Vísir - 10.03.1979, Side 20

20
Laugardagur 10. mars 1979.
Eduardo og Ceverenia Candia meö börnin sín sex.
Vopnaður flugbeittum
veiðihnif fór Eduardo
Candia, sem er Quechua-
Indláni, út í þéttan frum-
skóginn til að veiða dýr í
matinn. Eiginkona hans,
Ceverenia, ætlaði svo að
steikja dýrið yfir opnum
eldi og bera það fram
með hrísgrjónum, baun-
um og sterkum pipar-
ávöxtum.
Eduardo þekkir skóg-
inn vel. Allt i einu byrjar
hundurinn hans, hann
Svartur, að gelta ákaft.
Sex feta löng eiturslanga
kemur út úr hellisopi og
ræðst á hundinn. Slangan
bítur hundinn þrisvar
sinnum og ætlar svo að
ráðast á Eduardo. En
Eduardo sveiflar hnifn-
um aftur og aftur og loks
liggur slangan dauð.
Titrandi af áreynslunni
setur Candia dauðu
slönguna í stóran veiði-
poka. Hann sveiflar pok-
anum yfir öxlina og fer
heim með slönguna.
Eduardo og Ceverenia
taka svo skinnið af slöng-
unni og svo sjóða þau
hana og borða. Hún var
dásamlega góð á bragðið,
segir Eduardo.
Fjölskylda
W .ww
i Boliviu
Hundurinn Svartur var
veikur í fimm daga, en
náði sér síðan smátt og
smátt og nú er hann orð-
inn fílhraustur, segir
Candia og brosir.
Fyrir sex árum breytt-
ust lifshættir Candia f jöl-
skyldunnar. Hún fluttist
frá fjalllendi Boliviu til
að leita betri lifsgæða í
San Julian, niðri á lág-
lendinu. San Julian er í
þéttum skógi um 75 mílur
norður frá Santa Cruz.
Hæstu trén þar eru um 40
fet. Um það bil 85% af
sveitafólki í Boliviu býr í
fjallahéruðunum, en þar
er mikið af málmum í
jörðu. A láglendinu ná-
Þarna eru tvö yngstu börnin aðborða hádegismatinn
sinn, hrísgrjón og baunir.
lægt Santa Cruz er mikið
af frjósömu landi, þar
sem bændur geta ræktað
allt árið. Stjórn Bólivíu
reynir að fá fólk úr
f jallahéruðunum til að
flytjast niður á láglendið
til aðauka fjölbreytni at-
vinnulífsins. Og nú er
verið að byggja vegi og
járnbrautarteina í gegn-
um frumskóginn. Hver
f jölskylda fær 50 hektara
í skóginum. En það er sið-
ur i Boliviu að faðir skipt-
ir svo landi sinu á milli
sona sinna og þeir aftur,
þannig að á nokkrum
mannsöldrum verður
þetta land orðið frjósamt
ræktað land. Fyrstu þrjú
til f jögur árin rækta land-
nemarnir 3-4 hektara
lands. Eiginkonurnar sjá
um matseldina og börnin,
sem venjulega eru f jögur
eða fimm, og hjálpa til
við ræktunina.
Candia f jölskyldan var
með þeim fyrstu, sem
settust að í San Julian.
Þau komu 1972 ásamt 19
öðrum Quechua indíána
fjölskyldum. Candia
hafði ræktað kartöflur
áður, þar sem hann bjó og
það gekk mjög vel, allt
þar til að kartöf lusveppur
eyðilagði alla uppskeruna
eitt árið. Þá tapaði hann
og fleiri kartöflubændur
aleigunni og þess vegna
fluttust þessar fjölskyld-
urtil San Julian. Eduardo
og Ceverenia eiga sex
börn og þau horfa björt-
um augum til framtíðar-
innar þrátt fyrir allt. Þau
hafa ræktað 14 hektara af
landinu sínu og þar rækta
þau ávaxtatré, hrísgrjón,
baunir, tómata og fleira
grænmeti.
Það er erfitt lífið
hérna, segja Eduardo og
Ceverenia. Moskítóf lugur
og önnur skordýr gera
okkur lífið leitt, en við
vorum sprautuð við gulu
og malaríu. Við vinnum
langan og erfiðan vinnu-
da, en þegar börnin okkar
verða stór verður þetta
allt auðveldara. Þau fá
þá sitt eigið land. Og
börnin fara strax að
vinna með foreldrum sín-
um og þau geta. Og hér á
myndunum sjáum við
f jölskylduna, Eduardo og
Cevereniu með sex börnin
sín, tvö af litlu börnunum
að borða hádegismatinn
og Eduardo, sem er 12
ára.
Eduarda Candia er 12 ára og elst systkinanna.