Nýja dagblaðið - 20.04.1938, Síða 4

REYKJAVÍK, 20. APRÍL 1938.
■.V.V/.1 ■>V.’.V.V
aw.v. wiinlci l»*ov.v.v/
VORDRAUMUR
í „MAYTIME“.
Heimfræg og gullfalleg
;! Metro—Godwyn—Mayer
;! söngmynd.
;! Aðalhlutverkin í þessari
í miklu mynd leika og
syngj a uppáhaldsleikarar
£ allra, þau
;• Jeanette Mac Donald
jj og
V.V.V.V.V.V.'
Nelson Eddy.
Tvö herbergi og eldhús í mið-
bænum til leigu í sumar fyrir
einhleypa. Sími 2864.
Kennslii |||||
Haudlagmn drengur
óskar að komast að til þess að
læra klæðskeraiðn, bæði herra-
og dömuklæðskera. Tilboð merkt
„Handlaginn“, sendist til Níja
dagblaðsins fyrir 30. þ. m.
K AH P I 9
sðeÍNS Lottur.
NYIA DAGBLAÐIÐ
Hitaveita Reykjavíkur
(Frh. af 3. síðu.)
stjórnarvöld vita nákvæmlega
hvað við skuldum og hvað við
framleiðum. Eftir að þeir lánuðu
íslandi mikið fé til framleiðslu
1930, hefir verið bætt við mörg-
um lánum, sumum til fram-
leiðslu eins og t. d. nýfengnu
láni til stækkunar á ríkisbræðsl-
unni á Siglufirði, en sum lánin
hafa líka frosið inni og orðið að
eyðslueyri í kreppunni. Englend-
ingar eru til með að lána fé, en
þeir vilja að staðið sé við skuld-
bindingar um vexti og afborg-
anir. Að líkindum er þeim vel
kunnugt um erfiðleika atvinnu-
veganna, fjárpestina, aflaleysið,
markaðstregðuna á Suðurlönd-
um, og síðast en ekki sízt um
atvinnuókyrrð þá, sem vofir yfir
síldveiðum og síldarbræðslum
ríkisins, sem þeir hafa lánað fé
til. Neitun stjórnarvaldanna
þýðir ekki annað en það, að
þeim þykir ekki öruggt að lána
hingað meira fé en komið er, að
óbreyttum kringumstæðum.
Aðstaða þeirra er skiljanleg.
En við verðum að bjarga okkur
sjálfum með meiri hagsýni og
meiri samheldni, heldur en þótti
henta í góðærinu.
J. J.
Víðavangshlaupið
á morgun
(Frh. af 1. siðu.)
sinni, Haraldur Þórðarson úr Dalasýslu,
sem sigraði í þolhlaupi hér á íþrótta-
vellinum í fyrrasumar, Gunnar Sig-
urðsson, sem vann í 1500 metra hlaupi
í fyrra, og Sigurgeir Ársælsson, er verið
hefir sigursæll í drengjahlaupum Ár-
manns undanfarin ár.
Keppt er um bikar, er Smjörlíkis-
gerðin Svanur hefir gefið, og keppt var
um í fyrsta skipti í fyrra. K. R. er
handhafi bikarins.
6óð hús. ■ Ödýr hús.
Ný veggjagerð. Útveggir hlaðnir á sérstakan hátt úr vikurplötum.
Allt mótatimbur og ca. V3 cements sparast.
Etemit-báruplötur, sem engan borðvið þarf undir, gráar, bláar
eða rauðar, á þök, þurfa aldrei að málast.
Etemit-plötur, sléttar, neðan á loft, í stað borðviðs, striga og
pappa.
Innlent byggingaefni í stað útlends, sem þýðir sparnað erlends
gjaldeyris, sem numið getur töluvert á annað þúsund króna, miðað
við meðal fjölskylduíbúð. Beinn byggingarkostnaður auk þess lægri.
Sel auk þessa m. a. Oregonpine, hurðarefni og gólfborð, brenni-
gólf, hurðarjárn, pappa, skjólplötur úr vikri, krossvið, timbur og
cement. — LÁGT VERÐ.
JónLoftsson, byggingaYöruverzlun
Austurstræti 14. — Reykjavík.
Muníð sumaríagnað
stúdenta
að Ilótel Borg i kvöld.
Aðgöngumfðar seldir í Iláskólanum frá kl.
11-12 og 3-5.
Danzleik
heldur Glímufélagið Ármann í Iðnó
í kvöld kl. 10 siðdegis.
Hljómsveit Blue Boys - Ljóskastarar. .
Aðgöngumiðar í Iðnó á kr. 2.50,
eftir kl. 6 í dag.
6. ARGANGUR
89. BLAÐ
ÍÍSSS? Aýja Bíó .fi&ŒK
:: ::
| Fanginn á Zenda ;!
Tilkomumikil og stórglæsi-
leg amerísk kbikmynd frá
United Artists. Samkvæmt
hinni heimsfrægu skáld-
sögu með sama nafni eftir
Anthony Hope (sem komið
hefir út í íslenzkri þýð-
ingu).
Aðalhlutverkin leika:
Ronald Colman,
C. Aubrey Smith,
Mary Astor og
Douglas Fairbanks (yngri)
É
AVV.V.VAV/.V.WV.V.V.VÓ
PRENTMYNDASTOFAN
LEIFTUR
Hafnurstræti 17, (uppi),
býr til 1. floUks prentmyndir.
Sími 3334 __
Bálfarafélag Islands.
Skrifstofa: Hafnarstrœti 5.
Félagsskírteini (æfigjald) kosta 10 kr.
Skírteini, sem tryggja bálför, kosta 100
krónur, og má greiða þau í fernu lagi,
á einu ári. Allar nánari upplýsingar á
skrifstofu félagsins. Siml 4658.
LÉREFTSTUSKUR
hreinar og heillegar,
(mega vera mislitar),
kaupir Prentsmiðjan
EDDA h.f., Lindar-
götu 1D.
|
j *—-- ------- --
ÚTBREIÐIÐ
| NÝJA DAGBLAÐIÐ.
FESTARMEY FORSTJÓRANS 62
„-----er í uppnámi yfir að sjá hinn óbetranlega,
veraldlega unga mann------“
(Ég veit, að þar á hún við vin minn, Walters)
„-----sem er tekinn fram yfir hann sjálfan. Ó, hve
ástin er blind!“
(Þetta var til mín).
„Menn sjá aldrei, hver er hin rétta, fyr en það er
orðið of seint“
(Litli heimskinginn.)
Og svo drukkum við te. Hvílík máltíð.
„Þú notar sykur, Lilla,“ kom í kvartandi tón frá
Cicely, eins og hún vildi segja: Hún er svo sorglega
breytt í hvívetna, að ég veit ekki, hvort hún hefir líka
skipt um smekk í þessu efni.
„Notar herra Waters sykur,“ (Sagði þetta við mig).
„Nei, þakka, aðeins mjólk“ sagði forstjórinn.
Út augnaráði Cicelys mátti lesa þögula skýringu:
„Hana nú. Hér er ósamkomulag hjá þeim. Óham-
ingjusamt hjónaband.“
Hvers vegna — ó, hví hafði ég ekki viljað fara með
forstjóranum til Rumplemayers eða Lyon — eða
Lockhearts? Allt hefði verið betra en þessi jarðafar-
ardrykkja, þar sem Sidney Vandeleur var afturgang-
an. Og ekki sagði hann mikið. En siðferðisprédikun
Cicelys og samúð sú, sem hin fagra húsmóðir sýndi
honum — ég verð að játa, að hún var aldrei fegri —
höfðu styrkjandi áhrif á hann. Hann hætti við þá
hugmynd að sýna sitt kramda hjarta — og byrjaði að
tala.
Hin sögðu ekkert. Waters leit helzt út fyrir eins og
enginn mannlegur máttur gæti fengið hann til að
segja orð framar. Mig langaði ekki til að segja neitt.
Cicely þótti meira gaman að hlusta á. Og Sidney lét
munninn ganga.
Hann byrjaði með að spyrja, hvort við hefðum
komið á hina eða þessa málverkasýninguna og séð
hinar og þessar myndir af sérstakri nýtízku gerð.
„Hvað er þetta? Ekki búin að sjá „Bardaga Ded-
rasar“? Hvers vegna ekki“, sagði hann með vandlæt-
ingu, snéri sér að mér og lá aftur á bak í stólnum, eins
og hann hefði hryggberkla. „O, það er dásamlegt;
fínt og gróft í senn. Og þar hittir maður allskonaT
fólk. Það er eins og í gestaboðum í stærstu húsum. Ég
hefi komið þangað þrisvar. Myndirnar eru sem —
meitlaðar. Áhrifin eru stórkostleg. Þér mynduð verða
hrifin. Ó, þér verðið að fara þangað með hana“, —
síðustu orðunum var beint að hinum opinbera unn-
usta mínum, sem sat keikur, þögull og óárennileg-
ur. „Það megið þér alls ekki láta hjá líða. Sýningunni
er lokið í næstu viku“.
„Ég fer á burtu í næstu viku“, sagði ég.
,Jæja? Út í sveit?“
„Til Wales“.
„Ja-á, Wales. Þar hefir alltaf verið afskekkt og ynd-
islegt. Næstum eins gott og í óbyggðu héruðunum,
sem enn eru á Vestur-írlandi. En nú er orðið yfir-
fullt þar“, sagði Sidney, eins og það væri afar leiðin-
legt. „Það er ómögulegt að segja, hvort það hefir verið
Lloyd George að kenna, hinum hræðilegu lituðu
landabréfum, eða litlu járnbrautinni til Snowdon.
Þegar ég ferðast yfir til Ballycool, verð ég að mér
heilum og lifandi að lesa alla leiðina frá Chester til
Holyhead af ótta við að þurfa að sjá eitthvað af
landslaginu. Ég fullvissa yður um“ — við Cicely —
„að þegar þér sjáið fjöllin í Snowdon, sem eru eins og
klippt út úr svörtum, hrjúfum pappa, bera við yndis-
legt sólarlagið, eins og ferðamenn hafa sagt, þá er
það alveg eins og ein myndin á sýningunni.
„Ne-i, það er hræðilegt“, samsinnti Cicely — litli
hræsnarinn. Ekki er meira en ár frá því að hún
merkti við uppáhaldsmálverk sín á sýningarskTánni.
Ég get ekki þolað, þegar smekkur ungrar stúlku verð-
ur hreint bergmál af smekk mannsins, sem hún er
með.
„Og svo þessar gömlu kastalarústir. Þær eru svo dá-
samlegar, að slíkt er ótrúlegt“, hélt Sidney áfram, —
„svona turnar —“ hann teiknaði þá í loftið með fingr-
inum, um grannan úlnliðinn var gullarmband, —
„speglast als staðar ílygnum vötnum. Hræðilegt. Mað-
ur getur ekki varizt hlátri. Landslagið er eins og leik-
tjöld. Og svo er Fílsfjallið, sem endilega þurfti að sýna
manni, því að það líkist fílsbaki. Það á víst að draga
að sér ferðamenn. Og þessi holdlituðu ský, sem þeir
hafa á einhvern óskiljanlegan hátt getað sett sam-
loka um tindinn á Snowdon. Og í sjálfu sér er Snow-
don svo óþolandi hversdagslegur, sem mest má vera.
Cader Idres er betri,“ hélt hann vingjarnlega áfram.
„Enn er hægt að sýna vinum sínum Cader. Cader með
litla, fallega vatninu, er reglulega fallegt fjall, finnst
mér“ — og sneri sér að Waters, sem ekki virtist geta
sagt neitt við þennan mann, er var að amast við fjöll-
unum í Wales.
„Við ætlum ekki að búa upp í fjöllum“, mælti hann
stuttur í spuna. „Fjölskylda mín ætlar að búa um
sex vikna tíma í Anglesey.
„Nei, er það? Það var skemmtilegt — ég meina, er
yfireitt hægt að búa þar,“ sagði Sidney Vandeleur og
lyfti svarta Vandyke-skegginu frá bindinu. Herra
minn trúr, hvílíkt bindi. Nú fyrst sé ég það.
„Hm“, sagði forstjórinn. Honum brá, er hann sá
slifsið, eins og hann segði við sjálfan sig „Er slíkt
hugsanlegt?“ Hann gerði sýnilega allt til að horfa
ekki á það aftur. Það var úr gulu silki með skjanna-
legum, hárauðum, svörtum og grænum skellum ....
frumlegt! Hvernig gat mig hafa dreymt um, að lífið
yrði bærilegt, jafnvel í Ballycool, með manni, sem
notaði slíkt bindi. Ég myndi hafa farið frá honum