Vísir - 01.05.1977, Síða 10

10
Sunnudagur 1. mai 1977 VISIR
Texti:
Halldór Ingi Andrésson
Um þaft bil ár er nú liftift siftan
sauft upp úr hjá þeim Hljóma-
bræftrum Rúnari Júliussyni og
Gunnari Þórftarsyni, og hvor
um sig setti á laggirnar nýjar
hljómplötuútgáfur.Geimstein og
Ými, og lögftu Illjómamerkift á
hilluna.
Hlutafélag Rúnars, Geim-
steinn, hefur gefift út 6 plötur á
þessu timabili: „Hvaft dreymdi
sveininn?” sem er sólóplata for-
stjórans, „Rock'n Roll, 011 min
ár” fyrstu plötu Brimklóar,
aftra sólóplötu Gylfa Ægissonar,
„Hillingar” meft ýmsu fólki,
„Geimsteinn” meft samnefndri
hljómsvéit og „Heima jólunum
á” meft ýmsu fólki lika, þó aftal-
lega hluthöfum.
Salan á þessum plötum hefur
gengift svona upp og ofan. Er ég
ræddi vift Rúnar fyrir um þaö bil
hálfum mánufti taldi hann aft
þessar plötur heföu selst i svona
lí til 13 þúsund eintökum sam-
anlagt, „Hvaft dreymdi svein-
inn?” heffti farift i svona 2 þús-
und eintökum og væri eitthvaö á
hreyfingu enn, Brimklóarplatan
væri i 5 þúsundum sem er þar af
leiftandi metsöluplata fyrir-
tækisins, plata Gylfa stæfti i 2-
2.500, en jólaplöturnar hefftu
farift heldur verr, „Hillingar”
og „Geimsteinn” i þúsund hvor
og „Heima jólunum á” i eitt
þúsund cg fimm hundruö. Auk
þess heffti hann sett „Gleftileg
jól” plö;u hljómafyrirtækisins,
á markaftinn og selt upplagift,
500 eintök.
begar Rúnar var spurftur aft
þvi hvernig væri aft reka svona
fyrirtæki fjárhagslega svarafti
hann þvi til aft þaft væri mikif
áhætta. Kostnafturinn i eina
plötu væri um 3 milljónir aft
meftaltali, og ýmis auka-
kostnaftur þegar fyrirtæki væri
\

sett á laggirnar og ekkert væri
um sjófti aft leita i meft stofnlán,
og siftur en svo aft rikift borgafti
tapift á svona útgerft!
„Útvarpift og rikiö en» svo
sjálfusérsamkværr efta hitt þó
heldur. A meftan útvarpiö leikur
eitt islenskt lag á móti hverjum
9erlendum eru sett tollalög sem
leifta til þess aft engan veginn er
hægt aö taka nokkuft upp er-
lendis, og verfta þar af leiöandi
til þess aft þróunin hlýtur aft
stabna i öllum þessum bransa,
þrátt fyrir ágætt stúdió 1 augna-
blikinu”.
„Svo hefur llka eitt furftufyr-
irbæriftl viftbót skotift upp kollin-
um* vinsældalistar diskóteka,
sem eru vitanlega ekkert annaft
en ódýr auglýsing, þvi aö eftir
þvi sem ég best veit þá útbúa
þeir þessa lista sjálfir, og er
sllkt einsdæmi ”
Geimsteinn mun gefa út nýja
breiftskifu einhvern næstu daga
meft gítarleikaranum og söngv-
aranum Viftari Jónssyni. Viftar
þessi er um þessar mundir meft-
limur Stuftlatriós, en var áöur
fyrr í Ornum, fyrir svona fimm-
tán árum allavega. Viftar sendi
Rúnari spólu meft lögum sinum
og þótti Rúnari nógu gott til aft
fjármagna fyrirtækift. Plata
þessi var tekin upp i Hljóftrita
og leika þeir Rúnar og Sigurftur
Karlsson á bassagitar og
trommur á allri plötunni.
Annaft sem er i bigerö er plata
meft Geimsteini, hljómsveit
sem er skipuö Rúnari.Mariu
Baldursdóttur, konu hans og
Þóri Baldurssyni. Nokkrir
grunnar hafa verift teknir upp
hér i Hljóftrita, en allt efni á
þessari plötu verftur frumsam-
ift, öfugt vift fyrri plötuna, sem
var safn „uppáhaldslaga”.
Enginn ákveftin timamörk hafa
veriö sett á plötu þessa, en Þor-
steinn Eggertsson er þó búinn
aft hanna plötuhulstrift sem er
llklega hans smekklegasta. Auk
Rúnars, Mariu og Þóris leika
ýmsir stúdiómenn en þau sjá
allavega um sönginn á plötunni.
Rúnar sagfti aft liklega gæfi
Geimsteinn ekki út nema 3 til 4
plöturá þessu ári, og væri nokk-
uft óvist hvaft annaft yrfti en
þessar tvær. Þó kæmi plata meö
Gylfa Ægissyni til greina, ef
ekki á þessu ári þá allavega á
þvi næsta, þvi óvist væri hvaö á-
hrif þaö heffti ef þriöja platan
kæmi út á meftan sú fyrsta er
enn I sölu.
Vegna þess hve Rúnar var lif-
legur á svifti hér á sokkabands-
árum minum þótti mér furftu-
legt hve litift Rúnar hefur komift
nálægt spilamennsku i danshús-
um og á öftrum slfkum fjölum i
seinni tift, og spurfti þvi hvort
hann væri ekki orftinn leiftur á
aö leika aldrei fyrir stóra hópa.
„Jú, vissulega, þetta er i blóö-
inu, en þegar vift hættum þessu
vorum vift orönir svo ieiftir;
okkur fannst þetta háíf tilgangs-
laust og vildum breyta til. Nú, f
fyrra héldum vift svo I eina
landreisu sem Lónli Blú Bojs og
gekk frábærlega vel og þaft
stendur til aft ræöa um eina
slika alvarlega nú einhvern
næstu daga. Ef svo færi, sem er
nokkuft liklegt, þá mundum vift
vera einni viku lengur og fara
um allt landift. Svo er lika ein
Lónli Blú Bojs plata til umræftu.
Um daginn rak á fjörur minar
bók nokkur sem ber heitift
„Saga Hljóma” og er eftir Om-
ar Valdimarsson, blaftamann.
Bókin er gefin út 1969 og er all-
vegleg; góftur pappir jafnt I inn-
siftum sem kápu og myndirnar
margar hverjar frábærar
(þ.e.a.s. sögulega séft).
En af tilefni þvi aft Reynir
nokkur Oddsson er mikift nefnd-
ur I kafla bókarinnar og þvi til-
efni aft nú eru flestir reykvik-
ingar og nokkrir aörir búnir aft
sjá mynd hans „Morösögu”,
þótti mér ekki úr vegi aft spyrja
Rúnar um þessa kvikmynd sem
var nú ekkert venjuleg og hét
„Umbarumbamba”, en þar
sem Rúnar sagöi mikift til þaft
sama og bókinni stendur skul-
um vift bara vitna i hana....
„Forsaga málsins er sú, aft
náungi aft nafni Jón Lýftsson,
svipuft týpa og Amundi, kemur
til þeirra félaga i hljómsveit-
inni, og tjáir þeim aft mikift
kvikmyndaséni, islenskt aft
þjófterni en búsett I Lundúnum,
hafi nýverift hafnaö hlutverki
aftstoftarleikstjóra vift nýja
James Bond mynd, þvi hann
heffti öllu háleitari hugsjónir um
kvikmyndagerft. Þetta séni var
(og er) Reynir nokkur Oddsson,
og mun sá mæti maftur hvergi
hafa lært til sinnar iftju og þvi
siftur hafa lokift prófi.
Dýrasta hugsjón Reynis var
að gera 30 min. kvikmynd um
popp á Islandi, og skyldu
Hljómar fara meft aöalhlut-
verkin i þessu fyrirtæki. Þeir
féllu fyrir gylliboftinu, enda var
slegift upp fyrir þá myndum af
heimsfrægft og kviksandi af
peningum. Samningur var gerft-
ur, sem hljóftafti upp á aft
Hljómar skyldu greifta sinn
hluta af kostnaöi, sem þeir
fengju siftan margfalt aftur er
peningunum færi aft rigna yfir
fyrirtækift. Hljómar skrifuftu
undir þennan samning af ein-
skærum barnaskap og höfftu
ekki einu sinni vit á aft hafa lög-
fræfting meö i ráftum, svo þeir
geta aft nokkru leyti kennt sjálf-
um sér um hvernig fór aft lok-
um. Og hugmyndin varft aft
veruleika. Myndin var tekin um
sumarift og haustift 1965, og
fjallafti um sveitaball, slagsmál
og fylleri.”
Siöar fór Reynir til Lundúna
„til aft fullgera kvikmyndina”.
Eitthvað gekk ekki vel, allavega
þurftu Hljómar aft senda honum
rúmar 50.000 krónur, svo verk-
inu mætti ljúka á tilsettum
tima. Þaft tókst samtekki alveg,
og er myndin kom loksins heim
tii sýningar reyndist hún ekki
vera nema 13 minútur. Var hún
sýnd sem aukamynd i Austur-
bæjarbiói I Reykjavik i heila tvo
daga, en þá voru sýningar á
henni stöftvaöar, og var hún
ekki sýnd i Reykjavik meira,
þar sem eigendum kvikmynda-
húsa hér var eitthvaft i nöp vift
Reyni og neituftu þvi aft sýna
verk eftir hann.
Fór hann þá meft myndina út
á land, en ekkert hafa Hljómar
heyrt eöa séft frá þeim sýning-
um. Allt i allt töpuftu Hljómar
rúmlega hálfri milljón islenskra
króna á fyrirtæki, sem þeir létu
gabba sig út i. Þeir áttu jú sinn
hlut i byltunni, þó afkoman hafi
ekki verift mikil. Vonandi hefur
einhver grætt á tiltækinu, þvi
eins og Jón Lýftsson, annar höf-
uftpaurinn i þessu og helsti sam-
starfsmaftur Reynis Oddssonar,
sagfti i blaðavifttali um mynd-
ina, þá var „....mikil vinna lögft
i þetta fyrirtæki og ekkert til
sparaft...”
Þaft var nú þaft. Þessi tvö
stórmenni hafa nú loksins gert
þaft gott, Reynir hefur gert
„Morftsögu” og Jón Lýftsson var
sprautan aft baki „Visnaplöt-
unnar” og aö þvi er mér hefur
skilist, sá sem klúftrafti tolla-
málinu.