Tíminn Sunnudagsblað - 01.04.1962, Blaðsíða 20

því a3 það var, sko, bara nafnið! Það
sem máli skipti, var það, að við vor-
um hér í veiðiskap, — já, að fiska.
Þó að ég stæði þarna á sokkaleist-
unum í röku grasinu á vatnsbakkan-
um, — þá fannst mér ég vera ekki
minni maður en verkstjórinn á Kirkju
sanJinum, þegar hann sagði við okk-
ur strákana, þegar við vorum í fisk-
breiðslu á „stakkstæðinu" hjá honum:
— Strákar, — leggið þið niður bör-
urnar, strákar!
Og ég sagði:
— Villa, — legðu niður stöngina,
Villa!-----Ég var ákveðinn núna og
vissi upp á hár, hvað ég ætlaði að
gera og þess vegna hef ég víst talað
í frekar hostum róm, því að Villa leit
undrandi augnaráði á mig, en hlýddi
samt skipun minni orðalaust; sleppti
stönginni og lét hana falla niður á
grasbakkann.
Ég sá það á henni, að henni var
greinilega stórum léttara, er hún hafði
losað sig við stöngina og um leið þá
ábyrgð og áhyggjur, sem fylgdu
henni.
— En ég fann einnig að ég óx, —
bæði í hennar augum og líka í mínum
eigin, — við það hlutverk, sem ég var
í þann veginn að takast á hendur!
Þess vegna skálmaði ég öruggum
skrefum fram fyrir stangartoppinn,
sem lá þarna aumingjalegur og titr-
andi í grasinu — og þreif upp línuna,
sem lá strekkt og þráðbeint út í
vatnið.
Ég sagði ekkert, en leit um leið til
Villu, — eins og sá, sem valdið hef-
ur.
Svipur hennar var glaðlegur og
áhyggjulaus, en þó var hún eins og
spurningarmerki í framan, því að
augljóst var, að hún var ekki búin að
átta sig á hlutunum enn þá, — hún
hafði enn þá enga hugmynd um hvað
ég ætlaði að gera!
Ég var þá ekkert að draga hana
lengur á því, og sagði þess vegna um
leið og ég fór að draga inn línuna og
fiskinn, sem mér þótti strax óhugnan-
lega þungur og erfiður í drætti:
— Já, Villa mín! Svona hafði mað-
ur það nú á Kvöldúlfsbryggjunni í
„gamla daga“ og svona má líka hafa
það á Arnarvatnsheiðinni núna, — já,
og hvar sem er, reyndar! Hvað ætli
maður þurfi að vera að draslast með
stangir og hjól og mörg box af alls
konar dóti og tækjum, upp um allar
heiðar. þegar hægt er að hafa færið
í öðrum vasanum og maðkadósina í
hinum — og svo bara búið!
Og Villa fór að hlæja, — skelli-
hlæja — og þá hló ég auðvitað líka!
Eftir að við höfðum hlegið nægju
okkar og gert að gamni okkar, sagði
Villa:
140
— En veiztu það ekki, Gummi, —
það segir Geiri að minnsta kosti, —
að það sé stöngin, — já aðallega
stöngin, sem gerir þennan veiðiskap
hjá þeim svona eftirsóttan, skemmti-
legan og æsandi.
Og svo eru vatnafiskar, til dæmis
laxinn, segir hann, svo miklu-miklu
sterkari en venjulegu fiskarnir — að
þeir mundu hreinlega slíta færið, —
já, kubba það í sundur, ef stöngin
værí ekki, og gæfi eftir og linaði átak-
ið með sinni sveigju og beygju og
þess háttar! Já, og með stönginni
þreyta þeir fiskinn, segir Geiri líka.
Þú hefur sjálfsagt heyrt til þeirra,
þegar þeir eru að ræða um veiðitím-
ana sína; að stöngin hafi verið of stíf,
— of lin stöngin, ómögulegt að þreyta
á hana, — allt of stutt, ekkert gaman
að þreyta á svona sveran og stuttan
stert, — sem drepur hvern fisk á
stundinni o. s. frv.!
— Já, — þetta getur allt verið satt
og rétt hjá þeim og kannske eigum
við eftir að kynnast þessum málum
betur, — en — en þetta er nú líka
æsandi og spennandi, finnst mér, eða
hvað sýnist þér! Sérðu, hvað hann er
sterkur, þessi silungur? Hann strit-
ast á móti, alveg óður — sko!
— Sá er æstur, þykir mér! Passaðu
bara að rífa ekki út úr honum, elsk-
an! sagði hún.
— Rífa ekki hvað? sagði ég og vissi
í fyrstu ekki við hvað hún átti, — en
fann svo út, er ég fór að hugsa dálítið
um það, að hún meinti, að ég skyldi
gæta mín á því að — að, já, að missa
hann ekki, slíta hann ekki af! Ég fékk
sting í magann af umhugsuninni um
það, að ef til vill myndi ég missa fisk-
inn! — Ég hafði svo sem heyrt þá
tala um „missta“ fiska, já, stóra fiska,
sem þeir höfðu misst, en ég hafði
aldrei gert mér það ljóst, að það gæti
haft nein áhrif á þann, sem fyrir því
yiði!
En núna, þegar veiðihugurinn í
mér var öllu öðru sterkari, — þá fann
ég, að það mundi verða aldeilis óbæri-
legt, ef fiskurinn færi nú af hjá mér,
— ef ég „misst’ann"! — Nei, nei, ekki
það!
— Minn góði guð! — Láttu þá ó-
gæfu ekkiTienda mig! Láttu mig ekki
missa fyrsta fiskinn, seni ég veiði á
stöng, — já, — á stöng, eða svo gott
sem, þó svo að ég dragi hann nú svona
á línunni í land, þá erum við þó í
stangaveiðitúr! — Og þó Villa hafi
veitt hann eða haldið á stönginni fyrst
í stað, þá var það nú ég, sem kom
henni til hjálpar þegar hún gat ekki
meir, eða var það kannske ekki, drott-
inn minn? — Jú, jú, það er ekki síður
mér að þakka en henni, ef hann kemst
á þurrt land!
Ó! Góði guð! — Þelta, sem er svo
vænn fiskur! Villa hefði, sko, aldrei
getað---------. Já, láttu hann hanga á
— aðeins pínulitla stund enn þá? Sko!
Ó, drottinn! Hann er alveg að komast
að landi!
En ég vil annars ekki vera að þrátta
við þig, drottinn minn, en finnst þér
ekki, eins og mér, að við Villa eigum
’ann-------bæði?
--------Ég hafði í ótta mínum og
hræðslu, yfir því að mis'sa fiskinn á
síðustu mínútunni, leitað á náðir
drottins og talað til hans, í huga mín-
um, — og beðið hann um hjálp, —
já — og jafnvel heimtað hana af hon-
um. — Og allt fór að endingu vel, en
síðustu orðin: Við Villa eigum hann
-----bæði! kallaði ég óafvitandi upp-
hátt er ég af öllum kröftum hamaðist
við dráttinn síðustu sekúndurnar og
renndi silungnum á land — og lienti
mér yfir hann, í fjöruborðinu, — eins
og ljón á bráð!---------Ég var hálf
ringlaður fyrst í stað og þurfti dá-
litla stund til að jafna mig og átta
mig á hlutunum, en er ég kom virki-
lega til sjálfs mín, — þá lá ég á fjór-
um fótum, með fiskinn á milli þeirra.
— Undrandi einblíndi ég á þennan
s'tóra og fallega silung og mér fannst
ég aldrei fyrr hafa séð jafnfallegan
fisk!
— Villa! kallaði ég hrifinn. —
Komdu og sjáð’ann.
Hún var þá komin til mín og stóð
við hlið mína. Er ég leit á hana, sá
ég að andlit hennar ljómaði af fögn-
uði og gleði og í augum hennar, sem
ýmist litu á mig eða fiskinn, glamp-
aði hinn hvíti geisli vorsins og i hon-
um las ég hrifni og aðdáun!
Aðdáun? Yfir hverjum? — Nú, vit-
anlega yfir fiskinum, — — — eða
kannske mér? Já. — Hví ekki það? —
Hafði ég ekki staðið mig eins — —
og---------
— Je, minn einasti! — Agalega er
’ann sætur !! — Nei, ég meina falleg-
ur! kallaði hún þá.
Og ég, sem var í þann veginn að
komast í rómantískar hugleiðingar,
sneri mér við, á mínum fjórum fót-
um, settist flötum beinum í grasið og
hætti við að verða rómantískur. Þess
í stað fann ég nú, allt í einu, að mér
var orðið ískalt á fótunum, enda ekki
að undra; — á sokkaleistunum í röku
grasinu! Þó var ég heitur og sveittur
alls staðar annars staðar.-----Villa
beygði sig niður hjá silungnum og
strauk honum — eins og kisu, og
sagði:
— Hvað skyldi hann vera þungur?
— Ég veit það ekki, sagði ég, —
og strauk með erminni svitann af
enni mínu.
T 1 IVI I N N — SUNNUDAGSBLAÐ