Tíminn Sunnudagsblað - 21.05.1967, Blaðsíða 5

gleðigosum telja kiíkjuna eina
áf beztu veiðistöðvunum.“
Reykvíkingar máttu svo sem una
við presta sína. Fríkirkjuprestur
var séra Ólafur Ólafsson, einn
mesti ræðuskörungur landsins, og
Jón Pálsson organisti hans, en ^séra
Jóhann Þorkelsson var dómkirkju-
prestur — sá hinn sami og kallaði
á drenginn frá Brekkukoti, þar
sem hann sat á bekkmynduðu leið-
inu hans Gabríels sáluga höfuðeng-
ils og bað hann raula með þeim
Jónasi pólitíi og Eyvindi snikkara
yfir manni, sem vantaði á andlitið,
og gaf honum síðan tíeyringinn úr
slitinni buddu sinni, er úti var söng
urinn.
En það lögðu fleiri trúnni og
siðgæðinu í landinu lið en presí-
arnir. Davíð Östlund og Samúel
Johnson voru betri en engir, og
hinn norski kjarnaklerkur, Stor-
johan, hafði vitjað íslands árið fyr-
ir. Hann gerðist mikill vinur með-
hjálparans í dómkirkjunni, því að
hann tjáðist trúa sögunni um Jón-
as í kviði hvalfisksins. Að lokum
fylgdi hann hinum norska predik-
ara til skips, og lét Storjohan svo
um mælt á skilnaðarstundinni, að
þeir myndu sjást hinum megin
grafar, þó að sorglega fáir væru
þeir íslendingar, sem hann bygg-
ist við að hitta þar. Fjörmestar
samkomur voru þó í þá daga hjá
Hjálpræðishernum, og varð þar oft
ekki numið mannsins mál fyrir óp-
um og öskrum, og mátti þar tíð-
um heyra samtíðis sálmasöng trú-
aðra og rímnastemmur og bruna-
vísur, er veraldarinnar börn kváðu
eða sungu. Mun sjaldan hafa ver-
lð sungið og predikað á íslandi af
meiri staðfestu og rósemi fyrir ó-
kyrrlátari áheyrendum og uppi-
vÖðslusamari en hersamkomurnar
sóttu á þeim árum. Langmestur
styr stóð þó um andatrúna, sem
haldið hafði innreið sina í landið
með Einari Hjörleifssyni. Var eigi
einungis, að hús léku á reiðiskjálfi
af áreið andanna, heldur voru
læknar úr öðrum heimi teknir að
líkna sjúkum og skáld að yrkja í
gegnum landsmenn. Var þá næsta
fræg ósjálfráð skrift kornungs
pilts, Guðmundar Jónssonar, er
festi það á pappírinn, er H. C.
Andersen, Bjarni Thorarensen,
Jónas Hallgrímsson og Snorri
Sturluson lásu honum fyrir. Víl-
uðu þeir jafnvel ekki fyrir sér að
skrifa blaðagreinar, er þeir vissu
af skarði í Fjallkonunni. Þetta er
til dæmis um orðfæri Snorra
Sturulsonar:
„Sú es drottning yfir hugum
margra manna, er Heimska nefnist,
ok svá es hún frjáls, at hún biður
menn vera óháða allri skynsemd“.
Einu sinni kastaði Jónas Hall-
grímsson fram þessum vísuhelm-
ingi, er fundur í samtökum spíri-
tista átti senn að hefjast:
Nú skjótumst við á Fjölnisfund,
forsprakkarnir báðir.
En Bjarni Thorarensen botnaði
þegar í stað:
Skyldi þeir verða skamma stund
skynseminni háðir.
Á þessu og öðru þóttust margir
kenna ótvírætt mark hinna snjöllu
manna, svo að ekki væri um að
viilast. Aðrir voru þó ærið vantrú-
aðir, og í þeirra hópi hefur sá senni
Jón sinnep —
með þykkan ullartrefil um hálsinn að
hættl þeirrar tíðar, þótt á sumardegl
sé og gróður allur í bióma. Spjald með
áletruninni „Sinnep'* hefur verlð neglt
á staur fyrir myndatökuna.
lega verið, er seinna orti um pilt-
inn, sem skrifaði ósjálfrátt:
Guðmundur Kambann
skrifar allan skrambann
ósjálfráttum andann,
sem er fyrir handan.
Læknir sá, sem einkum vutist
gefa gaum að heildufari ísleadinga
hét Jensen og baðst ýmist fyrir á
norsku eða frönsku, sem miðill-
inn kunni alls ekki, áður en hann
gerði að nieinum manna. En ekki
urðu samt allir sjúklingar Jensens
langlífir, og þeir Guðmundarnir í
stétt hinna lifandi lækna voru tor-
tryggnir á læknisfræði hans. Kváð-
Trjágarður við Bankastrætl 7 — teikning Jóns biskups Helgasonar.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
437