Vísir Sunnudagsblað - 28.01.1940, Page 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
í annað skifti aftur á bak á
gólfið.
Vini Jonnys, þreklega vöxn-
um náunga, fanst honum
smán gerr og ætlaði að koma
honum til hjálpar, en þá reis
fyrsti stýrimaður af Ohan
Manur á fætur og gekk á móti
honum. Stýrimaðurinn var eitt-
hvað minni vexti en knálegur
allur og hörkulegur. Það fóru
sögur af því, að hann hti Daisy
skipstjóra hýru auga. I dykkju-
salnum varð uppi fótur og fit
og allir þyrptust utan um keppi-
nautana tvo, sem nú börðust
um sæmd og heiður skipa
sinna. En viðureignin varð stutt.
Daninn tók Ameríkumanninn
fangbrögðum, keyrði hann aft-
ur á bak og slengdi honum með
slíku heljarafli á gólfið, að hann
lá þar meðvitundarlaus. Stýri-
maðurinn gekk að útidyrunum,
opnaði hurðina og kallaði:
„Út með ykkur!“ Örfáum
augnablikum síðar sátu skip-
verjarnir af Ohan Manur einir
eftir við drykkjuborðið og
skemtu sér ágætlega yfir háð-
uglegum óförum snekkjufélag-
anna.
Upp frá þessari stundu var
Jonny Jenkins vitlaus eftir Dai-
sy skipstjóra. Hann gat grátið
eins og barn, en þess á milli
skammaðist hann við félaga
sína og skipverja svo úr hófi
keyrði. Einu sinni réri liann yf-
ir til Olian Manur og hóf bón-
orð við Daisy skipstjóra. IJún
hlustaði þegjandi á bónorð
hans, fékk honum siðan litinn
pela með kína-lífs-elexir og
skrifaði nafn og heimilisfang
næsta geðveikralæknis á miða,
er hún þrýsti í hönd hans.
Jonny fór sneyptur í burtu og
hefði heldur kosið að hafa ekki
farið þessa ferð.
Dag nokkurn skeði óvæntur
en örlagaþrunginn atburður.
Þegar stýrimenn og flestir há-
seta á skemtisnekkju Jonny
Jenkins voru farnir i land, datt
Jonny i liug, að hann skyldi nú
nota tækifærið og færa snekkj-
una sína upp að hlið Ohan Man-
ur, svo bilið styttist milli Daisy
og lians. Um leið ætlaði hann
að sýna henni stýrimensku-
kunnáttu sína og karlmensku.
Hann skipaði, að setja snekkj-
una á fulla ferð og gekk sjálf-
ur að stýrinu. Kyndararnir hik-
uðu, en Jonny var svo höstug-
ur, að þeir þorðu ekki annað
en hlýða.
„Setjið stjórnborðsvélina á
hálfa ferð áfram!“ skipaði
hann. Snekkjan tók beygju, en
Jonny rétti hana og lét stýrið
leika á milli lianda sinna svo
unun var á að horfa. Hann var
svo sem búinn að sjá, hvernig
fara átti að þessu.
„Fulla ferð á báðar vélarn-
ar!“
Hún skyldi fyllast aðdáun á
honum þessi stolta stelpukind.
Hann leit til hliðar og brosti
stoltur til Daisy, þar sem hún
stóð á þilfarinu á Olian Manur,
en liún virtist bara alls ekki
veita honum neina athygli. —
Bannsett ldúður. „Jæja, nú er
víst best að beygja á stjórn-
borða“, muldraði .Tonny við
sjálfan sig. En þetta befði hann
átt að athuga áður, nú var það
orðið of seint. Jonny’s Ifeaven
rakst á fullri ferð á Ohan Man-
ur miðskips og klauf þegar liið
veikbygða seglskip í tvent.
Jonny sá Daisy standa örfáum
metrum frá sér, bún hristi höf-
uðið ásakandi og það var eins
og hún ætlaði að segja eitthvað.
En á sama augnabliki var alt
um garð gengið. Báðir lilutar
skipsins stungust á endann nið-
ur í hafið og sukku, svo ekkert
sást eftir nema nokkurar fjalir
og körfur, sem flutu og hópur
af mönnum á sundi. Jonnv
hlustaði eins og i draumi á skip-
anir skipverja sinna, er þeir
kölluðu niður i vélarúmið. Uppi
á þilfarinu keptust menn við að
koma björgunarbátum fyrir
borð, og lieill floti af japönsk-
um ostrusmyglurum kom í
skyndi til hjálpar.
Að tuttugu mínútum liðnum
var búið að bjarga öllum skip-
verjunum af Ohan Manur nema
Daisy Yickers. Hennar var leit-
að, en árangurslaust. Árla
morguns, daginn eftir, komu
báðir stýrimennirnir af Ohan
Manur um borð i Jonny s Heav-
en og spurðu eftir eiganda
skipsins. En þeir komu of seint,
Jonny Jenkins var flúinn.
Ifálfu ári seinna skýtur lion-
um upp i Colombo, og þar ger-
ist hann verslunarþjónn. Hann
var gerbreyttur maður orðinn.
Hann vann. Kínverskur prang-
ari lijálpaði honum um vinnu.
Núna kallaði hann sig Jo Brook,
og hann átti ekki nokkurn
skapaðan lilut til — ekki einu
sinni neitt sameiginlegt með
Jonny Jenkins. Hann var þrosk-
aðri orðinn og karlmannlegri.
Hann hélt kyrru fyrir í Colom-
bo, uns bann mætti dag nokk-
urn stýrimanninum af Ohan
Manur. Þá skifti hann um at-
vinnu og lét skrá sig sem vika-
pilt á ensku kaupfari, sem
sigldi til Ivína. Hann fór tvær
ferðir á þessu skipi, en vegna
atorku sinnar og dugnaðar i
ofsaveðri einu, lét útgerðarfé-
lagið skrásetja hann sem full-
gildan háseta. Ári síðar réðist
Jonny á olíuskip er sigldi milli
hafna í Austur-Asiu. Hann var
þróttmikill, hugrakkur og snar-
ráður sjómaður, sem alhr félag-
ar lians báru traust til. En vini
eignaðist hann ekki, hann var
einrænn og þegjandalegur. Það
bar sjaldan við, að hann færi í
land í höfnum þar sem skipið
kom. Á þriðja ári eftir að liið
ógiftusamlega atvik hafði lient
hann, lagði skipið, sem hann
var á, eitt sinn upp að seglskipi
í einni höfninni. Það var nýlegt
að sjá og bar nafnið „Jonny’s
Heaven“. Jo Brook háseti starði
á þetta skip eins og eitthvert
viðundur. Klukkustundu síðar
læddist hann eftir liafnarbakk-
anum órór og eyrðarlaus í
skapi. Alt í einu heyrði hann
kvenmannsmálróm rétt hjá sér:
„Ætlarðu ekki svo mikið sem
að lieilsa mér, Jonny?“
Jo Brook leit rólega í kring-
um sig. „Ert það þú, Daisy?“
sagði hann lágum rómi.
Daisy Vickers kom á móti
honum kvik á fæti og glaðleg
á svip. „Gott kvöld-“ sagði hún
vingjarnlega. „Það gleður mig
að sjá þig, Jonny.“
Hún virti hann fyrir sér frá
hvirfli til ilja og klappaði lilæj-
andi á öxlina á honum.
„Nú þætti mér sennilegt, að
eg gæti ekki farið með þig eins
og forðum daga i „Brosandi
draumalandi“. Hún tók undir
handlegginn á honum og leiddi
hann inn i borgina.
„Veistu það“, játaði liún, „að
mér leist strax vel á þig, en þú
varst kjáni, sem eltir glyngur
og samkvæmislif. Það var ekki
neinn mergur í þínum beinum.
En þú breyttist við að sölckva
skipinu mínu forðum, og þú
komst á rétta braut. Eg hefi æ
síðan fylgst með ferðurn þínum
og störfum og eg hefi ekki á-
stæðu til annars en vera ánægð
með þig. Á öllum þínum flæk-
ingi liefi eg liaft nánar fregnir
af þér, þvi eg hefi meðal ann-
ars átt kuningja á skipunum,
sem þú hefir siglt á. Haltu á-
fram á þessari sömu braut, þá
verðurðu bráðum að manni. —-
Meðal annara orða, þú ættir
einhverntíma að skrifa honum
pabba þínum, þó ekki væri
nema á bréfspjald. Þá þyrfti
eg ekki að senda honum fréttir
af þér þann mánuðinn.”
Jonny fór smám saman að
komast í skilning um það, að
Daisy var lifandi, ^en ekki á-
þreifanleg afturganga. Daisv
hans lifði! Hvílík óvænt ham-
ingja! Guði sé lof, hún lifði og
hún elskaði hann.
„Þarft þú ekki á háseta að
lialda?“ spurði liann ákafur.
Daisy skipstjóri liristi höfuð-
ið. „Nei, en mig vantar stýri-
mann. Gaktu undir stýrimanns-
próf og svo máttu koma til
mín.“
„Það fer svo langur timi í
það“, sagði hásetinn áhyggju-
fullur á svip. En Daisy ypti öxl-
um. „Það er undir þér sjálfum
komið. Ef þú ert ástundunar-
samur, geturðu lokið námi á til-
tölulega skömmum tíma.“
Þar við sat. Þessa sömu nótt
sigldi „Jonny’s Heaven“ úr
höfn. Jo Brook liáseti lét afskrá
sig. Hann fór til Englands og
gekk þar á stýrimannaskóla.
Frásögn Randars sldpstjóra
var lokið, því það var hringt til
matar.
„Hvernig lyktaði sögunni ?“
spurði eg, þegar við gengum inn
i reykingasalinn, að máltiðinni
lokinni.
Daninn ypti öxlum. „Það
skiftir engu máli með sögulok-
in. Eg persónulega hafði lítið
álit á Jo Brook og bar ekkert
traust til lians sem stýrimanns.
Hann mátti fara til fjandans
fyrir mér, enda veit eg ekkert
livað af honum hefir orðið.“
Skipstjórinn sagði ekki
meira. Hann gekk út í eitt
hornið og tók sér sæti við af-
skekt borð. En eg settist lijá
fyrsta stýrimanni og hóf sam-
ræður við hann.
„Það er einkennilegur mað-
ur, liann Randar skipstjóri",
sagði eg.
„Bandvitlaus náungi“, sagði
stýrimaðurinn samþykkjandi.
„Hann sigldi árum saman á
arabisku seglslcipi sem fyrsti
stýrimaður, en skipstjórinn var
ungur, laglegur kvenmaðuri
Hann bar víst bug til hennar,
því hann neitaði öllum tilboð-
um um stjórn á skipum uns
annar stýrimaður, amerísk-
ur að ætt, giftist henni. Síðan
liefir hann verið skipstjóri á
dallinum okkar. Góður sjómað-
ur er hann, það verður maður
að játa, og aðeins einu sinni
hefi eg séð hann útúrdrukkinn.
Það var fyrir framan Riu-kiu-
eyjarnar, ef eg man rétt.“
Þögn og vinna.
Stormsveitir fasista í Róm
hafa byrjað „þagnar- og dugn-
aðarbaráttu“ og láta þær alls-
staðar liengja upp spjöld með
svofeldri áletrun: í ÞESSARI
SKRIFSTOFU TÖLUM VIÐ
EKKI UM STJÓRNMÁL EÐA
STYR.TALDIR. — VIÐ STÖRF-
UM HÉR!