Morgunblaðið - 16.01.2004, Síða 43

Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Minning um einstakan mann mun
lifa með okkur.
Sigurbjörg Hvönn og
Jóhanna María.
Það þyrmir yfir en þó er eins og
logi ljós. Minningin um Finnboga eða
Boga eins og hann var jafnan kallaður
er svo ljúf og góð.
Leiðir foreldra minna heitinna og
Sigurbjargar og Boga lágu saman
fyrir margt löngu og tókust með þeim
vinabönd sem aldrei rofnuðu, þrátt
fyrir langan veg í milli. Ég man alltaf
eftir hversu skemmtilegt mér þótti að
koma í heimsókn til þeirra í Drápu-
hlíðina. Lífsgleðin var ríkjandi og þau
hjón leystu úr öllum málum samstillt.
Bogi var svo yfirvegaður og ég man
að mér þótti sérstakt hvað hann gaf
sér oft tíma til að spjalla við mig um
heima og geima, þótt ekki væri ég hár
í loftinu þá. Af honum mátti sannar-
lega margt læra.
Þegar ég svo seinna byrjaði í Garð-
yrkjuskólanum og flutti milli lands-
hluta var ég heimagangur hjá þessari
yndislegu fjölskyldu og það var ekki
að sökum að spyrja, gestrisnin og
gleðin var ávallt í fyrirrúmi.
Með þessum lítilfjörlegu fáu orðum
kveð ég þig, vinur. Minningin um þig
mun lifa.
Sigurbjörg, Birgir og Jóhanna, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Hugur minn er hjá ykkur.
Baldur Gunnlaugsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. JANÚAR 2004 43
„Álfarnir í Grænadal“, en hugmynd-
ina fékk hún einmitt í brúðkaupinu
okkar þar sem hún var veislustjóri.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja Lillý í Njarðvíkurnar en hún
lagaði besta kaffi í heimi, upp á
gamla mátann, sjóðandi heitt og
gott. Þá gleymist hlátur hennar aldr-
ei, sérstaklega þegar hún, mamma
og Solla komu saman, hvað þær gátu
hlegið og skemmt sér vel saman.
Lillý hafði gaman að ferðast um
landið og fór ófáar ferðirnar með
fjölskyldunni. Selvogurinn var henni
sérstaklega kær enda á hún ættir að
rekja þangað.
Lillý var alltaf ákaflega bjartsýn
og glaðleg manneskja. Það var gott
að vera í kringum hana. Hún var
hrókur alls fagnaðar í afmælis-
veislum drengjanna okkar, skrifaði
falleg afmæliskort og inn í þeim
leyndist oftast nær peningur og
stundum fallegt ljóð. Þá fengum við
hana til að vera guðmóður Veigars
Atla þegar hann var skírður.
Lillý velti andlegum málefnum
mikið fyrir sér og var mjög trúuð.
Við munum sérstaklega eftir góðri
stund, sem við áttum saman í sum-
arleyfi á Akureyri sumarið 2001 þeg-
ar við fórum í gegnum þessa hluti.
Hún trúði alltaf á það góða þarna
uppi enda trúum við því að hún sé
komin í mjög góðan félagsskap eins
og með Magnúsi Þór, mömmu, Sollu
og Stínu.
Fjölskylda Lillýjar er mjög sam-
hent, Guðjón Ingi, Hilmar Þór og
Sólbjörg hafa reynst henni afskap-
lega vel svo ekki sé minnst á Hilmar
Guðjónsson og tengdasoninn, Óla,
ásamt fleiri góðum vinum. Þá eiga
barnabörnin, þeir Ingi Þór og Aron
Smári, eftir að sakna ömmu sinnar
sárt. Við kveðjum Lillý frænku með
miklum trega og söknuði en trúum
því að nú líði henni vel og verði ávallt
með okkur. Þá biðjum við góðan guð
að styrkja fjölskyldu hennar á þess-
um erfiða tíma.
Magnús Hlynur og
Anna Margrét.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þegar ég fluttist til Keflavíkur
ung að árum og stofnaði mitt eigið
heimili lagði ég leið mína oft í mat-
vörubúð sem hét Ingimundarbúð.
Þar fannst mér gott að versla því þar
var afgreiðslustúlka, alúðleg og
glæsileg með svo fallega brún augu.
Ég gerði mér far um að láta hana af-
greiða mig. Hún var kölluð Lillý.
Löngu seinna kynntist ég henni þeg-
ar Sólbjörg dóttir hennar og Ólafur
sonur minn urðu ástfangin og giftust
og hafa eignast þrjá yndislega
drengi, þá Magnús Þór sem lést
1994, Inga Þór fimm ára og Aron
Smára tveggja ára.
Sorgin knúði dyra þegar Magnús
litli veiktist af ólæknandi sjúkdómi
aðeins þriggja ára. Þessi veikindi
stóðu yfir í 7 ár og hann dó tæplega
tíu ára. Þetta var erfið ganga fyrir
alla fjölskylduna. Magnús var þá
eina barnabarn Lillýjar. Það bjarg-
aði sálartetrinu hvað við stóðum öll
vel saman. Það var gott að eiga Lillý
að og milli okkar var vinátta sem
aldrei bar skugga á.
Það var gaman að spjalla við Lillý,
hún var viðræðugóð og þægileg í við-
móti. Við fórum stundum dagsferðir
til Reykjavíkur í þeim tilgangi að
dreifa huganum frá sorginni. Við
kölluðum það ömmudaga. Ég varð
þess aðnjótandi að ferðast með henni
m.a. um Suðurlandið og upp í Borg-
arfjörð, það var gaman að hlusta á
hana segja sögur um staðhætti. Hún
var gædd svo mikilli frásagnargáfu
og var fróð um land og þjóð. Við fór-
um einnig saman á Kvennaráðstefn-
una til Finnlands í ágúst 1994. Það
var ógleymanleg ferð.
Lillý var margt til lista lagt. Hún
hafði sérstaklega fallega rithönd og
skrautskrifaði mjög vel. Hún átti
gott með að yrkja ljóð, skrifa sögur
og teiknaði listavel. Hún var hrókur
alls fagnaðar á gleðistundum, spilaði
á gítar og söng fallega. Hún var oft
fengin til að búa til texta við lög.
Þegar eitthvað stóð til á árshátíðum
eða öðrum uppákomum var hún
gjarnan fengin til að sjá um
skemmtiatriði. Hún hafði svo létta
lund og var næm á spaugilegu hlið-
arnar á málunum.
Það varð okkur mikið áfall þegar
Lillý greindist með krabbamein árið
1999. Framundan voru langar og
strangar meðferðir. Þessar læknis-
meðferðir fóru fram í Reykjavík svo
margar ferðirnar fór hún á milli, en
hún kvartaði aldrei. Það er aðdáun-
arvert hvað Hilmar, fyrrverandi eig-
inmaður hennar, var henni góður í
veikindum hennar. Hann var alltaf
til staðar þegar á þurfti að halda.
Alla tíð ríkti virðing og góðvild vegna
barna þeirra og barnabarna. Það var
ekki hægt að sjá annað en mikla vin-
áttu og kærleika.
Ég kveð með söknuði stórbrotna
konu. Elsku Sólbjörg, Óli, Hilmar
þór, Guðjón Ingi, Ingi Þór, Aron
Smári og Hilmar Guðjónsson. Ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Guðrún E. Ólafsdóttir.
Mín kærasta vinkona, Hólmfríður
Snorradóttir, oftast kölluð Lillý, hef-
ur nú fengið hvíldina eftir erfiða bar-
áttu við þennan ógnarsjúkdóm,
krabbameinið.
Hún var mikil hetja og barðist á
móti með öllum ráðum. Trúin á góð-
an Guð gaf henni mikinn styrk í
gegnum þessa erfiðu sjúkrasögu og
það hjálpaði henni. Lillý las oft í
Biblíu sinni og sálmabókin var aldrei
langt undan. Lillý missti móður sína
og þrjár systur langt um aldur fram
úr þessum sama sjúkdómi og hún
sjálf féll nú fyrir og sorgin þunga
barði aftur að dyrum þegar fyrsta
barnabarnið hennar greindist með
alvarlegan sjúkdóm um 2–3 ára ald-
ur og þrautaganga hans var löng og
ströng, en Magnús Þór Ólafsson lést
19. mars 1994, þá rétt að verða 10
ára gamall. Bænin og trúin voru þá
Lillý hjálpin stóra.
Minning mín um Lillý í smásam-
antekt er þessi: Við Lillý urðum vin-
konur fljótlega eftir að fjölskylda
hennar flutti hingað til Njarðvíkur,
ég held að hún hafi verið 5– 6 ára þá.
Lillý var ári yngri en ég en oft fannst
mér hún vera eldri, því hún var oft
svo hugsi og þroskuð í framkomu –
svona traustvekjandi. Og þetta kom
á daginn. Ég sjálf hef oft hugsað, t.d.
þegar ég missti mikið til heyrn sem
barn, þá reyndist hún mér allra, allra
best af skólafélögunum og fleirum í
því sambandi. Aldrei hló hún ef ég
svaraði rangt, heldur leiðrétti mig.
Lillý varð falleg stúlka og sérlega
skemmtileg og unglingsárin okkar
urðu til að tengjast enn betur. Á
sumrin fór ég í sveit til móðursystur
minnar í Geirakoti, Sandvíkurhrepp,
og þá söknuðum við hvor annarrar
svo mikið að það varð úr, með góðra
mæðra hjálp ásamt frænku í Geira-
koti, að Lillý fékk vist hjá góðu fólki í
Jórvík, rétt hjá Geirakoti, í tvö sum-
ur. Þetta varð eftirminnilegur og
skemmtilegur tími fyrir okkur báðar
með yndislegu fólki. Þetta tengdi
okkur mikið saman svo og skáta-
starfið og skátasöngvar, með gítar-
spili þess tíma, á veturna, hjóla-
skautahlaup í kringum Þórukot,
vinna saman í Ingimundarbúð í
Keflavík, það var lærdómsríkt og oft
glatt á hjalla, fórum í sama hús-
mæðraskóla, hófum búskap um svip-
að leyti, hún í Reykjavík og ég hérna
heima, en seinna byggðum við Lillý
og Hilmar og ég og Hreini hús hlið
við hlið, eignuðumst báðar þrjú börn.
Lillý átti sérlega gott með að setja
saman vísur, ljóð og sögur, og er
skemmst að minnast barnabókar
sem hún samdi og gaf út, „Álfarnir í
Grænadal“. Hún var sérlega söng-
elsk og söng í mörg ár í kirkjukór
Ytri-Njarðvíkurkirkju.
Við unnum saman í mötuneyti
varnarliðsins og þegar haldin var
árshátíð var Lillý mín aðalstjórnandi
og höfundur skemmtiskrár. Þá var
hún nú á réttum stað og í essinu sínu.
Vinátta Lillýjar við mig og mína
var einstök, afmæliskort og jólakort
frá henni voru líka einstök, bæði
orðaval og falleg skrift og skreyting
svo flott og vönduð – listaverk út af
fyrir sig.
Lillý var einstaklega kurteis í
framkomu, glaðleg og hafði gaman
af að glettast, hún var sérlega
nægjusöm og krafðist ekki mikils af
öðrum.
Lillý var vinur vina sinna.
Lillý var besti vinur minn og fram
á síðustu stund spurði hún mig um
börnin mín og vonaði að allt gengi
vel hjá þeim, og alltaf bað hún að
heilsa þeim og Hreina mínum.
Ég mun alltaf sakna hennar.
En fyrst og síðast var fjölskylda
Lillýjar henni allt og hún var alltaf
svo þakklát Guði fyrir yndislegu
börnin sín, Sólbjörgu, Hilmar Þór og
Guðjón Inga, tengdasoninn Ólaf,
barnabörnin Inga Þór og Aron
Smára og alltaf talaði hún þakklát-
um orðum um Hilmar, fyrrverandi
eiginmann sinn.
Um leið og ég og fjölskylda mín
þökkum Lillý fyrir allar yndislegu
stundirnar, ástríka framkomu og
tryggð öll þessi ár, bið ég algóðan
Guð að geyma hana og við vottum
fjölskyldunni samúð okkar.
Guðrún Ásta Björnsdóttir.
Það er ekki sjálfgefið að hitta jafn
einlægan og góðan vin eins og Lilly
og fá að vera samferða henni um ára-
bil. Ég er stolt að því að hafa átt vin-
áttu hennar. Hún hafði upplifað
mikla sorg, þrjár systur hennar lét-
ust á besta aldri og móðir hennar
rúmlega fimmtug, einnig ungur
drengur, barnabarn hennar.
Það er stundum talað um Háskóla
lífsins án doktorsgráðu, sjálfsmennt-
un grundvallaða á eigin verðleikum
og reynslu. Þá einkun var hægt að
gefa Lilly. Hún var skáld og rithöf-
undur og hafði einstaklega góða frá-
sagnarhæfileika og gott skopskyn.
Hlátur hennar var svo smitandi og
öll framkoma svo mild og skemmti-
leg. Mér er sérstaklega eftirminn-
anleg ferð okkar út í Viðey, hún var
hafsjór af þekkingu um eyjuna, það
var eins og náttúran breyttist í nær-
veru hennar, frásögn hennar gaf
hverjum stað ákveðna merkingu.
Fyrir tveimur árum skrifaði hún
barnabókina Álfarnir í Grænadal.
Hún vildi búa til skemmtilega barna-
bók og það gerði hún meistaralega.
Hún teiknaði sjálf sögupersónur,
dýr og umhverfi þeirra í bókinni,
reyndar voru það jákvæðir, góðir og
samhentir álfar að undirbúa uppske-
ruhátíðina í dalnum þeirra kæra,
eins og Lilly komst að orði á baksíðu
bókarinnar. Bókin gerði mikla lukku
hjá börnunum, hann Bambaló búálf-
ur er engum líkur. Lilly starfaði mik-
ið innan kirkjunnar í Ytri-Njarðvík,
m.a. söng hún árum saman í kirkju-
kórnum.
Lilly kvartaði aldrei yfir sínum erf-
iðu veikindum, hún var jákvæð, reyndi
alltaf að hjálpa öðrum og láta gott af
sér leiða. Hún stýrði sínu lífsins fleyi í
gegnum brim og boða af festu og ör-
yggi. Hún lét þess oft getið að það
veitti sér mikinn styrk og bjartsýni
þegar vel gengi hjá börnunum.
Um leið og ég þakka vinkonu
minni samfylgdina sendi ég börnum
hennar og öðum nánustu ættingjum
og vinum mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Elsa Lúðvíksdóttir.
✝ Sigurður ÁgústHafsteinn Jóns-
son fæddist í Reykja-
vík 24. maí 1929.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu Skóg-
arbæ 5. janúar síð-
astliðinn. Faðir hans
var Jón Þorgeirsson,
f. 30.8. 1910, d. 30.3.
1954, matsveinn.
Móðir hans var Guð-
rún Jónsdóttir, f.
26.2. 1899, d. 9.10.
1981, húsmóðir.
Systkini hans eru
Lilja Erla, f. 10.1.
1932, ljósmóðir, og Jón Þór, f.
14.2. 1934, verslunarmaður.
Sigurður kvæntist 24.5. 1951
Ingveldi Guðríði Kjartansdóttur,
f. 2.8. 1929, d. 9.9. 1999, húsmóð-
ur. Foreldrar hennar voru Kjart-
an Einarsson bóndi í Þórisholti í
Mýrdal, f. 27.8. 1893, d. 28.7.
1970, og eiginkona hans Þor-
gerður Einarsdóttir, f. 28.3.
1901, d. 6.1. 2003. Börn Sigurðar
og Ingveldar eru 1) Þórdís Gerð-
ur, 18.2. 1949, maki Björn
Snorrason. Fyrrver-
andi eiginmaður var
Kristinn S. Pálsson,
f. 17.4. 1949, d.
21.10. 1987. Börn,
Páll og Ingveldur.
Barnabarn, Cristian
Michael Isak. 2) Sig-
rún, f. 30.11. 1951,
eiginmaður Jónatan
Ólafsson. Börn, Sig-
urður, Andrés og
Jónatan. 3) Jón, f.
5.12. 1961, maki
Margrét Thor-
steinsson. Barn,
Haukur. 4) Kjartan,
f. 1.6. 1966, eiginkona Guðrún
Gyða Ólafsdóttir. Börn, Daníel
Páll, Saga Ýr, Ylfa Rán og Myrra
Magdalena. 5) Vilborg Þórunn, f.
15.12. 1968, eiginmaður, Heimir
Einarsson. Börn, Aron og Sigur-
rós.
Sigurður var um árabil kaup-
maður í Reykjavík, en síðar bif-
reiðastjóri.
Sigurður verður jarðsunginn
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Hann Sigurður mágur minn er all-
ur.
Kynni okkar hófust sumarið 1948
þegar unnusti hennar Ingveldar Guð-
ríðar (Ingu) systur minnar birtist
heima í Þórisholti á sólbjörtum júl-
ídegi. Það var eitthvað framandi yf-
irbragð á þessum gjörvilega, unga
manni, sem gekk svo vasklega til
verka í leik og starfi. Fyrri reynsla í
sveitastörfum hjá frænda hans, Valdi-
mar bónda í Álfhólum, skilaði sér og
handtakagóður var hann við rakstur
og hirðingu.
Það var gestkvæmt í Þórisholti
þessa sumardaga. Þar sem legurými
innanhúss var á þrotum var okkur
krökkunum skákað fram í hlöðu.
Þó að heystráin kitluðu á hálsi og
nefi og galsinn ríkti þarna í bjartnætt-
inu kom þar að svefninn sigraði
krakkahópinn. Leið svo fram yfir
miðnætti en þá urðum við vör manna-
ferða og utan við baggagatið stóðu
þau nýtrúlofuð með glitrandi hring-
ana, sæl og hamingjusöm, Sigurður
og Guðríður í hópi frænda og vina.
Þau voru að opinbera eins og það hét
á málfari fimmta áratugarins.
Ávöxturinn leit svo dagsins ljós á
útmánuðum næsta árs. Ófærð haml-
aði bílaferðum í og um Mýrdalinn
vegna snjóalaga þessa vetrardaga, en
hann Siggi Jóns lét það ekki aftra sér
frá að líta frumburðinn augum og fór
pabbi á móti honum með gamla Jarp
undir föggur hans út yfir Steigarháls.
Þau hjónaleysin stofnuðu heimili,
og fluttu í leiguíbúð á Hverfisgötu 34
vorið eftir. Hann stundaði akstur fyr-
ir Sláturfélagið og var við brugðið
dugnaði hans og greiðvikni, en hún
systir mín sinnti heimilinu og brátt
fyllti annað barn, hún Sigrún, vísitölu-
fjölskylduna.
Á þessum tíma naut sá, sem þessar
línur ritar, aðhlynningar fjölskyldn-
anna á Hverfisgötunni, þegar ég vetr-
arlangt dvaldi að hluta til í skjóli
þeirra, þar var auk þess kærkominn
áningarstaður fyrir allt skylduliðið að
austan. Barnahópurinn stækkaði, þau
komu sér upp eigin húsnæði inni í Álf-
heimunum. Örlagaríkt skref var tekið
er þau stofnuðu eigin nýlenduvöru-
verslun á Kambsveginum, en þeim
kafla lauk sviplega, skuldirnar risu og
afkoman var ekki sem skyldi. Urðu
lok þessa fyrirtækis slík sem margra
annarra í þessari grein.
Sigurður hvarf nú að störfum, sem
hann var vel kunnugur frá ungdóms-
árum; hann munstraði sig á á fiskibát
næstu misserin. Þau hjónin lögðu nótt
við dag að vinna sig út úr skuldum og
börnin urðu fimm. Hann hóf störf
með eigin bíl á Sendibílastöðinni og
heimilislífið færðist í fyrra horf.
Enn á ný hófu þau byggingu og
Síðuselið reis. Sendibílaakstri gegndi
hann það sem eftir var starfsævinnar
en fyrir rúmum áratug tók hann að
kenna þess sjúkdóms, sem bugaði
starfsþrekið. Andlegu atgervi fór
hrakandi svo að hann þarfnaðist vist-
ar á hjúkrunarstofnun langt um aldur
fram. Systir mín hún Guðríður (Inga)
lést fyrir fjórum árum, en Sigurður
hefur síðustu ár notið aðhlynningar á
Hjúkrunarheimilinu í Skógarbæ.
Þegar litið er um öxl koma hlýjar
minningar upp í hugann. Hann mágur
minn var hamhleypa til vinnu, sam-
viskusamur, góður og greiðvikinn við
alla sem til hans leituðu, en hann snið-
gekk ekki lífsins lystisemdir og naut
hestanna sinna, veiðiferða og útivist-
ar.
Þau hjónin nutu lífsins á góðra vina
fundum með fjölskyldu og vinum.
Þeirra griðland var uppi í Skammadal
í Mosfellsdal þar sem þau byggðu
sjálf notalegt hús við jaðar garðland-
anna. Þar var notalegt að þiggja kaffi-
sopa og teyga sveitaloftið. Garðurinn
bar vott óþreytandi elju og natni, þar
sem sköpunargleðin naut sín til hins
ýtrasta við ræktun blóma og jarð-
ávaxta í frístundum fjarri borgarys
og hnökrum hvunndagsins.
Megi þau hvíla í friði.
Sigurgeir Kjartansson.
SIGURÐUR
ÁGÚST HAFSTEINN
JÓNSSON