Vísir Sunnudagsblað - 28.01.1940, Síða 6
6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
sluppum betur en við bjugg-
umst við, meðfram af því, að
við vorum ásamt öðrum skák-
mönnum í lestinni og urðu all-
ir við það trúverðugri. Lithau-
arnir og Tékkarnir voru sem
sagt með sömu lest og við.
í Aachen hafði lestin alllanga
viðdvöl. Þar gaf maður upp þá
peninga, sem maður hafði,
einnig voru manni afhentir
brauð-, kjöt- og feitmetisseðlar
fyrir ferðina gegnum landið.
Við fengum seðla, sem nægðu í
þrjá daga, því lengur gilti „vis-
umið“ okkar ekki, en við ætluð-
um ekki að vera svo lengi. —
Á tíunda tímanum komum við
til Iíöln. Þar eins og i Aachen
var allstaðar svarta myrkur úti
við. Við komum farangrinum í
geymslu og skruppum út til að
fá okkur hressingu. Við geng-
um í kring um dómkirkjuna
miklu og var hún voldug og
tignarleg í daufu tunglsljósi og
tel eg óvíst, að hún sé tilkomu-
meiri þó maður sjái meira en
slcuggann af henni. — Við feng-
um tíma til þess að hragða
þýskan hjór, áður en við urð-
um að lialda á stöðina aftur og
taka næstu lest kl. 11,45. All-
mikið af hermönnum liafði
komið í Briissel-lestina í Aach-
en, en þessi lest varð alveg troð-
full af hermönnum og komu
þeir og fóru úr lestinni við
liverja viðkomu um nóttina, en
við þeystum í gegnum Duis-
burg, Dusseldolf, Miinster,
Oxnebrúck, Bremen og fleiri
bæi, sem eg ekki man að nefna,
en eini staðurinn þar sem meira
Ijós sást en Ijósglætur járn-
brautarmerkjanna var í Essen,
þar sem hálið stóð upp úr stál-
ofnunum sem unnu af fullum
krafti, þeir fá víst sjaldan hvíld
á þessum tímum. Við lcomum
í birtingu til Hamborgar og þar
eð hvergi var farið að opna
veitingastaði, borðuðum við á
járnbrautarstöðinni og afhent-
um nokkuð af okkar brauð-,
kjöt- og feitimiðum. Á 10. tím-
anum fórum við frá Hamborg
áleiðis til Warnemúnde. Þessi
lest var einnig troðfull, en nú
voru engir hermenn í henni. —
Við komum til Wai'nemúnde
um eftirmiðdaginn og var þar
enn tollskoðun og reyndar tvær
frekar en ein, því Danirnir voru
nú einnig komnir og voru þeir
betri að eiga við en hinir. Við
fórum út í ferjuna og vorum
þá komnir af þýslcri grund,
ferjan var dönsk. Við borðuð-
um á ferjunni og var ólíkt mat-
arlegra þar en á járnbrautar-
stöðinni í Hamborg. Við fórum
úr ferjunni i lestina í Gedser og
þaðan keyrði hún yfir eyjarnar
Nýja Bíó:
Konan með örið.
Aðalhlutverk: Ingrid Bergman.
Það hefir oft verið sagt, að
engar kvikmyndir ætti hér eins
miklum vinsældum að fagna og
sænslcu kvikmyndirnar, og
þetta er vafalaust rétt. Er nú
orðið nokkuð umliðið siðan er
sænskar kvikmyndir hafa ver-
ið á ferðinni hér, en nú sýnir
Nýja Bíó sænska kvikmynd á-
gæta um helgina, og leikur Ing-
rid Bergman aðalhlutverkið. —
Kvikmynd þessi er gerð eftir
leiki'iti de Croisset, „II était une
fois“.
í kvikmynd þessari er sagt
og Stórstraumsbrúna og klukk-
an rúmlega 6 komum við til
Kaupmannahafnar, í myrkri,
meira myrkri en maður er van-
ur í Kaupmannahöfn. Einnig
þar veit maður af stríðinu. —
Ljósaauglýsingarnar eru horfn-
ar, því þeir verða að spara raf-
magnið; kolin eru dýr og þar
að auki vandfengin.
Það er 1. nóvember, samkv.
áætluninni áttum við nú að vera
komnir með Goðafossi til Vest-
mannaeyja, en nú erum við hér
og Goðafoss á leiðinni til Am-
eríku. Við fórum inn á Missi-
onshótelið Hebron og morgun-
inn eftir hringdum við á sendi-
ráðið og loksins vorum við
hepnir; það var fimtudagur 2.
nóvember og okkur var sagt, að
Lagarfoss færi heim á sunnu-
dag. Við flýttum okkur að
panta far og á sunnudaginn 5.
nóv. fórum við fjórir; Guð-
mundur varð eftir í Höfn og
var leitt að skilja við liann, því
aðrir eins ferðafélagar eru eldd
á hvefrju strái. Dagana í Kaup-
mannahöfn höfðum við notað
til þess að heimsækja ættingja
og kunningja, því þá eiga flest-
ir þar. — Lagarfoss kom við í
Aalborg, kom þangað á mánu-
dagsmorgun og tók sement og
tilbúinn álaurð og fór á þriðju-
dagsmorgun. — Nú erum við
staddir við Noregsstrendur, þvi
ekki er varlegt að fara venju-
legu leiðirnar. Það stendur víst
til að fara norður með Noregi
og skjótast þaðan yfir til ís-
lands.
Loksins 16. nóvember kom-
um við til Reykjavíkur, eftir 10
daga útivist, en fjórum mánuð-
urn eftir burtförina. Þótti okk-
ur mál til komið. Höfðum feng-
ið nóg af útivistinni og það
x-eyndar fyrir löngu.
Baldur Möller.
frá ungri stúlku, Önnu Holm
(leikin af Ingrid Bergman),
sem væri mjög fríð sýnum, ef
hún hefði ekki ör i andlitinu,
sem ópx-ýkkaði liana mjög.
Hafði hún fengið. ör þetta í
liúsbruna, er liún var barn að
aldri. Þetta hefir gert hana
harðlynda og hún hatar með-
bræður sína og leitar kunn-
ingja rneðal þeirra, sem búa
skuggamegin í lífinu, þeirra,
sem eru i ósátt við lifið og aðra
menn. Hún stjórnar flokki bófa,
sem hefir fé út úr fólki með
hótunum. Bófarnir liafa kom-
ist yfir bréf, sem ung læknis-
kona hefir skrifað elskhuga
sinum — og nú á að nota bréf-
in til þess að hafa fé út úr kon-
INGRID BERGMAN.
unni. Félagi Önnu er eklti nógu
kröfuliarður við lækniskonuna,
að því er Önnu finst, og hún
tekur sjálf málið í sínar hend-
ur og liún gefir það af meiri
tillilökkun eix ella niyndi, af því
að læknisfrúin er fögur og
hamingjusöm —- af því, með
öðrunx orðum, að lxún lxefir orð-
ið þess aðnjótandi, sem Anna
hefir fai'ið á xxxis við. — Anna
krefst 10.000 króna af læknis-
konunni, en hún getur ekki lát-
ið svo mikið fé af höndum. Áð-
ur en Anna fer, en hún talaði
við lækniskonuna á heimili
hennar, kenxur læknirinn lieim.
Anna verður að flýja út uxxx
glugga, en dettur og fótbrotnar
um öklann. Læknirinn hyggur
hana þjóf, opnar tösku hennar,
finnur þar skartgripi, sem kona
lians átli, og afhendir henni þá,
en tók ekki eftir bréfunx konu
sinnar, sem einnig voru í tösk-
unni. Læknirinn er i þaixn veg-
inn að hringja á lögreghma, er
hann verður þess var lxversu er
ástatt fyrir stúlkunni, og þá
gleymir liann öllu öðru en því,
að hann er læluiir. En hann
hafði verið lierlæknir og lagt
sig eftir að hjálpa þeixn, sem
særst höfðu í andliti, og fór
mikið orð af því, liversu slyng-
ur hann var í að lækna andhts-
sár, svo að vart sáust merki eft-
ir þau eða ekki. Hann ákveður
íxú að lxj álpa Önnu — og eftir
aðgerðir hans er hún gerbreytt
í ytra úthti. Hún er nú eins fög-
ur og forsjónin í uppliafi liafði
til ætlast. En læknii'inn vill
bæta liana og fegra hið innra
eldd siður en í ytra úthti og tal-
ar vinsamlega og blíðlega við
bana uxxx þá hluti. — Telcst
Ömxu að flýja frá fortíð sinni?
Það er það, sem framhald
myndax’innar fjallar unx, og
verður það ekki nánara rakið
hér. En fullyrða má, að mynd
þessi sé hin athyghsverðasta,
bæði efnis vegna og snildarlegs
leiks, einkanlega Ingrid Berg-
man’s.
Hreggviður — Baldvin —
Indriði.
Um fæðingu, skírn og nafn
Indriða bónda og alþm. á Hvoh
(d. 1898) hefir Gísli gamh Kon-
í'áðsson, faðir lians, tekið þetta
saman:
„Það var þenna vetur (1822),
sunnudaginn fyrsta á þorra, að
Indriði var borinn, síðasta bam
þeix-ra Gísla og Evfemíu konu
hans. Var á öskuhrið, svo að
Gísli varð sjálfur að sitja yfir
konu sinni, þó lítt væri hann
laginn til slíkra starfa, en sjálf
nxátti liún segja honum til.
Sótti Gísh þá Magnús prest í
Glaunxbæ um morguninn eftir
í kafaldi, til að skíra sveininn,
en fékk til guðfeðgina Jón bú-
andaJónsson á Syði’a-Skörðugili
og griðkonu lians, er Þórunn
hét, kerhngu eina. Gísli kvað
mátulegt, að sveinninn héti
Hreggviður, en kona hans bað
hann héti Baldvin, og kvað Gísli
hana þá ráða þvi. En þá kom
Konráð litli (síðar prófessoir)
inn með hey til lambhrúta 9,
er voi’u á baðstofugólfi, og
nxælti: „Látið hann heita Ind-
riða.“ En Jón heyrði ærið illa,
og nálega vei’st það, er næst
honum var talað, en vildi ei láta
nxikið bera á þvi, lieyrði livað
Konráð sagði, en eigi hún, og
nefndi hann því Indriða, og
dugði ei að leiðrétta karlinn á
því. En Gísli kvað vísu þessa
við sveininn:
Ei mun það til ófögnuðs
eða góðu hamla,
þó heiðingjanna lxreystiguðs
hafirðu nafnið gamla.“