Morgunblaðið - 03.11.2002, Side 6

6 B SUNNUDAGUR 3. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
JACQUELINE Pascarl er kom-in af velmegandi fólki en for-eldrar hennar eru fráskildirog hún býr hjá móður sinni ogRoger sem misnotar hana lík-
amlega og andlega. Hún er aðeins
sautján ára þegar hún kynnist Raja
Bahrin sem er múslími, einn af kon-
ungsfjölskyldunni í Malasíu, og þá
„vék allt fyrir honum“. Þau Bahrin
gifta sig í Malasíu við hátíðlega at-
höfn og setjast að þar.
Frændfólk Bahrins virtist taka
mér fagnandi. Þau voru heillandi,
fáguð og áköf í að veita mér allt sem
hugur minn girntist, hvort sem það
var skoðunarferð eða verslunarferð.
Ég áttaði mig ekki alveg á stúlkun-
um. Það var einhver undarleg ákefð
yfir þeim og það var eins og þeim
fyndist hver stund sín síðasta.
Seinna þegar ég sá þær ganga und-
irgefnar fyrir aftan foreldra sína inn-
an hallarmúranna skildi ég þær bet-
ur. Þá voru pínupilsin, hlýralausu
kjólarnir og hárgelið á bak og burt og
í þeirra stað komnir síðir serkir og
auðmýktarsvipur.
Terengganu. Orðið er munúðar-
fullt og felur í sér fyrirheit um gróð-
ursælt landslag og perluhvítar
strendur. Í ferðamannabæklingum
er talað um risaskjaldbökur, kók-
oshnetutré, endalausar strandlengj-
ur, fagurblátt haf og auðugan menn-
ingararf, kynslóð fram af kynslóð.
Þangað var för okkar heitið. Bahr-
in fannst að hann gæti best sýnt mér
þá Malasíu sem hann unni mest með
því að aka þessa sex klukkustunda
leið til heimafylkis síns og gista á
leiðinni á Hyatt-hótelinu í ferða-
mannabænum Kuantan. Við áttum
nokkra yndislega daga í Kuantan,
eina rómantíska fríið sem við eydd-
um saman. Bahrin slakaði dálítið á
reglunum um snertingu á almanna-
færi og við leiddumst eftir strönd-
inni, kysstumst í skjóli sandhólanna
og ærsluðumst í sjónum. Hann hafði
heldur ekkert á móti því þá að ég
væri í sundbol á almannafæri og tók
af mér ótal myndir á ströndinni; sér-
staklega líkaði honum vel að láta mig
sitja fyrir með axlirnar berar og hár-
ið flaksandi í vindinum.
Við sólarlag sátum við á verönd-
inni og sötruðum drykkina okkar og
gerðum áætlanir fyrir næsta unaðs-
lega dag í þessari paradís. Við rædd-
um lítið um það sem tæki við á næsta
áfangastað, Terengganu. Það var
eins og hvorugt okkar vildi að þessu
fríi, utan við tíma og rúm, lyki. Á
kvöldin lá ég samt vakandi við hlið
Bahrins og hlustaði á öldugjálfrið á
ströndinni og kveið því að hitta móð-
ur hans.
Svo kom loks að því einn morg-
uninn að ég mátti herða upp hugann
og halda til fundar við Tengku Zal-
ehu, dóttur soldáns og konungs,
sanntrúaðan múslíma, fráskilda
konu og pílagrímsfara til Mekka,
borgarinnar helgu. Ég hafði þegar
dansað við einn eða tvo krónprinsa
og skipst á slúðursögum við nokkrar
af eðalbornu frænkunum hans Bahr-
ins, en ekkert af þessu hafði virst
jafn yfirþyrmandi og tilhugsunin um
að hitta í fyrsta sinn Yang Amat
Mulia Tengku Haijah zaleha Puteri
binti Almarhum Duli Yang Maha
Mulia Sultan Ismail Nasiruddin
Shah, móður kærastans míns.
Bahrin ráðlagði mér að klæðast
einhverju yfirlætislausu á leiðinni.
Ég hafði saumað mér tvo kjóla í mal-
asískum stíl fyrir ferðina og við
ákváðum að sá fjólublái hæfði vel
þessu tilefni. Þetta var einfaldur baju
kurung, en það þýðir í bókstaflegri
merkingu „búrkjóll“. Þessi búningur
samanstóð af skósíðu, fjólubláu pilsi
og blússu með A-sniði, úr mjúku efni,
langerma og hárri í hálsinn og með
fjólubláu og hvítu köflóttu mynstri.
Ég skipti hárinu í miðju og hafði
það slegið að beiðni Bahrins og þar
sem ég stóð á tröppum hótelsins okk-
ar í „viðeigandi“ kjólnum mínum
hugsaði ég með eftirsjá um hversu
dásamlegt það væri að mega eyða
nokkrum dögum enn í þessu himna-
ríki, liggja bara í sandinum dögum
saman. Ég sagði við sjálfa mig að við
myndum koma hingað aftur, en ég
vissi ekki þá að fortíðina getur maður
aldrei sótt heim að nýju, sætleiki
hennar getur rotnað eins og skemmd
tönn.
Börnin mín
Hjónabandið reyndist ekki það at-
hvarf sem Jacqueline hafði vænst því
að eiginmaður hennar beitti hana
bæði líkamlegu og andlegu ofbeldi og
reyndist sannkallaður úlfur í sauð-
argæru. Þegar fagurgali hans var
sem mestur var hann á leið í hjóna-
band með söngkonu í næturklúbbi.
Jacqueline lifði fyrir börnin sín.
Dagurinn þegar ég varð tuttugu
og tveggja ára var enginn gleðidag-
ur. Full kvíða vegna fæðingar annars
barnsins okkar hafði ég sárbeðið
Bahrin um að gera lokatilraun með
mér til að bjarga hjónabandi okkar.
Ég óttaðist framtíðina, nýja barnsins
vegna og Iddins vegna, og ég óttaðist
þau áhrif sem síversnandi skap-
ofsaköst föður hans kynnu að hafa á
hann þar sem hann þurfti iðulega að
horfa upp á mig sæta barsmíðum.
Ég hafði undirbúið beiðni mína vel
og gætti þess vandlega að tala stilli-
lega. Rósemi mín virtist því miður
gera Bahrin enn reiðari en tár og
harmakvein hefðu gert og hann
missti stjórn á sér og öskraði á mig
að ég væri einskis nýt drusla, að
hann hefði gert mér stóran greiða
með því að giftast mér.
Angist mín var enn sárari við það
að finna hreyfingar barnsins míns.
Bahrin sendi mér augnaráð fullt af
hatri og fyrirlitningu og skildi mig
eftir á veröndinni. Ég byrjaði að
gráta með þungum ekkasogum sem
skóku líkama minn svo mér fannst ég
ekki ná andanum og mér leið eins og
öll tilvist mín væri að hrynja niður af
þverhníptu bjargi.
Bahrin vakti mig undir morgun og
sagðist vilja tala við mig. Hann bað
mig að fylgja sér inn í fataherbergið
þar sem hann hafði eytt nóttinni og
settist niður á gólfið við hlið mér.
Hann virtist kvíðinn eins og hann
vissi ekki alveg hvað hann ætti að
segja. Ég hafði varann á mér enda
vissi ég ekki hvort að ég átti von á
barsmíð eða hvort eitthvað skelfilegt
hafði komið fyrir og hann þyrfti að
segja mér það.
Það sem hann hafði að segja gerði
mig bæði ringlaða og undrandi.
„Yasmin,“ sagði hann, „vissulega
vil ég að samband okkar batni. Mér
þykir fyrir því sem hefur gerst. Ég
vildi bara að ég gæti gert þig ham-
ingjusama.“
Hann varð æ óstyrkari á meðan
hann talaði og hnipraði sig saman
með hnén upp að bringu.
„Stundum er eins og mér sé ekki
sjálfrátt. Það gefur sig bara eitthvað
í heilanum á mér og ég get ekki hald-
ið aftur af reiðinni. Mig langaði svo
mikið að eiga með þér eðlilegt líf þeg-
ar við giftum okkur. Ég veit bara
ekki hvernig ég á að fara að því.“
Og svo byrjaði hann að gráta og
reri fram og til baka með ekkasog-
um, rétt eins og ég hafði gert
skömmu áður.
Ég get aldrei gleymt því sem hann
sagði næst. Það litar minningar mín-
ar um hann og lýsir í hnotskurn van-
hæfni hans til að eiga „eðlilegt“ sam-
band við konu frá Vesturlöndum.
„Mig langar til að þú sért ham-
ingjusöm. Ég sé eftir öllum skiptun-
um sem ég hef barið þig. Ég sé virki-
lega eftir því. Mig langar að gera þig
hamingjusama, en ég veit ekki hvort
ég er fær um það. Ég get ekki gefið
þér það sem þú þarfnast og verð-
skuldar. Þú þarfnast manns sem get-
ur gert þig hamingjusama, sem get-
ur fengið þig til að hlæja og gefið þér
alla þá athygli og ást sem þú þarfn-
ast, einhvers sem getur faðmað þig
og kysst öllum stundum og verið vin-
ur þinn. Ég vildi að ég gæti fundið
þannig mann handa þér og gefið þér
hann svo þú yrðir hamingjusöm. En
þótt ég gerði það yrði ég samt enn
eiginmaður þinn og þú myndir áfram
tilheyra mér, þú hefðir hann bara til
að gera þig hamingjusama og veita
þér það sem þú þarfnast.“
Ég sagði ekkert. Mér var of brugð-
ið til að ég gæti meðtekið þetta.
Við vorum bæði grátandi og sátum
hlið við hlið á gólfinu þar sem skin
tunglsins í gegnum opinn gluggann
varpaði draugalegri birtu á marm-
araflísarnar. Ég teygði út höndina til
hans. Honum leið svo illa og ég þoldi
ekki að horfa upp á hann þjást svona.
Ég dró hann til mín og lagði höfuð
hans á brjóst mér og hann hallaði sér
upp að þöndum kviði mínum. Hvað
myndi nú koma fyrir okkur? Var
þetta til marks um að Bahrin hefði
orðið fyrir einhverri uppljómun og
væri nú kominn til sjálfs sín á ný? Ég
gat engan veginn áttað mig á þessari
viðhorfsbreytingu eða ímyndað mér
hvernig samband okkar yrði upp frá
þessu. Þar sem ég sat með hann í
fanginu þráði ég heitt að trúa því að
hann iðraðist framkomu sinnar, en
ég skildi ekki hvaða merking fólst í
þessari síðustu yfirlýsingu. Ég var
þreytt og úttauguð, gengin fram yfir
tímann með barnið mitt. Var þetta
einhver illgirnislegur grikkur? Var
hann að segja mér að ég væri bara
hlutur sem hann gæti gefið öðrum
manni? Ég hreinlega vissi það ekki
og ég var orðin svo þreytt af þessari
tilfinningalegu hringekju ótta og ör-
yggisleysis. Við sofnuðum í örmum
hvort annars og það síðasta sem ég
fann til áður en ég sofnaði var þving-
uð bjartsýni í bland við óstjórnlega
þreytu.
Ein á fæðingarstofunni
Tveimur dögum síðar kom dóttir
þeirra í heiminn eftir þrettán tíma
erfiða fæðingu.
Ég var ein á fæðingarstofunni;
læknirinn hafði áætlað að ég ætti enn
langt í land og hafði skroppið heim til
að fá sér að borða og taka einn rúnt á
golfvellinum. En margt fer öðruvísi
en ætlað er og ég fann að fæðingin
væri í aðsigi og hringdi eftir hjúkr-
Bókakafli Aðeins sautján ára kynntist Jacqueline Pascarl draumaprinsinum – manni af malasísku konungsættinni. Þau gifta sig og
prinsessan verður að fylgja ströngum reglum sem ríkja í samfélagi múslima. Þegar eiginmaðurinn fer að beita hana grimmilegu of-
beldi fer hún frá honum og hefur nú barist fyrir því árum saman að endurheimta börn sín. Til stóð að Jacqueline heimsækti Ísland
í tilefni af útgáfu bókar hennar hér, en af því gat ekki orðið. Hér er gripið niður í sögu prinsessunnar.
Kúgun og ofbeldi
í framandi landi
Átta mánuðum eftir ránið birtust vandlega sviðsettar myndir af Iddin og Shah
við bænahald í moskunni. Lífsgleði þeirra er horfin og sjálfstæði þeirra virðist
hafa verið kæft.
„Ég þurfti að rella, þrasa og grátbæna Bahrin áður en hann fékkst til að sitja
fyrir á þessari mynd en ég vildi endilega að Shah ætti að minnsta kosti eina
mynd af sér sem ungbarni með föður sínum. Hann giftist næturklúbba-
söngkonunni tæpum mánuði síðar.“
Jacqueline Pascarl