Tíminn Sunnudagsblað - 01.04.1962, Qupperneq 4
JREKKTU
ÞITT KAFFI
SJÁLFÖR“
Hann er upprunninn í Álfta-
verinu, og þótt hann sé löngu
horfinn í greipar Reykjavíkur —
meS viðkomu í Vestmannaeyjum
— og aki um götur borgarinnar
í skódanum sínum á hverjum
þeim degi, sem guð lætur renna,
hefur henni ekki enn tekizt að
hnupla sveitamanninum úr
brjósti hans. Og Álftaverið er
honum eins konar landfræðileg
Biblía, sem hann flettir upp í,
þegar honum ofbýður skúmið í
sálarskotum borgarbúanna . . . .
— Fólkið í Álftaverinu var nefni-
lega gott fólk, segir hann, — það
hefði lengi þurft ag leita að óheið-
arlegum tmanni þar. Þegar gamla
fólkið sagði eitthvað, þá stóð það eins
og stafur á bók. En nú er tíðarand-
inn orðinn öðruvísi, peningarnir eru
búnir að eitra okkur. Þeir eru jafn-
hættulegir sál okkar eins og atóm-
sprengjan lífinu. Þegar maður lætur
hjá iiða að svindla á náunganum,
gera menn grín og segja: „Þetta er
nú meiri sveitamaðurinn“. Þeir at-
huga það náttúrlega ekki, að með
þessu eru þeir að hrósa sveitamann-
inum.
— Er þetta ekki bara sveitaróm-
antík í þér?
— Nei, þetta er sannleikur, og
gestrisið var það lika. Ef gesti- bar
til daamis að garði á matmálstímum,
varð heimafólkið að bíða meðan
gestirnir mötuðust og láta sér nægja
leifarnar. Þag var aldrei neitt selt
— allt gefið, sama hversu miklu til
var kostað. Stundum var meira að
segja náð í kind í haga til þess að
slátra, þegar gestir komu. — Einu
sinni sendi afi minn Bjarna son sinn
til þess að sækja kind til að slátra,
og ekki í fyrsta skipti. Þá sagði
Bjarni við hann: „Þetta gengur ekki,
þú verður að taka eiitthvað fyrir
þetta". — Gamlí maðurinn leit á
hann og sagði: „Það getur þú, þegar
þú tekur við“ —- svo sagði hann ekki
meira.
Tóbak úr kaffi og sandi
Gg þeir voru hjálpsamir hver við
Sigurður Jónsson
annan, gömlu mennirnir. Ég man
til dæmis eftir manni, sem hét Vig-
fús, einstakt góðmenni og karlmenni.
Pabbi þurfti ein-u sinni ag setja torf
á hey, sem hann átti úti. Það var
frost, svo að óhægt var um vik að
skera torfið: „Og mér er alveg sama,
sagði Viigfús, ég sker bara það, sem
vatnið er á“. Sko skar hann toi'fið
alfan daginn i vatni og gaddi og
söng. Þeir hefðu ekki sungið við
það núna. — Vigfús bjó á Skálmabæ
í Álftaveri og einu sinni man ég
eftir því, þegar ég var smástrákur,
(Ljósmynd: TÍMINN; Ásgeir Ásgeirson).
að við vorum ag hlaða varnargarð
fyrir Skálmina, svo að hún bryti
ekki niður túnið. Það voru tveir
strákar um tvítugt í þessu meg okk-
ur. Þeir bjuggu til blöndu úr
brenndu og möluðu kaffi, fínum
sandi og tóbaki, og buðu Vigfúsi í
nefið. Honum þótti gott jáð taka í
nefið og saug drjúguim, en var fljót-
ur ag finna, að ekki var allt með
felldu, þreif annan strákinn á loft
og heldur honum yfir pælunni, scm
var full af vatni, og segir: „Á hvorri
hliðinni viltu liggja, lagsi?“ — StráOc-
124
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ