Morgunblaðið - 12.01.2004, Blaðsíða 23

✝ Magnús AntonHallgrímsson
fæddist í Reykjavík
7. júlí 1943. Hann
andaðist á líknar-
deild LSH 1. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Hallgrímur
Magnússon múrara-
meistari, f. 28.9.
1915, d. 13.1. 1996,
og Björný Hall
Sveinsdóttir, f. 10.8.
1922, d. 10.12. 1989.
Systkini Magnúsar
eru: Júlíana Erla, f.
6.12. 1941, Þorleifur Þór, f. 14.11.
1947, d. 19.6. 1948, Gunnar
Sveinn, f. 14.11. 1947, d. 17.10.
1980, Halla Helga, f. 28.3. 1950,
Þorleifur Jónatan, f. 25.4. 1953,
og Ástráður Elvar, f. 4.6. 1959.
Magnús stundaði nám við Stýri-
1996 flutti Magnús til Noregs og
fór að vinna í skipasmíðafyrir-
tæki í Ulsteinvik nálægt Álasundi
á Sunnmæri. Í Noregi bjó hann
allt þar til er hann veiktist á sein-
asta ári.
Magnús starfaði með samtök-
um innflytjenda í Malmö, m.a. Ís-
lendingafélaginu í Malmö og ná-
grenni (ÍMON) og sat í stjórn
Menningarmiðstöðvar nýbúa (In-
vandrarnas Kulturcentrum, IKC).
Hann var félagi í skákklúbbnum
Rockaden og tefldi á skákmótum
fyrir hans hönd.
Magnús kynntist í Svíþjóð Ritu
Johansson, f. 27.6. 1950, og eign-
uðust þau tvö börn: Hallgrím
Christer, f. 8.6. 1968, og Önnu
Helenu, f. 26. janúar 1971. Hall-
grímur á tvö börn, Magnús Chri-
stoffer, f. 28.10. 1990, og Helenu
Caroline, f. 30.9. 1990. Anna Hel-
ena er í sambúð með Sveini Valtý
Sveinssyni, f. 4.12. 1971, og eiga
þau tvö börn: Svein Andra, f. 25.2.
1999, og Söru Rós, f. 5.5. 2003.
Útför Magnúsar fer fram frá
Laugarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
mannaskólann í
Reykjavík á yngri ár-
um, jafnframt því sem
hann starfaði við
múrverk í fyrirtæki
föður síns. Hann
sigldi á norskum
skipum um sex ára
skeið og fór víða, m.a.
til Austurlanda fjær
og í Karíbahafið.
Hann fluttist búferl-
um til Malmö í Sví-
þjóð árið 1967. Þar
hóf hann störf hjá
skipasmíðastöðinni
Kockums og starfaði
þar þangað til stöðinni var lokað
seint á níunda áratugnum. Eftir
það lauk hann námi í múraraiðn.
Að því loknu fluttist hann til Ís-
lands og fékkst við ýmis störf,
m.a. sendibílaakstur og almenn
störf við Reykjavíkurhöfn. Árið
Pabbi var afskaplega rólegur og
hógvær maður og lét alltaf lítið fyrir
sér fara. Hann var aldrei stressaður
og skildi aldrei þetta lífsgæðakapp-
hlaup sem fólk í kringum hann var
svo upptekið af. Hann var nægjusam-
ur með eindæmum og sparsamur.
Hann átti marga góða vini, bæði í Sví-
þjóð og Noregi þar sem hann bjó síð-
ustu sjö árin. Þar var hann kallaður
„vinnusami Íslendingurinn“ þótt fleiri
Íslendingar væru í vinnu þar. Hann
var góður íþróttamaður bæði í sundi
og fótbolta. Spilaði hann fótbolta með
strákum sem voru töluvert yngri en
hann sjálfur alveg þangað til hann
veiktist í byrjun árs í fyrra. Hann
hafði gaman af nær öllu sem tengdist
hreyfingu eða íþróttum. Hann fór
alltaf allra sinna ferða á hjóli í hvaða
veðri sem var og síðustu tvö árin
gerðist hann áhugamaður um fjalla-
klifur og félagi í fjallaklifurklúbbi í
Noregi. Okkur leist nú ekkert á þetta
uppátæki hans enda karlinn að nálg-
ast sextugt. En svona var pabbi, alltaf
að koma á óvart. Uppúr standa minn-
ingar um æskuárin í Svíþjóð þar sem
við erum fædd og uppalin. Ekki var
það auðvelt fyrir pabba okkar að búa í
ókunnu landi og ala upp tvö börn einn
síns liðs. Þetta virðist þó hafa gengið
prýðilega hjá honum. Hann var afar
barngóður og lífið hreinlega snerist í
kringum okkur systkinin þegar við
vorum lítil. Minnumst við þess hvern-
ig pabbi fylgdist með okkur, hvar við
værum hverju sinni og með hverjum.
Á unglingsárunum átti hann það til að
bíða eftir okkur með ljósin kveikt
langt fram á nótt og slökkti svo ljósin
og þóttist vera sofandi þegar lykillinn
fór í skrána. Kom hann okkur alla
jafna á óvart þegar hann vildi fá að
finna lyktina út úr okkur til að full-
vissa sig um að við hefðum burstað
tennurnar. Við vitum þó betur í dag af
hverju það var. Okkur var iðulega
fylgt á æfingar og hvatti hann okkur
mjög til þess að taka þær alvarlega
ásamt skólanum. Sömuleiðis átti hann
til að hjóla á móti okkur þegar æfing-
um var lokið. Hann reyndi að virkja
okkur í hitt og þetta enda hafði hann
ákveðnar hugmyndir um hvað ætti að
verða úr okkur og lét það oftar en
einu sinni í ljós. Til að mynda lærðum
við snemma skák og gengum í skák-
félag í Malmö með pabba og tefldum á
mótum. Minnumst við þess þegar
pabbi og vinur hans í Svíþjóð sátu
mörg kvöld í viku heima hjá okkur að
tefla eftir að við fórum að sofa. Til
marks um hversu mikill skákmaður
hann var tók hann upp á því að mála
eldhúsborðið okkar sem taflborð.
Fannst honum það afar sniðugt og
þægilegt að geta haft það tilbúið bara
hvenær sem var.
Þó pabbi hafi ferðast mikið og búið
víða var hann um kyrrt í Svíþjóð með
okkur systkinunum þangað til við
vorum orðin nógu gömul til að fljúga
úr hreiðrinu. Eina ósk átti hann þó og
var hún sú að við systkinin fengjum
að kynnast hinni stóru og samlyndu
fjölskyldu hans á Íslandi. Frá því að
við vorum lítil fór hann með okkur til
Íslands á sumrin. Þegar við eltumst
vorum við send til Íslands ein okkar
liðs og vorum við þá aðallega hjá
systrum hans. Alltaf voru Íslands-
ferðirnar jafn skemmtilegar og mikið
ævintýri. Fjölskyldan var stór og vildi
hver á sinn hátt taka þátt í uppeldi
okkar með einum eða öðrum hætti.
Við systkinin fermdumst til að mynda
hér á landi. Við sjáum það núna að
pabbi okkar vissi alveg hvað hann var
að gera þegar hann sendi okkur í
þennan harða skóla á sumrin. Þetta
varð til þess að Helena flutti til Ís-
lands sextán ára gömul. Bjó hún þá
hjá Erlu systur hans pabba sem
hvatti og studdi hana öll menntaárin
hér. Pabbi flutti síðar sjálfur til Ís-
lands og keypti íbúð hér í Reykjavík.
Christer kynntist hins vegar konu í
Svíþjóð og átti með henni börnin sín
tvö. Hann er nú farinn að senda sín
börn til Íslands á sumrin til að ganga í
gegnum sama skóla og hann gekk í
sjálfur. Svona endurtekur sagan sig.
Þótt fjarlægðin væri mikil, Helena á
Íslandi, Christer í Svíþjóð og pabbi í
Noregi, vorum við í góðu sambandi.
Símtölin voru mörg en oft snubbótt
enda var hann meira fyrir að skrifa
bréf þar sem það var mun ódýrara.
Símtölin voru aðallega til að heyra frá
okkur hvort allt væri í lagi. Á síðari
árum þegar barnabörnin komu
reyndi hann að hitta okkur að
minnsta kosti einu sinni á ári. Til Sví-
þjóðar fór hann oftast í kringum jólin,
en til Íslands kom hann á vorin eða á
sumrin. Pabbi elskaði börn og þótti
afar vænt um barnabörnin sín. Chri-
stoffer fékk heiðurinn af að kynnast
afa sínum mest af börnunum enda var
hann elstur. Pabbi eyddi miklum tíma
í að kenna honum sund og fylgdi hon-
um oft á æfingar og mót þegar þeir
hittust. Hann var laginn og þolinmóð-
ur við börnin og voru þau alltaf
spennt þegar afi Mannsi kom í heim-
sókn. Þegar við hittumst lagði hann
áherslu á að eyða tíma með börnunum
okkar. Hann fór oft í langa göngutúra
með Svein Andra þó hann sé ekki
nema fjögurra ára. Sveinn Andri, þótt
ungur sé, dýrkaði hreinlega afa sinn.
Þeir voru oft komnir út í fótbolta eld-
snemma á morgnana, enda báðir afar
árrisulir. Ef ske kynni að afi væri
ennþá sofandi þegar Sveinn Andri fór
á fætur bað hann alltaf um leyfi til að
vekja afa svo hann gæti gefið sér að
borða. Gat hann oft platað afa sinn til
að gefa sér morgunmat sem alla jafna
var ekki leyfður nema um helgar. Síð-
astliðið ár, eftir að pabbi veiktist og
var lagður inn á spítala í Noregi, lágu
leiðir okkar systkinanna og pabba oft-
ar saman, en nú undir öðrum kring-
umstæðum. Helena var þá ófrísk og
komst ekki til hans en Christer fór til
Noregs þar sem hann bjó með honum
allan tímann á spítalanum. Eftir
langa og stranga meðferð fór pabbi
með Christer til Svíþjóðar þar sem
fjölskyldan sameinaðist eftir fæðingu
Söru Rósar. Síðar á árinu fluttist
hann til Íslands þar sem hann dvald-
ist hjá Helenu þar til hann lagðist inn
á spítala í hinsta sinn. Þótt pabbi væri
mikið veikur var lífslöngunin svo mik-
il að aldrei hvarflaði að honum að
hann færi ekki að vinna aftur og aldr-
ei datt honum í hug að kvarta undan
veikindum sínum. Við eigum margar
minningar um pabba sem ekki gefst
tækifæri til að telja upp hér en þótt
það sé sárt að kveðja þá munu þær
ávallt hafa mikið gildi fyrir okkur. Við
trúum því að nú líði þér vel, elsku
pabbi, og að nú sért þú kominn í faðm
foreldra þinna og bræðra sem á und-
an þér hafa farið, en söknuðurinn er
mikill og heimurinn verður daufur án
þín. En við vitum, elsku pabbi, að þú
fylgist með okkur og verndar frá
þeim stað sem þú ert nú á. Elsku
pabbi, við söknum þín sárt og munum
ávallt elska þig.
Þín börn,
Helena og Christer.
Til moldar er borinn stórvinur
minn Magnús Hallgrímsson. Þessar
línur eru ritaðar í Taílandi þar sem
við áttum margar skemmtilegar og
ógleymanlegar stundir hin síðari ár.
Kynni okkar Magnúsar hófust fyrir
47 árum þegar við vorum báðir á ung-
lingsaldri. Við fórum 15 ára gamlir
saman á okkar fyrstu togara og vor-
um einnig síðar saman á bátum.
Þannig liðu nokkur ár, eða allt þar til
Magnús fluttist til Svíþjóðar. Þrátt
fyrir að hafið skildi okkur að hélt
hann tryggð við vini sína og leið aldrei
langur tími milli þess að hann léti
heyra í sér.
Eftir að Magnús flutti heim fór
hann að vinna fyrir mig við sendibíla-
akstur. Við það starf sýndi hann ein-
stakt geðslag, því það var sama hvað
gekk á, aldrei missti hann taumhald á
skapi sínu, þótt allt væri um koll að
keyra í kringum hann.
Nú þegar komið er að kveðjustund
færi ég börnum Magnúsar, þeim
Christer og Helenu, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Kristinn Jón Sölvason.
MAGNÚS ANTON
HALLGRÍMSSON
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Anton Hallgrímsson
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. JANÚAR 2004 23
✝ Nanna Tryggva-dóttir fæddist á
Selhamri í Breiðdal
31. mars 1931. Hún
lést á heimili sínu 3.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðný Jóns-
dóttir, f. 17. júlí 1898,
d. 30. desember 1987,
og Tryggvi Sigurðs-
son, bóndi á Útnyrð-
ingsstöðum á Völlum
á Héraði, f. 2. ágúst
1903, d. 3. mars 1994.
Guðný var dóttir
Jóns Halldórssonar,
bónda á Hóli í Breiðdal, og konu
hans, Guðbjargar Bjarnadóttur.
Nanna átti eina hálfsystur sam-
feðra, Elínu, f. 6. júní 1950.
Nanna giftist 31. mars 1954 Jóni
Guðmundssyni rafvirkjameistara,
f. 27. maí 1925, en þau skildu. For-
eldrar hans voru Guðmundur Jó-
Björk, f. 3. september 1989, og
Ágústa, f. 17. júní 1996. Með Ög-
mundi Frímannssyni, f. 31. janúar
1932, átti Nanna 3) Elí Leó Dýra
Nönnuson (skírður Gunnar), f. 22.
febrúar 1959. Sigríður Nanna Jóns-
dóttir, f. 13. júní 1947, átti heimili
hjá Nönnu og föður sínum, meðan
sambúð þeirra stóð.
Nanna bjó með móður sinni á
Hóli og fluttist síðar að Þverhamri í
Breiðdal. Þar bjuggu þær þar til
Nanna var 14 ára, þegar þær fluttu
suður til Reykjavíkur eftir að heim-
ili þeirra brann og þær misstu allar
eigur sínar. Nanna vann ýmis störf
á yngri árum, s.s. í Björnsbakaríi
við Vallarstræti, Efnalauginni
Laugavegi 53b og á saumastofu
Gefjunar við Snorrabraut, en
lengst af vann hún hjá Mjólkursam-
sölunni í Reykjavík sem forstöðu-
kona mjólkurbúða, en þegar Mjólk-
ursamsalan hætti rekstri þeirra
hóf hún sjúkraliðanám og starfaði
sem sjúkraliði á Borgarspítalanum
og Landakotsspítala, þar til hún lét
af störfum fyrir aldurs sakir.
Útför Nönnu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
kl. 15.
hannsson, kaupmaður
og bæjarfulltrúi í
Reykjavík, f. í Sveina-
tungu í Borgarfirði 6.
júní 1893, d. 1. septem-
ber 1931, og kona
hans, Sigríður Jóns-
dóttir, f. í Kalastaða-
koti í Hvalfirði 8. júní
1906, d. 29. september
1982.
Nanna og Jón eiga
tvo syni, þeir eru: 1)
Guðmundur, f. 19. des.
1953, kvæntur 17. júlí
1976 Láru Sigfúsdótt-
ur, f. 9. mars 1957,
börn þeirra: Sigfús Örn, f. 15. febr-
úar 1977, Haukur Þór, f. 20. mars
1979, Rúna Sirrý, f. 23. mars 1985,
og Jón Valur, f. 3. mars 1988. 2)
Tryggvi, f. 14. júlí 1955, kvæntur
18. júní 1983 Ástu Ágústsdóttur, f.
9. apríl 1961, börn þeirra: Nanna
Kristín, f. 16. mars 1987, Sandra
Nú er hún Nanna, ein nánasta
frænka okkar, gengin. Við systkinin
kynntumst Nönnu og hennar fjöl-
skyldu betur en flestu öðru skyld-
fólki okkar, enda bjuggum við í
sama húsi um nokkurra ára skeið.
Svenni var reyndar heimagangur
hjá Nönnu og móður hennar, Guð-
nýju Jónsdóttur ömmusystur okk-
ar, þegar þær bjuggu í næsta húsi,
stóra steinhúsinu, sem við kölluðum
svo.
Fyrstu endurminningar Svenna
tengjast líka Nönnu frænku. Hún
situr á rúminu sínu með gítar og er
að syngja vinsælt dægurlag frá
þeim tíma. Svenni suðar í frænku
sinni um að kenna sér á gítarinn.
Nönnu tekst að troða inn í hausinn
á honum nokkrum vinnukonugrip-
um, sem hann býr að enn í dag.
Það þarf ekki að fletta mörgum
myndaalbúmum til að sjá hversu
nánar Nanna og mamma okkar,
Dagrún Gunnarsdóttir, voru. Þær
voru meira eins og systur en nánar
frænkur. Oft var umræðuefni
þeirra lífið austur í Breiðdal, áður
en þær fluttu suður.
Nú þegar jól og áramót eru ný-
liðin minnumst við þeirra stunda
þegar það var siður hjá fjölskyldu
okkar að koma saman á jóladag og
halda veglega veislu, fara í leiki og
skemmta okkur konunglega.
Þá voru svokallaðir Nesvegsleikir
í hávegum hafðir, enda áttu þeir
flestir rætur að rekja til Austfjarða,
þar sem þær Nanna og mamma
voru uppaldar saman. Þá reikar
hugurinn að gamlárskvöldum, þar
sem við stóðum öll gjarnan við eld-
húsgluggann á Nesveginum og
horfðum á flugeldana á miðnætti.
Ferðalögin á sumrin á Skódanum
hans pabba, þar sem Teddi var
gjarnan bílstjóri, voru líka eftir-
minnileg. Það var með ólíkindum
hvað hægt var að koma mörgum
inn í þann bíl. Teddi minnist þess
sérstaklega þegar Nanna og Jón
komu úr siglingu með Gullfossi frá
Edinborg og gáfu honum forláta
styttu, sem fylgdi honum áratugum
saman.
Synir Nönnu og Jóns, þeir Guð-
mundur og Tryggvi, voru okkur
systkinunum sem bræður og nutu
auðvitað verndar sem slíkir ef á
þurfti að halda, þegar ærslin í
bernsku voru að fara úr böndunum
í hverfinu. Gunni og Tryggvi halda
enn í þann sið að hittast á að-
fangadag, rétt áður en jólahátíðin
gengur í garð, og gefa hvor öðrum
jólagjöf.
Minningin um Guðnýju ömmu-
systur okkar og Nönnu er nátengd.
Nanna var móður sinni sérstaklega
góð dóttir og sá um hana og hélt
heimili með henni allan þann tíma
sem þær lifðu saman.
Hin síðari ár átti Nanna við veik-
indi að stríða, en reyndi þrátt fyrir
heilsuleysi að taka þátt í þeim fjöl-
skylduboðum sem efnt var til af
ýmsum tilefnum.
Sérstaklega er okkur ánægjuleg
minningin um áttræðisafmæli
mömmu síðastliðið sumar, en þar
var Nanna með okkur í blíðskap-
arveðri og naut sín vel.
Við systkinin vottum sonum
Nönnu og fjölskyldum þeirra inni-
lega samúð okkar.
Blessuð sé minning Nönnu
Tryggvadóttur.
Krakkarnir á Nesvegi 60.
Anna, Gunnar, Sveinn
og Emil Theódór.
Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni segir vísan og
ef ég þekki ömmu Nönnu rétt, þá
sitja þeir þar ekki með hendur í
skauti aðgerðalausir, heldur eru að
maula kakósnúða eða lepja tvíbök-
umjólk úr stórri skeið þessa dag-
ana.
Við fórum alltaf öðru hvoru og
fengum að sofa heima hjá ömmu.
Þar leið manni stundum eins og
Glámi og Skrámi í Sælgætislandi,
enda dekrað við okkur. Snúðar og
ís, eitthvað gott í kvöldmatinn og
svo var gripið í spil og spilað oft og
lengi, enda varð langavitleysa
ósjaldan fyrir valinu, svarti-pétur
eða vist jafnvel. Þegar tími var svo
kominn til að skríða í bólið átti
maður að bursta tennurnar og þvo
sér í framan og um hendurnar.
Oft þótti manni nú óþarflega fast
strokið, jafnvel svo að maður kvart-
aði undan, en núna er þetta ein af
minningunum sem sitja eftir. –
Skrýtið.Amma Nanna var líka dug-
leg að hjálpa okkur að rækta hug-
ann, ekki síður en bumbuna sí-
stækkandi. Hún hringdi ósjaldan
heim til að minna mann nú á að
hlusta á hinn eða þennan útvarps-
þáttinn og sjá viðtal við þann
frændann eða stórbóndann. Hjalti
litli, Frank og Jói eða sálmaskáldið
Hallgrímur Péturs. Allt skyldi mað-
ur nú lesa, enda gerði maður mikið
af því hjá ömmu, á meðan heilu
mjólkurföturnar af snúðum týndu
tölunni. Þegar maður var svo tilbú-
inn að fara að sofa var alltaf farið
með faðirvorið og bænir að eigin
vali. Ljósin slökkt og farið að sofa.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Góða nótt amma.
Sigfús Örn, Haukur Þór,
Rúna Sirrý og Jón Valur.
NANNA
TRYGGVADÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Nönnu Tryggvadóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.