Tíminn Sunnudagsblað - 24.02.1963, Blaðsíða 19

Farkostur ráðsmannsins
Séra Þórarinn Böðvarsson var
prestur í Vatnsfirði frarnan af ævi,
og var þar hjá honum ráðsmaður,
sem hét Gunnar, fljóthuga nokkuð.
Það henti Gunnar, er hann var við
heyskap í Borgarey, að hann gekk
svo illa frá báti sínum, að hann flaut
frá landi. Þetta vitnaðist heima á
staðnum, og voru séra Þórarni sögð
tíðindin.
„Skyldi nú Gunnar minn ætla að
koma í land athuganum?" sagði þá
prestur.
Hrapalieg lending
Karl nokkur var við sjóróðra á
Fjallaskaga við Dýrafjörð, og voru
tveir unglingar hásetar á kænu hans.
Ekki höfðu menn þá annað sér til
hressingar á sjóinn en blöndukút.
Dag nokkurn settu þeir bátsverjar
í væna lúðu. Kvika var allmikil, er
karl kom að landi, og reið á henni
ólag í lendingu, svo að henni sló með
flötu uppi í mölina. Karl stökk sjálf-
ur upp í flæðarmálið, en kænan velt-
ist í sjónum, og gerðist nú margt
samtímis. Stóð karl agndofa og hróp
aði upp yfir sig:
„Ó, maður — þar fór lúðan — þar
fór blöndukúturinn — já, og þar fóru
strákarnir“.
Eftir litlu aS slægjast
Séra Stefán Stephensen í Hölti
þjónaði um skeið Stað í Súgandafirði.
Þá bjó í Botni maður, sem hét Sig-
urður og þótti ekki kirkjurækinn á
vísu þeirrar tíðar.
Messudag einn á Stag átti Sigurð-
ur erindi út í sveit og hlýddi þá
messu hjá séra Stefáni. Þegar úti
var guðsþjónustan, gekk prestur til
Sigurðar og mælti:
„Sjaldséður gestur hér, Sigurður
minn“.
„Ó — já“, svaraði Sigurður. „Það
er langt að fara, en lítig að sækja“.
Eyfirzk bónorðsför
í Stóradal í Eyjafirði bjó fyrir svo
sem níutíu árum bóndi sá, er Jó-
hannes hét, Bjarnason. Hann átti fjór
ar fríðar dætur gjafvaxta, og litu
margir til þeirra hýru auga.
Dag nokkurn að haustlagi kemur
bóndasonur úr nágrenninu að Stóra-
dal og heimtar Jóhannes á tal við
sig. Er erindi hans að biðja einnar
af Stóradalssystrum sér til handa.
Jóhannes spurði, hverri þeirra liann
hefði hug á, en gesturinn kvað þær
sér allar jafnkærar og lézt vilja láta
bónda ráða, hverri hann ^eldi hlut-
skiptið. Jóhannes sagði þá, að hann
gæti ekkj neinni þeirra ráðstafað,
því að hann hefði ásett sér, að þær
skyldu sjálfar láða gjaforði sínu. —
Gestinn setti hljoðan við þassi svör.
Eftir. nofckrar vangaveltur spurði
hann þó bónda, hvað helzt myndi til
ráða, úr því að svo var í pottinn bú-
ið.
„Þetta er vandalaust“, svaraði Jó-
hannes. „Þú bara gengur beint til
verks og biður þeirra. Þær eru nú
allar innj í eldhúsi, ásamt móður
sinni, að sjóða slátur".
Biðillinn fór að ráðum bónda og
arkaði inn í eldhús. Bað hann þar
systranna einnar af annarri, en fékk
afsvar hjá þeim öllum. Tók hann því
með mesta jafnaðargeði og kvaddi
mæðgurnar með kossi, svo sem siður
var, þegar hann hafði lokið erindi
sínu.
Bóndi hafði farið inn í göngln i
humátt á eftir gestf sínum, en snar-
aðist út á hlað, þegar bónorðunum
var lokið.
Þegar biðillinn kemur út, víkur
hann sér að bónda og spyr, hvort
hann sé birgur að tóbaki. Jóhannes
lét vel yfir því. Skar hann væna
lengju af munntóbakshönk og fékk
komumanni, sem varð harla glaður
við slíka rausn, svo að varla hefði
hann meira gleðibragði úr garði far-
ið, þótt einhver systranna hefði ját-
azt honum.
Sonarsonur kvaddur
Guðmundur Þorkelsson á Gamla-
Hrauni var að kveðja sonarson sinn,
er komið hafffi í orlof til afa síns
og ömmu:
„Guð fylgi þér, drengur minn, og
vertu ekki alltat að biðja fyrir þér“.
Lysfilegt hold
Séra Magnús Hákonarson í Vík
var maður matgefinn og holdugur.
Eitt sinn var það í veizlu, að prestur
sat við borð gegnt Guðrúnu húsfreyju
Þorsteinsdóttur í Eyjarhólum. Var
margt gambrað, og kom þar, að
prestur braut upp frakkaermi sína,
svo að skein í beran framhandlegg-
inn, rétti upp höndina og mælti:
„Þykir yður þetta ekki lystilegt
hold, kona góð?“
„Svo sem önnur fýlafilla", svaraði
Guðrún.
Vafamál
Ólafur Pálsson bjó í Kílakoti í
Vopnafirði. Hann var einn hinna kyn-
legu kvista á þjóðarmeiðnumy lítt sið
fágaður og sagði umbúðalaust það,
sem í brjósti bjó, við hvern sem var
að ejga.
Stundum var hann fylgdarmaður
fyrirmanna a ferðalógum. Einu sinni
var hann ieiddur til borðs með dönsk
um sendimanni Örum og Wulffs, er
hann fylgdi milli Vopnafjarðar og
Seyðisfjarðar. Daninn veitti því at-
hygli, að Ólafur sleikti jafnan hníf
sinn, milli þess sem hann fór með
hann í smjörkúpuna og veitti honum
átölur fyrir sóðaskapinn. Ólafur tók
þessar aðfinnslur óstinnt upp. Skaut
hann augum á skjálg til Danans og
mælti:
„Það er ekki víst, ag óhreinni sé
munnurinn á mér en kjafturinn á
þér“.
„Þú skilar reipinu“
Fyrir hálfri annarri öid bjó á Borg
í Arnarfirði maður sá, sem nefndur
var Páll rauði. Hann var orðiagður
fyrir tvennt: Hann var sístelandi alla
ævi og hverjum manni frárri á fæti.
Dynjandi er næsti bær við Borg,
og bjó þar annar Páll, efnaður mað-
ur. Er svo sagt, að Páll rauði hafi
ósjaldan gert nafna sínum heimsókn
ir að næturlagi. í einni slíkri ferð
braut Páll rauði upp hjall nafna síns.
Tekur hann reip; af bita, leggur á
það harðfisk og hákarl og bindur sér
vænan bagga. Þegar hann er korr' i
út meg feng sinn, kemur nafni hans
þar. Páli rauða brá nokkuð, áítar sig
þó skjótt, snarar bagganum á bak
sér og tekur til fótanna. Nafni hans
kallar þá á eftir honum.
„Þú skilar mér aftur reipinu —
einhvern tíma“.
Sjáifsetgnarbónds
Séra Björn Þorvaldsson á Stafafelli
var hvorki skapdeildarmaður né und
ansláttarsamur í kröfum sínum. Fá-
tækt var mikil í Lóni um hans daga,
og urðu margir, sem lítils máttu sín,
að hrökklast burt úr sveitinni fyrir
tilverknað hans. Var haft eftir honum
sjálfum, að hann hefði flæmt átján
sálir burt úr sveitinni.
Ein landseti prests hét Steinn og
bjó í Bæ. Dag nokkurn var Steinn
heima á prestsetrinu og sat í fram-
baðstofu hjá vinnufólkinu, en prest-
ur var inni í húsi sínu f öðrum
enda baðstofunnar. Barmaði Steinn
sér mjög og kom þar táli hans, að
hann~mælti:
„Allir eiga nú betra en ég og einn-
eiginn djöfullinn“.
Séra Björn heyrði þessi ummæli
inn til sín, og þótti honum landseta
sínum verða mikil óhæfa á munni.
Snaraðist hann fram fyrir, vindur sér
snúðugt aff Steini og segir:
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
187