Tíminn Sunnudagsblað - 24.02.1963, Side 9

— Það sagði ein'hver, að skákin
hefði heila, en ekki hjarta.
— Skákin flytur engan boð'skap, og
hún hefur ekkert, sem heitir siðferð-
istilfinning, það er rétt. En hún er
skapandi máttur, ekki stærðfræði-
þraut, heldur tjáning skákmannsins.
Maður fær útrás fyrir tilfinningar
og hvatir, sem búa með manni, og
persónuleiki skákmannsins speglast í
stíl hans, þótt hann sé stundum það
gagnstæða við, sem maður annars
álítur hann vera: — það, sem maður
leynir í lífinu, kemur kannski fram
á skákiborðinu.
— Reyna skákmenn stundum að
hafa truflandi áhrif hver á annan?
— Það eru yfirleitt ekki nema ein-
hverjir smápollar, sem gera það. Með
því að revna að trufla andstæðinginn
utan vig skákborðið gefur maður
nefnilega höggfæri á sér og lætur í
Ijós, að maður geti ekki unnið skák-
ina með eðUlegum hætti, og það
er hætt við, að maður vilji gleyma
því, sem fram fer á borðinu, ef mað-
ur jafnframt er að reyna að trufla
mótherjann. — En náttúrlega geta
skákmenn haft truflandi áhrif hver
á annan ósjálfrátt. Það kvarta til
dæmis inargir undan Tal. Hann á
'það til að gjóa aUt í einu á mann
augunum, eins og hann sé ag lesa
hugsanir manns. Og þegar hann á
ekki leikinn, gengur hann fram og
aftur við borðið eins og ljón í búri.
Hann gerir þetta ekki af ásettu ráði,
er bara svona bundinn við borðið,
að hann getur ekki slitig sig frá því.
— En geta áhorfendur ekki haft
truflandi áhrif?
— Þeir verða bara að andlitslausri
þúst fyrir augunum á manni. Ég sá
stöku sinnum andlit í þústinni hér
áður fyrr, eins og til dæmis í einvíg-
inu við Larsen. Þá sá ég einstaka von-
dauft andlit, og það var auðséð á
þessum andlitum, að eigendur þeirra
liðu miklu meira en maður sjálfur,
og um leið varð mér ljóst, að þar
kom meira til en skákin sjálf.
— Það var aö minnsta kosti óspart
um ykkur Larsen, og sumir sögðu,
að þið væruð örgustu óvinir.
— Það var að minnsta kosti óspart
reynt að gera okkur að óvinum. —
Hérna heima féll líka fólki illa við
ýmis ummæli, sem hann lét hafa eft-
ir sér í dönskum blöðum, svo sem
að hann ætlaði að sækja titilinn í ís-
skápinn og annað því líkt. Danir
sjálfir tóku þetta ekki alvarlega, en
höfðu gaman af þessu. Annars eru
þeir allra manna harðastir að gagn-
rýna sína menn, ef illa gengur.
— Finnst þér þú vera að tefla
JÁ, ÉG KOMST EKKIHJÁ ÞVÍ
— FÓLK var alltaf að spyrja mig,
hvort ég hefði lesið þessa sögu hans
Stefans Zweig. Ég varð að geta sagt
já.
— Hefurðu nokkurn tíma kynnzt
skákmeistara, sem er jafnmikill hálf-
viti og skákmeistarinn í sögunni?
— Nei, og það er mjög hæpið, að
góður skákmaður geti verið hálfviti
að öðru levti. Þó ekki væri nema fyr-
ir það eitt, að maður verður alltaf að
haga taflmennsku sinni í samræmi
við taflmennsku mótherjans, og það
getur enginn gert, sem etoki hefur al-
menna greind.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
177