Alþýðublaðið - 24.11.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið

TAl-fí Sofíá RR SRftK Tré 'fí LtTINH
VíTUR
tVfíGLR
EKK/ BLflUTU FRO 1 ÖL'/K/K
V F/CÐfí
í 5Kól/ FORK fíR

íiOLI 1 - LE/K Gungu FtuÐ UCjRI
1,
h£rTfí s/ÖnTuU
r 2 FmsTu
KfíTftR mnDur
V 'fíifíK!
.... c -"n
ti<-15^m-S)ÖCIl£3j
■''Di'
^HIacíi . xi3j < ■
Os
*
-\
Cu
í SKUGGA MARÐARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
22
— Geturðu staðið i fæturna?
spurði hann.
— Já ... en ég finn til i ökklan-
um.
— Seztu niður, skipaöi hann og
ég settist i grasið.en hann kraup
niður við hlið mér.
Hann dró varlega af mér stig-
vélið. ökklinn var bólginn.
— Hefur eflaust tognað, sagði
hann. — Hvað kom fyrir?
— Hvar er Tansy?
— Ég sá á eftir henni eitthvað
út i buskann. Hún fer heim. Hún
ratar. En hvað i ósköpunum....?
- Það hló einhver og svo lá ég i
runnanum.
Hló? Hver þá?
Ég veit það ekki. Það var
svo nála'gt. Ég held að það hafi
hrætt Tansy og hún hafi fleygt
mér af baki.
- Við verðum að fara heim,
sagði hann, — Það verður að at-
huga hvaða skaði er skeður. Ég
tek þig á Weston. Hann blistraði
og Weston kom auðsveipur.
Þegar hann hjálpaði mér á bak
heyrði ég hláturinn aftur — hver
hláturrokan rak aðra.
— Þarna er það!
— Þetta eru fuglar.
Kookaburra heita þeir. Þú verður
að venjast hlátrinum i þeim, þvi
þú átt oft eftir að heyra hann.
Svo var ég flutt heim við litinn
orðstir en þangað var Tansy kom-
in á undan okkur. Ég hafði verið
stálheppin að sleppa með nokkrar
skrámur og tognaðan ökkla, en ég
var sjúk af blygðun og velti þvi
fyrir mér hvað Mörður myndi
segja er hann frétti af þessu
ævintýri.
Adelaide tók á móti okkur
fegins hugar.
— Ég frétti að Tansy hefði
komið heim og að þú hefðir riðið
út á henni i morgun. Hún talaði i
mildum ávitunarrómi. Hafði ekki
faðir hennar sagt að ég ætti að
riða Blundell?
— Það gekk allt að óskum þar
til henni varð hverft við, sagði ég
til skýringar. — Ég hafði góða
stjórn á henni þangað til.
Adelaide var umhyggjusemin
sjálf.en ég uppgötvaði að hér var
slysum ekki tekið með sömu
skelfingu og heima, vegna þess að
hér voru þau tiðari. Adelaide
útbjó heita og kalda bakstra og
sagði hún mér að hún hefði lært
hjálp i viðlögum. þar sem oft gæti
dregizt i tvo eða þrjá daga að
læknirinn kæmistá vettvang. Hún
gaf mér að drekka bolla af heitu ,
sætu tei og sagði að ég yrði að
forðast að stiga i fótinn næstu
daga.
Ég blygðaðist min og fannst ég
vera heimsk. en ég var fegin að
hryssan skyldi vera komin heim.
Ég lá á legubekk i setustofu
Adelaide. Hún sagði að ég yrði að
halda kyrru fyrir um tima og
þegar ég hefði náð mér nokkuð
eftir áfallið, gæti ég lesið eða ef til
vill saumað dálitið. Það væri
alltaf nóg að gera á Whiteladies.
Ég lá við opinn gluggann og
hugsaði um hve kjánalegt það
hafði verið af mér að reyna að
sitja hest sem var of góður handa
mér. „Dramb er falli næst”, hafði
ungfrú Emily sagt nógu oft og i
þetta skipti varð ég að viður-
kenna að hún hafði rétt fyrir sér.
Þá heyrði ég rödd hans fyrir
neðan gluggann.
— Hún fór þá á Tansy og féll á
prófinu. Það var henni mátulegt.
Hún virðist gera meira af vilja en
viti.
Mér heyrðist nokkur viður-
kenningarhreimur i rödd hans og
fylltist fögnuði yfir þvi.
Þarna lá ég iðjulaus. Hvilikur
endir á fyrsta deginum minum á
Whiteladies — Litlu Whiteladies
eins og ég hafði skirt það i hugan-
um, þvi það gat aðeins verið um
eitt raunverulegt Whiteladies að
ræða.
Einhversstaðar i garðinum
heyrðiég til Kookaburra fuglsins.
Hann hló og virtist gera gys að
mér.
Adelaide vildi ekki leyfa mér að
stiga i fótinn næstu þrjá daga, svo
ég hélt til i dagstofu hennar.
Stirling bar mig til svefn-
herbergis mins á hverju kvöldi.
Þau Adelaide og Stirling voru
bæði ákveðin i að hlúa að mér og
sýna mér að þau tækju mér sem
yngri systur sinni. Ég fékkst
dálitið við sauma fyrir Adelaide.
Það voru aðallega flikur handa
þeim fjölda fólks, sem vann i hús-
inu. Á landareigninni voru
margir smábústaðir þar sem
þetta fólk bjó og ég hafði þegar
uppgötvað að þar voru nokkur
börn.
— Faðir minn vill að fárið sé
með þau öll eins og þau væru hluti
af fjöldskvldunni, sagði hún og
leit snögglega á mig til að sjá
hver áhrif þessi orð hefðu á mig.
Ég skildi það ekki þá.en það rann
smám saman upp fyrir mér að
mörg barnanna voru afkvæmi
Marðar. Siðar varð það að vana
hjá mér að leita eftir andiits-
dráttum hans. Ég fann þá oft. Það
var skiljanlegt. Mörður var karl-
menni á allan hátt. Hann var ekki
þannig gerður að hann gæti lifað
eins og munkur. Hann tók þessar
ungu konur eftir eigin geðþótla og
enginn lá honum á hálsi fyrir það.
En ég fann ekki þessi furðulega
sterkbláu augu hjá neinum
öðrum. Jaínvel Stirling — hinn
lögmæti erlingi — hafði ekki erft
þau.
Þcssa daga kom Stirling oft að
finna mig. Ég sagði honum að ég
blygðaðist min fyrir það sem
gerzt hafði og vonaði að ekkert
hefði orðið að Tansy.
Þetla var ekkert, sagði hann
fullvissandi. - Hér er betra að
vera áræðinn en hræddur. ()g ég
var þeim þakklát lyrir að gera
litið úr óförum minum. Mér var
farið að þykja vænt um Adelaide,
sem ég leit þegar á sem góða eldri
systur. Hún færði mér bakka með
lei og skonsum, tilbúnum á sama
hátt og heima, og með þeim
ferskjumauk, sem hún hafði búið
til sjálf.
Þessir dagar virtust undarlegir
eftir allt sem á undan var gengið
svo hljóðir og kyrrlátir. Mér
lannsl ég vera komin i dálitla vin,
en ég vissi að dvöl min þar var
aðeins timabundin . Mörður leit
ekki inn til min. Ég gerði mér
ljóst að það væri til of mikils
ætlazt. Heimsóknir Stirlings áttu
sér yfirleitt stað á kvöldin. Hann
var mestallan daginn i námunni,
að bæta sér upp timann, sem
hafði fallið úr, sagði hann mér.
Eg heyrði mikið talað um nám-
una og langaði til að sjá hana, og
þó vildi ég það ekki að sumu leyti.
Ég var hrædd um að hún vekti of
margar minningar um föður
minn.
Mary, vinnustúlkan, hjálpaði
mér i fötin á morgnana; hún færði
mér morgunverðinn á bakka og
siðan heita vatnið. Hún var
óframfærin og virtist hrædd við
eitthvað. Ég reyndi að komast að
hvað það var,en tókst það ekki.
Svo kom Stirling og heimtaði að
fá að bera mig ti! setustofu
Adelaide, sem.var óþarfi, þvi ég
gat vel haltrað þangað sjálf.
Engu að siður verð ég að játa að
ég lét mér vel lika umhyggja
hans, mér þótti gott að finna
sterka arma hans styðja mig.
Hann bar mig svo fyrirhafnar-
laust, en ég sagði honum að þessi
áherzla á vangetu mina vekti að-
eins athygli á þvi hvilikur aula-
bárður ég væri.
Það var þriðja daginn eftir
óhappið að ég lá á legubekknum i
herbergi Adelaide og saumaði
léreftsskyrtu ; ég vann af kappi
þvi mér fannst að það gæti sýnt
hve iðrandi ég var eftir flónsku
mina. Þá opnuðust dyrnar litið
eitt og Jessica smokraði sér
innfyrir. Ég fann skyndilegan
kuldahroll niðureftir bakinu, sem
kann að hafa stafað af þvi hve
augnaráð hennar var tryllings-
legt og hve hljóðlaust hún kom inn
i herbergið.
— Hvernig liður þér? spurði
hún, dró stól að legubekknum hjá
mér og fékk sér sæti á honum. Ég
fann að ég hörfaði örlitið undan.
— Mér liður ágætlega , þakka
þér fyrir, sagði ég. — Satt að
segja eru þetta tóm látalæti. Ég
ætti i raun réttri að vera á fótum,
en Adelaide vill ekki heyra það
nefnt.
— Það eru fleiri sem látast
hérna. Hún brosti. — Og það ekki
svo langt undan.
— Er það já?
Hún kinkaði kolli einsog
samsærismaður. — Hefur hann
komið til þin?
Ég vissi við hvern hún átti,en
lét sem ég skildi ekkert.
— Hver? spurði ég.
Hann. Húsbóndinn.
— Nei. Ég bjóst ekki við hon-
um.
Hann hirðir hvorki um Guð né
menn, sagði hún, — Þó hesturinn
blöðum landsins, og þeir sem
handteknir voru, voru bendl-
aðir við okkur. Þrir létu
lifið, þar af eitt
barn, og velta okkar
jókst um 5,2% næstu sex
mánuði. Óttinn. Leyfum öðr-
um — Bretum og Ameriku-
mönnum — að nota hughvarf
og áleitni. Við færum okkur
óttann I nyt. Við vitum, að
hann dugar.
Patrick: En Anderson, hann er
ekki....
Papa: Ég veit, að hann hefur
ekki verið bendlaður við okk-
ur. Þvi verðum við að notast
við einhvern okkar manna.
Toast kom til min i gær.
Patrick: Toast? Ég vissi ekki,
að hann væri i borginni.
Hvers vegna hitti hann mig
ekki?
Papa: Hann bað mig að biðja
þig fyrirgefningar. Hann tók
næstu flugvél heim til Palm
Beach.
Patrick: Hve gömul var hún i
þetta skipti?
Papa: Um fimmtán ára. Feg-
urðardis. Sitt, ljóst hár. Og
blind.
Patrick: Blind? Það var gott —
fyrir hana.
Papa: Já. En Toast er vandi á
höndum. Við getum kannski
leyst þann vanda með
Anderson-málinu.
Palrick: 1 hverju er þessi vandi
fólginn?
Papa: Það vinnur maður hjá
Toast,maður að nafni Vincent
Parelli. Kannastu við hann?
Hann er kallaður Sokkur.
Patrick: Sá fábjáni. Ég hef lesið
um hann.
Papa: Já. Parelli er orðinn vit-
laus. Hann berst við almenn-
ing. Hann ekur yfir fólk i
bilnum sínum. Hann skýtur
það. Hann hirðir ekki um,
hvernig hann fer að. Hann
veldur Toast miklum áhyggj-
um.
Patrick: Þvi get ég trúað.
Papa: Parelli hefur oft verið
bendlaður við okkur. Toast
vill losna við hann. Skilirðu?
Patrick: Já.
Papa: En hann er ekki svo auð-
veldur viðureignar. Hann hef-
ur sitt fylgi. Þeir eru allir
snarvitlausir. Eins og A1
Capone. Vangefnir. Þeir geta
ekki hugsað. Toast bað mig að
hjálpa sér.
Patrick: Og...
Papa: Ég stend i þakkarskuld
við Toast. Manstu, að i fyrra
kom hann syni Paolos i há-
skólann, þegar honum hafði
verið neitað um skólavist alls
staðar? Þvi skulum við fara
þannig að... Við skulum biðja
Toast að senda Parelli til að
vera okkar maður við fram-
kvæmd Andersons-málsins.
Toast segir Parelli, að við vit-
um með vissu að um sé að
ræða að minnsta kósti milljón
dala virði af skartgripum. Að
öðrum kosti fer Parelli að
hlæja að okkur. Toast segir
honum, að við þurfum á góð-
um, heiðarlegum manni að
halda, sem tryggi okkur, að
engin svik séu i tafli.
Þessi Parelli er byssumað-
ur. Liklega kemur hann til
með að skjóta. Um leið segj-
um við Anderson, að við föll-
umst á áætlun hans, svo
framarlega sem hann gangi
með byssu og gangi frá
Parelli að loknu verki. Þetta
er gjald okkar fyrir að fjár-
magna áætlunina.
(Ellefu sekúndna hlé),
Patrick: Ég held ekki, að
Anderson fallist á þetta.
Papa: Ég held hann geri það.
Ég þekki þessa áhugamenn.
Þeir hugsa alltaf um stóra
tækifærið, sem á að gera þeim
kleyft að lifa i Suður-Ameiiku
eða á Rivierunni til æviloka.
Þeir halda, að það sé happ-
drætti að fást við þjófnað.
Þeir vita ekki, hve erfitt er að
lifa af glæþum árum saman.
Aldrei neinar stórfúlgur,
aldrei nein stór tækifæri.
Þetta er rétt eins og hver önn-
~ur atvinna. Stundum er hagn-
aðurinn meiri, en það er á-
hættan lika. Anderson mun
þrjózkast við nokkra stund,
en gengur loks að okkar kjör-
um. Hann skýtur Parelli nið-
ur. Anderson stendur við orð
sin, þvi að hann er maður
stoltur. Ég held þetta fari illa
og saklaust fólk láti lifið og
verði limlest, og Vincent
Parelli, sem er svo nátengd-
ur, finnst dauður á staðnum.
Patrick: Og heldur þú, að það
gagni okkur, Papa?
Papa: Það verða skrifaðar for-
siðufregnir af þessu um allt
land, og ég held að það verði
okkur til góðs, þegar fram i
sækir
Patrick: Hvað gerist, ef áætlun-
in tekst?
l*apa: Það yrði enn betra.
Parelli verður Toast ekki
lengur til óþæginda, við verð-
um grunaðir um aðild, og við
högnumst. Og kannski kemst
Anderson loks til Mexikó.
Hringdu til min daglega,
Patrick, og skýrðu mér frá
framvindu mála. Ég hef mik-
inn áhuga á þessu. Segðu Doc
ekki meira, en hann þarf að
vila. Skilur þú?
Patrick: Já, Papa.
Papa: Ég læt Toast vita, og
hann sér um, að Parelli verði
hér, þegar hans er þörf.
Þarftu að spyrja einhvers?
Patrick: Nei, Papa. Ég veit
hvað mér ber að gera.
Papa: l*ú ert góður drengur,
l’atrick.
(34)
Hinn 12. júli 1968 klukkan 14.06
átti John Anderson fund með
Patrick Angelo á skrifstofu
vörubilastöðvar einnar, en
Angelo átti sæti i stjórn hennar.
Skrifstofan var hleruð, þar sem
talið var, aö smyglgóss væri
iðulega flutt með bilum stöðvar-
innar.
An ’erson: Jæja?
Patrick: Horfur eru bjartar.
Papa féllst á áætlunina.
— Fjögurra sekúndna þögn).
Anderson (andvarpar’: Jesþs
Kristur.
Patrick: En þú verður að gera
dálitið fyrir okkur.
(Sex sekúndna þögn).
Anderson: Hvað?
Föstudagur 24. nóvember 1972
o