Pressan - 23.05.1991, Síða 2

2
FIMMTUDAGUR PRESSAN 23. MAÍ 1991
íslenskar fyrirsætur
eru alltaf á ferðinni til og
frá landinu, að koma eða
fara í vinnuna. MARIA
RÚN HAFLIÐADÓTTIR er
ein þeirra. Hún fór af
landinu um síðustu
helgi, áleiðis til Múnch-
en, þar sem hún ætlar að
starfa sem módel fyrir
ELITE í sumar, líkt og hún
gerði í fyrrasumar.
Það eru fleiri á ieið til
útlanda i sumar. SYKUR-
' MOLARNIR fara af landi
brott um mánaðamótin,
til Bandaríkjanna. Þar
ætla þeir að dvelja í
stúdíói, skammt fyrir ut-
an New York, þar til upp-
tökum á nýrri plötu
þeirra er lokið.
Ný tískuvöruvershin
bætist við verslanaflór-
una í miðbænum í byrj-
un næsta mánaöar. Eig-
andinn er ungur maður,
AGNAR AGNARSSON,
sem er að stíga sín
fyrstu spor í viðskiptalif-
inu. Ekki verður annað
sagt en hann byrji með
stæl. Graffítílistamaður-
inn Goldie var fenginn til
að innrétta staðinn og á
boðstólum verða meðal
annars bolir með mynd-
um eftir hann, fatnaður
frá Soul II Soul og
Michiko Koshino, sem
væntanleg er hingað til
lands í næstu viku.
Stefnir, getur þú ekki
bara beitt fénu á um-
ferðareyjarnar?
„Þá fengi ég bara lögregl-
una á mig.“
Reykjavíkurborg vill leggja götu fyr-
ir neöan bæinn Reykjaborg i Laug-
ardal, þar sem Stefnir Ólafsson
bóndi er með búskap.
NUDDARI
SÖLUMAÐUR
GYLLTAR
Skemmtistaðurinn Yfir
strikið gengst þessa dagana
undir andlitslyftingu, sem
verið er að leggja síðustu
hönd á og gerð verður opin-
ber um helgina. Það er breski
graffítí listamaðurinn Clifford
Price, betur þekktur sem
Goldie, sem á heiðurinn af
verkinu. Hann kom hingað til
lands sérstaklega til að vinna
þetta verk, en mun fást við
ýmislegt fleira í leiðinni. Hef-
ur hann þegar lokið við að
skreyta veggi nýrrar tísku-
verslunar í miðbænum og
mun væntanlega halda nám-
skeið í graffítí fyrir reykvíska
unglinga.
Goldie er af hip-hop kyn-
slóðinni í Bretlandi. Hann
ólst upp með þeirri tónlist, að
því er hann sjálfur segir, og
með veggjakrotinu, sem upp-
haflega er sprottið af þörf fyr-
ir að lífga upp á gráa stein-
steypuveggi gettósins. í dag
ferðast hann um heiminn,
málar á veggi, meðal annars
í bandarískum, breskum og
íslenskum næturklúbbum,
og er einn helsti talsmaður
þeirrar menningar sem
sprottin er af götunni. Þar
festist Goldie nafnið við
hann, en það er ekki tengt
gylltum framtönnum hans
(hann smíðar líka skartgripi
og sérhæfir sig í að gera gull-
krónur á tennur), heldur hár-
inu á honum. Það þótti Ijóst,
hvort sem þið trúið því eða
ekki.
SYNINGARSTULKA
dóttur hlýtur að koma mörg-
um kunnuglega fyrir sjónir,
eins lengi og hún er búin að
starfa í fyrirsætubransanum.
Sólveig hefur reyndar minnk-
að módelstörfin, án þess þó
að segja skilið við þau, því
hún setur oft upp sýningar
fyrir Módel 79. Segir reyndar
að það sé skemmtilegra en að
sýna. „Mér finnst gaman að
fá að skapa eitthvað og reyni
gjarnan að brjóta upp sýning-
arnar, þannig að þær séu ekki
með hefðbundnu sniði. Læt
kannski módelin vera með
hatt og skó við nærföt eða
kem fyrir rúmi á sviðinu.
Skemmtilegast er þó að
leyfa hverju módeli að
sín og ég er
ánægðust þegar
það tekst vel,'
segir Sólveig.
Sýn-
ingarstörfin
eru þó
annað en
aukastarf og
áhugamál.
Hún afgreiðir í
versluninni Gullfossi, „til
að breyta til,” en
hún er sjúkranuddari
mennt og hefur i þrjú ár
ið á og rekið eigin
í húsnæði Sólar og sælu í
bæjarmarkaðnum. „Maður
verður svolítið innilokaður í "
Manníeg sámskiþti verða þar
mjög náin. Þetta er eins og
míní-sálfræði. Fólk trúir mér
fyrir ótrúlegustu hlutum,”
segir Sólveig, sem þykir fátt
meira gaman en að hitta og
kynnast nýju fólki.
að
nuddinu. En það er fínt starf.
OG
GRAFFÍTÍ
Svört
regnskýli
í Reykjavík
Rigningavor. Það hefur víst
ekki farið framhjá neinum
sem býr á suðvesturhorninu.
Blautar götur, blautir skór,
blautt hár. Hvernig væri að fá
sér regnhlíf? Væri ekki mið-
bærinn líflegri á að líta í rign-
ingunni ef allir væru með
regnhlífar í öllum regnbog-
ans litum? Skrýtið þess vegna
að svartar regnhlífar skuli
vera vinsælastar í Reykjavík.
LÍTILRAÐI
af graðhestunum Asa og Ása
Ég hef varla verið mönn-
um sinnandi alla síðustu
viku.
Þetta er útaf lítilli en skrít-
inni prentvillu sem slæddist
inní síðasta pistilinn minn í
Pressunni.
Það „Lítilræði" var helgað
graðhestinum ASA 1122 sem
nú kvað ekki lengur vera
undan föður sínum Hrafni
frá Holtsmúla, sem raunar er
af ýmsum ekki talinn undan
föður sínum Snæfaxa, held-
ur Blakki frá Sauðadalsá
Blesasonar, Nökkvasonar
frá Hólmi og af Hindisvíkur-
stofni í móðurætt.
Ég vil vara kynbætendur
við því að leggja grein mína
um Asa 1122 til grundvallar
í þeim viðkvæmu faðernis-
málum sem nú eru upp kom-
in eftir að farið var að taka
blóðprufur af feðrum af-
kvæma sem seld eru til Svía-
ríkis.
Asi 1122 var nefnilega í
grein minni, af einhverjum
óskiljanlegum ástæðum,
kallaður „Ási“ sem væri
náttúrlega í lagi ef Asi héti
Ási einsog góðviljaður próf-
arkalesari virðist hafa hald-
ið, en til að fyrirbyggja allan
misskilning vil ég taka það
skýrt fram hér, í eitt skipti
fyrir öll, að Asi heitir Asi en
ekki Ási.
Þessi litla prentvilla er enn
ein sönnunin fyrir því hve lít-
ið þarf til að umturna fað-
erni heilla ættboga manna
og dýra.
Sem minnir óþyrmilega á
að faðerninu hefur alla tíð
verið vart að treysta bæði
meðal manna og dýra.
Ein góð vinkona rnín á til
dæmis tvíbura með sitthvor-
um manninum og með hlið-
sjón af gangmálum þeirrar
konu þykir fullvíst að hvor-
ugur feðranna séu hinir
raunverulegu barnsfeður.
Tíkin mín eignaðist sex
hvolpa um daginn með
þrem herramönnum og talið
er fullvíst að einir sex fress-
kettir hafi verið feður kettl-
inganna sem á þessum bæ
komu í heiminn á dögunum
og enginn veit fyrir víst
hverjir feðurnir voru.
Karlleggnum er nefnilega
vart að treysta en kvenlegg-
urinn er hinsvegar alltaf á
hreinu.
Og þá er maður kominn
að því sem er mergurinn
málsins.
Menn hafa löngum haft
það í hendi sér hvernig feðra
á það sem kemur í heiminn.
Ömmusystir mín ein sem
raunar var afasystir mín af
því að pabbi var kjörbarn
afa míns og ömmu sem ekki
var amma mín heldur systir
afa míns en gift þeim afa
mínum sem var kjörfaðir
pabba og frá Holtakotum í
Biskupstungum og þess-
vegna óskyldur mér og
verður ekki farið nánar útí
það hér.
Já, þessi ömmusystir mín
fékk einusinni ættfræðing til
að skrá niðjatalið sitt.
Fræðimaðurinn gerði það
samviskusamlega og komst
að þeirri niðurstöðu að for-
feður hennar hefðu mestan-
part verið ölkærir gleði-
menn, hagyrðingar, lands-
hornaflakkar, kvennabósar
á vergangi, tómthúsmenn
og sjóarar en lítið um presta
og biskupa.
Ættfræðingurinn missti
djobbið auðvitað á stundinni
og annar var fenginn til
starfans og sá var fljótur að
rekja beint til Óðins og Þórs
ætt ömmusystur minnar
sem var í raun og veru afa-
systir mín einsog áður segir.
í nýju ættartöluna var
sáldrað óskabörnum ís-
lensku þjóðarinnar, prestum
og biskupum eftir þörfum,
enda vel borgað.
Það er þetta sem er svo
töfrandi við ættartölur
manna og hesta.
Menn hafa það í hendi sér
hvernig karlleggurinn á að
vera.
Þessvegna má víst einu
gilda hvort Asi heitir Asi eða
Ási.
Þartil kemur að folatoll-
inum.
Flosi Olafsson