í þessu,
en eru þar með öll kurl komin
til grafar? í sumar var haldið
frjálsíþróttamót í Breiðdal og var
það vandlega auglýst. íþróttafólk
fjölmennti, en bíðum nú við. Lát-
um það nú vera þó mótið væri
hvorki sett eða því slitið! Látum
það vera þó algjör ringulreið ríkti
í skipulagi, þannig að oft þurfti
að biða í stundarfjórðung eftir
næstu grein og að úrslit í 100 m.
hlaupi væru strax á eftir riðla-
kepninni, án þess að keppendur
fengju að hvílast! Látum það einn
ig vera þó 1500 m. hlaupalbrautin
reyndist vera aðeins 1125 m., sem
kom þó ekki í ljós, fyrr en tjíma-
verður sáu að við lá að sett hefði
verið nýtt heimsmet! Látum þetta
allt vera, en að enn (22. sept.)
skuli ekkert hafa heyrzt um úrslit
mótsins, hvað þá bólað á farand
bikurum og verðlaunapentngum,
sem afhenda átti í kaffidrykkju
„seinna í sumar“, eins og einn
forustumaður mótsins orðaði það,
það finnst mér slá öll met.
Haldið þið, lesendur góðir, að
svona nokkuð verði lyftistöng
austfirzku íþróttalífi?
Haidið þið, að menn verði jafn
afjáðir í að mæta á næsta móti?
Svarið verður afdráttarlaust nei.
Það er s-vona nokkuð, það er vönt
unin á hæfum mönnum í forustu
störfln, sem brýtur niður íþrótta-
áhugann.
G.B." i
Leiðrétting
í grein eftir mig, sem birtist
í Tímanum þriðjud. 19. sept. _s.l.
urðu nokkrar prentvillur. Átti
þetta að vera svona: eða þá of
margt í högum, heimahögum eða
afrétt . . . . Sé flutt til verri
skilyrða, getur illa farið. En sé
flutt til betri skijyrða, má búast
við meiri afurðum en fénaðurinn
áður sýndi.
Fleiri prentvillur eru í þessari
grein, sem lesendur eru beðnir að
lesa í málið.
Vinsamlegast
Jón Konráðsson.
Á að sameina
sveitarfélög?
Guðmundur á Brjánslæk skrifar:
,,Þessi spurning mun hafa verið
lögð fyirir sýslumenn og ýmsar
stofnanir 'hér á landi. Svör sýslu
mannanna birtast nýlega í blað-
inu ísafold oig eru ærið sundur-
leit. S'Umir sýslumenniirnir, eink
um þeir eidri, virðast vilja fara
varlega í þessu efni og láta íbúa
ihreppaefna ráða miklu um þeibta.
Aðrir telja aftur á móti sjálfsagt
að sameina möng hreppsfélög í
eiiit, og taka því frgm að það skuli
gerasit með valdboði. Mér þykir
það dálítið einkennilegur hugsun-
arháittur, að hlutaðeigandi hrepps
búiar skuli ekki mega ráða þessu
sjálfir, því það eru þeir sem eiga
að búa við hið breytta skipulag. í
sjálfu sér virðist mér mjög að-
kallandi nauðsyn iað sameina
marga hreppa um skóla, það er
ómögulegt að láta skólamálin til
sveita draslia lengur á þennan
hátt. Svo eru það fjallskilamál
sem þarf að finna einhverja leið
útúr, en það ættu sýslunefndir að
vera fullfærar um, svo ekki þyrfti
sameining hreppa að koma ti'l af
þeim ástæðum, feama er að segja
um vegamál.
Það þarf ekki að fara í neinar
grafgötur um það, að allar slikar
brej'tingar leiða til aukinnar skrif
'fjnnsku og kpstnaðár, éinstaklílríig
úríhh er gerður áhrifalítili eða
áhrifalaus og skrifstofuvaldið eitt
verður drottnandi.
Þó fuirðar mig mest á að lesa
svör landlæknis í þessu blaði, þar
sem talað er um sjúkrasamlögin.
Ég veit ekki hvernig slíkt ætti að
bæta heiisugæzlu alinennings út
tiil sveita, þó hreppsfélög og sjúkra
samlög yrðu sameinuð. Því hvergi
sést það í þesum tillögum að
byggðin skuli færð saman u,m
leið. Það er vitað mál, að fólk
út um sveitir býr við langt um
lélegri heiilsugæzlu en fólk í
kaupstöðum sem læknar eru bú
settiir. Og samfærsla sveiitafélaga
eða hreppa undir eitt nafn, bætir
ekki hætis hót úr því. Því bær
sem er 60—80 km. leið frá lækni
verður vitanlega á samia stað og
hann hefir verið. Ég veit ekki bet
ur en læknishjálp, lyf og sjúkra-
húsvist sé gireidd efitir nákvæm-
lega sömu reglum af samlögunum
hvort sem þau eru fjölmenn eða
fámenn, og mér kærni lítið á óvart
þótt það kæmi uppúr dúrnuim,
að kostnaðurinn við litlu samlögin
væri ekki mikið hlutfallslega dýr
ari en þau stærri. En það er ann
að sem er áberandi, og þó eðlilegt,
og það er iðgjialdaupphæðir sem
fólkið verður að greiðá, því und
'antekningarlítið mun iðgjald vera
1/3 hærra í stærri samlögunum en
iþeim litlu út um sveitimar, og
iþetta stiafar vitanlega af því að
fólk í fjöknennum stöðurn þair
sem læknir er búsettur, á hægra
með að fara til læknanna, ef það
finnur eitthvað til. Þannig hefir
það verið og mun verða. Oig ég get
ómögulega skilið að nokkur sann
girni mœli með því að fólk sem
býr langt frá lækni, eigi að fara
að borga meiri iðgjöld fyrir engu
betri aðstöðu til læknishjálpar en
það hefir haft, a. m. k. verður
fyrst að komia mér í skilning um
hvernig heilsugæzla á að batna
við sameiningu sveitafélaga og
sjúkrasamlaga. Ég tel að með til
kornu Héraðasamilaga fyrir 3 ár-
um, hafi verið stigið rétt spor,
því enginn er lagður inn á sjúkra
hús sem ekki er veikur. Öðru máli
gegnir um læknastofu rölt ýmissa
sem búa við hliðina á læknunum,
það sýnist stundum af ástæðulitlu
og meiira sálrænt en iíkamiegt.“
Varlega skal farið
Enfiremur segir Guðmundur:
Að minni hyggju á ekki að sam
eina sveitafélög nema þar sem
þau eru orðin svo fámenn að
vandræði eru að, eða þar sem
íbúarnir- óska- þess- sjálfir, reynsl
aá mun sýna það verður eng-
um til bóta ef það er gert að
fólkinu nauðugu, ýmis störf í
þáigu hireppsfélaganna sem nú eru
unnin meira sem þegnskylda fyr
ir lítið gjald, verða kannske kostn
aðarsamt embætti. eða sú er
reyndin t. d. með skattanefndirn
ar sem áður voru kauplitlar, en
nú eru orðnir bitar sem stjórnar
flokkannir rótta sínum gæðingum,
og mörgum sinnum kostnaðarmeiri
en áður var. Hreppstjóra og odd-
Frairbald a Ol> Ih
W
I spéspegli Timans
SAGA ÚR SEINNA HOLLINU
Það liefur gengið á ýmsu
nér í sumar. Fólk hefur verið
í sifelldum siglingum, og ma£
urinn minn, þessi sem ég hit'i
i Barcelona í fyrra, er ýmist
flugveikur eða með sjoriðu og
er því ekki til mikils gagns,
skinnið. Hann situr bíra fyrir
framan sjónvarpið, sem er alveg
eins öruggt og pillan, nú eftir
að við erum komin heim fyrir
fullt og fast, og kemur ekki
upp í fyrr en ég er sofnuð E”
bað er nú önnur saga.
Eins og þú veizt, þá fórum
við með einum að þessum skip-
um suður til Amsterdam í sum
ar. Það var svakalega þröngt
um borð og við urðum að borða
í tveimur hollum. Ég og maður
tn minn lentum í seinna holl
inu og erum nú að byrja að
ia okkur. Við borðum þrisvar
a dag og ég er kominn upp
í sextíu og þrjú kíló á baðvigt-
ina, sem ég held að sé rétt.
Maja Jóns var líka með í
þessari ferð. Þú þekkir hana.
riún er alltaf í Hveragerði á
vorin til að reyna að megra
sig. Hún er víst með vitlaus
efnaskipti eða eitthvað svo’.eið
is. Hún fór nú beint til Hvera-
gerðis þegar hún kom úr sigl-
■ngunni, þótt komið væri fram
i -igúst og þetta væri ekki
nennar tími fyrir megrun. Hún
var bara orðin svona afskapiega
feit aftur. Ég hitti hana eftn
nokkra daga siglingu, og þá
/ar hún orðin alveg úttútnuð.
Ég skildi ekkert í þessu og
spurði hvort hún þyriti ekki að
gæta sín. Sjálf var ég alveg
eins og spýta og horaðist dag
frá degi, en það var vegna pess.
eins og ég sagði þér áðan, að
ég lenti í seinna hollinu. Maja
/óns sagðist bara ekki ge'a að
þessu gert. Hún fengi svo mik
ið að borða að hún réði ekkert
við þetta. Ég skildi þetta ekki
meira en svo, en þegar hún
sagði mér að hún borðaði í
fyrra hollinu, þá var þetta ekk
ert dularfullt lengur. Og kann
skí eru fleiri úr fyrra hoilieu
somnir , megrun til Hveragerð
is. Ég veit það ekki, vegna
þess að ég hef nú ekki verið
það hress að undanförnu. Ég
heí bara legið fyrir og borðab,
enda var ég ekki nema fjörutíu
og fimm kíló, þegar ég kom
úi siglingunni.
Annars ganga margar sögtir
af utanferðum í sumar. Og
ég hef heyrt að herbergjaþión
ustan á hótelum á Spáni kafi
verið með bezta móti. Að visu
fór eitthvað að draga af þ.]óo-
anum, þegar leið á sumarið
en þeir hafa þó alltaf veturmn
til að hvíla sig.
Nú og svo hefur Gullfoss
gamli verið í ferðum. En það
fer enginn með honum nema
útlendingar. Ég veit ekki hvað
inundi gerast, ef einhver ferða
skrifstofan tæki hann á leigu.
Kannski væri þá hægt að fylla
hann af íslendingum. Þar er
að vísu ekki borðað í tveimur
hoiium, en samt virðist étið
n ig um borð. Mér sagði ólyginn
SKÍpverji, að átta manna hópur
Þjoðverja hefði borðað fimm-
tíu og fimm kíló af marmelaði
■ einni ferðinni upp til íslands.
Og ég hefði svo sannarlega
viljað að eittihvað af þvd
marmelaði hefði verið á borð-
um í seinna hollinu um horð
býzka leiguskipinu. sem ég
ror með. En betta er náttúrlega
hagsýni sem eflir þjóðarhag
oýzkaranna. Þeir éta marmel-
aði frá islendingum og í stað-
inn fá fslendingar að verzla
i Amsterdam — það er að
segja, þegiðu, séu þeir ekki
of máttfarnir af matarskorti.
— Þín Fía.

mu
Úr sjöunda himni, í sjö
falda erfiðleika
Á það var bent hér í blað-
inu í gær, að forsætisráðherr
ann hefði séð ástæðu til þess að
nota orðið „erfiðleikar“ sjö
sinnum í tveimur fremur stutt
um málsgreinum í Reykjavíkur
bréfi sínu s. 1. sunnudag. Á
tyllidögum viðreisnarinnar var
hann og stjórnarflokkarnir á-
vallt uppi í sjöunda himni yf-
ir velgengninni og stjómvizku
sjálfrar sín. Gekk svo allt fram
að síðustu kosningum, og var
þá enn reynt að halda sjöunda
himintjaldi viðreisnarinnar
uppi með ýmsum tilburðum og
erfiðleikar lítt nefndir, en full
yrt, að þjóðin gæti siglt óska
byr áfram, ef hún aðeins
tryggði Sjálfstæðisflokknum og
hjálparkokki hans völdin á-
fram.
Nú eftir kosningarnar hefur
fljótt komið annað hljóð í
strokkinn. Nú er forsætisráð-
herra „viðreisnarinnar“ allt í
einu hrapaður ofan úr sjöunda
himni niður í sjöfalda erfið-
leika — og þó veitti þjóðin
honum valdið áfram.
Tjaldið að falla
Mörgum virðist nú augljóst,
ekki sízt af hörmungalýsingu
stjórnarsinna sjálfra á ástand
inu, að nú sé tjaldið í þann
veginn að falla og sýningu að
ljúka á átta ára „viðreisnar“-
revíu Bjarna og Gylfa. Þeir
fengu 7 ára einstakt góðæri
eins og Faraó forðum en söfn
uðu ekki meiri birgðum til harð
ari ára en svo, að þeir lýsa sjálf
ir algerum þrotum á fyrsta erf
iða árinu. En þrotabúsmennirn-
ir í stjórnarráðinu draga ekki
af ópunum um „erfiðleikana“
til þjóðarinnai'. Nú segja þeir
að allt sé undir því komið, að
þjóðin skilji hve alvarlegt ar
og að hún verði að rýra lífs-
kjör sín. Ráðherrarnir sigla
auðvitað með góðu eftirdæmi
um sparnaðinn suður til Ríó
eða Bonn. Kexið heldur áfram
að streyma í búðirnar, af því
góðir menn geta grætt á þeim
„sparnaði“. Talið er, að um
þúsund bifreiðar liggi nú ,
vörzlum skipafélaganna óleystir
út af ágerðunum 1966—67.
Góðar heimtur
Ríkisstjórnin hefur bannað
að fara með þúsund króna seðla
úr landi og selja þá þar. Sam
tírnis hefur hún sent bönkum
erlendis tilkynningu um þetta,
svo að þeir væru ekki að glæp
ast á pví að kaupa þúsund
króna seðla. Augljóst er, að
þetta eykur ekki tiltrú erlendra
banka á íslenzkum gjaldmiðli,
cnda spurð! gjaldkeri banka
eins i Sviss íslenzkan við-
skiptavin, hvernig í ósköpun
um stæði á þessu, og hvað væri
eiginlega að gerast í landi
hans.
Eins og komið er munu ei-
lendir oankar helzt ekki vilja
liggja íengi með íslenzka pen-
inga, því að gengi þeirra er á
niðurleið, og þri munu 3U
vera töluverðar annir í Seðia
bankanum við að taka á móti
íslenzkum peningum erlendis
frá og greiða þá. Er sagt, að
nú berist daglega þykk knippi
af íslenzkum seðlum, sem er-
lendir bankar vilja losna við og
senda íil föðurhúsanna. Virðast
bví vera góðar hcimtur hjá
Seðlabankabúinu í þessum
göngum og réttum peninganna