Vísir - 26.01.1981, Qupperneq 27

Mánudagur 26. janúar 1981.
31
vlsm
Alan Alda og Ellen Burstyn I „A sama tlma aft ári”, ágripi af atburftum i lifi tveggja persóna á tuttugu og fimm ára timabili.
Laugarásbíó: „Á sama
tíma að ári"
Leikstjórn: Robert
Mulligan.
Handrit: Bernard Slade
eftir samnefndu leikriti
sinu.
Tónlist: Marvin
Hamlisch.
Aðalleikarar: Ellen
Burstyn og Alan Alda.
Bandarísk/ árgerð 1979.
islendingar eru ekki alveg ó-
kunnugir leikritinu ,,A sama tima
aft ári” eftir Benard Slade. Þaft
var sýnt bæfti vel og lengi i Þjóft-
leikhúsinu og einnig farift meft
þaft i leikför um landiö. Engu aft
siftur hlýtur aft vera forvitnilegt
aft sjá ný andlit á þeim Georg og
Dóris, aftalpersónunum i „A
sama tima aft ári”. Þau hafa
stofnaft til mjög sérkennilegs
ástarsambands, hittast fyrir til-
viljun árift 1951 og upp frá þvi
sama dag ár hvert og eyfta þá
saman einni helgi.
Dóris og Georg skemmta sér á-
gætlega i hvert sinn sem þau hitt-
Árlegur fagnaður
ast en þau ræfta einnig vandamál
sin opinskátt. Og þannig bregftur
höfundur upp mynd af tveimur ó-
sköp venjulegum manneskjum
sem eiga vift næsta hversdagsleg
vandamál aft strifta. Skötuhjúin
þroskast lika og breytast eftir þvi
sem árin lifta. Arift 1951 eru þau
aöeins milli tvitugs og þritugs, ó-
sköp saklaus og sárþjáft af sam-
viskubiti, þvi bæfti eru þau ánægö
hvort i sinu hjónabandi. Reyndar
dregur ekki verulega til tiftinda
hjá þeim fyrr en 1966 en þá er
Dóris búin aft snúa sér aft há-
skólanámi og orftin harla róttæk
en Georg hins vegar talsvert
Goldwater og Nixon samanlagftir.
Fimm árum siöar hefur dæmift
snúist vift. Dóris er harftskeytt
kaupsýslukona, önnum kafin vift
aö snúa á karlrembusvinin, en
Georg er lagstur i hverskyns sál-
kannanir.
Dóris og Georg eru bæfti indæl-
ar persónur. Fiflalæti og uppá-
tæki Georgs eru jafnan brosleg,
en gamninu fylgir nokkur alvara
sem gefur myndinni aukiö gildi.
Þaft er lika gaman aö sjá hvernig
Dóris og Georg verfta sannkölluft
timanna tákn i hvert sinn er fund-
um þeirra ber saman. Milli sam-
fundanna eru i myridinni sýndar
viöfrægar og likast til ódauftlegar
fréttaljósmyndir. Þær setja
skemmtilegan svip á myndina og
gefa ágætlega til kynna hvaft tim-
anum liftur. Svipaft verftur þvi
miftur ekki sagt um tónlistina vift
myndina. Hún er einhver sú
versta sem ég hef lengi heyrt i
góöri kvikmynd.
Alan Alda (aftalleikarinn i sjón-
varpsþáttunum M.A.S.H.) og Ell-
en Burstyn eru hvort örftu betra i
,,A sama tima aft ári”. Kvik-
myndin er i heild ágætis verk og
leikstjóra og kvikmyndatöku-
manni hefur tekist furöu vel aft
má sviftsverkseinkennin af
leikritinu. Þeir sem komnir eru
vel af táningaaldri og ef til vill
farnir aö fækka bióferftum eiga
um þessar mundir varla völ á
betri skemmtun i kvikmynda-
formi en „A sama tima aft ári”.
—SKJ
Einkunn: 7.0
150
FðSTRUR
HAFA
SAGT UPP
STðRFUM
frá og með
1. febrúar
næstkomandi
Rúmlega 150 fóstrur hjá
Reykjavikurborg hafa afhent
viftkomandi aftilum uppsagnir
sinar, sem taka gildi frá og
meft 1. febrúar n.k. Astæftan er
almenn óánægja meft
nýgerftan sérkjarasamning
milli Launamálanefndar
Reykjavikurborgar og samn-
inganefndar SFR.
Höfftu fóstrur farift fram á
aft samningurinn yrfti endur-
skoftaftur, ella kæmi til upp-
sagna, fengjustekki viftunandi
nifturstöftur, varftandi undir-
búningstima og hækkanir á
launaflokkum.
Eyþór Fannberg formaftur
Starfsmannafélags
Reykjavikurborgar sagfti i
vifttali viö Visi i gær, aft engar
viftræöur hefftu átt sér staft
milli félagsins og viösemjenda
þess, eftir aft gengift heffti
verift frá samningnum.” Þaft
hefur ekki verifthaft samband
vift okkur, hvorki aft hálfu
La unamálanefndar né
fóstra.” sagfti Eyþór Fann-
berg. „Þaft eru á fjórfta
hundraft starfsheiti, sem vift
semjum fyrir i okkar félagi,
og þaft er ekki gerftur
samningur fyrir hvert
sérstakt starsheiti. Þvi yrfti
hugsanlega aft taka upp samn-
ing fyrir allt félagift”.
Þetta mál var tekift upp i
borgarstjórn á sinum tima.
Þar var ákveftift aö visa hluta
þess, þ.e. undirbúningstiman-
um til borgarráfts. Eftir
umfjöllum þar var málinu
aftur vist til launamálaneínd
ar, en þar hefur ekki verift
haidinn fundur siöan. —JSS.
Hin lifandi taug er óslitin
Giftusamlega tókst til aft
þessu sinni vift veitingu bók-
menntaverftlauna Norfturianda-
ráðs. Höfum vift íslendingar
ekki I annan tima verift jafn
sáttir vift verftlaunaveitingu
þessa, enda hlaut verðlaunin
ljóftskáid sem hafift er yfir ailan
efa, og hefur sannaft svo sem
verða má, aft vegur ljóftiistar er
enn mikill i landinu. Snorri
Hjartarson hefur ekki ort
margar bækur en i hvert sinn,
sem Ijóftabók kemur frá hans
hendi, má þar finna minnis-
verða hiuti, sem standa eins og
traustir steinar I fjölþættri
vegghleftsiu Islenskrar menn-
ingar.
Oft hefur virst sem skilningur
þeirra, er um veitinguna fást,
hafi ekki verift upp á marga
fiska, einkum þegar um fram-
lag I ijóðlist er aft ræða. Kemur
þar auftvitaft til ókunnugleiki út-
lendra manna á þvi sem hér er
best gert. Einnig hitt að um
sinn hefur ljóftlist á Norfturlönd-
um drepist nokkuft á dreif i þvi
tilraunaglasi samtiftarinnar,
þar sem menn vilja steypa
saman skáldskap og öðrum
menningarefnum. Ljóðagerð á
hinum Norfturlöndunum er aft
verfta nokkuft þreytuleg, eins og
hver önnur dagleg umræfta get-
ur orftift. Aftur á móti eru til á
islandi Ijóðskáld, sem yrkja
ijófts og skáldskapar vegna, og
mun svo jafnvel fara, að hingaft
verfti hin Norðurlöndin aft sækja
þær áttir i skáldskapnum,
sem einar duga honum til full-
tingis, eftir aft ljoðagerft nútima
dægurmála hefur runnift sitt
skeift. Areiftanlega mundi þá
Snorri Hjartarson verfta einn af
vegvisunum.
Dönsk ljóftabók, sem lögft var
fram aft þessu sinni, ber öll ein-
kenni þess, sem mestrar viftur-
kenningar hefur notift aft undan-
förnu. Þar er bæði „sex og
prótest” eins og þar stendur.
Verðlaunanefndin heffti sam-
kvæmt öllum sólarmerkjum, og
samkvæmt vilja og sjónarmift-
um nútimans átt aft taka þessa
dönsku ljóftabók fram yfir ijóft
Snorra Hjartarsonar. Svo varft
þó ekki, og má Hta á þaft sem
nokkra stefnubreytingu almennt,
Vonandi fylgir meira á eftir, og'
yrftu þá meiri sættir meft mönn-
um i viðhorfum tii skáldskapar.
Skáldskapur er ekki áróðurs-
tæki I eiginlegri merkingu,
heldur sú lifandi taug, sem
bindur hugi manna vift lif og
stafti og þá kosti.sem fólki þykja
eftirsóknarverðir. Þannig er
skáldskapur ævinlega pólitiskur
Varla hefur nokkurt skáld verift
pólitiskara en Jónas Hallgrims-
son. Hann stóð ofar dægurmál-
um nema i ákvörðun þing-
staftar, og orti þó þar ógleyman-
lega. En hann beindi hugum
manna aft þýftingarmiklum vift-
fangsefnum, efldi föfturlandið i
brjósti hvers manns, og hafði
ekki haft spurnir af félagsmála-
vafstri. Snorri Hjartarson er
þannig pólitiskur og er það
gott. SHk skáld standa ekki i hné
I efju dægurmála, heldur risa
upp fyrir þau og eiga fremur
skyldleika við himininn.
EÐlilegt er, aft bókmennta-
verftlaun Norðurlandaráfts beri
ekki nema sjaldan hingaft upp á
landið. Fjöldi skálda og rithöf-
unda er einfaldlega mikift meiri
meftal annarra Norðurlanda-
þjófta. Þá hefur ekki bætt úr
skák, aft einhverjir fuglar
íslenskir hafa verift að keppast
vift það á undanförnum árum,
aft trofta okkur i flokk meft
minnihlutahópum, sem eru aft
sækja rétt sinn til heilda eins og
Norðmanna, Svia og Dana. !
flokki þessara minnihlutahópa
höfum við ekkert aft gera. Aftur
á móti hefur þaft lift, sem aft
þessu hefur unnift,,gert okkur
erfiftara fyrir en ella aft njóta
sannmælis á hinum Norfturlönd-
unum.
Nú hefur tilvist Snorra
Hjartarsonar snúift þessu dæmi
vift I bili. Vift erum enn einu
sinni þaft frjálsa riki, sem elur
af sér skáld, er þola stóran sam-
jöfnuð. En þaft er hart að horfa
upp á það dag hvern aft virð-
ingarréttur okkar skuli I hættu i
samfélagi Norðurlandaþjófta,
eingöngu vegna þess aft ákveftn-
um öflum þykir nauftsynlegt aft
kynna okkur út á vift sem minni-
hlutahóp.
Svarthöfði.