Morgunblaðið - 16.06.2002, Side 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. JÚNÍ 2002 41
við Nýbýlaveg, Kópavogi
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Elsku Hlynur. Ég vil
varla trúa því að þú
sért farinn úr þessum
heimi og munir ekki
koma aftur. Þó að við
höfum ekki verið sam-
an í langan tíma, höfum
við verið mjög góðir vinir í nokkuð
langan tíma. Þú hefur alltaf verið
yndislegur, skemmtilegur og góður
við mig. Þú áttir mjög marga og
góða vini og varst alls staðar hrókur
alls fagnaðar. Ég vona að þér líði vel
hvar sem þú ert núna, ég mun alltaf
muna eftir þér. Guð veri með þér og
styrki aðstandendur á erfiðum tím-
um.
Þín
Arna Björk.
Þegar síminn hringdi á miðviku-
daginn 5. júní óraði mig ekki fyrir
þeim hörmulegu fregnum að vinur
minn hann Hlynur væri farinn. Ég
hugsaði með mér, hvernig svona
ungur hraustur og góður drengur
gæti verið farinn svo skyndilega sem
raun bar vitni. En lífið getur verið
svo óréttlátt stundum. Því þú, Hlyn-
ur, varst einn af þessum góðu. Í
huga mér þjóta nú margar af þeim
fjölmörgu yndislegu minningum
sem ég á um okkur saman. Þá dettur
mér helst í hug þegar við vorum
guttar, stoltir á svip spólandi og
spænandi, svo mörgum þótti nóg
um, hlið við hlið á tunnuhjólinu góða
sem okkur langaði alltaf í og loksins
eignuðumst. Og svo þegar við hitt-
umst aftur eftir þónokkurt hlé, ekk-
ert fyrir löngu síðan, urðu fagnaðar-
fundir eins og svo oft áður fyrr
þegar ég kom í fjörðinn. Þú sagðir
mér að þú værir fluttur í Keflavík og
upp frá því hittumst við meira und-
anfarið.Við eyddum góðum stundum
saman á Siglufirði um páskana sem
og oft áður, og fyrir það mun ég ætíð
verða þakklátur.
Ég kveð þig nú í hinsta sinn, elsku
vinur, með sorg og söknuð í hjarta
og ég veit að það munu verða fagn-
aðar- fundir eins og svo oft áður þeg-
ar við munum hittast á ný.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir hveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Þinn vinur,
Sigurjón Veigar Þórðarson.
Þegar mér bárust þær fregnir að
þú, Hlynur, værir ekki lengur meðal
okkar þá trúði ég því bara alls ekki.
Hvernig getur lífið verið svona
grimmt? Ég bjóst bara við að koma
heim og hitta þig eins og maður
gerði alltaf. En nú verður maður að
sættast við staðreyndir. Ég á marg-
ar góðar minningar um okkur eins
og þegar við fórum að fíflast í tækj-
unum hjá pabba og drekka gos af
lagernum hjá honum. Þú, Hlynur,
geislaðir af lífsgleði, hamingju og
krafti. Og þegar maður hitti þig vissi
maður að nú væru góðar stundir
framundan. Þó ég viti nú að þú ert
farinn í langa ferðalagið, elsku vinur,
þá mun minning þín ávallt lifa mér í
hjarta sem og mörgum öðrum.
Elsku Magga, Bjarni og fjöl-
skylda, Guð gefi ykkur styrk til að
HLYNUR
BJARNASON
✝ Hlynur Bjarna-son fæddist í
Siglufirði 14. mars
1983. Hann lést af
slysförum 5. júní síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Siglu-
fjarðarkirkju 14.
júní.
takast á við þann mikla
missi og sorg sem að
ykkur sækir.
Hugur okkar er hjá
ykkur.
Þinn vinur,
Gunnar Rafn
Sigurðsson.
Það eru ellefu ár síð-
an ég kom fyrst á
Siglufjörð í þeim til-
gangi að standsetja
litla íbúð sem skyldi
þjóna hlutverki sum-
arbústaðar fyrir mína
fjölskyldu. Íbúðin sem er staðsett á
Hávegi 9 hefur alla tíð verið kölluð
sælureiturinn okkar. Íbúðin, og fólk-
ið á staðnum, hefur alltaf fullkom-
lega staðið undir þessari nafngift,
þ.e. að vera sælureitur.
Hlynur var einn af þeim sem til-
heyrði okkar veruleika á Siglufirði.
Hann var ekki nema átta ára þegar
við kynntumst honum fyrst, aðeins
hálfu ári yngri en dóttirin, sem kom
með okkur og naut strax félagsskap-
ar stráksins á efri hæðinni. Það var
ekki lítis virði að sælureitnum á
Siglufirði fylgdi fullkominn leik-
félagi. Drengur sem var kurteis en
kátur og einfaldlega það sem maður
kallar ljúfur og góður drengur. Þessi
drengur breyttist síðan í myndarleg-
an herramann. Síðast þegar dóttir
mín og Hlynur hittust þá stóð hann
algjörlega undir öllu framansögðu.
Hann tók hana með sér á rúntinn,
kynnti hana fyrir vinum sínum og sá
til þess að hún væri ekki ein og af-
skipt. Hann lagði sitt af mörkum til
að gera henni heimsóknina gleði-
legri. Þegar ég hugsa til Hlyns, og
hans eiginleika, þá kemur mér líka í
hug orðið greiðvikni. Það eru ekki
nema þrjár vikur síðan við töluðum
síðast saman. En þá var hann að
gera vinkonu sinni greiða með því að
spyrja hvort hún gæti tímabundið
leigt af okkur sælureitinn. Í þau
skipti sem ég bað hann um greiða þá
var það alltaf sjálfsagt af hans hálfu.
Nú þegar sorgin knýr dyra á sælu-
reitnum okkar þá detta mér í hug
orð Kahlil Gibran; „Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur huga
þinn og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.“
Já, ég græt, því mér finnst mikill
missir að þessum unga og efnilega
Siglfirðingi sem kveður okkur svo
allt of fljótt. Ég sem foreldri og
systkini get bara ímyndað mér sárs-
aukann sem fylgir því að standa nú í
þeirra sporum. En sem ég geri það
og finn hversu sárt og hversu vont
það er þá finn ég líka hvað gráturinn
er góður. Því: „Sorgin er gríma gleð-
innar. Og lindin, sem er uppspretta
gleðinnar var oft full af tárum. Og
hvernig ætti það öðruvísi að vera?
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur
sig í hjarta manns, þeim mun meiri
gleði getur það rúmað.“
Okkar dýpstu samúðarkveðjur
sendum við foreldrum, bræðrum,
unnustu og öðrum aðstandendum.
Kristín Helga, Jón Pétur,
Ólöf Hugrún, Gunnar og
Guðmundur.
Kynni okkar Hlyns hófust haustið
1992 þegar ég hóf störf við Grunn-
skóla Siglufjarðar. Hlynur var in-
dæll drengur og átti auðvelt með
nám. Hann var skapgóður og ljúfur í
allri umgengni og seinþreyttur til
vandræða. Það var heldur ekki
slæmt að vera nágrannakona Hlyns
því á stundum barði hann að dyrum
og færði mér nýbakaða skúffuköku.
Árin liðu, ég flutti frá Siglufirði og
missti að mestu sjónar af fyrrum
nemendum mínum. Síðasta sumar
var ég stödd á Sigló og hnippir þá í
mig ungur, hávaxinn, myndarlegur
maður sem ég kannaðist við, en kom
ekki alveg fyrir mig. Þarna var þá
kominn Hlynur, ásamt fleiri bekkj-
arfélögum og mikið fannst mér ég
vera orðin gömul þegar ég sá þessa
hálffullorðnu menn sem fyrir svo
stuttu voru „litlu drengirnir mínir“.
Hlynur sagði mér frá þeim áformum
sínum að halda áfram námi og fram-
undan var allt svo bjart og skemmti-
legt.
Nú, tæpu ári síðar, er Hlynur far-
inn frá okkur – hann býr annars
staðar núna.
Ég þakka honum ánægjulega
samfylgd og ég sendi fjölskyldu
hans mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hrafnhildur Theodórsdóttir.

 
   
 
 

     




 

   


 
  
  

  !"
# ! "$% &!"
'( 
)
#  ' 
 '(  * 
" + '' 
!"'
 '( 
,  -    '(  !% &"   
. .% 
. . .% 


  


  

        
      

 

    
      
!
 "#$


   

     ! "! 
%& $
'( !( )* (( ( +*
*
$
'( !(
&  & $,  (+ +*
- &
'( +*
! ((
$!+* !(
" ( "(!&" ( " ( "($


 
       
     


 
 





     
      
  
    
 !"!  



    


    

 


  









 
   
 

!"

 
#
# 
$

%

  !" #$ %&#" 
' #&
"
 #! !'


 
 

   
   

       
  




   
  

      !
  

    
 #

$

          

 
 
 
     
  
       

  
 




 
  
  
 
 
  
 

 !


 


"
   !" #
 $%# & # ' !" !"  '! (&  $)#






 
  



     
          !
 !
"#
$%"  $%&& "
'%"$ % 
"#
(" &  $%" ! )