Alþýðublaðið - 04.06.1997, Síða 7

I
MIÐVIKUDAGUR 4. JÚNÍ 1997 ______________ALÞÝÐUBLAÐIÐ ____________________________________________ 7
c r I q n t
■ Ástmögur 68 kynslóðarinnar í Strassburg
Eg ver ástríðu mína Evrópu
- segir Daniel Cohn Bendit, fyrrum Rauði Danny, núverandi meðlimur Evrópuþingsins í Strassburg.
Ef að einhver af 68 kyn-
slóðinni er að velta fyrir sér
afdrifum Rauða Dannys,
æskulýðs og byltingarhetj-
unnar sem barðist í stúd-
entauppreisninni í París
árið 1968 og lét sér fátt
fyrir brjósti brenna, þá
upplýsist það hér með að
hann er að finna á Evrópu-
þinginu í Strassburg. Eftir
að hafa verið varaborgar-
stjóri um tíma í Frankfurt,
er Daniel Cohn Bendit
nefnilega orðinn meðlimur
Evrópuþingsins.
“Ég held ekki að maður geti verið
vinstrisinnaður og sama tíma
andsnúinn Evrópusamstarfi,“ upp-
lýsir gamla kempan í samtali við
franska blaðið Le Nouvel Observate-
ur, þegar blaðið spyr hvort hann geri
sér grein fyrir að margir að hans
gömlu félögum verkalýðsfólk og
sósíalistar, sjái ekki sjálft sig fyrir í
þessari nýju Evrópu og margir þeirra
berjist á móti henni.
“Ef maður er andsnúin Evr-
ópusinnum er maður þjóðemissinni
og auðvitað er slíkt að finna á vinstri
væng stjómmálanna, frá Hue til Ché-
venement, áður en það sveigir sig til
hægri hjá Pasqua og Villiers, svo
ekki sé talað um hina bamalegu póli-
t£k Le Pen og félaga. Slíkt skrifa ég
ekki undir.
Á móti kemur að það er hægt að
vera Evrópusinni á fleiri vegu, það er
hér sem málefnaleg umræða fer fram
í dag, og maður á ekki að skipta út
pólitískum römmum. Sameining
Evrópu er nú, óg sameinar allt sem
rúmast þar inni og ber að ræða. Mál-
ið snýst ekki síst um það hvemig
bæði vinstri og hægriöflin í Evrópu
hafa smækkað þessa mynd niður í að
vera efnahagslegt fyrirkomulag, án
þess að setja hlutina í víðara sam-
hengi.
Staða mín í frönsku og þýsku sam-
félagi er sú sama og árið 1968.
Blaðamenn og stjómmálamenn vita
ekki hvemig þeir eiga að sjá mig. Var
ég Frakki með þýskt vegabréf, eða
eins og George Marchais sagði,
„þýskur anarkisti, sem talar allt of
góða frönsku." Ég er einstaklingur
sem læt til mín taka í pólitík, sem bý
í Frakklandi eða Þýskalandi, og
sjálfsmynd mín er evrópsk með dálít-
illi ítalskri sósu og spænskri sól. Ég
lifí með mínu vali, ég ver ástnðu
mína, Evrópu."
En baráttan fyrir evrópumyntina
er þó þýsk krafa?
“Hreint ekki. Mundu, að ákvörð-
unin um myntbandalag Evrópu var
tekin árið 1992, á sameiginlegum
fundi Mitterands og Kohl. Samein-
ing Þýskalands, sem kom öllum á
óvart, hristi upp í undirstöðum Evr-
ópu. Á sjöunda áratugnum gat evr-
ópsk uppbygging séð dagsins ljós því
þá var Þýskaland bugað og tvístrað,
Frakkland og Bretland höfðu misst
nýlendur sínar og enginn átti lengur
tilkall til að drottna yfír herradóm-
inum Evrópu, Evrópa var föst í viðj-
um kalda stríðsins.
Sameining Þýskalands var knúin
áfram að Kohl í einum hvelli, og
kveikti ótta í mörgum um að tvíeflt
Þýskaland væri að rísa upp, og fengi
mátt til að stjóma Evrópu eða yfir-
gefa hana til að þenja sig í austur. Til
að komast fyrir þessa hættu hvatti
Mitterand, Kohl til að hnýta Þýska-
land fast við Evrópu með því að
koma á evrópsku myntbandalagi.
Rauði Danny í París árið 1968. Sumir myndu segja að hann hafi svikið málstaðinn þegar hann segir slagorðið, það er bannað að banna, hafa verið
kjánalegt. „Öll samfélög hafa þörf fyrir regiur og ramma til að ganga upp,“ segir Daniel í dag.
Þessi ákvörðun var í
hæsta máta pólitísk.
Með því að sameina
efnahagslega hags-
muni í álfunni, var
það ljóst að hvers-
dagslíf íbúanna myndi
breytast og maður
þarf ekki að vera
marxisti til að skynja
þennan veruleika."
Blaðið spyr hann
einnig hvort að hon-
um finnist evrómyntin
vera gmndvöllurinn
fyrir áframhaldandi
samstarfi?
“Ég segi frekar
grundvöllur en grand-
völlurinn, það era aðr-
ir mikilvægir þættir.
Ég sé Evrópu fyrir
mér sem þrjár vtddir,
efnahagslega, póli-
tíska, og sem ímynd.
Daniel segir enn-
fremur að Maastricht
samkomulagið skyldi
þjóðimar sem hafi
undirritað það til að
skapa ekki eingöngu
efnahagskerfi, heldur
einnig pólitískt og fé-
lagslegt net. „Þeir sem
tala um Mastricht til
að berjast gegn efna-
hagslegum skyldum
sínum ættu fremur að
berjast fyrir pólitísk-
um hliðum þess í stað
þess að virða þær að
vettugi."
En getur maður
notað sömu rök-
semdafœrslu gegn þér
sem vinstri og hœgri
flokkur notar í Frakk-
landi, spyr blaðamað-
ur. Til að fá Euro-
myntina verða evr-
ópubúar að sœtta sig
við að vera miðstýrt af
Evrópubanka sem
leggur þeim frjáls-
Ég held að það sé ekki hægt að vera vinstrimaður og andsnúinn Evrópusamstarfi á
sama tíma. Á móti kemur að það er hægt að vera Evrópusinni á fleiri vegu, það er hér
sem málefnaleg umræða fer fram í dag, og maður á ekki að skipta út pólitískum römm-
um,“ segir Daniel Cohn Bendit.
Var ég Frakki með
þýskt vegabréf, eða
eins og George
Marchais sagði þýskur
anarkisti, sem talar allt
of góða frönsku,“ segir
Rauði Danny, þing-
maður Evrópuþings-
ins. „Ég er einstakling-
ur sem læt til mín taka
í pólitík, sem bý í
Frakklandi eða Þýska-
landi, og sjálfsmynd
mín er evrópsk með
dálítilli ítalskri sósu og
spænskri sól. Ég lifi
með mínu vali, ég ver
ástríðu mína, Evrópu."
hyggjulínur. Gjaldið fyrir evrópu-
mynt er vaxandi atvinnuleysi, vax-
andi krísa, það er reyndar últalíber-
al Thatcherismi sem verið er að inn-
leiða. Og það er ekki sú Evrópa sem
við viljum.
“Evrópa snerist til frjálshyggjunn-
ar fyrir tíma Maastricht. Sáttmálinn
var undirritaður árið 1992 en
Thatcher kom til valda 13 áram áður.
Frakkland breytti um stefnu árið
1983 og Þýskalandi er stjóraað af
frjálslyndum kristilegum demókröt-
um. Maður getur ergt sig á því, barist
á móti því. En maður situr uppi með
að jafnvel franskir sósíalistar voru
ekki ekki í standi til að finna upp á
öðru en nýfrjálshyggju á níunda ára-
tugnum. Var mögulegt að reka aðra
pólitík? Þeir sem gagnrýna
Maastricht í dag segja það mögulegt,
en afhverju er það sem var mögulegt
án sameinaðrar Evrópu orðið
ómögulegt innan hennar."