Pressan - 16.03.1989, Side 6

Firrinritucfágur lé. márs 1989 J
Feimnirog hræddir
bregða upp grímu
Hún virðist aldrei í erfiðleikum
með að finna svör við spurningum,
hvorki þeim sem við leggjum fyrir
hana né spurningunum frá hlust-
endum Stjörnunnar, þar sem Jóna
Ingibjörg situr fyrir svörum í þátt-
um Bjarna Dags Jónssonar á
þriðjudögum. Er hún aldrei feimin?
„Jú, jú ég get nú stundum verið
feimin!“ svarar hún strax. „Ég er
bara orðin vön að tala um þessa
hluti og þjálfa mig upp í að vera
ekki feimin. Viðbrögð annarra
koma ekki mikið við mig, nema það
séu hreinlega fíflalæti, þá verð ég
pirruð. Fólk sem er feimið eða
hrætt bregður oft upp grímu, gjarn-
an með þvi að ætla að vera fyndið. “
Þegar hún er spurð hvort ein-
staka spurningar slái hana ekki út
af laginu svarar hún eftir nokkra
umhugsun: „Hvaða spurningar?
Það er þá helst þessi! Fólk reynir
ekki að koma mér í opna skjöldu og
ég er mjög næm á fólk og veit hve-
nær það er einlægt og hvenær
ekki.“
„Ég hef
heyrt að . . ."
Hún Ieggur áherslu á að nauð-
synlegt sé að fá fólk til að tala um
kynlíf, „og það gengur ágætlega“,
segir hún. „I stórum hópum virðist
það ganga vel ef maður fer rétt að
fólki. Það verður líka að virða rétt
þeirra sem vilja ekki tala. Það að
fara á námskeið felur ekki endilega
í sér að viðkomandi verði að leggja
eitthvað til málanna. Þegar ég býrja
námskeiðin fer ég í gegnum „leiðar-
ljós“, ákveðnar reglur þar sem
áhersla er lögð á nafnleynd. Þar með
ekki hafa treyst sér á námskeiðin.
Ætli ég hafi ekki haldið um fimm-
tán námskeið og haldið fyrirlestra
fyrir á þriðja þúsund manns frá því
ég kom heim ..."
Hún er þó ekki viss um að
„markaðssetningin“ sé rétt hjá sér:
„Það getur verið að mín aðferð sé
ekki rétt, því það er alltaf spurning
um hvernig á að markaðssetja
svona fræðslu. Ég hef stundum velt
því fyrir mér hvort fólk komi frekar
ef ég skíri námskeiðin einhverju
allt öðru nafni, matreiði þetta á
yfirborðskenndari hátt til að fólk
þori að koma. Ég hef líklega verið
alltof opin!“ segir hún skellihlæj-
andi.
„Allar bestu minningar mínar eru tengdar stundum i náttúrunni.** Jóna Ingibjörg á göngu með syninum Kára
Svani.
mennti sig á sviði kynlífsráðgjafar
og meðferð kynlífsvandamála.“
Hvort hún hafi mikið velt fyrir
sér kynlífsmálum á unglingsárun-
um svarar hún: „Nei, ég gerði það
nú ekki. Þó man ég eftir mér sitj-
andi úti undir húsvegg hér í Garða-
bænum, niðursokkinni í bókina
„Allt sem þú hefur viljað vita um
kynlíf og ekki þorað að spyrja um“.
Það eina sem ég man úr þeirri bók
er að karlmenn gætu fengið sjúk-
dóminn „elephantiasis", sem ylli
því að þeir þyrftu að bera punginn
í hjólbörum! Ekki kom sú vitneskja
mér að miklu gagni í náminu, enda
bókin alveg vonlaus!“
Leiðsögumaður í
ævintýraferðum
Allar upprifjanir frá æsku finnst
henni „óspennandi upplýsingar“,
segist hafa farið einu sinni í sveit og
eigi engar sæluminningar þaðan:
„Heimalningurinn elti mig um allt,
mér var strítt og endaði á að fela
mig í súrheysturni. Það er nú allt og
sumt. Hins vegar eru allar mínar
bestu endurminningar tengdar
þeim stundum sem ég hef verið úti
í náttúrunni, burtu frá ys og þys
borgarinnar. Þar „fíla“ ég mig best.
Ef ég hefði ekki farið í kynfræðslu-
nám hefði ég kannski útskrifast
sem leiðsögumaður. Kannski geri
ég það seinna, verð leiðsögumaður
í ævintýraferðum. Það er mjög öfl-
ugt tæki til að þroska sjálfan sig,
glíma við sjálfan sig, hópinn og
náttúruöflin. Maður kemst ekki
nær sjálfum sér.“ Hún hefur reynt
slíka ferð einu sinni, er hún fór út í
eyðimörkina í Nýju-Mexíkó og fast-
aði í þrjá daga, en minningarnar
frá puttaferðalagi sem hún fór ein í
hringinn kringum ísland eftir stúd-
entspróf virðast að mörgu leyti
sterkari: „Þá kynntist ég „hinum
íslendingunum“, þeim sem búa úti í
sveitum. Alúðlegt og yndislegt fólk.
Kannski lýsir starf mitt því
kannski best að mér finnst gaman
að takast á við krefjandi verkefni.
En ef ég kafa of djúpt ofan í eitt-
hvað langar mig yfir í eitthvað allt
annað og sjálfsagt kemur einhvern
tíma að því í þessu starfi. íslending-
ar eiga ennþá langt í land með að
vera ófeimnir við að ræða um kyn-
líf. Það sér maður í bókabúðunum
þegar afgreiðslufólkið grefur upp
með leynd bækur um þau málefni
og karlmenn vefja Playboy inn í
bílablað . . .“
vita þátttakendur að ekki verður
farið að ræða úti í bæ það sem gerð-
ist á námskeiðunum, enda bið ég
konurnar að tala út frá sjálfum sér.
Ekki þetta „ég hef heyrt“ eða „það
segja sumir“ eða „ég á vinkonu
sem . . .“ Þetta er algengt enda er
fólk svolítið hrætt við að tala opin-
skátt um eigin mál og það á ekkert
síður við um karlmenn en konur.
Margir sem hringja byrja á að út-
skýra að þeir/þær séu að hringja
fyrir einhvern annan . . .“
Hvort henni finnist einhver
breyting hafa orðið á viðhorfum
landans á þessu tæpa ári sem hún
hefur starfað hér svarar hún: „Það
hefur vissulega hjálpað að einhver
skuli hafa staðið upp og talað um
þessi mál af alvöru, en hvort rót-
tækar breytingar hafa orðið geta
sjálfsagt aðrir svarað betur en ég.
Eftir því sem mér er sagt var fólk
hálfhrætt fyrst þegar ég byrjaði, en
annars velti ég því ekki mikið fyrir
mér. Ég hugsa lítið um hvað öðrum
finnst, ég geri bara það sem ég er að
gera.“
Fílasjúkdómurinn
Hún segist sakna þess að hafa
enga kollega hér á landi sem hún
geti rætt við: „Það verða fleiri að
mennta sig í þessum fræðum því ég
anna ekki eftirspurn,“ segir hún.
„Það virðast allir vilja fá fræðslu
og það er útilokað að ein mann-
eskja geti sinnt því. Það virðist líka
mjög brýnt að einhver fari og