Vísir - 06.05.1978, Qupperneq 14

Laugardagur 6. mal 1978 vism
vism
Laugardagur 6. mai 1978
tánmínútur. Maðurinn sló úr og i
allan timann.
Hann var t.d. spurður hvort
þeirhefðufarið og litið á Laugar-
dalshöllina.
„Nei, af hverju?”, var svarið.
— Þið eigið að leika þar á
morgun.
„Er það?”
- Já
„Hefur þú skoðað Höllina?”
— ,,Já”, og blaðamaður sagðist
telja hana dálítið gallaða sem
tónleikahöll, sérstaklega vegna
þess að vesturgluggarnir stóru
gætu verið erfiðir fyrir lýsingu.
,,Ég meina,” sagði Jean
Jacques. „Ekki getum við gertað
þvi. Það hlýtur að vera ykkur að
kenna að vera hér svona norðar-
lega”.
Þannig gekk samtalið. 1 hvert
skipti sem blaðamaðvyrinn reyndi
að „lyfta samræðunum uppá
hærra plan” komu útúrsnúningar
og spurningar til baka.
1 rauninni átti þetta ekki að
koma á óvart. í blaöaúrklippum
um hljómsveitina, sem hingaf
Kyrkjararnir inná óbyggðum tslands. Þetta er greinilega þess virði að tekin sé af þvf mynd. Stranglers voru sendar, kemur i ljós að er-
höfðu lúmskt gaman af öllu tilstandinu I kringum þá. lendir blaðamenn hafa átt i sömu
vandræðum með þessa hljóm-
sveit — þeir séu yfirhöfuð ekki til
viðtals á venjulegu máli.
Einhvern veginn læöist að
manni sá grunur að þetta sé hluti
af þeirra atvinnu: „Show Busi-
ness”. Gi'tarleikarinn er sagður
vera lifefnafræðingur, sem vann
við rannsóknarstörf i Sviþjóö áð-
ur en hann gekk i hljómsveit. The
Stranglers eru taldir elstir ný-
bylgjuhljómsveita. Þeir eru á
aldrinum 25 til 40 ára, og tilheyra
þvi alls ekki þeirri punk-kynslóð
sem orðið hefur áberandi i Bret-
landi á siðustu mánuðum.
Margt ágætt fólk, þeirra á
meðal Alan Edwards, blaöafull-
trúi þeirra (Publicist) sögðu að
inn við beinið væru þetta hugs-
andi menn og framkoma þeirra
viö blaðamenn væri bara þáttur i
að fá vissa imynd.
Reyndar bendir margt til þess
að þeir séu meira en þeir slarkar-
ar sem þeir þóttust vera. Þeir
virtus*- að minnsta kosti taka
hlutina alvarlega fyrir hljómleik-
ana — sváfu mikið og drukku til
þess að gera litið. Og vitandi að
bakviðþá stendureittstærsta út-
gáfufyrirtæki heimsins efast
maður um að þeir séu jafn vit-
lausir og jafn miklir punkarar og
þeir vildu vera láta.
islenska æskan tók þátt i spilinu
af lifi og sál. Hljómleikarnir
vöktu meiri áhuga en nokkurn
þeirra sem að þeim stóðu datt i
hug. Þeir höfðu talið sig góða með
að fá tvö þúsund og fimmhundruð
manns.enfengutveimur þúsund-
um meira. Og punkið, sem haföi
virst fjarlægt útlenskt fyrirbrigöi
var allt i einu komiö til landsins.
A hljómleikunum sáust ungir
krakkar með öryggisnælur i
gegnum nefið, i gegnum kinnina
og I gegnum eyrun. Mikið og i
meira lagi hressilegt fylleri var i
salnum. Ungu punkararnir döns-
uðu striðsdans i takt við tónlistina
og fannst Stranglers „æðislegir”,
Sennilega er hingaðkoma Stranglers eitt ágætasta
dæmi um múgsef jun sem upp hefur komið á siðari
árum. Fyrir um það bil þremur mánuðum, hafði
varla nokkur sála á Islandi heyrt hljómsveitarinnar
getið. Plötur henn»r höfðu verið til sölu í plötubúð-
um um nokkurt skeið> en salan á þeim tiltölulega
litil. Síðan allt í einu: Búmm!
Tilangur heimsóknar þeirra hefur verið skýrður í
f jölmiðlum. Þeir eru að gefa út nýja plötu, og til að
vekja á henni ærlega athygli buðu þeir blaðamönn-
um allra helstu músíkblaða Bretlands hingað upp á
hjara veraldar. Háttsettir menn hjá United Artists,
sem gefur plötuna út> höfðu þá samband við Steinar
Berg, sem er stærsti söluaðili fyrirtækisins hér, og
báðu hann að skipuleggja heimsóknina.
Hann fékk í lið með sér Sigurjón Sighvatsson,
framkvæmdastjóra Hljóðrita, vegna þess að þeir
Hljóðritamenn hafa lengi haft áhuga á að kynna
fyrirtæki sitt erlendis og koma þessara manna var
gott tækifæri til slíks, og einnig Baldvin Jónsson,
auglýsingastjóra Morgunblaðsins, sem hefur mikla
reynslu í skipulagningu eins og þeirri sem til þurfti.
Blöðin og umsjónarmenn popphorna í útvarpinu
tóku þátt í leiknum með miklum frásögnum af
Punki og nýbyIgju og slík tónlist glumdi í útvarpinu.
Og þegar svo hljómsveitin kom til landsins á þriðju-
daginn vissi þjóðin hvað klukkan sló: Stranglers
voru orðnir heimsfrægir á islandi.
Dave
Greenfield
reykti
forláta
pipu I
sklða
skálanum.
Hugh Cornwell sprellar pinulltið I snjónum, og mynda-
vélarnar taka við sér.
Það lifnaði heldur en ekki yfir Jet Black, þegar hann settist við
trommur slnar.
Stranglers komu I Höilina með hóp af krökkum á eftir
sér. Þeir vildu ekki fyrir nokkurn mun að þau yrðu
skilin eftir úti og létu hleypa þeim öllum inn I sal.
„alveg súper”, „flott, mar” og
hver veit hvað.
Þessi góða stemmning var þó
að sumu leyti nokkuð frábrugöin
þeirri góðu stemmningu sem var
á hljómleikum hér áður fyrr.
Staðreyndin er nefnilega sú að fá-
ir af þessum krökkum þekkja tón-
list Stranglers. Þeir heyrast ekki
enn i óskalagaþáttum nema lltil-
lega. Á hljómleikunum vissu þau,
sem blaðamaöur talaði við, ekki
hvaö hljómsveitarmeðlimir hétu.
Sennilega er það hið algjöra
viðburðaleysi sem unga kynslóðin
á íslandi á við að stríða, sem olli
hinni góðu aðsókn. Og forvitni i
bland.
Punkið eins og það þekkist i
Bretlandi á aldrei eftir að verða
neitt nema stundarbóla hér á ts-
landi, ef það þá nær þvi. Punkiö
er skilgetið afkvæmi göturæsa
fátækrahverfa stórborganna i
Englandi og hér eru þau ekki til.
tslensk æska eins og hún leggur
sig mundi sennilega teljast til
efrimiðstéttar i Englandi. En
punk (og Stranglers) er nýttá Is-
landi, þar af leiðandi forvitnilegt,
og ef tekið er mið af afgreiðslu
fjölmiöla á málinu, er i raun ekk-
ert skritið aö Höllin skuli hafa
fyllst.
Steinar Berg, sem átt hefur
erfiða daga að undanförnu við
skipulagningu og „reddingar” i
sambandi við heimsóknina, var
að vonum kátur i gær þegar
Helgarblaðið talaði við hann.
„Ég er mjög ánægður”, sagði
Steinar. „Sérstaklega vegna þess
að engin slys eða óhöpp urðu á
fólkinu. Gaman var að sjá allt
þetta fólk og ég vona bara að það
hafi fengið eitthvað fyrir pening-
ana. t rauninni er aðeins eitt sem
skyggir á, og það er atvikið með
Þursaflokkinn. Hljómsveitunum
var skammtaður mjög knappur
timi, ogþeirfenguekki tima til að
prófa sin tæki. En eins og ég segi
þá harma ég að þetta skuli hafa
gerst”.
— Hvernig likaði þér að vinna
með þessu fólki?
„Agætlega. Þetta eru bestu
menn og ákaflega velviljaðir og
gott að eiga við þá.”
— Agóðinn, hvert fer hann?
„Hann fer til þeirra sem héldu
tónleikana — umboðsfyrirtækis
Þegar llöa tók á hljómleikana fór æsingur um fólkiö og sumt
hreinlega lagðist fyrir fætur kyrkjaranna eins og sjá má á
þessari mynd.
Stranglers. Við héldum ekki
þessa tónleika, heldur tókum að
okkur að sjá um þá án þess að
taka nokkra fjárhagsáhættu.”
„Eitt vil ég taka sérstaklega
fram. Lögreglan stóð sig alveg
einstaklega vel. Maöur er alltaf
hræddur við það á svona tónleik-
um að eitthvaö gefi eftir og að til
vandræða og jafnvel slysa komi,
en sú varð ekki raunin i fyrra-
kvöld. Lögreglan brást rétt við á
réttum tima.
Erlendu blaöamennirnir og
rótararnir, sem séð hafa aðfarir
lögreglu á hundruðum tónleika
um allan heim voru alveg undr-
andi yfir þvi hve skynsamlega
hér var tekiö á málum,” sagði
Steinar.
Um leið og Stranglers vöktu á
sér athygli meö skritinni fram-
komu fór minna fyrir annarri hliö
á þessari heimsókn: Kynningu is-
lenskra tónlistarmanns fyrir
háttsettum mönnum hjá stórum
útgáfufyrirtækjum, og erlendu
blaðamönnunum og gagnrýn-
endunum.
A fundi sem haldinn var sið-
degis á miðvikudaginn i Hljóörita
var Stúdióið kynnt og leikin is-
lensktónlist. Það var i fýrsta sinn
i heimsókninni sem þessir er-
lendu kollegar sýndu virkilegan
áhuga. Þeir spurðu mikið og
fannst greinilega mikið til Gunn-
ars Þórðarsonar koma, og einnig
likaði þeim vel viö sumt frá Pók-
er. En hvort kynningin svarar
fyrirhöfninni er annað mál.
Svona að lokum er svo rétt að
þakka þeim aðilum sem að þess-
ari heimsókn stóöu. Þjóðin hefir
haft eitthvað aö tala um (og
hneykslast á), og æskan á
Reykjavikursvæöinu virðist hafa
fengiö heilmikiö i sinn hlut.
— GA
Lögreglan þótti standa sig vel á hljómleikunum. Hér gerir Jean Jacques þó sitt
besta til aö gera henni erfitt fyrir.
Hugh Cornweil þurrkar af sér
svitann eftir spilamennsku i
rúman klukkutima.
Eftir hljómleikana var haldiö i
hóf I Hollywood, þar sem mættu
Hugh Cornwell og Jean Jacques
Burnel. Eins og venja er þegar
útlendar hljómsveitir eru hér
skorti ekki áhuga kvenfólksins,
en þegar Björgvin ljósmyndari
tók þessa mynd af Cornwell og
vinkonu hans fór allt I háaloft.
Aö sögn Björgvins greip
kyrkjarinn hann bókstaflega
kverkataki og eftir smá stymp-
ingar eyöilagöist myndavelin.
Aö sögn Björgvins baöst kyrkj-
arinn afsökunar, og hann fær
tjóniö bætt.
EDA PEMIN6AMENN?
Þeim hefur sjálfsagt brugöið i
brún þegar þeir stigu út úr flug-
vélinni. Hópur af blaðamönnum
og ljósmyndurum og tveir kvik-
myndarar biðu eftir þeim og um-
kringdu þá úti á flugbraut. Slikri
athygli eru þeir ekki vanir.
Stranglers eruekki einaf þessum
svokölluðu stórhljómsveitum.
Þeireru að visuein af efnilegustu
nýbylgjuhljómsveitunum, en þær
eru nú lika ekki allar beysnar.
Reyndar sagði Jet Black tromm-
ari hljómsveitarinnar að þeir
væru ósköp venjuleg rokkhljóm-
sveit og það er alveg rétt hjá
manninum. „Það eru blaðamenn
og músikspekúlantar sem hafa
fundið upp þessar skilgreining-
ar”, sagði hann og andvarpaði
þunglega.
Margskonar fleiri skilgreining-
ar hafa heyrst á punki og ný-
bylgju og muninum á þessu
tvennu. Einhver góður maður
sagði muninn vera þann að punk-
ið væri tiska i klæðaburði og
framkomu, en nýbylgja væri tón-
listarstefna. Hvað um það,
Stranglers eru rokkhljómsveit,
þeir leika kraftmikið breskt rokk
og minna oft á hljómsveitirnar
sem vinsælastar voru á árunum
1964-67. Sérstaklega eru sum lög
þeirra keimlik þvi sem Doors og
Jim heitinn Morrison sömdu og
léku. Kinks, Stones, Who og fleiri
koma einnig við sögu.
Músiklega séð eru þeir heldur
ekkert sérstakir. (Þetta er að
sjálfsögðu persónuleg skoðun).
Bassa- og trommuleikarinn eru
þéttir og góðir, gitarleikarinn lip-
ur og orgelleikarinn flinkur og
þeirra sterkasti tónlistarmaður.
Söngurinn er hvorki fugl né fisk-
ur, og bassaleikarinn er einfald-
lega öskrari.
En þeir hafa samt eitthvað við
sig. Og eins og ávallt áður er
erfitt að skilgreina þetta „eitt-
hvað”. Munurinn milli heims-
frægrar hljómsveitar og óþekktr-
ar er oft á tiðum ansi litill ef tón-
listarlegir hæfileikar og geta eru
höfð til viömiðunar. Það er bara
þetta „eitthvað” sem skilur á
milli.
Eitt er vist — að Stranglers
komu með andrúmsloft með sér
sem ekki hefur orðið vart hér á
landi I langan tima, — ef nokkurn
tima.
Við, sem tókum á móti liðinu úti
á Keflavikurflugvelli urðum
strax vör við þetta þar. Þaö var
beinlinis útilokaö að komast i
samband við mennina.Þeir gerðu
i þvi, sérstaklega bassaleikarinn,
að koma undarlega fyrir. Opin-
berir kynningarbæklingar hljóm-
sveitarinnar segja: Jean Jacques
Burnel er 24 ára. Jean er svart-
beltungur i karate og var að
hugsa um að gerast kennari i
Japan áður en hann gekk i The
Stranglers. Hann hefur gráðu i
hagfræöi.
Þetta er ótrúlegt. Á blaða-
mannafundinum sem haldinn var
i Hljóðrita á þriðjudagskvöldið
króaði blaðamaður Visis hann af
og ræddi við hann i svona fimm-
Sumir blaöamannanna sem
komu meö Stranglers voru jafn-
vel enn skrautlegri en þeir
sjálfir. Þessi gekk meö einglirni
og montprik.