Alþýðublaðið - 12.04.1990, Blaðsíða 2

2
Fimmtudagur 12. apríl 1990
MÞYDUMM
Ármúli 36 Sími 681866
Áskriftargjald 1000 kr. á mánuði innanlands. í lausasölu 75 kr. eintakíð.
Útgefandi:
Framkvæmdastjóri:
Ritstjórar:
Fréttastjóri:
Auglýsingastjóri:
Dreifingarstjóri:
Setning og umbrot:
Prentun:
Blað hf.
Hákon Hákonarson
Ingólfur Margeirsson
Jón Birgir Pétursson
Hinrik Gunnar Hilmarsson
Sigurður Jónsson
Leturval, Ármúla 36
Blaðaprent hf.
Áskriftarsíminn er 681866
Á PÁSKUM
I áskar eru framundan. Bod-
skapur páskanna er skýr: Með
upprisunni bar lífið sigurorð af
dauðanum. Þess vegna eru
páskarnir mesta hátíð kristinna
manna. Með páskunum öðlast
maðurinn skilning á andanum
sem er holdinu yfirsterkara, að
til sé æðra líf sem er ofar okkar
skilningi. Páskarnir eru því sig-
urhátíð.
r étur Péturson fyrrum biskup
tjáði boðskap hátíðarinnar m.a.
þannig: „Jesú hefir lífið og
ódauðleikann í ljós leitt og með
upprisu staðfest þann fagnaðar-
ríka boðskap. Henn hefir breytt
mynd og útliti dauðans, breytt
honum í engil í augum sinna trú-
uðu. Sem kristnir trúum við því
og játum, að annað líf byrji við
endi þessa vors jarðneska lífs, að
sú breyting sem við köllum
dauða, sé upphaf hins nýja lífs,
að hinu megin við takmörk tím-
ans og grafarinnar liggi eilífðin,
sem leiðir í ljós allt, sem hér í
tímanum var hulið, sem veitir
frið eftir mæðu og baráttu þessa
lífs, og sameinar það sem hér
var að skilja."
krossfestingunni eða ein-
mitt vegna hennar berast skila-
boðin um eilíft líf. „í staðinn fyr-
ir þetta vort jaðneska hreysi fær
andi vor annan bústað, sem
verður eilífs eðlis... Þar verður
myrkur tímans að Ijósi, fjarlægð
tímans að nálægð, vonir tímans
að reynslu, skuggar tímans að
anda og sannleika."
r áskarnir eru með sanni sigur-
hátíð, en aðdragandi hátíðarinn-
ar er með allt öðrum blæ. Sá
sem boðaöi sannleikann varð að
gjalda með lífi sínu.
Páskarnir eiga jafn mikið er-
indi til okkar i dag og fyrir nærri
tvö þúsund árum. Vandamál
daglegs lífs eru hin sömu í dag
og þá. Barátta ills og góðs og
sannleikans við falsið eru hin
sömu. Enn í dag er það breytni
okkar sem ræður því hvernig
okkur vegnar í lífinu. Ekki auð-
legð eða völd. Sá sem í dag tekur
á móti boðskap þess góða eins
og barn hlýtur náð fyrir sjálfum
sér. Þá sem nú. Og þrátt fyrir
ríkidæmi okkar er baráttan við
fátækt og skilningsleysi hið
sama.
Páskarnir eiga sannlega að
minna okkur á ábyrgð okkar á
gengi meðbræðra og systra. Á
sama tima og við heimtum enn
meira deyja tugir þúsunda barna
um allan hinn vanþróaða heim
úr hungri. Á sama tíma og við
reisum okkur hallir til þess að
þóknast valdinu, látum við öðr-
um í samfélaginu eftir að bjarga
sér upp á eigin spýtur. Ráðhúsin
gnæfa yfir, en við komumst
engu nær sannleikanum.
Við skulum samgleðjast á pásk-
um. Sannleikurinn mun að lok-
um gera okkur frjáls. Það boðaði
upprisan. Eftirleikurinn er okk-
ar.
Viljum við taka við boðskap
hins eilífa lífs? Ef við svörum því
játandi, verður auðvelt fyrir
okkur að lifa í sátt við okkur
sjálf.
ÖNNUR SJÓNARMIÐ
ÁRNI Benediktsson framkvæmda-
stjóri Félags Sambands fiskframleið-
enda ritar í gær grein í Morgunblað-
ið þar sem hann ræðir m.a. um svo-
kallaðan fiskvinnslukvóta, sem er
angi af þeirri deilu sem uppi er um
stjórnun fiskveiða við íslandsstrend-
ur. Árni segir m.a.:
Þeir sem upphaflega aðhyllt-
ust fiskvinnslukvóta lögðu til
grundvallar hugmyndum sínum
að framtíðarskipulag fiskveiði-
stjórnar verði að vera þannig að
ekki þurfi stöðugt að grípa til
stjórnvaldsaðgerða til þess að
lagfæra misfellur. Þess vegna
þyrfti sú grundvallarhugsun að
liggja að baki nýju lögum að þau
mynduðu ramma um fisjcveiði-
stjórnunina, en innan þess
ramma væru menn frjálsir og án
afskipta þings og ríkisstjórnar.
Það má sjálfsagt skipta fisk-
veiðiheimildum á ýmsan hátt á
milli veiðiskipa og vinnslu-
stöðva, en sú hugmynd var sett
fram í ráðgjafarnefndinni um
fiskveiðistjórn að veiðiskipin
hefðu 70% veiðiheimildanna en
vinnslustöðvarnar 30%. Hér
verður gengið út frá þessum
sömu hlutföllum. Frjálst framsai
yrði á milli veiðiskipa, en fram-
salsheimildir milli vinnslu-
stöðva væru tengdar byggðar-
lögum eftir ákveðnum settum
reglum. Á þennan hátt gæti
fiskiskipum fækkað óhindrað
og vinnslustöðvum einnig, en þó
þannig að verulegur flutningur
fiskvinnslukvóta milli byggðar-
laga yrði ekki. Fiskvinnslu-
stöðvum fækkaði því fremur
með sameiningu og hagræðingu
innan byggðarlagsins. Ef skyn-
sömum mönnum þætti rétt að
rýmka þessi ákvæði eða þrengja
er það að sjálfsögðu fyrir hendi.
HÉR er vikið að athyglisverðu máli,
en um leið afar umdeildu. Þ.e. hverj-
ir eiga að fá kvótann, á hann ein-
göngu að vera bundinn við skip og
eigendur þeirra, eða á vinnslan líka
að eiga kvóta, þannig að henni sé
tryggt hráefni hvernig sem mál fara.
Þetta tengist að sjálfsögðu einnig
byggðamálum og lítum á hvað Árni
hefur um þau mál að segja í þessu
samhengi:
Víða um land byggist mikill
meirihluti hráefnisöflunar á
einu skipi. Tapist það skip úr
byggðarlaginu, t.d. vegna gjald-
þrots, blasir ekki annað við en
hrun fiskvinnslunnar og staðar-
ins. Þá er ekkert fyrir hendi ann-
að en að leita til til stjórnvalda
um aðstoð. Ef fiskvinnslustöðin
hefði hlutdeild í aflaheimild
væri staðan allt önnur. Hún
hefði alla möguleika á að gera
samning við utanaðkomandi út-
gerð um upplegg gegn viðbótar-
Árni Benediktsson: Bendir á aö
vinnslukvótinn gæti orðið til þess að
menn geti frekar bjargað sér sjálfir
heldur en að vera sýknt og heilagt
upp á stjórnvaldsaðgerðir og redd-
ingar frá hinu opinbera komnir.
kvóta. Það er óneitanlega við-
feldnara skipulag að menn geti
bjargað sér sjálfir, fremur en að
vera upp á náð og miskunn ann-
arra komnir.
ALLSKYNS dulhyggja og dulræna
hefur, að því er sagf er, mjög verið
að sækja á huga nútímamannsins í
Árni Bergmann: Skiptir þróunin í dul-
ræna iðnaðinum engu máli? Þýðir
það kannski þegar til lengdar lætur
að Kristur verður ekki lengur með í
heimsdramanu? Spyr ritstjóri Þjóð-
viljans.
seinni tíð. Jafnvel svo mikið að farið
er að tala um dulræna iðnaðinn.
Þetta má auðvitað skoða frá mörg-
um hliðum, ein er t.d. sú að þetta sé
allt saman tómt húmbúkk, önnur sú
að þetta fæli fólk frá því að takast á
við vandamál samfélagsins. Árni
Bergmann ritar um þetta mál í Þjóð-
viljanum í gær:
Nú má spyrja: er þessi þróun
skaðleg eða gagnsamleg eða
skiptir hún engu máli? Svörin
munu að sjálfsögðu fara eftir því
hverjum augum menn líta á silfr-
ið. Kristnir menn hafa ástæðu til
að vera áhyggjufullir yfir því, að
ótal aðilar spretta fram og kveð-
ast segja tíðindi af öðrum vit-
undarsviðum sem kirkjan hafi
ekki spurnir af eða vilji ekkert
um vita. Og ætla ekki Kristi
pláss í heimsdramanu. Félags-
hyggjumenn geta haft áhyggur
af því, að þessi galdur allur dragi
úr áhuga manna á að finna skyn-
samlegar lausnir á sameiginleg-
um vanda — vegna þess að marg-
ir sem ættu helst að vera með í
slíku eru önnum kafnir í ein-
hverjum þeim „skóla" sem lofar
því að efla þá sjálfa sem einstakl-
inga. (En það er einmitt einhver
slík styrking innviðanna sem
flestir rekstraraðilar dulræna
iðnaðarins lofa viðskiptavinum
sínum.) Og svo mætti áfram
rekja.