Tíminn - 28.09.1967, Blaðsíða 9

FIMMTUDAGUR 28. sept. 1967.
Útgefandi: FRAMSÓKNARFLOKKURINN
Framkvæmdastjóri: Kristján Benediktsson. Ritstjórar: Þórarinn
Þórairinsson (áb). Andrés Kristjánsson, Jón Helgason og Indriði
G. Þorsteinsson. Fuiltrúi ritstjórnar: Tómas Karlsson. Aug-
lýsingastjóri: Steingrímur Gíslason. Hitstj.skrifstofur í Eddu-
húsinu, simar 18300—18305 Skrifsofur: Bankastréti 7. Af-
greiðslusími: 12323. Auglýsingasími: 19523 Aðrar skrifstofur,
sími 18300. Askriftargjald kr. 105.00 á mán. innanlands. — í
lausasölu kr. 7.00 eint. — Prentsmiðjan EDDA h. f.
,Talsmenn barlómsins*
TÍMINN______________________________________9
.................... “ ~ " r
FLORA LEWIS:
Landamæri Þýzkal. að austan
verður að viðurkenna tafarlaust
Möguleikar á bættri sambúð við aðrar þjóðir og varanlegum friði,
byggist á þeirri ákvörðun. Framtíð lýðræðisins í landinu kann að vera
stefnt í voða ef ákvörðun dregst.
Rétt fyrir kosningarnar í vor stóð eftirfarandi í rit-
stjórnargrein Mbl. um málflutning Framsóknarmanna um
stefnuna í atvinnu- og efnahagsmálum og stöðu atvinnu-
veganna í þjóðarbúskapnum:
„Framsóknarflokkurinn hefur á undanförnum árum
lagf sig í líma viS aS sverta höfuoatvinnuvegi þjóSarinn-
ar og draga úr trú manna á vöxt þeirra og viSgang. ÞaS
hefur lengi veriS öllum skynsömum mönnum Ijóst, aS
þessi svartsýnis- og barlómsáróSur væri skaSsamlegur
fyrir þær atvinnugreinar, sem orSiS hafa fyrir barSinu
á þessu nöldri Framsóknarmanna."
í framhaldi af þessu voru Framsóknarmenn svo kall-
aðir talsmenn barlómsins og s.'artnættisins í íslenzkum
þjóðmálum. Nú kveður heldur betur við annan tón í
Ttstjórnargreinum Morgunblaðsins. Þar segir svo m.a.:
„í forystugrein FramsóknarblaSsins eru þeir menn,
sem líta raunsæjum augum á þa erfiSleika, sem íslenzka
þjóSin á nú viS aS etja, kallaSir „talsmenn barlóms-
ins ..... Því miSur er lýsing á efnahagserfiSleikum
okkar íslendinga um þessar mundir ekki órökstuddur
barlómur. Þvert á móti er hér um blákaldar staSreyndir
aS ræSa. StaSreyndir, sem ekki er hægt aS sniSganga. —
Þessir erfileikar eru sannarlega ekkí aS kenna stefnu
viSreisnarstjórnarinnar. í skjóli stefnu hennar hefur átt
sér staS stórfelld uppbygging atvinnulífsins og aukning
framleiSslunnar."
Mánuðum og misserum t'yrir kosningarnar sögðu
Framsóknarmenn, að viðreisnarkerfið væri komið í
strand, þvi það hefði aðeins gengið fyrir óvenjulega
hagstæðum ytri skilyrðum, uppgripum á síldveiðum og
stórkostlegri verðhækkun á útflutningsvörum, sem hlyti
að eiga sér takmörk. í Ijós hefði komið. að sáralítil eða
engin framleiðni hefði átt sér stað á undanförnum ámm
í íslenzkum atvinnurekstri nema síldveiðum, en hinn
aukni hagvöxtur stafaði fyrst og fremst af uppgripunum
í síldveiðum. hinum stórbatnandi viðskiptakjörum og
sífellt lengri og lengri vinnudegi manna. Höfuðviðfangs-
efni íslenzkra efnahagsmála væri því stefnubreyting í þá
átt að skoða hverja atvinnugrein niður í kjölinn með
aukna framleiðni fyrir augum og hvers konar hagræð-
ingu og vélvæðingu og beina gjaldeyrisforðanum, sem
mest að þessu verkefni, áður en í óefni væri komið,
jafnframt því að stórfelldar aðgerðir á sviði lánsfjár-
útvegunar tii framleiðniaukningar væru gerðar. Yrði
þetta ekki gert hlytu stórfelldir erfiðieikar atvinnuveg-
anna að vera framundan. Um þennan málflutning var
farið hinum háðulegustu orðum og kallaður barlómur og
afturhald og enn er reynt að aæðast að honum, en nú
með nokkuð öðrum hætti þ.e.a-s. nú er því haldið fram,
að hér sé ekki neitt nýtt á ferð og ríkisstjórnin sé búinn
að framkvæma eða sé að tramkvæma allt það, sem
Framsóknarmenn vilja láta gera' Vita engir betur en
þeir, sem að atvinnurekstri standa hvílík fjarstæða það er.
Ríkisstjórnin hefur þakkað sér hinar bættu ytri að-
stæður á undanförnum árum. en til dæmis um þær má
nefna, að á árinu 1965 nam em saman verðhækkunin á
afurðum okkar' erlend.s meiri upphæð en innflutningur
á öllum matvælum sem þjóðin notaði það árið, sem þýðir
í rauninni sama og okkur hefði verið gefin þau miðað við
að verðlag hefði haldizt stöðugt trá árinu áður. Nú þegar
nokkuð blæs á móti eru erfiðleikarnir hins vegar „sannar
lega ekki að kenna stefnu viðreisnarstjórnarinnar."
Greinin, sein hér fer á
eftir, er þýdd úr blaðinu
International Herald Tri-
bune, sem gefið er út í
París. Höfundurinn ræðir
þar um landamæri Póllands
og Þýzkalands, og leggiu-
áherzlu á, að þau hljóti
fulla viðiu-kenningu stórveld
anna. Friðurinn í Evrópu
geti oltið á því, að frá þessu
sé gengið sem fyrst. Þjóð-
verjar verði að læra að
ganga út frá þessum landa-
mærum sem gefnum. Að
óðrum kosti kunni lýðræð-
inu í landinu að verða
stefnt í voða, þar sem óvönd
uðum æsingamönnum gefist
þá tækifæri tU að leika á
tilfinningastrengi þjóðernis-
kenndarinnar og magna að
nýju kröfur lun landayfirráð
sér tU fylgisauka.
ÞEXIAR de Gaulle hershöfð-
ingi fór ti! Póllands í opinbera
neimsókn, lét hann verða sitt
fyrsta verk er til Varsjá kom,
að lýsa yfir ákveðnum stuðn-
mgi við núverandi landamaeri
Pollands við árnar Oder og
Neisse. Þetta var enginn
ssyndihugdetta af hershöfð-
ingjans hálfu, heldur ákveðið
fy.virfram og til þess ætlað að
geðjast Pólverjum. Og ráð
hafði verið fyrir þessu gert
við valdhafana í Bonn.
Við lok síðari heimsstyrjald
annnar afhentu stórveldin Pól
veijum nokkur landssvæði,
sem áður lutu Þjóðverjum.
Vestunþýzka ríkisstjórnin hef-
ur aldrei viljað fallast á þessa
yfiilýsingu, en gild ástæða er
tii að ætla, að hún láti sér vel
íka einarða og ákveðna af-
siöðu de Gaulle í þessu máli.
Valdhafarnir , Bonn hafa
ivailt haldið fast við þá skoð-
an, að deiluna um sameiginleg
andamæri Póllands og Þýzka-
.ands sé ekki unnt að leiða til
lykta fyrr en að rikisstjórn
endursameinaðs Þýzkalands
ged um málið fjallað. Leiðtog-
ar Bandaríkjanna og Breta
hafa fallizt á þessa afstöðu.
Frakkland er eina vesturveldið
sem hefur hafnað henni og
-ekið aðra.
HEITA má, að hver einasú
ábyrgur embættismaður í Vest
ur-Þ<’zkalandi fallist á, ef við
hann er talað í einrúmi, að
austurlandamæri Þýzkalands
seu þegar ákveðin endanlega
og bætt sambúð við Dióðir Aust
ur-Evrópu yrði auðveldari ef
nfcsstjórnin í Bonn viður
kenndi þetta opinberlega. Rikis
st-iorn Kiesingers kanzlara hef
ur gert ser far um að koma
a nættri sambúð við Austur
'eldin. En hún hefur ekki enn
fengið sig til að taka af skarið
um landamærin við Oder-
Neisse
Ríkisstjórnin óttast, að stjórn
maiaviðbrögð innan Vestur-
Þvzkalands sjálfs kynnu að snú
Kiesinger
kanslari V-Þýzkalands
ast henni í óhag ef hún .éti
Ur þessu verða. Kiesinger
kanzlari er leiðtogí samsteypu
stiórnar öflugustu stjórnmáia-
í'lokkanna i Vestur-Þýzkaiandi
bg smáflokkar einir eru í stjórn
arandstöðu. Leiðtogarnir í Boun
álíta eigi að síður, að áhættan
sé of mikil og kjósendur,
kynnu að refsa hverjum þeim
stjórnmálamanni, sem viður-
kenndi landamærin við árnar
Oder og Neisse.
Af þesum sökum gengur de
Gaulle í raun O'g veru fram
fyrír skjöldu þegar hann ýtir
á þennan viðkvæma blett og
tekur þar með að sér verk, sem
er fyrst og fremst hlutverk
rikisstjórnarinnar Bonn, eða
aö fræða þýzku þjóðina um
5taðreyndir og búa hana undir
að sætta sig við endaniegan
missi austurhéraðanna. Vald-
hatarnir í Bonn hefðu átt að
’akast þetta á hendur sjálfir,
en hafa ekki enn haft hugraíkt
■il þess. De Gaulle kemur þarna
il aðstoðar og tekst ef til vill
að breyta andrúmsloftinu á
oann veg. að eftirleikurinn
verði auðveldari fyrir ríkis-
tijórnina ! Bonn.
FRIÐURINN í Evrópu getur
ekki hvílt á traustum'' gruuni
fyri en að búið er að viðui-
kenna landamærin við Odar-
Neisse afdráttarlaust og endan-
iega. Bandaríkjamönnum kæ/ri
emnig mjög vel, að málið væri
•il lykta leitt. En valdhafaniir
’ Washington hafa beygt sig
tyrii opinberri afstöðu yfirvald
anna í Bonn, en ekki farið eftir
raunverulegum hagsmunum
Bonn-stjórnarinnar, þó að óvið-
irkenndir séu.
4ð þvi getur komið, að nauð
svniegt sé að knýja menn til að
laka inn bragðvond lyf, jafn
vei þó að bann færíst undari
b'o sjálfur Og fleira er þarna
æði en bætt sambúð Vestui
Þjóðverja við aðrar þjóðir og
rnöguleikar þeirra tii að haida
friði við nágranna sína. TU-
vera og traustleiki lýðræSis
ins í Þýzkalandi sjálfu gæti
einnig orðið í húfi þegar 1U
Lengdar léti
Það hlýtur óneitanlega áð
taka nokkurn tima fyrir þýzku
þjoðina að sætta sig við þá
hugmynd, að Pommern Austur
Prússland og Slesía skuli [út-.
Pólverjum héðan í frá. En
þessi aðlögun getur ekki hafiz’
fyrri en að valdhafarnir í Bonn
gleypa þessa beizku pillu opin
berlega og viðurkenna hin nýju
landamæri.
ÞAR verður að koma, að svo
að segja hver einasti Þjóðverji
gangi út frá hinum nýju landa
mærum sem gefnum og sætti
sig við þau til fulls. Meðan
svo er ekki, er þetta freistandi
og auðvelt efni fyrir hvern
þann lýðskrumara, sem reyua
kynni að afla sér fylgis með
þvi að leika á viðkvæma strengi
þjóðerniskenndar landsmanna.
Framtíð lýðræðisins í Þýzka-
landi kann að vera í nættu
meðan slíkt tæki er látið liggja
á glámbekk.
Eins og sakir standa, verður
ekki séð, að neinn atkvæða-
maður sé líklegur tjl að grípa
þetta tækifæri. En afstaða Þjóð
verja breytist ört. Hver getur
sagt fyrir um, hver hún muni
verða í framtíðinni, eða hvere
konar ábyrgðarlausir ævintýra
menn kunni að reyna að mó-'a
hana í hendi sér eftir einn eða
cvo áratugi?
Vel getur hugsast, að sá lag
ur renni upp, að tækifæri gef-
isf til að endursameina ÞýzKa-
land og binda endi á klofn’ng
Evrópu, en þetta tækifæri
kynni að glatast ef ofan á yrðu
í Þýzkalandi óbilgjarnar kröf-
’ir um endursameiningu allre
peirra landa, sem Þjóðverjar
ovggja eða hafa byggt.
TIL þess gæti auðveldlega
Komið, að framgjarn stjórnmála
maður gripi til þess ráðs, ef
tii vill af valdagræðgi einni.
að fullyrða hástöfum, að ef
Vestur-Þýzkgland hafi bolmagn
cil að koma endursameiningu
á, þá hljóti það alveg eins að
hafa afl til að ná aftur undir
sig héruðunum handan ánna
Oder og Neisse, og ekki sé ann
að en óþjóðhollusta að afsala
sér því, sem áður hafi heyrt
tandinu til og umráðarétturinn
dreginn í efa jafn jengi og raun
beri vitni. Þannig fór Hitler að
með Danzig þegar hann hóf
ítvrjöldina.
Eigi að koma i veg fyrir þann
haska, sem af þvi gæti ■ eitt,
að slikar kröfur yrðu settar
’ram og hlytu ákafan stuðning,
verður aiveg tafarlaust að íara
að venja Þjóðverja við að iita
i þessi landamæii sem endan
ega og óumbreytanlega ákvörð
un
Brezti valdhafanna i Bona
hugrekki til að ríða á vaðið
og þurfi á utanaðkomandi þrýst
Framhald á bls.-15
/