Tíminn - 08.09.1968, Side 2

I
TIMINN
SUNNUDAGUR 8. september 1968.
NORRÆNA HÖSIÐ
POHJOLAN TAIO
NORDENS HUS
BÓKAVÖRÐUR
Ungur íslenzkur bókavörður, karl eða kona, með
fyrsta flokks hæfni, verður ráðinn að Norræna
húsinu frá 1. nóvember n.k. Verður fyrsta árið
skoðað sem gagnkvæmur reynslutími. Umsóknar-
frestur: 1. október 1968.
í samráði við framkvæmdastjórann og ráðunauta
á þessu sviði á bókavörðurinn að
★ annast uppbyggingu hins norræna bóka-
safns Norræna hússins
★ annast pantanir á tímaritum og dagblöð-
um.
★ annast kaup á hljómplötum og öðrum út-
búnaði
★ byggja upp hagkvæmt kerfi fyrir bóka-
safnið
★ stjórna daglegum rekstri bókasafnsins,
lestrarsalarins og útlánastarfseminnar
★ aðstoða framkvæmdastjórann við önnur
störf
★ vera staðgengill framkvæmdastjórans, þeg-
ar hann er fjarverandi vegna ferðalaga,
sumarleyfa o.þ.h.
NORRÆNA HÚSIÐ BÝÐUR:
★ góð laun
★ skemmtilegt starf
★ vinalegt umhverfi.
Umsóknir skulu stílaðar til stjórnarformanns,
Ármanns Snævars, háskólarektors, og sendar til
IVAR ESKELAND, framkvæmdasfjóra
Norræna húsinu, Reykjavík.
Skrifstofustúlka
Stúlka óskast til starfa á skrifstofu í miðbænum.
Yngri stúlka en 20 ára kemur ekki til greina.
Þær sem áhuga hefðu á starfi þessu, leggi nöfn
sín og símanúmer, ásamt upplýsingum um fyrri
störf og menntun, inn á afgreiðslu blaðsins,
merkt: „Skrifstofustúlka".
STAKIR ELDHÚSSKÁPAR
MIKIÐ URVAL
Á LAGER
EINNIG VASKBORÐ,
KÚSTASKÁPAR OG
ÝMSAR GERÐIR EFRI
OG NEÐRI SKÁPA.
HÚS OG SKIP HF.
Laugavegi 11. Simi 21515.
Bændur -
Einhleypingar
Ég er 24 ára með tvö börn
og óska eftir að komast á
rólegt heimili, í sveit eða
í kaupstað. Uppl. um fjöl-
skyldustærð, kaup og fl.
sendist Tímanum fyrir 12.
sept., merkt: „Vön“.
JOHNS-MANVILLE
Glerullareinangrun
FleirJ og fleíri nota Johns-
Manville glerullareinangrun-
tna með álpappanum.
Enda eitt bezta etnangrunar-
efnið og lafnframt t>að
langódýrasta.
Þér greiðið álíka fyrlr 4"
J-M glerul) og frauB-
plasteinangruD og fáið auk
þess álpappir meðl
Sendum um land ailt —
afnvel flugfragt borgar sig
Jód Loftsson hf.
Hringbraut 121 — Slmi 10600
Akureyri: Glerárgötu 26.
Slml 21344.
HESTAMENN
Kaupið reiðtygin
í
SMYRLI
Ármúla 7,
sími 12260.
TRÚLOFUNARHRINGAR
— afgreiddir
samdægurs.
Sendum um allt land.
H A L L D 0 R
SkólavörSustlg 2
ÞÁTTUR KIRKJUNNAR
Gleyma - muna
„Gleymskunnar hnoss ei
hlotið fær
neitt hjarta, sem gleymsku
þráir“,
segir spekingurinn lífsreyndi
fótsár af ævinnar eyðimörk.
Að gleyma og muna eru líkt
og tvær hliðar tilverunnar.
Og oft erum við gjörn á að
gleyma því og þeim, sem við
ættum helzt að muna. Og þá
getur orðið synd ag gleyma.
Og oft munum við helzt, það
sem við teljum okkar eigin af-
rek og forréttindi og ennfrem-
ur móðganir og mistök ann-
arra. Og þá getur orðið synd
að muna.
„Gleymdu misgjörðum og
mistökum annarra, en mundu
vel þín eigin mistök“ á ein-
hver spekingurinn að hafa
sagt.
„Mundu vel góðvild og hand
leiðslu vina og samferðafólks,
en gleymdu þínum eigin góð-
verkum“ mundi einnig vera
þörf áminning til okkar
margra.
Minningar eru dásamlega lif
andi. Þær geta verið síðan í
gær, en líka margra áratuga og
þó ekki síður áhrifamiklar.
Aldurinn verkar ekki á dýr-
mætar minningar. Þær eru í
eðli sínu eilífar, brot af sjálfri
eilífðinni, verða oft þeim
mun bjartari og skýrari, sem
þær eru eldri.
Þetta er okkur öllum sam-
eiginlegt, hluti af lífinu sjálfu.
Samt eru nokkrir sem
segja: „Uss, við höfum ekkert
með þessar minningar að gera.
Það er ekki annað en gamal-
dagsrómantík og tilfinninga
semi að ætla sér að hafa þær
með í kapphlaupi hins nýtízka
lífs aldarinnar.
En er hægt að varpa þeim
frá sér eins og drasli í rusla-
körfuna, án þess að líða tjón
á sálu sinni?
Minningar frá æskustöðvum
minningar um mömmu og
pabba, afa og ömmu vini og
kunningja, skólann sinn, kirkj
una sína, atvik og helgidóma
hins liðna eru snar þáttur
í persónuleika hverrar þrosk-
aðrar manneskju.
Og samt gerir hin uppreisn-
argjarna samtíð á atomöld ráð
fyrir að hægt sé „að losa sig
við þetta dót“. eins og það
mundi vera orðað.
En gegn því — þessum „ný-
móðins“ hugsunarhætti stend-
ur eitt lítið orð: Manstu?
Manstu heimili bernsku
þinnar, sveitina þína eða þorp
ið, og hve allt verður kært,
sem því er tengt. Nær því ó-
kunn manneskja, sem þekkti
þau eða það, getur staðið þér
margfalt nær, en hin sem
aldrei hafði þekkt* heim og
himinn minninga þinna.
Sorg þeirra, gleði þeirra, lán
þeirra eða ógæfa getur orðið
þinn fögnuður eða þín óham-
ingja, aðeins vegna sameigin-
legra minninga ykkar.
Þannig er að muna. Og það
vekur ræktarsemi, fórnfýsi,
trúmennsku, tryggð og vin-
áttu. Þú sezt við lindir minn-
inganna 'og þær veita þér svöl-
un og öryggi. Eða ættum við
að gegna glaumyirðum tím-
anna og kasta þessari róman-
tík minninganna í glatkist-
una?
Stöndum við þá ekki eftir
l£kt og rótslitinn vísir, afskor-
in blóm, sem bíða þess eins
að visna.
Og verður það ekki hlut-
skipti þeirrar æsku, sem hirðir
ekki um sögu og gjafir geng-
inna kynslóða? Verður hún
ekki rótlaust rekald í sínu eig-
in landi og veit ekki lengur,
hvað til síns friðar heyrir,
treður á gróanda lífsins, atar
sína helgidóma sora og lítils-
virðingu, metur að litlu eða
engu sína beztu menn?
Hins vegar er til það, sem
við ættum að geta gleymt. Orð
sem hafa brennt sig inn í vit-
undina á óhappastund. Athafn
ir, sem urðu ósigur og sárs-
auki, óvirðing og mistök.
Beizkar ásakanir og svívirðing
ar, sem erfitt — já ókleift virð
ist að fyrirgefa.
Lítil gömul helgisögn segir
frá konu, sem var lífsþreytt,
leið á öllu og beizk í garð
allra og alls, bæði Guðs og
manna.
Maðurinn, sem hún elskaði
yfirgaf hana. Synir og dætur.
sem hún hafði fórnað öllu sínu
í umhyggju og sjáLfsgleymi
móðurástar sinnar, fóru burtu
skyldu hana eftir einmana,
gleymdu henni og gjöfum
hennar.
Einmana og ögæfusöm,
hrygg og beygð lagði hún nú
leið sína um „skuggadal dauð-
ans“.
Þá kom hún að breiðu fljóti.
Og við fljótið stóð ferjumaður,
sem bauð henni að flytja hana
yfir ána. „Viltu ekki drekka
af vatninu, áður en þú heldur
áfram lengra?“, sagði ferju-
maðurinn.
„Þetta er elfur gleymskunn
ar“ bætti hann við. Augu kon-
unnar ljómuðu. „Jú, sannar-
lega“, svaraði hún. „Leyf mér
að drekka, þá gleymi ég loks-
ins hörmum mínum og brostn
um vonum“.
„En einnig því, að þú haf-
ir nokkurn tíma átt vonir“
sagði ferjumaðurinn með á-
herzlu. Þú gleymir öllu.
„Ég vil gleyma því, að ég
hafi nokkurn tíma elskað
hann, sem ég hata nú mest“
sagði konan, beizkri röddu, og
kraup á kné til að drekka. Og
ég vil gleyma mínum vanþakk
látu börnum, eins og þau hafa
gleymt móður sinni“.
„Og þú munt einnig gleyma
því, að þú hafir þrýst þeim að
brjósti þér. Gleyma draumum
þínum og vonum um þau,
gleyma að þau séu til. Allar
þínar glöðu og góðu minning-
ar munu hverfa að eilífu“.
Konan hikaði á fljótsbakk-
anum. Nú sá hún það, sem
henni hafði aldrei áður kom-
ið í hug.
Svo stóð hún upp og reik-
aði að bátnum. „Róðu með
mig yfir“ sagði hún. Ég vil
ekki drekka af elfi gleymsk-
unnar. Ég vil muna og fyrir-
gefa. Ég vil taka auðlegð minn
inganna með mér, og þakka
Guði fyrir þann auð“.
Ættum við ekki að læra af
þesari helgisögu að gleyma
hinu neikvæða, skuggum og
myrkri mannlífsins. helga það
ljósi fyrirgefningarinnar, en
geyma — muna sólskinið og
bera það komandi kynslóðum
að gjöf?
Arelíus Níelsson.