Vísir - 07.01.1981, Qupperneq 27

Miðvikudagur 7. janúar 1981
vtsm
„Veturinn hefur verið okkur
Olafsfiröingum erfi&ur það sem
af er: meö eindæmum um-
hleypingasamur og Múlinn þvi
oft ófær”, sagði Sigurður
Björnsson, lögregluþjónn i
Ólafsfirði, i samtali við Visi i
gær.
Talsverður snjór er i Ólafe-
firði, þó Sigurður vildi ekki
fallast á að hann væri neitt
„yfirgengilegur”. 1 gær var
Tfðarfarlð hefur verlð Olafsfirðingum öhagstætf:
Múllnn llðum ófser
verið að ryöja Múlann, en hann
hefur lengst af verið ófær siðan
fyrir hátiðar. Aðeins hefur tek-
ist aö halda veginum opnum
dagparta i tvigang.
Þá hefur daglegt áætlunar-
flug Flugfélags Norðurlands
komið i góðar þarfir, en mörg-
um ólafsfiröingumfinnstþó nóg
um hvaö mikil áhersla er lögð á
aö ryðja flugvöllinn, á meðan
vegurinn um Múlann er látinn
danka, samkvæmt upplýsingum
Visis. Sagöi einn heimildar-
manna blaðsins, að flogiö hafi
fyrir að það hafi kostað tólf-
hundruð þúsund gamlar krónur
aö ryöja völlinn á dögunum til
að koma einum manni til
Reykjavikur. „Það hefði svo
sem ekki verið mikið, ef mann-
skrattinn heföi ekki komið til
baka aftur”.., sagði heimildar-
maðurinn og hló ógurlega.
Ólafsfirðingar eru löghlýðnir i
betra lagi. Það þótti þvi til tið-
inda, þegar brotist var inn I
nokkra báta i höfninni fyrir
áramótin. Voru þar einhverjir
þeirá ferð, sem gleymt höfðu að
verða sér úti um flugelda og
neyðarblys fyrir áramótin, þvi
slikur varningur hvarf úr bát-
unum. Málið er ekki upplýst, en
hins vegar tíMist að upplýsa inn-
brot i togarann Sigurbjörgu, þar
semunnin voru skemmdarverk.
Þar voru ungir „óvitar” aö
verki.
G.S.
Brotist var inn ibáta í ólafsfjarðarhöfn um áramótin og stolið flugeldum og neyðarblysum.
(Vfsismynd Sig. B.)
S
Þó snjórinn geti verið til trafala, þá kunna börnin vel að meta hann.
Sigurður vildi ekki viðurkenna að það væri „yfirgengilega” mikiil
snjór i óiafsfirði.
TALAÐ TIL ÞJOÐARINNAR A INDIANAMALI
Þjóðviljinn lifir nú á uppnefn-
um, enda fátt um fina drætti í
almennrirökræðu eins og allt er
i pottinn buið hjá Alþýðubanda-
laginu. Guðrún Helgadóttir
biður eftir tækifæri til að fella
rikisstjórnina, þegar þing kem-
ur saman eftir jólafri, vegna
þess að annaö hvort Frakki eða
ttali var sendur úr landi fyrir að
koma hingað á fölskum pappir-
um. Bráðabirgðaiögin, sem
samþykkt hafa verið i rikis-
stjórninni með atfylgi Alþýöu-
bandalagsins, eru allt i einu
ekki pappirsins virði út af til-
finningasemi kvenþingmanns
vegna máls, sem með engu móti
snertir þjóðarhag. A slikum
tima er gott aö geta gripið til
uppnefna og Indíánamáls eins
0g Þjóðviljinn gerir, enda talar
þá Alþýðubandalagiö ekki af sér
á meðan, eöa tekur tilsin meira
en það getur gleypt.
„Talandi úr fjarska höfðingi
framsóknarmanna er snúinn
afturtil heimkynna sinna”, seg-
irÞjóðviljinn og á viðSteingrim
Hermannsson, formann Fram-
sóknarflokksins, sem fær þetta
viöurnefni m.a. fyrir aö hafa
ekki svikiö rikisstjórnina I
tryggöum eins og Alþýöubanda-
lagiö. „Sitjanda á gengi og
verðlagi”, kailar Þjóðviljinn
Tómas Arnason, viöskiptaráð-
herra. Gunnar Thoroddsen er
kallaður „Faðirinn mikli”, lik-
lega vegna þess að hann lætur
kyrrt liggja, þótt Alþýðubanda-
lagið sé þess ekki megnugt að
veita stjórninni traust Þannig
bregður Alþýðubandalagið fyrir
sig Indiánamáli, þegar engu
tauti verður komið við Guðrúnu
Helgadóttur, sem samkvæmt
málreglu Þjóðviljans ætti að
nefnast „svíðandi svipa á bök-
um feðranna miklu”.
Annars liggur ekkert fyrir enn
hvar Indiánamái Þjóðviljans
ætlar að enda, eöa hvort það
verður tekið upp og notað af
þingmönnum Alþýðubandalags-
ins i umræðum um bráða-
birgðalögin á þingi. Má sam-
kvæmtnýrri málvenju Þjóðvilj-
ans búast við að þingmenn
bandalagsins ávarpi ráðherra
úr ræöustóli m.a. þannig: Hátt-
virtur samgönguráðherra Tal-
andi-úr-fjarska, eða háttvirtur
viðskiptaráðherra, Sitjandi-á-
gengi. Framsóknarmenn gætu
þá svarað fyrir sig meö þvi að á-
varpa alþýöubandalagsmenn
svona: Háttvirtur iðnaðarráð-
herra, Stóri-slökkvari eða hátt-
virtur félagsm álaráöherra
Mjög-talandi.
Með þessari innleiðslu Indí-
ánamáls f sali Aiþingis yrði
brotið blað i málflutningi Al-
þýöubandalagsins, sem hefur
sattaðsegja oftverið furðulegri
en Indiánamállýska einber.
Ekki verður sagt hvernig Llf-
vöröur-sóknarnefndar-á-Nes-
kaupstað lftur á þetta nýja
tungumál, en það hlýtur aö
þjóna einhverjum tilgangi fyrst
þaö birtist í málgagninu. Rit-
stjórar Þjóðviljans, þeir Hand-
ritavöröur-ruslakörfunnar og
AUtaf-á-sunnudagsmorgnum
munu eflaust fagna þvi aö hafa
fundið að hægt er aö tala við
samstjórnarmenn bandalagsins
á Indiánamáli þegar bregst að
skýra á þjóðtungunni að banda-
lágið hefur ekki þingfylgi til að
sitja i ríkisstjórn.
Margar hetjusögur eru til úr
svonefndum Indiánastriðum I
Bandarikjunum á slöari hluta
nitjándu aldar. Nokkur upprifj-
un hefurorðið á þessari baráttu
nýverið i bók sem heitir
„Heygðu mitt hjarta við undaö
hné” og I sjónvarpsþáttum, sem
bera nafnið Landnemarnir.
Lengi vel lifðu Bandarikjamenn
i kvikmyndum og sögum viö
Indiánabaráttuna og „hetju-
feröir” hvltra á móti rauðskinn-
um. Fjölprentuð var mynd af
„Custers Last Stand”, sem slö-
an hékk á veggjum heimila þar I
landi eins og skilirlið af Hall-
grimi Péturssyni hér. Nú er
varla um að ræða aö hefja Indl-
ánamál hér á landi öðruvisi en
eignast einhvem Custer. Sam-
kvæmt áreiðanlegum óskum
Þjóöviljans ber væntanlega aö
leita hans hjá stjórnarandstöð-
unni. Hvort þaö á að vera Kjart-
an Jóhannsson eða Geir Hall-
grimsson skal ósagt látið.
Svarthöföi.