Vísir - 02.05.1981, Page 22

VÍSIR
Laugardagur 2. maí 1981.
Það var um tvöleytið,
kaldan janúarmorgun
1979 að Daniel Spengler
vaknaði við brothljóð.
Einhver eða eitthvað
hafði brotið gluggan í úti-
dyrunum á húsi hans sem
stóð á kafi í snjó i Grand
Béart búðunum i útjaðri
franska smáþorpsins
Prisches.
Brothljóðið og iskaldur
gusturinn vakti einnig
eiginkonu hans Luka og
tveggja ára dóttur þeirra
Isabellu. Telpan byrjaði
að smásnökta af ótta og
Luka greip þétt um hand-
legg manns sins.
Daniel losaði tak konu
sinnar á handleggnum<
steig hljóðlega fram úr
rúminu og tók varlega
niður hlaðinn riffil sem
hékk á veggnum. Það
heyrðust lágir smellir i
næturkyrrðinni þegar
hann spennti riffilinn og
síðan kallaði hann hátt og
snjallt: ,/Hver er þar?"
Ekkert svar heyrðist annað en
gnauðið i vindinum. Daniel
lagði varirnar að eyra konu
sinnar og hvislaði að henni að
hiin skyldi taka barnið, og læð-
ast Ut um bakdyrnar og hlaupa
siðan til hUss föður hans sem
stóð andspænis þeirra.
Daniel Spengler var sann-
færður um að á ferðinni væri
annað hvort hópur manna i
árásarhug eða þá vitfirringur.
Engum öðrum gæti komið til
hugar að ráðast inn i hUs eins
meðlima Spenglerættarinnar i
miðjum bUðum fjölskyldunnar.
Spengler-sígaunarnir
Spenglerættin var fjölmenn
sigaunafjölskylda sem hafði
eins og svo margar aðrar
franskar sigaunafjölskyldur
hætt hinu hefðbundna flökkulifi
sigaunanna og sest að i Utjaðri
þorps eins nyrst i Frakklandi
aðeins örfáa kilómetra frá bel-
gisku landamærunum.
Þar starfaði fjölskyldan við
Blódhefnd
sígaunanna
brotajárnssöfnun, keypti
gamlar bifreiðar til niðurrifs og
verslaði me.ð notaða muni.
tbUafjöldinn i Prisches er að-
eins 1500 sálir og þvi ekki óeðli-
legt að þeir haf iekki verið allt of
Flugbeittu sigði var haldið við
háls Isahellu litlu Spengler.
hrifnir þegar 30manna sigauna-
fjölskylda sló upp bUðum i
þorpsjaðrinum og hóf að byggja
yfir sig. Þjóðsagan um grip-
deildir og vigaferli sigauna
verður seint kveðin niður.
Otti þorpsbUa reyndist hins
vegar ástæðulaus. Spenglerfjöl-
skyldan reyndist góðir grannar
og nýtir þjóðfélagsþegnar. Si-
gaunarnir voru bæði iðnir og
heiðarlegir og ekki tróðu þeir
öðrum um tær. BUðimar i
Grand Béart voru eins og sjálf-
stættþorp og ekki ólikar öðrum
þorpum að öðru leyti en þvi að
þar bjó eingöngu venslafólk
Spenglerættarinnar.
Ættarhöfðinginn var Eugene
Spengler tiu barna faðir. Hann
og kona hans bjuggu ásamt
þremur dætra sinna i hUsi and-
spænis hUsi Daniels. Til hliðar
viðhUs Daniels bjuggu sex synir
Eugene allir ókvæntir og f jórir
þeirra vart af barnsaldri.
En hvort sem þeir voru full-
orðnir eða hálfstálpaðir þá voru
karlmennirnir i Spengierf jöl-
skyldunni hörkutól og engin
lömb að leika sér við ef gert var
á hlut þeirra. Þvi hlaut sá að
vera viti fyrrtur sem lét hvarfla
að sér að ráðast á slika fjöl-
skyldu.
Orrusta og ósigur
Það var samt greinilegt að
árás var hafin og Daniel gat að-
eins dregið þá ályktun að hér
væri um hóp manna að ræða. Ef
hann átti að geta varist árás
varð hann að geta komið konu
sinni og barni undan.
Luka smeygði sér i kuldaskó
og brá slopp yfir náttkjólinn.
Siðan vafði hUn Isabellu inn i
teppi og læddist Ut um bak-
dyrnar. Þó svo örstutt væri m illi
hUsanna varðekki hjá þvi kom-
ist að dUða sig vel þvi bruna-
gaddur var og allt á kafi i snjó.
Til allrargæfuvar engin götu-
lýsing i Grand öéart og þvi
komst Luka óséð i niðamyrkr-
inu að dyrum hUss tengdaföður
sins. HUn drap hljóðlega en
ákveðið að dyrum. Eftir ör-
skamma stund luk.ust dyrnar
upp. Þar sem Luka stóð i snjón-
um með barnið i fanginu og
horfði inn i birtuna blasti við
henni byssuhlaup. Nauðug vilj-
ug varð hUn að ganga inn.
Handan götunnar læddist
Daniel meðfram veggnum i
anddyrinu i átt til Utidyranna.
Með riffilinn á lofti reyndi hann
að sjá til dyranna án þess hann
sæist sjálfur. Hann vissi ekki
hvort innbrotsmaðurinn væri
vopnaður og ef svo var, þá
hvernig. Harla óliklegt þótti
honum að maðurinn væri tóm-
hentur.
Skyndilega var sterkum ljós-
geisla beint i andlit honum.
Daniel blindaðist, brá samt
rifflinum á loft og meira af
eðlishvöt en ásetningi hleypti
hann af. Samtimis skaut hinn
óboðni gestur og skothvellirnir
runnu saman i eitt. Vasaljós féll
til jarðar og sökk i snjóinn en
varpaði samt bjarma á svæðið
fyrir framan húsið.
Daniel læddist áfram i myrkr-
inu. ígeislanum frá vasaljósinu
gat hann séð mann liggjandi
endilangan i snjónum. Það var
dökkur flekkur á snjónum um-
hverfis höfuð mannsins, sem
stækkaði óðum. Það var greini-
legt að Daniel hafði hæft mann-
inn i höfuðið og honum blæddi
mikið. Daniel opnaði brotnar
dyrnar og gekk Ut. Hann tók
vasaljósið og lýsti umhverfis
sig. Maðurinn lá á grUfu i snjón-
um og við hlið hans lágu
skammbyssa og kUbein. Hann
virtist vera lifandi þvi hann
bærði á sér.
Daniel greip i öxl mannsins og
velti honum við. Þá blasti við
honum óhugnanleg sjón. Þar
sem hægra augað átti að vera
gat aðeins að lita blóðuga tóft-
ina. Maðurinn var samt ennþá
með h'fsmarki en dró andann
með erfiðismunum. Daniel
hafði aldrei manninn augum
litið og hafði ekki hugmynd um
hver hann var.
Allt i einu var hönd lögð þungt
á öxl hans. Leiftursnöggt sneri
Daniel sér við og aðeins munaði
hársbreidd að hann yrði bróður
sinum að bana svo voru taugar
hans teygðar til hins ýtrasta.
Alfreð hafði heyrt skothvellina
og farið Ut til þess að gæta að
hvað væri á seyði.
Daniel sagði honum i skyndi
hvað hefði gerst og þeir ákváðu
að ganga til hUss föður þeirra og
bera saman ráð sin. Á leiðinni
hvarflaði það rétt sem snöggv-
ast að Daniel að Luka ætti að
vera löngu komin til föður
hans og það var ekki likt gamla
manninum að sitja með hendur i
skauti þegar hættur steðjuðu að
fjölskyldunni. Hann hefði átt að
vera kominn á vettvang og
vopnaður. Daniel var ekki bUinn
að hugsa þessa hugsun til enda
þegar þeir bræðurnir gengu inn
i hUsið án þess að drepa að dyr-
um.
Þar sáu þeir af hverju hjálp
hafði ekki borist. t einu horni
stofunnar stóðu Eugene,
kona hans, dætur og Luka. Graf-
kyrr og þögul. Eugene hélt á
litlum peningakassa sem hafði
að geyma fjármuni ættarinnar.
Andspænis þeim stóðu tveir
grimubUnir menn og annar
þeirra hélt á Isabellu litlu i
fanginu. t annarri hendinni hélt
hann á flugbeittu sigði sem lá i
boga um háls telpunnar.
Babette Spengler var nauðgað
að fjölskyldunni ásjáandi.
Sigauninn Jose Granja sem sveik vini slna var tekinn af llfi daginn Sáriðsem Edouard Haerter hlaut,er hann reyndi aö ráöast inn I hús
eftir árásina. sigaunans, dró hann til dauöa.
Rán og nauðgun
Þegar bræðurnir gengu inn i
stofuna var öðrum ræningjanna
greinilega brugðið, liklega við
að sjá þessa tvo knálegu karl-
menn og annan þeirra vopnað-
ann, Hann hljóp til Eugene og
reif af honum peningakassann.
Ræningjarnir gengu nU i átt til
dyranna og tóku barniðmeð sér.
Skyndilega stansaði annar
þeirra gekk til yngstu systur-
innar, Babette, sem var sautján
ára, þreif náttkjólinn hennar og
kippti henni Ut á mitt gólfið.
Hann svipti kjólnum i sundur og
hrinti stUlkunni niður á divan i
stofunni.
Babette veitti enga mót-
spyrnu, hUn gerði sér fyllilega
grein fyrir þvi að á meðan
glæpamennimir héldu sigðinu
við háls telpunnar var fjölskyld-
an hjálparvana.
Fyrir framan fólkið, sem
skalf af reiði, nauðgaði þorpar-
inn stUlkunni. HUn var áður
óspjölluð og henni blæddi illa.
Aðeins társtokkið andlit litlu
telpunnar og blikandi eggin við
háls hennar aftraði þvi að fólkið
réðist á glæpamennina.
Þegar þrjóturinn hafði lokið
sér af, reis hann upp og hann og
félagi hans héldu i átt til dyra.
En þá brustu taugar Alfreðs.
Eins og köttur stökk hann á
nauðgarann og greip höndum
um kverkar honum. Óþokkinn
barði byssunni i andlit Alferðs
sem missti takið á andstæðingi
sinum. Þá sneri hann byssunni
við og barði henni tvisvar i
höfuð Alferðs.
Alfreð hné til jarðar blóðugur
og meðvitundarlaus. Byssu-
maðúrinn sté Ut i náttmyrkrið
og félagi hans fylgdi honum
eftir. Daniel gekk i átt til þeirra
og allt f einu kastaði glæpa-