Tíminn Sunnudagsblað - 02.05.1965, Qupperneq 8

íir hún kemur inn, fer hún úr loð-
feldinum, kyssir hann köldum vor-
um og segir: Hefurðu beðið eftir
mér? Jæja þá, drengur minn — nú
skulum við fá okkur te.
Hún þvær sér um hendurnar, depl-
andi nærsýnum augunum, og þerrar
þær á handklæðinu. Það er svo ind-
æil þefur af henni — meðalalykt
og hressandi útilykt. Svo gengur hún
um stofuna, færir til stóla, spyr hann
frétta úr skólanum. Og lokst sezt
hún við borðið. Suðan er að koma
upp á katlinum, og allt í einu er
orðið hlýtt og notalegt í stofunni.
„Ég hef beðið eftir þér allan tím-
ann, mamma,“ segir hann þá. „Ég hit
aði mér te tvisvar, því ég beið dá-
lítið lengi . . .“
Kolja hrekkur upp — honum virð-
ist hann hafa dottað. Hann húkir á
stólbrúninni, og augnalokin eru svo
þung, að það er líkast því, að þau
viiji helzt dett-a niður sjálfkrafa. Það
gljáir á stóra teketilinn á borðinu.
Undir bolla, sem hjá honum stendur,
er hvítur pappírsmiði: „Kvöldmatur
handa þér. Farðu fljótt að sofa. Ég
kem seint heim. Marnrna." Þegar
Koija hefur lesið þetta, er líkt og
eitthvað komist á hreyfingu innan
i honum. Skyndilega er hann grip-
inn þeim geig, að eitthvað illt muni
taka mömmu hans frá honum.
Kolja sér fyrir sér, hvar mamma
hans er á ferð á sleðanum. Hestur-
inn veður fönnina, hægt og þungt.
Hann er snjóugur og flipinn hvítur
af hrimi, þar sem hann veður skafl-
ana álútur. Hann -sér ekki móður
sína á sleðanum. Ifún hefur sveipað
að sér feldinum, og nú er h'ún sofn-
uð. En allt í einu rumskar hún, gæg-
ist fram úr feldinum og segir við
hestinn:
„Er það nú veðurlag! Við megum
gæta okkar að festa pkkur ekki í
einhverjum skaflinum. Heldurðu, að
Kolju þyki ekki einmanalegt heima?“
Móðir hans hvetur þreyttan hest-
inn. En þá dettur það í hann, að
hann vill ekki fara lengra. Og snjór-
inn hleðst að sleðanum og færir hann
í kaf . . .
Ailt í einu heyrist óskaplegur há-
vaði, líkt og gler hafi brotnað. Kolja
kippist við í sæti sínu og sperrir upp
augun.
4 „Hvað var þetta — Nú!“
Bollinn liggur í molum á gólfinu.
Brotin hafa hrotið að borðfætinum,
og það glampar á þau í skininu frá
iampanum. Úti er dauðahljóð —
storminn hefur lægt.
Koija hefur hjartslátt. Hjart-
að berst svo ákaft, að hann heyrir
ekki einu sinni tifið í klukkunni.
Hann er ekki hnugginn vegna þess,
að boiiinn brotnaði. En hann sér
eftir því, að hann skyldi láta Misju
fara — það var betra að hafa hann
hjá sér en vera einn. Og þegar
mamma kemur heim, ætlar hann að
segja henni, að hann vilji aidrei
framar vera einn heima.
Hann reikar að setbekknum. Gólf-
fjalirnar marra dálítið undir fótum
hans, og borðið hristist eins og það
sé hrætt. Og það dregur niður í
lampa — steinolían er búin. Skugg-
ar líða um loft og þil í flöktandi
skímunni, á meðan lampaljósið berst
við dauðann. Kolja lýtur yfir lamp-
ann. Hann svíður í augun, og enni
hans er brennheitt. Hann skrúfar
upp kveikinn, teygir úr sér og starir
á gluggann. Hann heyrir, að það
marrar í snjónum úti fyrir: Marr,
marr. Einhver er undir glugganum.
En enginn guðar á hann. Kolja verð-
ur hræddur. Marr, marr, segir snjór-
inn undir glugganum. Marr,- marr.
Hver getur þetta verið? hugsar
Kolja, fölur af ótta. Hann ætlar að
stökkva upp í bekkinn, slökkva á
lampanum og skríða svo undir brek-
ánið, svo að hann heyri hvorki né
sjái. Nokkrar mínútur líða. Hann
heyrir, hvernig hjartað hamast í
brjósti hans.
„Aldrei framar skal ég vera einn
heima,“ hvíslar hann — „aldrei
framar.“
Hann litast gRtilega um í her-
berginu og rekur augun í pennahníf-
inn á borðinu. Hann heldur niðri í
sér andanum og seilist eftir hnifnum.
Skaftið er slétt í lófa, það f?r vel í
krepptum hnefa hans, og það sefar
hann að halda um það. Nú færist aft-
ur roði í kinnar hans.
Ég sagði við Misju, að . . . En
pabbi — hann hefur áreiðanlega ekki
orðið hræddur.
Það leggur dálítinn reyk upp á
lampaglasið, og svo deyr ljósið. Her-
bergið hverfur í órofamyrkur. Þar
er engin birta, nema hvað það glittir
á frostrósirnar á rúðunum í daufu
tunglsijósinu. Kolja þorir ekki að
rísa upp af setbekknum. Það er eins
og bekkurinn haldi honum föstum,
leyfi honum ekki að hreyfa sig.
„Nei, ég er ekki hræddur," segir
hann við sjálfan sig. „Ég er ekki
vitund hræddur.
Honum tekst að standa upp. Hann
gengur að glugganum og renn-
ir fingri yfir kalda og hélaða rúð-
una. Það er eins og hann gengi í
svefni og eitthvað skelfilegt vofi yfir.
Það glitrar á frostrósirnar á glugg-
anum, þetta er svipað og hann sé
kominn út í skóg í vetrarhörkum.
Hann getur ekki greint neitt í gegn-
um rúðurnar. Lamaður af ótta og
kvikur innvortis af þeirri skelfingu,
sem hefur lostið hann, reikar hann
fram í fordyrið og opnar útidyrnar
upp á gátt. Þar er enginn. Kuldinn
og þögnin streyma á móti honum.
Úti í garðinum er allt þakið blá-
hvítum snjó. Gatan sést ekki, og
nppi á þakinu er þykkt snjólag. Kolja
skelfur í kvöldnepjunni. Einhvers
staðar niðri með götunni sér hann
votta fyrir gulhvítu Ijósi. Þetta Ijós
er í glugganum hjá Misju. Sennilega
eru foreldrar hans að snæða kvöld-
verðinn.
„Hvar er mamma? hugsar óttasleg-
inn drengurinn. Hvað hefur komið
fyrir hana?
Ifonum er kalt, og hann fer aftur
inn í herbergið og sezt á bekkinn.
Allt í einu bylur í rúðunni, rétt við
eyrað á honum, en honum dettur
ekki í hug, að það sé neinn að berja
á gluggann — hann ímyndar sér, að
þetta sé bara í eyrunum á sér.
„Kolja! Opnaðu, Kolja!“
Hann verður svo feginn, að hann
nær varla andanum.
„Mamma! Ert þú komin? Ég kem
strax — undir eins!“ hrópaði hann
alls hugar feginn.
Hann hleypur til dyra. Og nú fyrst
áttar hann sig á því, að hann krepp-
ir enn höndina utan um pennahníf
föður síns.
Þegar þau setjast við borðið og
ilminn af sterku teinu ieggur um
stofuna, er hann fullsæll. Móðir hans
situr við hlið hans. Hún deplar aug-
unum, þreytuleg á svip.
„Hefurðu beðið eftir mér allan
þennan tíma? Ertu ekki farinn að
Ieggja þig?“
„Nei — ég beið. Misja var hjá
mér fyrst. Við biðum báðir . . . Og
svo braut ég bolla.“
„Elsku Kolja minn,“ segir nrfáftr
hans og strýkur blíðlega hár tna&,
„Ég varð að gera uppskurð og gat
alls ekki komið fyrr.“
Kolja ætlar að segja henni, a$
hann vilji aldrei framar vera einn
heima. En hann veitir því eftirtekt,
að látbragð móður hans er einkenni-
legt: Hann sér, að höfuð hennar síg-
ur niður á bringuna. Svo hristir hún
höfuðið og hlær vandræðalega.
„Farðu að sofa, mamma,“ segir
Kolja og er óvenjulega blíðmáll og
umhyggjusamur. „Þú ert þreytt,
mamma.“
Móðir hans kyssir hann og byrjar
að tína af sér fötin.
,Þegar ég var á leiðinni heim
hugsaði ég sem svo: Nú sefur Kolja
minn sjálfsagt. Og svo hefur þú vak-
að og beðið eftir mér. Elsku Kolja
minn . . .“
Hún horfir á hann hugsi og bætir
svo við:
„Jæja — nú ferð þú samt að sofa,
drengur minn, því að við verðum að
fara snemma á fætur í fyrramálið.
Við skulum kveikja á útvarpinu, svo
að það veki okkui "
Móðir hans er svo annars hugar,
að hún hefur gleymt því, að það er
rafmagnslaust eftir hríðina og út-
varpið þegir.
Kolja segir ekki neitt. Hann stend-
ur upp af stólnum og tekur vekjara-
Framhald á 382. síðu.
368
IfHINN - SUNNUDAGSBLAÐ