Tíminn Sunnudagsblað - 15.10.1967, Blaðsíða 9
Til vinstrl: LðSrungur í stað ölmusu. — Til hægri: Crátandi
drengurinn, sem hlotið hefur hegningu fyrir þá ofdirfsku að
biSfa hvítan mann iíknar.
Það er ekki unnt að sagja, að
fé sé beinlínis ausið í skóla blökku-
fólksins í Suður-Afríku. Svarta
krakkastóíffiiu er flest nógu gott:
Skólarnir eru margir bágbornir,
aðbúðin fyrir neðan allar hellur,
kennararnir oft fávísir og laun
þeirra eftir því.
Þar á ofan er ekki svo lítill hóp-
ur svartra barna í Suður-Afríku,
sem aldrei kemur í skóla. Og það.
sem meira er: Þessi börn eiga ekk-
ert heimili. Þau hrekjast munaðar-
latis um götur stórborganna, eiga
hvergi athvarf, njóta engrar um-
önnunar og verða að draga fram
Iífið á betli og hnupli. Enginn hirð-
ir um þau, nema þegar þau eru
staðin að óknyttum eða þjófnaði.
Þessi olnbogabörn stórborganna
eru sum ekki nema átta ára, jafn-
vel yngri, og á öllum aldursskeið-
um þar fyrir ofan. Sum hafa ef til
vill misst foreldra sína, önnur
strokið að heiman vegna ills at-
Iætis og nokkur hafa vandamenn
rekið frá sér, er þeir gátu ekki
aflað matar handa þeim. Það er
kynþáttakúgunin, sem Norðurálfu-
búum verður minnisstæðust, en
henni fylgir örbirgð svo mikil og
sár meðal milljóna svartra manna,
að við hér norður frá eigum bágt
með að gera okkur hana í hugar-
lund. Slíku höfum við aldrei
kynnzt.
Þessi heimilislausu flækingsbörn
sofa uni nætur í sorpkössum og
göturæsum, ef ekki vill betur til,
og talsvert af viðurværi sínu tína
þau upp úr skarninu. Sulturirin ag-
ar þau hart, og í þeirra augum
er flest ætilegt, er tönnin vinnur á.
Betlið, sem er helzti bjargræðlsveg-
ur þeirra, er ekki ævinlega fýsi-
legt. Það kostar ekki sjaldan hraust
lega útilátinn löðrung að rétta
fram Iófann og biðja hvítan mann
ölmuisu. Slík ágengni þessara
svörtu orma er móðgun vlð hör-
ÞRIÐJA GREIN
T f M I N N —. SUNNUDAGSBLAB
897