Alþýðublaðið - 31.05.1991, Blaðsíða 12

FOSTUDAGUR 31. MAI
Langarþig til að læra kínverska leikfimi, fá þægilegt nudd
eða kynnastýmsum frœðum?
Nokkrar konur standa á gólfinu og hreyfa
sig hœgt og yfirvegað,eftir kúnstarinnar
reglum og undurfalleg tónlistin
spillir ekki fyrir...
HrcyfílistaMsið,
hvað er nú það?
Á Vesturgötu 5 í Reykjavík er
Hreyfilistahúsið staösett; nánar til-
tekið uppi á annarri hæð. I gömlu og
vinalegu húsi, sem virðist hafa sál.
Þegar inn er komið, tekur maður
eftir því hve allt er bjart og hlýlegt,
allt er viðarklætt; gólf og veggir og
það er eins og hægt sé að finna hús-
ið anda frá sér einhverju góðu.
Inni i eldhúsi er kaffi á könnunni,
fólk fær sér ,,tíu" og spjallar saman
um heima og geima. Þetta fólk á er-
indi í húsiö og það eru einmitt erindi
þeirra, sem hafa vakið forvitni
mína. Því ákveð ég að ná tali af
Olöfu S. Davíðsdóttur, en hún,
ásamt manni sínum Siguröi Jóns-
syni og Jia, sem er frá Kína; eru eig-
endur Hreyfilistahússins.
Við ákváðum einn sólbjartan dag
í maí að fara heim til Ólafar og tala
saman þar. Þessi unga fallega kona
er störfum hlaöin, því auk þess að
vinna úti á hún fjögur börn og heim-
ili sem hún þarf aö sinna. En hún
lætur þaö ekki á sig fá og segist hafa
mjög góða stúlku, sem hjálpi henni
við heimilisstörfin af og til, enda
spurning um hvernig hún ætti ann-
ars aö komast yfir öíl verkefnin.
Heimili hennar er bjart og vistlegt
og í stofunni er páfagaukur einn,
sem í fyrstu lætur lítið yfir sér, en
þess er ekki langt aö bí(Sa aö hann
heimti athyglina!
Ólöf býður mér sæti og kemur
brátt með hressingu handa okkur.
Fyrst langar mig til að forvitnast um
nuddið sem fólki er boðiö upp á.
,,Við erum með svæðanudd og
shiatsi, sem er þrýstinudd, vöðva-
og slökunarnudd og kínverska
þerapíu.
Nuddið sem við notum er blandað
svæðanudd og shiatsi og líka
vöðva/slökunarnudd; „Healing"
getum við notað, og við blöndum
saman því sem okkur finnst henta
hverri manneskju fyrir sig. Haft er í
huga hvernig líffærin starfa, það er
t.d. mjög mikilvægt að fólk hafi
hægðir á hverjum degi, þ.e. að
þarmastarfsemin sé í lagi. Líkaminn
er heilan sólarhring að melta fæð-
una og hann á ekki að vera lengur
að því og koma henni svo frá sér.
Eins þarf að athuga hvort manneskj-
an drekki nógu mikið vatn; við mæl-
um meö 3 lítrum á dag, hvaða fæðu
hún borðar, hvernig hún hreyfir sig
o.s.frv.
Mér finnst líka mikilvægt að fólk
verölauni sjálft sig á einhvern hátt,
að við lítum ekki á það sem kvöð að
þurfa t.d. að ganga 1 klukkustund á
dag, til þess að fá svolitla orku í
kroppinn. Því ég held að ef fólk
gengur, þótt ekki sé nema í 15
mínútur á dag — úti — þá fær þaö
súrefni og smá hreyfingu og getur
oröið 100 ára.
Hér er margt fólk sem vinnur
kannski frá níu til fimm, er ekkert
að labba uni í hádeginu, heldur
stekkur upp í bílinn sinn og út úr
honum aftur heima hjá sér, og
stekkur áfram í bíó, heimsóknir
o.þ.h., allt í bílnum. Það vantar meiri
útiveru.
í fyrra tók ég nokkurs konar
,,test" á sjálfri mér, þegar ég vann
sem mest. Ég keyrði niður á nudd-
stofu fyrir klukkan níu á morgnana
og inn, nuddaði kannski til klukkan
fjögur og stökk þá kannski út i garö-
inn til að faöma að mér einhver tré
þarna í Barmahlíðinni. Og inn aftur
og náöi kannski að vera úti, allt í allt
í 10 mínútur að anda að mér súrefni.
Síöan var bara stokkið á dagheimil-
ið og heim og ég náði aldrei aö vera
neitt úti. Um helgar var svo kannski
farið á skíði eða í veiðiferðir.
Ef fólk gæfi sér að ganga aö heim-
an frá sér í hálftíma og til baka aftur,
þetta tekur klukkutíma, þá er þaö
búið að ganga fimm kílómetra. Það
þarf ekkert meira til að fá súrefni.
Hvað æfingar snertir, þá finnst
mér að fólk þurfi ekki endilega aö
slíta líkamanum sínum. Ef við ger-
um æfingar og gerum þær rétt, sér-
staklega teygjuæfingar, og eflum
þrekið á göngu, í sundi eða ein-
hverju slíku, sem er byggt upp á þín-
um „rythma", þá held ég að fólki líði
miklu betur.
Ég get sagt frá syni mínum sem er
16 ára, hann er í fótbolta, hann er á
skíðum og er mjög illa farinn í
hnjánum. Mér finnst þetta alveg út í
hött," segir Ólöf og talið berst aö
fólki sem hefur orðiö illa úti í hinum
ýmsu íþróttum; líkaminn jafnvel
orðinn slitinn eins og hjá gamal-
mennum, þótt um ungt fólk sé að
ræða. Og Ölöf bætir við:
„Svo eru það allar þessar megran-
ir sem fólk fer í, í staðinn fyrir að
breyta mataræðinu örlítið, hreyfa
sig á þeim hraða sem er temmilegur
fyrir okkur, hvert og eitt; og gefur
okkur orku og róar hugann, í þessu
stressþjóðfélagi sem við lifum í.
Mér finnst svo mikilvægt að viö
temjum okkur að róa dálítið niður
eigin huga. Heilinn í manni getur
hreinlega fariö á trimm, þannig að
ekki sé hægt að vinna úr neinu. Af
því hann hringsnýst svo hratt og
kollurinn er fullur af hugmyndum
og verkefnum, og maður veit ekkert
hvar á að byrja. En til þess að losna
við þetta er til mjög einföld æfing.
Hún er fólgin í því að skrifa niður
drauma sína og væntingar og allt
það sem þú vilt framkvæma. Við
getum tekið sem dæmi aö þú viljir
fara til sólarlanda með barnið þitt,
en þú veist að þú kemst ekki á morg-
un og ekki eftir tvær vikur. Þá skrif-
ar þú niður dagsetningu, t.d. 15. júní
1992 ætla ég aö vera komin til sólar-
landa með barnið mitt. Þetta skrifar
þú niður alltaf annað slagiö og
ósjálfrátt losnar pláss í heilanum
(okkar) og þá hættir þetta streö.
Þetta á líka við um verkefnin okkar,
sem viö þurfum að sinna daglega.
Mér finnst mjög gott að hafa bók til
að skrifa niður það sem ég þarf að
gera, eins og t.d. að borga reikninga
og þess háttar. maður veröur að
skipuleggja tíma sinn, framkvæma
hlutina, i stað þess að hugsa: æ, ég
geri þetta bara á morgun. Þess
vegna finnst mér svo mikiö atriði að
skrifa niöur."
Nú verður smá hlé á viðtalinu, því
að páfagaukurinn lætur heyra í sér
svo um munar! „Já, já, ég skal
hleypa þér út Pákur minn," segir
Ólöf, og þá hefst nú fjörið fyrir al-
vöru. Hann kætist ekkert smávegis
yfir öllu þessu frelsi; tekur á rás og
flýgur um allt, þá sest hann á öxlina
á ðlöfu og gerir svo tilraun til hins
sama við mig. En það er ekki laust
við á ég sé dálítið smeyk, alla vega
fer einskonar hrollur um bakið á
mér, furðulegt, því þetta er svo
meinlaust grey.
Ólöf er ekki alveg ein að störfum
í Hreyfilistahúsinu, því ásamt henni
starfar ungur maður, sem heitir Jia.
Hvaðan kemur hann og hvað gerir
hann?
„Jia kemur frá Norður-Kína.
Hann kom hingað til lands fyrir fjór-
um árum síðan og hefur m.a. verið
að þjálfa blak fyrir Þrótt. Hann er að
gera mjög góða hluti hér, hann er
mjög fær að nudda og mér finnst
gaman að sjá, hvað hann nær góð-
um árangri meö fólk. Jia er mjög
öruggur í því sem hann tekur sér
fyrir hendur."
— Svo eruð þið með eitthvaö sem
heitir „Taitsi". Hvað er það?
„„Taitsi" er einskonar leikfimi,
sem er hönnuð upp úr upphaflegri
bardagalist Kínverja. Þessa leikfimi
er hægt aö nýta til ræktunar á lík-
ama sínum, og einnig til að róa hug-
ann. Sjálf hef ég mætt í nokkra tíma,
geri þessar æfingar á hverjum
morgni, ásamt nokkrum öðrum
konum og ég er endurnærð á eftir.
Mér finnst þetta hjálpa mér mjög
mikið, þaö finn ég best þegar ég fer
að nudda fólkið á eftir."
— Hver kennir þessa leikfimi?
„Hún heitirHauoJinogermennt-
aður leikfimikennari frá Kína, auk
þess að vera „Taitsi"-meistari, og
„Taitsi-hnífa" sem er listgrein í Kína
og eins og kom fram áðan er ein-
göngu ætluö ungum stúlkum og
konum. Þá eru þær með löng
skreytt sverð og í sérstökum búning-
um, og mér finnst alveg æðislega
gaman að horfa á þetta."
„Taitsi" er sex vikna námskeið
sem gengið er í gegn um, þ.e. að
læra allar æfingarnar. En þaö tekur
um eitt ár aö samhæfa hreyfingar
og öndun, og hún skiptir líka miklu
máli. Viljir þú læra þetta fullkom-
lega tekur það þig um þrjú ár og æf-
ingarnar þarf að stunda á hverjum
morgni. Þegar búið er að þjálfa
„Taitsi" í þrjú ár er hægt að mæta í
próf og öðlast kennararéttindi.
„Ég kalla þetta hreyfilist, vegna
þess að mér finnst þetta vera list-
grein. Að horfa á fólkið gera þetta
með líkamanum; það er svo mikil
einbeiting sem þarf til að tæma hug-
ann og þroska sig. Ég myndi mæla
með því að „Taitsi" yrði kennt í skól-
unum, strax í sex ára bekk, nú eða
bara hreint og beint inni á dagheim-
ilunum. Mér finnst vanta eitthvað
svona, þar sem börnin gætu lært að
hafa stjórn á huganum og öndun-
inni og gætu þá róað sig niður;
kynnu aðferð til þess. Því það er allt
á fleygiferð í þjóðfélaginu og mér
finnst ekkert pláss vera fyrir börnin
okkar. Við hendum þeim inn á dag-
heimilin, vegna þess að við mæð-
urnar viljum vinna úti, jafnvel þó
við þurfum það ekki. Við erum þjóð-
félagið og við erum búin aö gera
það eins og það er. ()g það er þetta
kapphlaup um að hafa sem mest af
þessu og mest af hinu og maður
gleymir hverju maður er í raun og
veru að sækjast eftir, hvað verið er
að læra. Við erum að læra að þroska
okkur og miðla af okkur til annarra.
Við erum ekki að vinna til að geta
kannski endalaust eignast BMW
eða Bang & Olufsen hljómflutnings-
tæki. Ég vil meina að við séum hér
til að þroska okkur og ná árangri í
lífinu, og í framhaldi af því vil ég
meina að ég hafi fæðst íslendingur
og valið mína foreldra sem uppal-
endur.
Stundum hef ég velt því fyrir mér
af hverju fólk fer frá sínum heima-
löndum, því það fólk valdi að fæðast
í viðkomandi landi, til að öðlast þar
andlegan þroska og hugarró."
— Attu við að það sé jafnvel að
flýja undan einhverjum aðstæðum,
takist ekki á við þær?
,,Já.“
— Þú vilt þá ekki meina að fólkið
geti hugsanlega tekist öðruvísi á við
lífið annarstaðar, jafnvel kennt hin-
um eitthvað nýtt?
„Jú, jú, mér finnst það líka. Og
það væri þá svona einn og einn,
einskonar flökkudýr, sem hefði þörf
fyrir að gera þetta og væri undir það
búinn. Það sem ég á við er allur
þessi innfiutningur á fólki, margt af
því hefur kannski ekkert fram að
færa í raun og veru.
Og ég hugsa með mér; við erum
tvö hundruð og fimmtíu þúsund ís-
lendingar og það fórust þrjú
hundruð þúsund manns í hvirfil-
bylnum í Bangla Desh um daginn.
heil íslensk þjóð og rúmlega það.
Það sem ég á við er, að við erum svo
fá, það er svo auðvelt að kaffæra
okkur.
Mér finnast lslendingar svolítið
„spes" og held að öllum íslending-
um finnist það, og líka allt í lagi að
viðurkenna það. Mér finnst líka gott
að það komi fram, að við búum í
Paradís á jörðu. Það er ekki stríö
hérna, engir hermenn, við höfum
hreint loft og erum með yfirdrifið
nóg af fæðu. í raun og veru er eng-
inn skortur hér. Flestir Islendingar
búa í stóru, góðu húsnæði og margir
eiga bíla. Við getum líka flest veitt
okkur eitthvað, ef ekki allt, bara ef
við hugsum rökrétt.
Við erum líka laus við miklar
hamfarir hér, jú auðvitað missum
við sjómenn í hafið og fólk í slysum.
En mér finnst ísland vera svo ferskt.
Þegar ég hef verið að ferðast er-
lendis og kem hingað heim þarf ég
að fara út fyrir Reykjavík og soga aö
mér þessa íslensku náttúru sem við
eigum. Mér finnst það alveg yndis-
legt.
Ég hef búið erlendis, en myndi
samt ekki vilja búa þar alfarið, mér
fyndist ágætt að vera úti t.d. frá end-
uðum október og fram í febrúarlok.
þá vil ég koma heim."