Vísir - 12.01.1980, Blaðsíða 16

VtSLR
Laugardagurinn 12. janúar 1980.
16
vtsm
Laugardagurinn 12. janúar 1980.
17
Texti: Axel Ammendrup

Myndir: Jens Alexandersson
Austurriki var ódýrasta landið.
I Vin lenti ég eiginlega af til-
viljun i söngkennaradeild og
kennarinn minn i fjögur ár var
stjórnandi Vinardrengjakórs-
ins. Ég fékk þvi mikinn áhuga á
barnakórum og þegar ég lauk
kennaraprófinu var ég lengi að
gera upp hug minn um hvort ég
héldi náminu áfram eða kæmi
heim til að stofna drengjakór.
Það varö svo úr að ég héít
náminu áfram og ég var i Vin til
1975, eða samtals i tiu ár. A
þeim tima fór ég reyndar tvis-
var til ttaliu, og var i þrjá mán-
uði i senn i Róm og Flórens.
Þetta var bæði til aö læra málið
og svo eru ttalir nú einu sinni
mjög góðir söngmenn”.
Kom við i Englandi
til aö gifta mig
„Þegar ég kom heim frá Vin
ar ég fór i búðir meö mömmu þá
söng ég fyrir kaupmanninn og
skósmiðinn og hvern sem var og
vann mér þannig inn margar
karamellur. Enda var ég bústið
barn.
Ég man alltaf eftir þvi þegar
ég, ásamt mörgum öðrum börn-
um, var spurð i útvarpsþætti
hvað ég ætlaöi mér að verða
þegar ég yrði stór: Óperusöng-
kona, sagði ég þó ég vissi varla
hvað það var, enda ekki nema
sjö ára gömul. Mér var stritt
mikiö á þessu, enda þorði ég upp
frá þvi aldrei að nefna þetta orð,
sagðist alltaf ætla að verða leik-
fimikennari eða eitthvað svo-
leiðis.
(Jrklippa úr 19 ára gamalli
Viku. Hér er sagt frá hinni 16
ára gömlu Sigriði E. Magnús-
dóttur, sem syngur dægurlög
með hljómsveit Arna fsieifs.
himins og jarðar og ég ber
mikla virðingu fyrir almættinu.
En eru annars ekki allir íslend-
ingar skyggnir?
Ég tel til dæmis að ákveðinn
næmleiki á sviði lista og yfir-
skilvitlegir hæfileikar séu skyld
fyrirbæri. Þá er mjög algengt
að góðir aflamenn, læknar og
viðskiptajöfrar (bissnissmenn)
séu skyggnir.
Aðsóknin að tónleikum hjá
mér úti á landi er oft dræm. En
ef auglýstar yrðu skyggnilýs-
ingar i hléinu er ég viss um, að
það yrði alltaf fullt hús”.
Simon Vaughn kom nú inn i
stofuna, en hann hafði verið
uppi á lofti að læra islensku.
„Honum gengur ágætlega
með námið, enda leggur hann
sig allan fram. Hann reynir eins
og hann getur að komast inn i
málfræðina og ef við erum að
aka eða ferðast þá þylur hann
upp ,,gráa úlpan, dauöi hestur-
að syngja Rósariddarann eftir
Strauss. Mitt raddsviö er fyrir
karlalegar raddir, drósir og
gleðikonur og svo gamlar kon-
ur”.
— Hvort finnst þér betra að
syngja fyrir íslendinga eða út-
lendinga?
„Það er erfitt að svara þvi. —
Jú, mér finnst skemmtilegra að
syngja fyrir tslendinga. Ef ís-
lendingar hrifast, þá finnur
maður það mjög greinilega. Svo
finnst mér bara hvergi betra að
vera en á tslandi.
Duglegu fólki liður miklu bet-
ur á tslandi en til dæmis i stór-
borgum erlendis og hér er ólikt
betra að ala upp börn. Þau eru
miklu frjálsari og kunna betur
að bjarga sér. t stórborgunum
þorir maður varla að sleppa af
þeim hendinni.
Við erum lika staðráðin i þvi
að eyða eins miklum tima á ts-
landi og við getum”. —ATA
Sigriður Ella og Simon Vaughn I ibúð sinni.
— Hvað finnst þér um is-
lensku óperuna?
,,Ég er þeirrar trúar, að innan
tiðar veröi óperan oröinn fastur
liður i islensku menningarlifi.
Hér er að koma upp mikið af
nýjum og góðum söngvurum og
hljóöfæraleikurum, þannig að
ekki þarf alltaf að mæða á sama
fólkinu. Breiddin er að aukast.
Menn verða að vara sig á tali
Sigriöur Ella á fjölum Þjóðleikhússins i hlutverki Carmen.
,/Það er eitt barnið vakandi en tvö sofandi. Það er hreint ekki slæmt hlutfall",
sagði Sigríður Ella Magnúsdóttir, óperusöngkona, er við Jens Ijósmyndari komum
okkur fyrir með skrifblokk og myndavélar í stofunni á Þrastargötu 4.
„Ég byrjaði seintá þessum barneignum, en þegar ég fór af stað gekk það rösk-
lega fyrir sig. Þrjú börn á sextán mánuðum! Geri aðrir betur", segir Sigríður Ella
og hlær.
„ Ég held að hér blandist saman íslensk eljusemi og ensk þrjóska", en eiginmað-
ur Sigríðar er sem kunnugt er enski söngvarinn Simon Vaughn.
Það er annar tviburanna, hann Villi litli, sem heldur sér vakandi i tilefni gesta-
komunnar, enda segir móðir hans, að hann sé mjög félagslyndur af tveggja mán-
aða gömlu barni að vera.
Villi unir sér vel í fangi Sigríðar, svo við getum hafið spurningarnar og byrjum
að sjálfsögðu á þviað spyrja Sigríði um söngnámið.
Mér fannst það góður fyrir-
boöi, að sú, sem byggði það, var
alnafna min.
Húsið var búið aö vera lengi á
sölu og var þvi ódýrt. Við Simon
vorum nýkomin úr námi og
höfðum við ekki ráö á neinum
kastala. Við gátum valiö um
þetta hús og svo kjallarafbúö.
En við höfum svo hátt að viö
eigum ekki gott meö aö vera i
húsi með öðrum, svo að við
völdum þetta hús.
Við erum búin að breyta þvi
mikið að innan, og erum oröin
ánægö meö það. Að visu lekur
salernið, en þetta er allt að
koma.
Og svo er gömul kona á ferð-
innihér i húsinu, húsdraugurinn
okkar. Það verða margir varir
við hana, en hún veldur okkur
engum óþægindum”.
Skyggnilýsingar
i hléinu
— Ertu skyggn?
„Þaö eru margir hlutir milli
inn og litla dýriö” i öllum föll-
um, eintölu og fleirtölu. Ég
hlusta á og leiðrétti ef þess þarf
meö.
Þótt undarlegt megi virðast
tölum við hjónin saman á þýsku
en hann talar alltaf islensku við
dótturokkar Onnu, sem er oröin
eins og hálfs árs gömul”.
Heldur sjálfstæða
tónleika í
Wigmore Hall
— Hvað er framundan?
,,Ég fer til Englands i febrú-
arlok. Ég er þar á lista hjá
tveimur umboðsmönnum og
þeir hafa stefnt saman nokkrum
stjórnendum óperuhúsa, sem
ætla aö hlusta á mig syngja, ef
ske kynni að þeir hefðu laust
hlutverk handa mér.
Þá ætia ég að halda sjálfstæða
tónleika á næsta ári i Wigmore
Hall iLundúnum. Það er mikill
áfangi fyrir mig”.
— Eitthvert óskahlutverk?
„Já, núna langar mig helst til
Bráðabirgðaskúr
— Hvað geturðu sagt okkur
um húsið hér á Þrastargötunni?
„Ja, það var byggt 1923, „for-
skallað” timburhús. Sigriður
nokkur Magnúsdóttir fékk þaö
ár leyfi til að byggja „bráöa-
birgðaskúr”, og þaö er heimilið
okkar núna.
óperusöngkona
mjög hörð erlendis, mun harð-
ari en hér. Þar eru svo margir
góðir söngvarar, en fæstir fá
tækifæri. Það nægir ekki að
vera mjög góður, þú þarft
einnig að vera heppinn, þarft að
hitta rétta fólkið á réttum tima
á réttum stað”.
„ Ef áheyrendum
líkar ekki, þá
þeir um það!"
— Ertu hrædd á sviði?
„Ég er alltaf spennt áður en
ég fer að syngja, og þá skiptir
ekki máli hvort ég er aö syngja
fyrir tuttugu manns i Grimsey
„Viltu koma til frænku, Viili
minn?”, spuröi Sigrún, systir
Sigriðar Ellu. Hann þáði þaö
með sérstakri ánægju.
„Ég tók þátt i og vann ljóða-
söngkeppni i Belgiu árið 1971.
Verðlaunin fólust meðal annars
i þátttöku á listahátið i Belgiu.
Það kom mér mjög á óvart, að
ég skyldi vinna keppnina, en
siðan ég hef oft tekið þátt i slikri
keppni.
Baráttan hjá söngvurum og
samkeppnin milli þeirra er
„Ég er viss um, aö ef skyggnilýsingar yröu auglýstar I hléinu, þá
yrði alltaf húsfyllir”.
Veðsetti húsiðog
gaf út plötu
1 beinu framhaldi af þessu tali
um börn minntumst viö á
barnaplötuna ,ABCD”, sem
Sigriður Ella er nýbúin að gefa
út.
„Ég hef ákveönar skoðanir á
þvi hvernig barnaplata eigi að
vera og til að vera viss um að
koma minu fram, þá gaf ég plöt-
una sjálf út, og valdi útsetning-
ar og var alls staðar með putt-
ana, enda tók þetta mig næstum
tvö ár.
Þegar börn eru látin syngja
eru útsetningarnar oft svo erfiö-
ar og raddirnar pindar svo mik-
iö, að þáð getur hreinlega
eyöilagt raddirnar. Þetta reyni
ég að varast á plötunni og út-'
setningarnar eru léttar og falla
vel að textanum.
Það er ógurlegt fyrirtæki aö
gefa svona plötu út og ég þurfti
aö veðsetja húsið til að standa
straum af kostnaðinum.
Annars held ég að þetta sé
eina hljómplötufyrirtækið i
heiminum sem á engan plötu-
spilara! Við eigum engan plötu-
spilara en erum með einn i láni.
Hljómflutningstæki eru
reyndar ekki það næsta á dag-
skránni. Ég ætlaði að kaupa
pianó, en þegar tviburarnir
fæddust ákvaö ég að fresta þvi
og keypti þvottavél i staðinn”.
„RÖ
StfV &
I m m
Mig dauðlangaði til að læra á
pianó en það var ekkert pianó til
á heimilinu. Það var ekki fyrr
en ég fór á söngskólann i Vin að
ég lærði á pianó. En ég er hræði-
lega lélegur pianisti”.
Söng dægurlög í
Breiöf iröingabúð
— Hefur þú alltaf sungið
klassiska tónlist?
„Ég var einu sinni dægur-
lagasöngkona. Þegar ég var 15-
16 ára söng ég með hljómsveit
Arna Isleifs i Breiðfirðingabúð,
söng „Vertu ekki að horfa svona
alltaf á mig” og „titlaginn” og
fleiri lög”.
— Þú hefur ekki viljaö leggja
dægurlagasönginn fyrir þig?
„Nei, enda var ég ekki góö
dægurlagasöngkona. Það er
reginmisskilningur að halda, að
þó þú kunnir eitthvaö að syngja,
að þú getir sungiö dægurlög”.
— Búið þið hjónin á Islandi?
„Við búum til skiptis á Islandi
og i Englandi. Það eru varla
nógu mörg verkefni handa mér
hér, eða öllu heldur má segja,
að ég geti fullnægt öllum verk-
efnum hér meö þvi að búa að-
eins hluta úr ári á landinu.
Þar sem viö búum á tveimur
stööum og vegna vinnunnar
erum við hjónin oft aöskilin.
Það er heldur leiöinlegt, og ég
er aö þessu leyti eins og sjó-
mannskona. En leiðinlegast
finnst mér þó að þurfa sifellt að
vera að flytja og ferðast. Ég er
mjög heimakær og mér finnst
skemmtilegast að sitja heima”.
Óperuf lutningur ber
sig hvergi
eða fyrir fullu húsi i Paris. Ég
tala alltaf kjark i mig áður en ég
fer inn og segi við sjálfa mig:
Jæja, nú geri ég mitt allrabesta,
og ef áheyrendum likar ekki þaö
sem þeir heyra, þá er það þeirra
mál”, segir Sigriður og hlær.
Villi litli er nú allt að þvi er nú
allt að þvi sofnaður, honum
hefur hálfleiðst, enda litið verið
talað um hann eða við hann. Við
bætum úr þvi og spyrjum hvort
barneignir geti haft einhver á-
hrif á röddina.
„Það þótti i eina tíð ótækt að
söngkonur stæöu mikið i barn-
eignum, en ég tel að röddin
batni með hverju barni.
Ég nýt þess að vera með börn-
unum öllum stundum. Þann
tima, sem við leggjum i börnin,
fáum viö margfaldlega endur-
„Ég hóf söngnám mitt hjá
Ingólfi Guðbrandssyni. Ég
flakkaöi svo milli ýmissa kenn-
ara, var til dæmis hjá Guðrúnu
Sveinsdóttur, Sigurði Demets
Franzsyni, Marlu Markan og
Einari Kristjánssyni. Ég hélt
nefnilega að þaö væri kennurun-
um að kenna ef mér gekk illa.
Að loknu stúdentsprófi fór ég
til Vinar til frekara söngnáms.
Ég hafði veriö i vist eitt sumar i
Þýskalandi og hafði náð valdi á
málinu og þvi vildi ég helst fara
til þýskumælandi lands. Og
kom ég aöeins við i Englandi til
að gifta mig. Við Simon hitt-
umst i smink-bekk á söngskól-
anum, en þar áttum við að læra
aö sminka okkur. Simon var bú-
inn að sminka sig sem gamlan
mann. Mér fannst hann svo
myndarlegur gamall maður aö
ég féll fyrir honum”.
— Hvers vegna söngnám?
„Ég held aö ég hafi alltaf ætl-
aö mér aö veröa söngkona.
Mamma söng mikið fyrir mig
og ég hafði mjög gaman af þvi
og lærði mörg lög og texta. Þeg-
segir Sigríður Ella Magnúsdóttir,
um að óperan beri sig ekki á Is-
landi. Óperuflutningur ber sig
hvergi i heiminum! Til dæmis
er bullandi tap á Vinaróperunni
þó að húsfyllir sé á hverju
kvöldi. Ég er hrædd um, að það.
mæltist ekki vel fyrir ef allur
óperuflutningur legðist niður”.
— Hvernig fékkstu þitt fyrsta
hlutverk erlendis?