Tíminn Sunnudagsblað - 28.08.1966, Side 3

tp '•n‘
Wti.VH
Þegar haustar og skógarbjörninn hefur fitaö sig
rækilega á berjum og rótum og öðru kjarnmeti,
er hann 'orðlnn hnöttóttur eins og knöttur. Það
veitir ekki af. Hann sefur allan veturinn og lifir á
holdum sinum. Þau verða að endast i nokkra
mánuði.
Hann gengur til náða í fyrstu snjóum — venjulega í lok október-
mánaðar. Þá skríður hann i híði sitt — helli, jarðgryfju eða bæli.
sem hann hefur sjálfur grafið. Á gólfið í hibýlum sinum dreifir
hann grenikvistum og yfir þá brelðir hann mosa, lauf og lyngklær.
Þá er híðið til reiðu.
en hann skríður i híðið, reikar
hann um í ótal krókum. Þá sveltir
hann sig og tæmir magann. Kvoða
og barr myndar líkt og tappa i enda.
þarminn. Þá er ekkert lengur að van-
búnaði.
Einhvern tíma í marzmánuði skriður
birnan úr hiðinu með hvolpa sina.
Þeir fylgja henni sumarlangt, og
næsta haust fara þeir með hennf i
híðlð. Og nú hrýtur allt hyskið vetr
arlangt.
Margir halda, að björninn liggi i
dvala. Þessu er þó ekki svo varið:
Hann sefur. Rússneskir dýrafræð-
ingar hafa skriðið i híðl og sannað,
að likamshitinn er eðlilegur.
Birna, sem á sín von, elur afkvæmi
sín, tvö eða þrjú, niðri i hiðinu um
miðjan vetur. Þau eru litlu stærri
en rottur. Við þetta lýkur að sjálf-
sögðu svefni birnunnar.
Munurinn á vetrarsvefni bjarnar og
vetrardvala broddgaltar er »á, að
broddgölturinn er meðvitundariaus.
Hjartað slær einungis fá slög á m{n-
útu, og líkamshitinn er afarlit'H.
Þegar birnirnir fara í hiði sitt, er
spiklagið utan á þeim nálega tiu
sentimetra þykkt. Og enn eru að
iafnaöi á þeim talsverð hold að
vorinu. Þeirra er þörf, því að á vor-
inu lifa þeir á maurum.
Lesmál: Arne Broman Teiknlngar Oharlie 8ood
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ