Tíminn - 04.02.1968, Blaðsíða 6

SUNNUDAGUR 4. febrúar 1068.
TÍMINN
Rauðar tunnur
Það var einu sinni konung-
ur, sem hét Fínmmeðsig. Hann
var afar snyrtilegur og reglu-
sainur herramaður, sem á
hverjum degi fór í eftirlits-
ferð um höll sína og snerti
húsgögnin með hvítum hönzk-
um tíl þess að sjá, hvort nógu
vel hefði verið þurrkað af
þeim. Á eftir fór hann í öku-
ferð með dætrum sínum, sem
voru þrjár, og gladdist yfir ný-
þvegnum gluggarúðum hús-
anna, hreinlegum götunum og
glýáfægðum skóm íbúanna.
Bn einn dag, þegar prinse&s-
umar stigiu út úr vagnimim til
þeiss að leika sér í skóginiuim,
tom viindiurinn þjótandi og bar
mie@ sér heilmikiS aif papipírs-
sneplum“ brauðmolum pg aUs
kynis ruisli úr niágrannaókiinu.
Þar réð rííkijuim hinm lati
tonumigur Égnenniieiklki —
hireinasti húðarletingi, setn
aðeins sté fram úr rúmi siimu
til þess að borða og drekka.
Þess vegna hauiguðuist ólhrein-
indd og ruisl samam á götum
og vegum í konungsrikmu, og
þegar hvasst var, fauk mslið
ýfir í næsta ríki. Það þýddi
efcki að hóta stríði og fall-
byssuárásum, Bgnemniekki kon
ungi var alveg sama.
Loks var svo komið, að
Pínnimeðsig konunguir lofaði
hverjum þeim miklum verð-
launum, sem gæti bundið enda
á þetta ófenmidanástamid.
Það voru margir, sem
reyndu. Suimiir lauimuðuist ytfir
landamærin, settu uipp skilti
með „Stranglega _bannað“ á
ruislihaugaina og þótituist vera
lögreglumienn. Bn fiólkið í ríki
Égnenniekki konunigs hló bara
og veiti um skiltunum um
ieið og þau vom sett upp.
Vinduirinn hólt áfram að þe.yta
ruisli og óhireiniinduim ytfir í niá-
grannaríkið.
Pínnimeðsiig tonungur lét
nú það boð út ganga, að hiyer
sá, sem gæti yíirbugað Ég-
nenniekki tonung og sóðana,
þegna hans, flengi háift kon-
ungsríki siitt og eina prinsessu.
HDálieiítur hershöifðingi gatf sig
strax fram tiil þjónustu með
hermenn sína, tilbúinn að ráð-
aist inn í iand óvinarins. En
þegar þeir komu að landa-
miaarunum, var iyktim af sorp-
inu svo óskapleg, að þeir féllu
í yfirlið og urðu svo að hörfa
heim hið bráðasta.
Þá datt umgurni pi;lti, sem
vann í tunmuiverksmiðju í hug-
að reyma. Hann fór í beatu
tfötim sín, og bað um áheyrn
hjá konungi. Á undian sér velti
hann stórri tunnu. Þegar hanm
fór yfir hallargarðinn, sem var
lagðuir stórum. steinhieiium, var
hiávaðimn slíkur frá tunnunni,
að Pínnmeðsiig konungur jStakk
hötfðinu út uim g'luggiann U.
þeiss að sjá, hv.að gengi á.
, , „Hwað vilt þú, stnáikur?"
hrópaði koniungur.
„Losa ríki þitt við allt rusl-
ið“, sagði strákur.
„Það kemst ekki í tunnuna
þína, góði!“ kallaði konunguir.
„Já, en iáttu mig þá fá þús-
und tunnur!" svaraði strákur.
Þetta svar líkaði konungi
vel, og hann bauð piltinum
inm og lofaði honum þúsund
tumnum.
Slíðam fór pilturinn aftur í
tunmuiverkismiðjuna og flékk
tunnumar. Hann lét mála þær
r-auðar og letra á þær með
stórum, gylltum stöifum: SÁ,
SEIM FYRSTUR ER Að
PYLLA TUNNUNA, FÆK
GULL Að LAUNUM!
Eima nótt veitu svo piitur-
inn og aðstoðarmienn hans
tunnunum yfir landamærin og
komu þeim fyrir mieðfiram veig
um og götum, í bæjum og
sveit.
Næsta morgun,, þegar fólk-
ið í ríki Égmiemmiekiki konungs
fór á fætur, spurðu allir, hivað
an þessar tumnur hetfðu komið.
„Ja, þetta þýðir líklega það,
að konungurinn greiðir guil
fyrir hiverja tuinnu. sem fylit
er af ruisli“, sagiði maður nofck-
ur.
Þetta var eikki lengi að frétt
ast, og bráðiega trúðu allir
þegnarnir þessari frétt: Þeg-
ar þeir hefðu fyllt tunnuirnar,
tfengju þeir gull að launum.
Sí'ðan réðuist þeir á ruisla-
hauigana, pappírshrúgur, mat-
arihrú'gur og anniað sorp og
mokuðu því öilu í tunnurmar.
Þegar allar tunnurnar voru
fullar, voiru sendir mienn til
nágrannaríkisinis til þesis að
kauipa fleiri.
:Nú var tunnunum velt til
koinunigshaillarinnar _ og hiávað-
inn var slíkur, að Égnenniekki
konungur hélt, að óvinaihier
væri að ráðaist á landið. Hann
þaut á fætur og leit út um
giuiggann. Hvað var þetta?
„Húrra, við höfum fýUt
tunnurnar!“ hrópaði fólkið.
„Við hötfuim unnið til verð-
launanma!“
„Hivað er þetta? Hjvað er í
tunnunum?" spurði konungur-
inn alveg steinhissa.
„Yðar hátign", sagði hirð
meiistarinin, „þegnarnir hatfa
safnað saman öllu sorpi og ó-
hreinindum í ríkinu og sett
það í tunnuirnar, og á hverri
tufnmu stendur, að sá, sem
fiyrstur fylli tuinnu, skuli fá að
launuim fulia tunnu af gu!M!“
Við neyðumist til að draga um,
hver skuili hljóta vinn.inginm.“
Konumigurinn neyddiist til að
samþykkja þetta og greiða
þeim, sem vann, þúsund guH-
peminga. Síðan var helit úr
tunnunum á torgið og kveifct
í öllium samaa Það varð bál,
sem sagði sex, og reykurinm
sást alla leið til nágrannarík-
iisinis. Þar stóð Fínmimeðsig
konungur og prinse'ssuirnar og
pilturinn ráðagóði og hortfðu
á.
„Þakka þér niú kærlega fyr-
ir,“ sagði konumgur við pilt-
imm. „Eg heid, að við ættum
að efna til slíkrar samkeppni
hér líka. En þá heid ég, að
óg geri þig að reiglumiálairáð-
herra.. Langar þiig ekki tii
þess?“
Þannig viidi það til, að piit-
urimin varð reglumáiaráðherra,
tfékk háilfit ríkið og eiina prims-
eissu. sem hanm mátti sjáifur
veija. Hann vaidi þá í mið-
ið, þvi að homum haifði litázt
langbezt á hana.
Á brúðkaupsdaginn tomu
þegniaimir hiver með sínia tumnu
fuillia aif ruisli. Síðan var helit
úr tunm.unum í haHargarðinuim
og kveiikt í. Allir dönsuðu í
kringum bálið og skuibu fiiug-
eidum og hrópuðu húrra fyrir
primisessunni og nýja primisiinr
uim.
En Égnienmiekki tonungur
varð svo hríifimn af þesisamri
huigmynd, að hann lét setja
þúsund nýjar tunnur á ýmisa
staði í ríkinu, og á tummumum
mátti lesa: EEREINLÆTI ER
GULLVntÐI.
&
☆
☆
LÆRIÐ AÐ TEIKNA TRUÐA
SORGMÆDDUR TRUÐUR
HLÆJANDI TRUÐUR