Alþýðublaðið - 31.07.1997, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 31. JULI 1997
Fiskvinnslu- og sjómannskonan Kristín Ottesen skellti sér í einn túr með Sigli í
Smuguna síðastliðið sumar. Veiðiferðin tók í allt 66 daga. í þessari ferð voru alls sex
konur sem fylgdu mönnum sínum í vinnuna!
fyrir sjoppureikningum
Jón bróðir í heimsókn um borð í Sigli.
Frainan af fiskaðist heldur illa
og fyrstu fimm vikurnar var
túrinn eins og aðgerðarlaust
sumarleyfi við ysta haf. Heldur
voru sumir í áhöfninni orðnir
vondaufir um fiskirí þegar afli
glæddist og ástandið lagaðist.
Saman höfðu Kristín og eigin-
maður hennar, Þorleifur Elíasson,
sem svarar skipstjórahlut upp úr
krafsinu. Hún fékk um 500 þúsund í
heildarlaun og þegar allt hafði verið
dregið frá fékk hún 300 þúsund í
vasann sem getur varla talist einhver
ósköp eftir níu vikna úthald. Sjálf
segist hún vel við una því ekki hefði
hún unnið sér þessa peninga inn í
landi. Fyrir fjögurra tíma vinnu á dag
í fiskvinnslu hefur hún um sex
þúsund útborgaðar á viku.
„Af því vorum bæði í túmum
komum við ágætlega út úr þessu. Ef
hann hefði verið einn með þessa
upphæð eftir allan þennan tíma hefði
það verið verra. Smuguveiðin brást
algjörlega síðastliðið sumar og fyrir
þá sem litu á túr í Smuguna sem
happdrætti hafa vonbrigðin verið
mikil. Við hugsuðum stórt í byrjun
og bjuggumst við 80 milljón króna
túr. Svo fórum við að sætta okkur við
70 eða jafnvel 60 milljónir. Að
endingu gerði níu vikna veiðiferð 47
milljónir í aflaverðmæti. Til
samanburðar má nefna að Siglir kom
í nóvemberlok úr átta vikna veiðiferð
með aflaverðmæti upp á níu
milljónir. Það telst gott ef þeir eiga
fyrir sjoppureikningum þegar allt er
gert upp.“
Vorum flestar sjóveikar
framan af
Kristín segir að hópurinn hafi
verið góður og veður gott. Þó var hún
sjóveik fyrsta hálfa sólarhringinn. Þá
var hún rifin út á dekk til að hressa
sig við því enginn verður sjóhraustur
í koju.
„Við eiginkonumar vorum flestar
sjóveikar framan af og mennimir
voru orðnir ansi þreyttir á að hittast á
klósettinu með ælufötumar. Siglir er
frekar stórt og vel búið skip og því
fann ég ekki fyrir neinni vanlíðan um
borð. Reyndar er ég frekar félags-
lynd í eðli mínu og leiddist aldrei,"
segir Kristín.
Hún á tvo syni, Atla Frey 10 ára og
Gunnar Frey 4 ára. Var ekki erfitt að
skilja bömin eftir heima?
„Vissulega en ég vissi af þeim í
góðum höndum hjá fjölskyldunni.
Þeim þótti þetta bara spennandi í
byrjun að fara til Reykjavíkur og
eyða þar sumrinu en þegar síga tók á
seinni hlutann vora þeir orðnir leiðir.
Hins vegar hugsaði ég ekki mikið um
það og vera má að ég flokkist undir
að vera vond mamma því fyrir mig,
sem er alltaf ein heima með mínum
bömum, var túrinn góð upplifun. Eg
var í umhverfi þar sem ég þurfti ekki
að hafa neinar áhyggjur af neinum,
gekk bara að minni vinnu og mat.
Þess utan var ég undir vemdarvæng
mannsins míns allan sólarhinginn
sem er nýtt fyrir sjómannskonu,"
segir hún og hlær.
Var nánast stanslaus
þoka
ICristín segist þó ekki gera lítið úr
umræðunni um aðstæður sjómanna á
úthafsveiðiskipum; það þekki hún
starfið í gegnum manninn sinn.
„Starfið er erfitt og úthaldið langt.
Mörg skipanna eru illa búinn til
úthafsveiða og engin aðstaða fyrir
mannskapinn um borð. í Sigli er
hlaupabraut, ljósabekkir, góður mat-
salur, vídeósalur og aðstaða til að
reykja. Mér fannst gaman að fara upp
í brú og afla frétta. Það var alltaf
tekið vel á móti okkur þar. Þessar
vikur var nánast stanslaus þoka en ég
veit að það er hægt að vera í sólbaði
ef þannig viðrar," segir hún. „Það er
alveg lágmark að hafa eitthvað við
að vera á frívaktinni og ég tala nú
ekki um þegar ekkert fiskast. Þá
reynir á þolinmæðina og góða
skapið. Það sem kom mér mest á
óvart er sambandsleysið við um-
heiminn. Maður þurfti að sæta lagi til
Við konurnar samankomnar, ég er lengst til hægri, þá Systa, Esther, Didda og messinn Ég, Esther og Didda í aðgerðarplássinu.
okkar, hún Anna.