Vísir Sunnudagsblað - 28.01.1940, Qupperneq 5
VlSffi SUNNUDAGSBLAÐ
5
Frá Buenos Aires til
Reykjavíkur á 50
dögum.
í áttina til Evrópu — í áttina
til stríðsins.
Nú er liðinn hálfur mán-
uður. 1 dag er 12. október. Við
erum komnir réttu megin á
hnöttinn — eða við skulum
segja „okkar megin“, réttu
megin hljómar kuldalega eins
og umhorfs er. Við erum bún-
ir að koma við í Montevideo,
Santos og Rio de Janeiro, eins
og á niðurleiðinni. En eftir það
höfum við beygt út af. Við för-
um nú bráðum að nálgast Af-
ríku. —Skipið, sem við erum
á, heitir „Copacabana“ og er
systurskip „Piriapölis“ og að
öllu leyti eins, öðru en því, að
það gengur ekld eins vel, en
það getur stafað af því, að við
höfum ekki haft eins gott veð-
ur og auk þess erum við miklu
hlaðnari. Kornvöru hlóð skipið
í B. A., bómull og sérstaklega.
þúsundir tonna af kaffi í San-
tos og appelsínur í Rio.
Við höfum orðið varir við
striðsundirbúninginn frá því
við fórum af stað. Belgía og
belgiski fáninn er málað á hlið-
ar skipsins og nú síðustu dag-
ana fánalitirnir ofan á lestarn-
ar — vegna flugvéla, — björg-
Veður var óhagstætt, þegar
ferðin hófst, vindur 6 stig og
allmikill sjór. Samt var ráðist
í að reyna seglin og tókst það
svo vel, að siglt var i níu daga
samfleytt, án þess að notast
þyrfti við vélina. Hafði skipið
eldcert samband við umheim-
inn, annað en að nákvæmlega
var hlustað eftir öllum fréttum
í útvarpinu og loftskeytatækj-
unum.
Þegar logn var, varð að nota
vélina til þess að komast áfram,
því að engan tíma mátti missa,
því að vatn og vistir voru af
mjög skornum skamti. Daglega
vann öll skipshöfnin að þvi að
liöggva timbrið niður í hæfilega
stóra búta og var unnið að
þessu 14 klst á sólarhring.
I dögun þ. 11. nóvember sást
strönd Chile og daginn eftir
komst Erlangen i höfn. Var þá
svo komið, að kol voru öll búin,
svo og alt timbrið, sem fengist
hafði iá eynni og alt timbur inn-
an úr vistarverum skipverja og
mestur hluti lestahleranna.
Hafði skipið á þessum 35
dögum farið 1507 mílur undir
seglum, en 3319 mílur fyrir
vélaafli.
unaræfingarnar eru fleiri. Við
höfum verið látnir merkja far-
angurinn sérstaklega, farþeg-
arnir hafa verið látnir gefa
upp heimihsfang, skipið liefir
æft að sigla ljóslaust, annars
eru sérstakir ljóskastarar ó
þjóðarmerkinu og björgunar-
bátarnir hanga úti alla leiðina.
Og eins og áður er sagt, við
siglum aðra leið. Við erum
núna staddir á ca. 13° norðl.
breiddar og siglum á morgun
lijá Cap Verde eyjunum, en för-
um nú fyrir innan þær en á
niðurleiðinni fórum við fyrir
utan þær og við eigum senni-
lega að þræða hér eftir línu
skipanna, sem ganga á Belgiska
Kongo, en þau sigla með strönd-
um. Og við eigum sennilega að
koma við á Kanarisku eyjun-
um og það er vel þegið. — Ef
ekki væri alt þetta stríðsbrölt
þá gætum við lialdið að við
værum á sama skipinu og liina
leiðina. Við höfum sömu káetu,
Ásmundur er í „alþjóðahverfi“.
Við sofum í sömu káetu, í sömu
kojum, maturinn er eins;
stuttu máli sagt: alt er eins.
Við höfðum lært á suðurleið-
inni að nota sjóinn og sólskin-
ið og á norðurleiðinni notuðum
við okkur þenna lærdóm, með
þeim árangri, að við vorum
brátt orðnir svo hrunnir af sól-
inni, að við vorum altaf í sjó-
baðinu til að svala okkur. —
En nú var farið að kólna aftur.
Við þurftum að koma við á
Ivanarisku eyjunum til þess að
taka olíu. ViÁ lcomum að
morgni til Palmas og fórum
aftur upp úr hádeginu. Eyjarn-
ar eru eins og íslenskar væru,
eldbrunnar og tiltölulega eyði-
legar. Fyrir ofan bæinn er hæð,
sem líkist mjög Helgafelli í
Vestmannaeyjum. Það var held-
ur lítið að sjá í landi. Allmik-
ill borgarhluti undir fjallinu
var í rústum og við gátum okk-
ur til að það væri frá borgara-
styrjöldinni. — Eklci var eins
mikið af pálmum i borginni og
nafn hennar gæti bent til. —
Nokkur þýsk skip lágu í höfn-
inni og höfðu legið þar frá þvi
stríðið byrjaði. Eini þýski karl-
maðurinn, sem var farþegi á
Copacabana, fór af skipinu hér,
hvernig svo sem hann hefir ætl-
að að komast lengra. Næstu
daga fóru ýmsar sögur að kom-
ast á kreik um það, hvert við
mundum fara. Flestir sögðu, að
við mundum teknir inn til Eng-
lands og það reyndist líka rétt.
Að morgni þess 21. okt. vor-
um við komnir undir Englands-
strendur samkvæmt fyrirskip-
un yfirvaldanna og um eftir-
miðdaginn komum við til Wey-
mouth, og var skipinu lagt þar
á ytri höfnina innan um 20—30
önnur. Um kvöldið, það var
laugardagskvöld, voru passarn-
ir rannsakaðir, og daginn eftir
var skipið alt rannsakað, þ. e.
a. s. lestarnar. Einnig voru far-
þegarnir kallaðir saman og
spurðir spjörunum úr um sin-
ar ferðir. Eftir það var tilkynt,
að daginn eftir mætti alhr fara
til sins lands,'ef þeir sýndu, að
þeir gætu komist úr landinu á
sinn eigin kostnað. Englending-
arnir voru þegar farnir og
nokkrir aðrir notuðu þetta
tækifæri, en fjöldinn allur sagð-
ist eklci lireyfa sig á eigin
kostnað. Yið fengum Englend-
ingana til að taka skeyti heim
fyrir okkur, en það hefir vænt-
anlega aldrei komist lengra. í
þrjá daga í viðbót stóð þetta
taugastrið, en þá gáfust þeir
skipsmenn upp og voru nú far-
þegarnir fluttir yfir í annað
skip frá sama félagi, sem
þarna hafði legið, en nú var á
förum, og með því vorurn við
fluttir til Antwerpen á kostnað
skipafélagsins. — Dagarnir
voru farnir að verða langir og
leiðinlegir í Weymouth. Við
fengum ekki að fara í land og
eina ánægjan var að sjá skip
koma og fara. Mörg komu og
fóru meðan við lágum þama,
en mörg, sem voru fyrir, þegar
við komum, voru enn ófarin,
þegar við fórum. Daglegt fyrir-
brigði var einnig að sjá dálit-
inn varðtogaraflota fara út á
morgnana ásamt 2—3 kafbát-
um og koma aftur á eftirmið-
dginn. Þeir fóru fram með
ströndinni á vissu svæði dag-
lega, og leituðu að óvina tund-
urduflum og kafbátum á sigl-
ingaldðum.
Við kvöddum Copacabana
með söknuði og samt fegnir að
losna úr fangelsinu. Ef til vill
liggur Copacabana þar ennþá.
Yfir Ermarsund á fjórum
dögum.
Skipið, sem við vorum fluttir
í, heitir „Persier" og er ca.
helmingi minna en Copacabana
og þar að auki mjög gamalt og
hefir mjög ófullkomið far-
þegarúm. Við lögðum af stað
klukkan 8 að kvöldi þess 26.
okt. Morguninn eftir, 27., vor-
um við komnir til Dover og
biðum þar eftir eftirlitsmanni
og um hád. héldum við áfram,
en nú var farið að versna all-
mikið veðrið og um kvöldið var
komið þrumuveður og rok og
um morguninn þann 28. lágum
við enn hjá Dover. Sldpið hafði
snúið aftur. Fram yfir hádegi
lá skipið þarna, en fór þá að
þokast niður sundið í stormi og
þoku. Þá um eftirmiðdaginn var
haldin björgunaræfing. Astæð-
an til þess, að skipið liafði ekki
lagt úr sundinu var sú, að það
hafði tæpast nóga björgunar-
háta, ef eitthvað kom fyrir. Far-
þegarnir voru 60—70, en bát-
arnir tveir stórir, einn minni og
einn léttbátur. Okkur fimm var
einum farþeganna raðað í létt-
bátinn og tókum við það sem
„compliment“. Um nóttina lá
skipið í Thames-mynni og í být-
ið þann 29. þokaði það sér aft-
ur til Dover og skilaði lóðs, því
nú var veðrið orðið gott og loks-
ins átti að leggja af stað, og um
kvöldið vorum við komnir inn
á Antwerpen-skurðinn og þar lá
skipið um nóttina og eld-
snemma um morguninn sigldi
það upp í höfnina.
Kl. var milli 7 og 8 og passa-
og tollskoðun gekk það fljótt,
að um niu leytið vorum við
komnir með farangurinn á
járnbrautarstöðina, þar sem við
geymdum hann til hráðabirgða.
Nú var að athuga möguleikana
til að komast heim. Við fórum
hl umboðsmanns Eimskip til
þess að fá vitneskju um ferðir
félagsins, en það eina, sem þeir
vissu, var að það var hætt að
ganga til Antwerpen. Við héld-
um þá til konsúlsins til að sjá
hvort nokkur boð lægju fyrir
oklcur, en einmitt þá um morg-
uninn hafði hann fengið fyrir-
spurnarskeyti frá sendiráðinu í
Höfn, og hafði þá frétt hjá
skipafélaginu, að við værum
væntanlegir þá um morguninn.
Hann ráðlagði okkur að fara til
Kaupmannahafnar, því þaðan
lilytu að vera ferðir, og varð
það úr, að við fengum „visum“
lijá þýska konsúlnum og keypt-
um járnbrautarfarmiða til
Kaupmannaliafnar. Daginn eft-
ir kl. 3 lögðum við af stað með
járnbrautinni frá Antwerpen.
Kl. 3% vorum við komnir til
Briissel. Þar skiftum við um
lest samstundis því Þýskalands-
lestin fór kl. 4, svo við fengum
ekki tíma til að líta á borgina.
Þýskaland í myrkri.
Þegar við nálguðumst landa-
mærin var dregið fyrir alla
glugga í lestinni, og í síðasta
þorpinu Belgíumegin komu
þýsku tollverðimir í lestina og
skoðuðu farangurinn og pass-
ana á leiðinni til Aachen. Við