Tíminn Sunnudagsblað - 18.06.1967, Síða 18

Jóhannes Jósefsson — veltið því athygli, hve glímubeltiS er skrautlegt.
Bllöðin fylltu auðvitað síður sínar
rækilegum lýsingum á hátíðinni á
Þingvölum og voru mjög sammála
um, að þar hefði al-lt farið vel fram.
Ein frásögnin stalkík samt ofurMtið
í stúf við hinar. Hún birtist í Reykja-
vík, blaði Jóns Ólafssonar, sem þá
var eindreginn fylgismaður stjórnar-
innar og hafði einkarétt til birtimg-
ar á tilikynningum stjórnarvalda, lÆkt
og BerMngur í Höfn. Margur rak
upp stór augu, er hann fór að blaða
mí Reyikjavlkinni. En það var ekki um
að viliást — það stóð þarna skýrum
stöfum:
„Já, drottinn minn. Þar gafst nú
á að líta. ÖM gjáin skinnuð upp að
segia og skrýdd dannebrogsfánum.
Þessir kunnu að þjóna konungi og
föðurlandi. Og Lögberg: Skrýtt sömu
Mtum. . . En sú dýrð. Aldrei hefur
nú annað eims sézt á Þingvelli: Kon-
ungsihús, annarrar þjóðar þing í veg-
legum sfkála, en þing vort og þjóð-
lið eins og setulið á mála hringimn
í kring í gömlum Búatjöldum.
Þegar ég kom niðUr á vöUion, sá
ég skrítna sjón: TúlM snerist eins
og snarkringla kring um sjálfan sig,
svo að gyltti borðinn á húfueni hans
leit út eins og logandi eldrák. Hann
baðaði út ölilum öngum og æpti eins
og vitstoLa maður:
— Hallur, Láfi, Nonmi, Tiryggvi,
SkúM.
En enginn þessara heyrði, nema
guðsmenniirnir báðir. Þeir undu sér
þangað eins og örskot og sögðu báð-
ir í senn:
— Nú, bvað er að. ..?
— Konumgimm vamtar. ..?
— Vantar bocumginm?
— Nei. En konungurinn vantar . . ,
sagði Túlli og benti aftur fyrir sig.
Þá hleypti Láfi vindi í hempu sína,
þaut upp að komiungshúsi og inn, en
HalLur stikaði stórum á eftir. Ég fór
að verða forvitinn og gekk í hum-
átt á eftir. En mér var ekki hleypt
inn — mátti aðeins Leggjia augiað
við sikráargatið.
Þar sá ég tíguLegan mann tvístfga
á miðju gólfi, og virtist hann nauð-
lega staddur. Steypir þá Láfi af sér
hempunni og breiðir hana skyndi-
lega á góLfdð, en HalLur smellir pípu-
hatti sínum upp í Loft á hana miðja.
Svo sögðu báðir í senm:
— Værs'go, Heres Majestaet.
Og maðurinm settist, en Láfi og
HaLLur genigu á tánum hringinn í
kring ura manninn meðan hann sat.
Ég stakk nú nefinu í skráargatið
og fann einhvern unaðsilm leggja
fyrir vit mér, sem ég get ekki með
orðum lýst, en ég varð aiLur sem
nýr maður. Swo lagði ég augað við
gatið aftur og sjá: Hallur hélt á
hattinum, starði 'hiugfanginn ofan í
hann og sagði:
— Þetta hlýtur að vera fyrirtaks
álburður. Ég fer með þetta til Ás-
geirs á rannsóknanstotfuna“.
Þetta varð fóilk að Lesa tvisviar,
Mkt og NjáM lét segja sér það tvisvar,
er 'hann trúðd vart. En í næstnæsta
taLuiblaði birtist ÍLoks skýring rit-
stjórans sjálfs. Kvað hann óhapp
haifa vaMið, að greinin birtist: „Þessi
grein hafði borizt mér vólrit, hafði
ég lesið 'hana og fleygt benni frá
mér, ætlaði ekíki að birta hama. En
á föstudaginn, er ég hafði Lagt mig
fyrir liasLnn og þreyttur af swefnleysi
og ®ent var eftir hamdriti í biaðið,
vlsaði ég á skrifborði minu til ann-
arrar greinar. En af misgripi hafði
hin greinin verið tekin“.
Þessi grein mun einnar mestrar
frægðar hafa notið alls þess, sem
birzt hefur í íslenzkum blöðurn fram
á þennan dag. Var húm meira að
segja þýdd á dönsku og birt í Ekstra
blaðinu. Og enn er líklegt, að hún
hún verði Lengi í minnum höfð. Það
er helzt, að Stóra bomba, sem Jónas
frá Hritflu skrifaði, þegar etjómmáia-
andstæðingar hans ætiuðu að Losa
sig við hann með þeim eintfalda hætti
að^ úrskurða hann brjálaðan, hafi
skákað henni á seinni áratugum. En
mjög er frægð þessara tveggja greina
ólíks eðlis. Verður hór eikki meira
um grein þessa rætt, en aftur vikið
að him/u, að hinn 3. ágúst reið kon-
ungur með mikla fylgd austur Lyng-
daLsheiði og aiLt I HauikadaL, og hafði
nú Guðlmundur Björnssón landLækn-
ir tekað við fararstjórn af Axel
Túliníusi.
Að lokum var staðar numið við
Geysi. Þiar var milkiil viðbúnaður, ný-
hýsi risin af grunni, og salernin
hafði sjiáMur formaður móttökunefnd
arinnar, Tryggvi Gunnarsson, merkt
með eigin hendi, svo að ekki fékk
Reykjaví'kin þar neina átyMu til
þess að lýsa hrellingum götfugra
manna. Sérstakt svefnhús var ætlað
bonungi og HaraLdi prinsi og stærð-
arbygging þingmönnunum dönsiku,
en íslenzku þingmennirnir höfðu á
gamlan sveitasið, þar sem títt sar
að ganga úr rúmi fyrir gestum, og
Lágu í tjöldum. Máttu þeir því vel
una, því að þeir gengu notalega á
á sig bomnir til hvíiu — kvöldið
við Geysi skorti okkd lax og nauta-
steik og ikampavín.
Mikið þótti við Mggja, að Geysir
sýndi bomungi tilhlýðiLega virðingu,
og hatfði hátíðamefndin látið senda
austur dúka sterka og snærishankir
mdikiar, því að í ráðum var að Láta
522
T I M I N N — SUNNUDAGSBI.AÐ