Vísir - 08.06.1979, Blaðsíða 12

vísm
Föstudagur 8. jiinl, 1979
12
vísm
Föstudagur 8. júnl, 1979
Þegar vi6 erum nýbyrjuö
gönguna mætum viö Feröa-
félagshópnum á niöurleiö og vit-
um viönú aöekkert getur komiö
i veg fyrir aö Þorleifur fari á
tindinn þvi eins og margir vita
er talsverður metingur á milli
þessara tveggja feröafélaga.
Sigurður
Siguröarson,
blaöamaður.
Þórir Guö-
mundsson,
ljósmyndari
Fallið mikla
Feröin upp á toppinn gekk
vonum framar. Aö visu komst
ekki nema tæplega helmingur
göngumanna upp á topp, hinir
hættu i 1200 metrum vegna mik-
illar þoku og hvassviðris. Fyrir
utan okkur Hauk komust á topp-
inn nokkrir útlendingar, Finnar,
Breti, Svli Þjóðverji, Nýsjá-
lendingur, Sunnlendingur, Vest-
lendingur, Norölendingur og
fleiri og fleiri.
Við vorum á niðurleiö þegar
óhappið skeði. Haukur og ég
vorum að binda á okkur skiöin
og hinir voru þegar lagðir af
staö i halarófu niður á viö.
„Heldurðu að ekki sé vissara
aö smyrja skíðin svolltiö vel?”
spurði ég. Mér fannst rennslið
A Lýsuhóli var sungið og trallað á kvöldvökunni á laugardagskvöldið.
nefnilega einum of gott og bjóst
viö aö klistriö myndi tempra
rennslið svolftiö.
„Nei, nei”, svaraði Haukur.
Þaö rennur alveg ágætlega hjá
mér”. Og hann renndi sér á
stað.
„AAAAAAAAAAaaaaa
a a a” heyröistí fjarska ogópið I
Hauki dó út. „Nú hefur hann
rennt sér á allan hópinn”,
hugsaði ég um leið og ég ýtti
mér af staö.
Ég fór ekki langt. Fram úr
þokunni kom hún Maria litla hin
8EN8IB H
SNÆFELLSJOKUL
9
Það er sagt að hann hafi verið að stæla ,,super-
man” en ekki sel ég það dýrara en ég keypti það.
Eitt er vist, að hann fór þetta rosalega heljar-
stökk fram af meira en þritugum hamrinum og
það sem meira er, hann lifði heljarförina af. Þvi
er hann nú nefndur „Haukur heljarstökk”.
Þaö var um siöustu helgi aö
viö nokkrir ofurhugar fórum I
ferö meö feröafélaginu útivist á
Snæfellsnes. Ætlunin var aö
skoöa náttúruna undir Jökli og
ef veður leyfði ganga á Snæ-
fellsjökul.
Ekki voru máttarvöld neitt.
sink á veöur okkur til handa.
Okkur var skammtaöur slag-
veöursandskoti, svo mikill aö af
gekk til næsta dags, einnig sól
og bliöa og yfriö nóg af roki og
skýjum.
Hér skal aöeins frá klifri okk-
ar á jökulinn sagt. Annaö skeöi
ekki markvert. Eins og fram
kemur i upphafi þessa máls
hljóp einn Útivistarmanna fram
af háum bergvegg á tindi
jökulsins. Frá þessari glæfraför
mannsins og björgunarerfið-
leikum þeirra sem uppi stóöu
skal nú frá sagt, enda aö mlnu
mati mikil saga.
Vér þóttumst skiða-
menn
Viö vorum aöeins tveir meö
skiöi, Haukur Þór, vinur minn
Hauksson og ég. Nú til dags
hygg ég aö ekki tiökist aö riöa
jökulinn á fjölum. Viö þykjum
engir afburöasklöamenn enda
vorum viö ekki aö sanna skiöa-.
kunnáttuna fyrir neinum. Ég
segi bara eins og Haukur sagöi:
„Þaöer munur aö þurfa ekki að
vera á neinu labbi heldur svifa i
rólegheitum niður af tindinum”.
Ég var mjög sammála Hauki i
þessu, en ekki bjóst ég við aö
hann myndi reyna aö fylgja orö-
um sínum svo bókstaflega eftir
sem raun bar vitni.
Feröahópur útivistar var um
75manns aö stærð ogvar farar-
stjóri okkar Þorleifur Guö-
mundssonogdvaldi hópurinnaö
Lýsuhóli yfir hvitasunnuna.
A hvitasunnudaglögöum viðá
jökulinn fyrst og fremst vegna
þess aö Þorleifur fararstjóri
haföi frétt aö hópur frá Ferða-
félagi Islands undir stjórn
Tryggva Halldórssonar, haföi
reynt viö jökulinn þá um
morguninn en þurft frá aö
hverfa vegna þoku.
Nú haföi birt talsvert til og
sást viö og viö upp á toppinn.
„Sjáðu þarna Tryggvi minn. Þetta er Snæfellsjökull og upp á hann
ætlum við Útsýnarmenn núna”.
Þeir vinirnir Þorleifur Guðntundsson og Tryggvi Halidórsson
fararstjóri hjá Ferðafélagi Islands mættust þegar sá síðarnefndi
hafði hætt við jökulferðina vegna veðurs, en viö vorum á uppleiö.
Hjalti, sem við kölluðum alltaf Hillary eftir fjaiigöngugarpinum viökunna á leiðinni
upp jökulinn. t baksýn sést Stapafellið 526 metrar á hæð og enn fjær Arnarstapi.
„Skiðakapparnir” komnir að brattasta hiuta leiðarinnar. Blaða-
maðurinn þegar búin aö taka sklðin af sér en „superman” þráast
enn við.
finnska og meö skelfingarsvip
benti hún til vinstri og niöur.
Þaö var ekki um aö villast.
Þarna þrjátiu til fjörutiu metr-
um neöar sá ég skiöin min sem
Haukur haföi til afnota í þessari
ferö. Gott, þau voru óbrotin en
hvar var Haukur? Lengst fyrir
neöan heyrðist góliö i honum en
ekki var unnt aö greina oröa-
skil.
Björgunin mikla
Viö vorum svo heppin aö hafa
meðferöis kaðalspotta sem Þor-
leifur fárarstjórihaföi sett áeitt
okkar og nú voru engin umsvif
höfö heldur var kaðlinum
brugöiö utan um mig og mér
kastaö fram af eins og ég veriö
væri aö kasta fyrir golþorsk i
Jökuldjúpinu (og mátti þaö til
sannsvegar færa).
Kaöallinn náöi þrjátiu metra
niður isvegginn og enn neöar
var Haukur gamli, frekar illa
haldinn eftir lendinguna. Til
þess aö komast til min, þá þurfti
hann aö klifra upp brattan
slakka og siöan upp á aö giska
10 metra háan isvegg og siöan
eftir snarbrattri brekku áleiðis
til min, en þetta heföi hann
aldrei getað ef hann heföiekki
haft i'sexi sem einn úr hópnum
var svo forsjáll að taka meö.
Björgunaraðgerðirnar tóku
um 50 minútur, og á meöan
þrengdist hinn mjói kaðall okk-
ar ansi mikið að fótleggjum
mér.
Þarna uppi var eins og áöur
sagöi þoka mikil og rok, en
skyndilega var eins og tjaldi
væri lyft og við sáum hvar viö
vorum stödd. Þarna var útsýni
langt á haf út. Láglendið blasti
viö okkur og falliö hjá Hauki
hetöi greinilega getaö endaö i
einhverri fermingarveislunni á
Hellissandi ef hann heföi ekki
veriö svo heppinn aö fá
lendingarleyfi i hliöum Snæ-
fellsjökuls.
Þaöskaltekiðfram hérilokin
að Haukur lagði ekki i að svifa
meir á skiöum niður jökulinn.
Ég var þvl einn um þaö og þaö
verö ég aö segja aö sú ferö er al-
veg þess viröi aö hafa brölt upp
jökulinn meö skiöin.

Finnsku stúlkurnar, Maria og Pove, ásamt nokkrum tsiendingum að
leggja á ráöin um bestu uppgönguna.
Blaöamaöur býr sig undir að siga niöur I hyldýpiö, en þarna einhver-
staðar fyrir neðan átti stökkmaöurinn frækni aöliggja — eða standa.
Haukur kominn upp og björgunarmenn reyna að berja f hann hita.
Ótal hendur bjóða súperman velkominn.
Boðið upp á bita áður en lagt er af stað niöur.