Tíminn Sunnudagsblað - 21.05.1967, Blaðsíða 11

'1
Það bar eitt sinn til í byggð-
arlagi, þar sem afbrot voru
harla fátíð, að strákar nokkrir
frömdu innbrot og stálu einu
og öðru, einkum verkfærum
ýmiss konar. Hreppstjóra sveit-
arinnar tókst þó að hafa hend-
ur í hári þeirra. Lét hann þá
segja sér alla söguna, samdi
síðan skýrslu um yfirheyislur
sínar og sendi hana boðleið
rétta til sýslumannsins. Nú
fannst sýslumanni gripdeild’r
strákanna ekki sérlega söguleg
ar, því að hann hafði kynnxt
mörgum brotamanninum ítæk-
ari um dagana. Hitt varð hon-
um starsýnna á, að nöfn þess-
ara piltunga voru öll skriíuð
með litlum staf, en heiti á góð-
um og gagnlegum verkfærum,
sem þeir höfðu hnuplað, með
viðhafnarmiklum nástöfum:
Hjólbörur, Skófla, Sög, Nagl-
bítur.
Þetta er líklega engú lakari
réttritun en aðrir menn hafa
tíðkað, enda virðast beztu stofn
anir hallast að henni. f sjón-
varpinu nýtur orð eins og
„Ráðuneyti“ sömu virðingar og
naglbítur hjá gamla hreppstjór-
anum, og 1 Morgunblaðinu var
„Rafmagnsbrennari“ í skurð-
stofu eins sjúkrahússins heiðr-
aður nýlega með sama hætti.
Annars eru þeir miklir
bragðarefir í sjónvarpinu.
„Hér liggur liggur fiskur und-
ir steini,“ sagði einn af mikilli
getspeki, er honum sýndist ekki
allt með felldu. Það er enn
frétta af þeim vígstöðvum, að
„Fred er áfram í kúrnum.“ Og
svo „plata“ þeir, „stinga af“ "og
óska Afríkukóngum góðra
„kokka“ — meira að segja
„prýðiskokka.“ Þetta er fólk,
sem „líður“ ekki neina óhæfu,
og gerir sjálfsagðan greinarmun
á því, sem er „ekta“ og „óekta“.
„Þú munnt deyja“, var sagt við
einn svartan á miðvikudags-
kvöldið í fyrri viku, og
„munnti“ vissulega vel á því
fara, að sú sjónvarpsréttritun
hlyti skjóta viðurkenningu.
í Morgunblaðinu sjáum við,
að Heath karlinn spjarar sig:
„Þá aðvaraði hann Wilson við
því að búast við skjótum við-
brögðum."
Tíminn gleður landsmenn
með því, að þrír óskilgetnir syn
ir Trujillós einræðisherra hafi
verið „viðurkenndir til að eiga
rétt á arfi,“ og vegur það nokk-
uð á móti hinu, að dægurlaga-
söngkona, sem kvað heita
Connie Francis, virðist nú „eitt-
hvað vera að dala.“ Fjárhættu-
spilari framhaldssögunnar er
enginn veifiskati, og fer hann
senn að telja „gæfur“ sínar 1
tylftum eins og kaupmennirn-
ir tvinnakeflin. „Það færði mér
eina gæfu,“ segir hann. En mik
ið vill meira, og þess vegna bæt-
ir hann við: „Kannski færir
það mér aðra.“ Og snart síðan
nakta öxl vinkonunnar með vör
unum. Það gerði hann þó ein
ungis „til að taka tilfinningar
sínar skýrt fram.“ En þráðbeinn
er þó ekki gæfuvegur þessa
manns. Snögglega heyrast óp og
skruðningar: „Dynkur gerði
okkur bylt við og við hrukkum
frá hvor öðru.“ Vonandi hefur
þó ekki nein af „gæfunum“
farið forgörðum við það.
Það hefur fróðum mönnum
lengi verið kunnugt, að spilað
er á fiðlur og gítara og mörg
önnur hljóðfæri. í Vísi er svipt
af því hulunni, að líka er „spil-
að á mörk.“ Þróunin er þó
komin skammt á veg: „Annar
flokkurinn spilar annað mark-
ið.“
Dr. Salazar er orðinn gamall
maður og þyrfti góða aðhlynn-
ingu. í fljótu bragði mætti
ætla, að hann hefði komið
sér upp vönduðu rúmi
með dúnsængum og dýrindis
svæflum — maður, sem hefur
verið einræðisherra í landi sínu
í þriðjung aldar. En það er nú
öðru nær. í Alþýðublaðinu var
einn daginn grein um dr. Salaz-
ar með stórri fyrirsögn: „Ein-
valdur í tómarúmi.“ í greininni
sjálfri segir auðvitað ger af lé-
legum viðleguútbúnaði einræð-
iúherrans: „Þegar hann fellur
frá, skilur hann eftir sig tóma-
rúm, sem jafnvel stuðnings-
menn hans eru farnir að ótt-
ast“. Það er ekki nýtt, að hjúin
geti ekki sætt sig við það, sem
húsbændunum þykir nógu gott
handa sér. En þetta hefði dokt-
orinn mátt sjá fyrir. Jafnvel
einn byltingarseggurinn „dúsar
í fangelsi.“ Liggi bandingjarn-
ir við dúsur í typtunarhúsun-
um í Portúgal, má nærri geta,
að dekrað hefur verið við hina,
sem þjóna herra sínum af allri
dyggð. Kannski tyggur mann-
fjandinn hreint og beint í dús-
urnar handa þeim eins og kerl-
ingarnar handa kornbörnunum
hér á árum fyrr?
I
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
443