Morgunblaðið - 07.09.2001, Qupperneq 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. SEPTEMBER 2001 39
þína af mikilli innlifun enda skipaði
tónlist stóran þátt í lífi þínu. Á leið-
inni heim stoppuðum við hjá Vig-
dísi systur í Hveragerði. Þar áttum
við góða stund saman og þar lékuð
þið systkinin á als oddi eins og ykk-
ar var vani. Litla dóttir mín, Hug-
rún Birna, hélst svo mikið uppá
þig, afi minn. Þegar við komum í
heimsókn settist hún í fangið á þér
og strauk á þér skeggið. Hún bað
þig svo oft að lesa fyrir sig sögur
sem þú gafst þér alltaf tíma til.
Margs er að minnast og margt
að þakka. Allar góðu stundirnar
sem við áttum saman geymi ég um
ókomin ár. Öll jólin sem við áttum
með þér verða mér dýrmætar
minningar um þig, elsku afi.
Á hendur fel þú honum,
sem himna stýrir borg,
og allt, er áttu’ í vonum,
og allt, er veldur sorg.
Hann bylgjur getur bundið
og bugað storma her,
hann fótstig getur fundið,
sem fær sé handa þér.
(Þýð. Björn Halldórsson.)
Ég kveð þig með söknuð í hjarta
og ég þakka þér fyrir að hafa átt
þig að, afi minn.
Hrefna.
Elsku Afi. Það er svo sárt að fá
ekki að sjá þig aftur, að fá ekki að
kyssa þig bless eftir að hafa verið í
heimsókn hjá þér og að finna
hvernig höndin týnist í stóra lóf-
anum þínum. Ég reyni að hug-
hreysta mig við það að þú fékkst að
fara eins og þú hefðir sjálfur kosið,
eins og þú hafðir sagt mér þegar
ég var uppi á spítala hjá þér og við
sátum og töluðum saman um lífið
og tilveruna, þegar allir aðrir voru
sofnaðir í kringum okkur. Þú varst
svo stór þáttur í mínu lífi og sam-
band okkar var svo sérstakt. Þú
vildir fá að vita og taka þátt í öllu
sem ég gerði og það var sama þó
ég kæmi oft í viku í heimsókn, þá
sagðirðu alltaf að ég yrði að kíkja
oftar við. Þær eru yndislegar minn-
ingarnar sem ég á og varðveiti í
hjarta mínu um þær stundir sem
við höfum átt saman. Manstu þegar
ég byrjaði í menntaskólanum og þú
varst ekki í rónni fyrr en þú hafðir
farið með mér niður í skóla og ég
hafði þrætt með þig um aðalbygg-
inguna, Íþöku, Fjósið og allar hinar
byggingarnar og ég man þegar við
hittum konrektor hvað ég var
ánægð með mig þegar ég sagði að
þú værir afi minn og að ég væri að
sýna þér skólann. Gleðin hjá þér á
útskriftardaginn minn var svo mun
meiri en mín eigin, þú varst allt
kvöldið með húfuna mína á höfðinu
og sagðir svo að ég yrði að passa
húfuna þína vel. Og þegar ég fékk
fyrsta raunhæfa verkefnið mitt og
við sátum saman inni í stofu og
reyndum í sameiningu að leysa
verkefnið. Þær voru svo yndislegar
stundirnar okkar þegar við sátum
ég, þú og amma inni í stofu og töl-
uðum saman um allt milli himins og
jarðar og höfðum sko okkar skoð-
anir á því öllu, sama hvað það var.
Það eru þessar stundir sem ég mun
varðveita að eilífu, að hafa fengið
tækifæri til að kynnast þér og
ömmu svona vel og verða eins náin
ykkur og ég er. Það er svo margt
sem þú hefur kennt mér í gegnum
tíðina og það er svo yndislegt að
hafa fengið að upplifa svo marga
skemmtilega daga með þér eins og
þegar við fórum í leikhúsið sl. vor
og þurftum að vaða skafla milli
húsanna í brjáluðu óveðri þegar við
komum til baka. Ég veit það vel að
það er ekkert sem varir að eilífu en
það er bara svo erfitt að þurfa að
kveðja þig í síðasta sinn því við átt-
um svo margt eftir að gera. Við
ætluðum að útskrifast aftur í vor
og fá okkur sýslumannsbústað með
íbúð fyrir þig, við ætluðum okkur
að fara og þræða héraðsdóm og
Hæstarétt, því að þig langaði svo
að sjá hvar ég ætti eftir að vera
lesandi af púlti eins og Laxness. Ég
veit að þú munt upplifa þetta allt
með mér og að þú munt ætíð
standa mér við hlið í öllu því sem
ég mun gera og átt eftir að vera
sami kletturinn í mínu lífi og þú
hefur ætíð verið.
Vertu bless afi og við hittumst
aftur þegar rétti tíminn verður
kominn.
Þín afastelpa,
Sigríður.
Kæri afi. Nú þegar þú ert farinn
reikar hugurinn til bernskuára
minna og þess tíma sem við áttum
saman. Ósjaldan kom ég og gisti
hjá þér og ömmu um helgar og þá
var oft spilaður olsen og farið í
sund á morgnana. Einnig minnist
ég þess að við sátum saman á
stólnum þínum í stofunni og feng-
um okkur í nefið saman. Þú varst
alltaf viljugur að gera eitthvað fyrir
mig og man ég til dæmis eftir hjól-
inu sem þú smíðaðir fyrir mig og
ég notaði mikið fyrir utan húsið
ykkar. Einnig fór ég í ferðalög með
ykkur og ekki vantaði viljann hjá
þér til að stoppa í sjoppunum sem
litli guttinn rak augun í á leiðinni. Í
gegnum tíðina hafðir þú alltaf mik-
inn áhuga á því sem ég var að gera
hverju sinni. Þú gafst mér mikið og
því mun ég ekki gleyma. Ég mun
sakna þín.
Gunnar Hrafn.
Núna er afi farinn og við sitjum
saman systkinin og rifjum upp þær
góðu stundir sem við áttum með
honum. Afi var alltaf mikill fjöl-
skyldumaður og það var mikið farið
með okkur, ferðir á tjörnina og
ferðalög, bílskúrinn var líka mjög
vinsæll hjá okkur krökkunum og þá
sérstaklega að skoða það sem afi
hafði smíðað og það voru oft á tíð-
um glæsileg listaverk því járnið lék
í höndunum á afa.
Afi var mikill persónuleiki og það
var aldrei nein lognmolla í kringum
hann og farið í verkin af eldmóð.
Afi sýndi okkur öllum mikinn
áhuga, á því sem við tókum okkur
fyrir hendur, og alltaf studdi hann
okkur í því sem við gerðum, í leik
og starfi og fór einnig til Danmerk-
ur til að vera við brúðkaup Inga því
ekki mátti missa af neinum við-
burðum í fjölskyldunni.
Það er stórt skarð sem myndast
hefur í fjölskyldunni við þennan
missi og við söknum hans öll.
Hann vinnur myrkranna milli.
Hann mótar glóandi stál.
Það lýtur hans vilja og valdi,
hans voldugu, þöglu sál.
Sú hönd vinnur heilagan starfa,
sú hugsun er máttug og sterk,
sem meitlar og mótar í stálið
sinn manndóm – sín kraftaverk.
(Davíð Stefánsson.)
Gerða, Rósa, Ingi
og Björgvin.
Í kjallaranum á Grettisgötu 19, í
herbergi ömmu, var til fallegt bréf
frá móður minni til Guðrúnar. Hún
segir henni frá nýfæddum syni.
Eðlilega er móðirin stolt af þessum
fyrsta syni sínum þar sem óska-
börnin eru komin. Hún skrifar til
Eyrarbakka til foreldra sinna að
þau hjón muni skíra í höfuðið á for-
eldrum hennar, Gunnar Óla.
Vigdís amma hafði fengið nöfnu
árið áður, þar sem faðir minn hafði
fengið nafn móður sinnar. Hann
hafði misst hana tveggja ára gamall
og heimilið hafði þá verið leyst upp
og systkinahópnum tvístrað. Eirík-
ur fæddist síðan eftir eitt og hálft
ár og þá var nafngiftum fullnægt
að þeirra tíma hætti.
Það var gott að vera yngstur í
stórum systkinahópi eftir að krepp-
unni lauk og nóg var að bíta og
brenna.
Minnisstætt er það sem fram fór
á morgnana í eldhúsinu á Grett-
isgötunni. Pabbi að hita kókó fyrir
drengina sína sem voru að tínast út
í lífið, en ég að fara í skóla. Fyrir
sjálfan sig og mömmu hellti hann
upp á kaffi sem hann drakk með
þrumara með miklu smjöri, en
mamma fékk kaffi í rúmið þar sem
hún var B-manneskja.
Vigga systir sá um sig sjálf þar
eð hún vann á kontór og mætti
seinna.
Mikið var ég stoltur af þessum
sterka stóra bróður mínum. Faðir
okkar fékk því framgengt að Gunn-
ar færi í nám í járnsmíði hjá Einari
í Sindra. Hann hafði langað að læra
fagið hjá Þorsteini föðurbróður sín-
um við Skólabrú, en hann taldi það
ekki henta pabba, og fór hann því í
læri hjá Matthíasi Mathiesen skó-
smíðameistara í Bröttugötu.
Afl Gunna var mikið og járn-
smíðin efldi það. Lærlingar í
Sindra sóttu í þennan sterka ró-
lynda mann og töldu sig örugga í
návist hans. Einn þekki ég sem
sagði mér að einu sinni hefði hann
séð hann bregða skapi þann tíma
sem hann var í eldsmíði hjá honum.
Eins og þess er von og vísa dettur
ungu fólki ýmislegt í hug. Lærling-
unum datt semsagt í hug að dæla
gasi í verju og hengdu hana síðan
fyrir ofan aflinn í skorsteininum.
Þegar Gunni fór að setja upp eld-
inn leituðu neistar upp og þetta
endaði í sprengingu sem var öflugri
en þeir höfðu ætlað.
Margra ára sót fyllti staðinn og
bróður var ekki skemmt fyrr en
hann sá skelfingarsvip lærlinganna,
þá breyttist þessi svertingi í föð-
urlegan umvöndunarmann.
Um miðjan fimmta áratuginn
hófu Hrefna mágkona og hann bú-
skap í útbyggingu heima, sem hafði
verið í útleigu.
Þeirra búskapur hefur verið far-
sæll. Manni hefur fundist þau hafa
orðið hamingjusamari með hverju
árinu sem hefur liðið. Til hefur ver-
ið tekið að sjá þau ganga saman um
bæinn í útréttingum og jafnvel í
flughöfnum síðustu árin.
Missir Hrefnu er mikill þar sem
svona snögg umskipti verða, þótt
það sé óskastaða að fá að lifa löngu
farsælu lífi með fullri reisn. Við
Bella biðjum ykkar stóru fjölskyldu
guðs blessunar og þökkum liðinn
tíma.
Þinn bróðir
Ferdinand.
Með nokkrum orðum langar mig
að minnast Gunnars. Ég man það
enn þegar við hittumst fyrst þegar
ég tók í höndina á þér og kynnti
mig. Þá strax var mér tekið með
opnum örmum. Það var alltaf gam-
an að koma í heimsókn til þín því
við gátum rætt um allt mögulegt
þótt það skildi okkur að heil kyn-
slóð og oft urðu til skemmtilegar
samræður því þú sýndir öllu því
sem maður var að gera mikinn
áhuga. Og þurfti ég nú líka að
passa mig á því að vera með allar
upplýsingar á hreinu í hvaða verk-
um og fl. pabbi minn væri í hverju
sinni í járniðnaðinum og oft talaðir
þú nú um það hvað þessir karlar
hefðu nú flott tæki og tól, annað en
var í gamla daga þegar þú varst að
hamra járnið. Svo komstu nú
stundum í heimsókn til mín í vinn-
una þegar þú áttir leið hjá svona til
að athuga hvernig maður hefði það
og minna mig á að kíkja í heim-
sókn. Þegar ég fór í heimsókn til
þín upp á spítala spurði ég þig
hvernig þú hefðir það. Þá sagðir
þú: ,,Nú ég hef það svo sem ágætt,
það er nú það, verra hvað maður er
þurr í kjaftinum“. Þá sagði ég við
þig að það væri nú ekki nema von
þar sem þú hefðir ekki fengið neitt
almennilegt að borða í rúman hálf-
an mánuð. Þá glottir þú til mín og
sagðir: Þegar maður hefur nú ekki
fengið smá brennivínsdreitil í þetta
langan tíma þá eru þetta náttúru-
lega ekkert nema fráhvarfsein-
kenni. Þá hlógum við nú mikið því
alltaf var nú stutt í húmorinn hjá
þér.
Gunnar minn, ég þakka þér kær-
lega fyrir þær stundir sem við átt-
um saman.
Frímann.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
✝ Oddgeir MagnúsÞorsteinsson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 16. október
1936. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi að kvöldi
29. ágúst. Foreldrar
Oddgeirs eru Marta
Sonja Magnúsdóttir,
f. 19. nóv. 1914 í
Vestmannaeyjum, og
Þorsteinn Gíslason, f.
8. apríl 1914 á Akra-
nesi, d. 25. apríl 1975.
Systkini Oddgeirs
eru Gísli og Erling Þór, búsettir í
Reykjavík, Þorsteinn, búsettur í
Svíþjóð, Halldór og Sonja, einnig
búsett í Reykjavík. Oddgeir flutt-
ist barn að aldri ásamt foreldrum
sínum til Reykjavíkur. Strax að
skólaskyldu lokinni fór hann til
vinnu. Ungur var hann kominn til
sjós og reri hann frá ýmsum höfn-
um kringum landið.
Síðar eignaðist hann
sína eigin báta, fyrst
litla trillu og síðan
stærri báta, reri
hann þá frá Suður-
nesjum og einnig frá
Hvammstanga. Þeg-
ar hann síðan hætti
sjómennsku starfaði
hann við jarðveg-
stöku og malarflutn-
inga í eigin verktöku
í allmörg ár. Síðustu
starfsárin vann hann
við viðgerðir og við-
hald tækja hjá Garðhúsinu hf.,
sem er í eigu Halldórs bróður
hans. Þrjú síðustu æviárin bjó
Oddgeir hjá aldraðri móður sinni í
Austurbrún 6 í Reykjavík. Odd-
geir var ókvæntur og barnlaus.
Útför Oddgeirs fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Kæri bróðir, nú er komið að
kveðjustund. Mig langar með fáein-
um orðum að minnast þín, en orð eru
lítils megnug á stundu sem þessari.
Eftir sitjum við og spyrjum um til-
ganginn, nú þegar þú ert horfinn
okkur, sem fylgst höfum með hetju-
legri baráttu þinni við þennan illvíga
sjúkdóm, sem að lokum yfirbugaði
þig. Nú er tómlegt í stofunni hjá
mömmu, þar sem þú hefur dvalið síð-
ustu árin. Mamma sem allan tímann
hefur verið tilbúin til að hjúkra, eins
og henni einni er lagið, horfir nú á
eftir sínum elsta syni, og syrgir sárt.
Kallið kom svo snöggt, þú sem hafðir
aðeins verið á sjúkrahúsinu í nokkra
klukkutíma. En samt verðum við
sem eftir þér sjáum, og syrgjum þig
að vera þakklát, því að nú ert þú að
lokum laus við öll höft, allar þján-
ingar. Guð blessi þig.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Þín systir,
Sonja.
ODDGEIR MAGNÚS
ÞORSTEINSSON


 
      
               



 





     
 !"#$ #%# &'(
)*# )(
+#% , 
+#%
-% .(
/$ #% 0 .*  "%

#$ %
/$ #% %*  #" 1$ 2 0
2# #2/ 0$2# #2# #2/ (

  

 

 
  
 

  
  


  



 
! 
 "#
       ! 


"# $  %


&
  !
  '  

()# $  # ()#**#
$ % & '()
 %%  
*%
$

()
 %%  
+
, - %

()
 %%  
& '

 %%   %
$%  .  %%  
  %  %% %%  
/
 0) %%  
& '!, %%  1


 

 



  




 

  

  

 
 

      !!"
#   
 
  

 
    

 $

 


 %&  ' 


$(

!   !"##$
%"! 
##$
 ! 
##$  &
  '
# "(( !
)!)!$)!)!)!*