Tíminn Sunnudagsblað - 17.12.1967, Qupperneq 13

1
mýri, Magnússonar. Voru þeir
feðgar allir merkir menn og karl-
menni. Því til staðfestingar er með
al annars það, að Árni í Múla lifði
yfir tírætt „og sást ekki hæra í
hans höfði“ — og enn gekk hann
þá að slætti sem aðrir yngri.
Kona Jóns í Keldunesi var Guð-
rún Gunnarsdóttir, kvenkostur
góður o,g af merkum ættum. Þau
áttu nokkur börn, sem voru upp-
komin, þegar hér er komið sög-
unni. Meðal þeirra var Oddný, móð
ir Skúla landfógeta og athafna-
manns.
Þetta umrædda sumar þjáðist
Gunnar, sonur þeirra Keldunes-
hjóna, af ókennilegri veiki með
flogum og óviti. Hann var þá seytj-
án ára. Ekki vissu menn orsakir
sjúkdómsins, en helzt var haldið,
að illur andi hefði hlaupið í
drenginn að ófyrirsynju, nema
göldrum væri um að kenna. Hvort
tveggja var jafn-lfklegt og næsta
algengt á þeim árum. Fátt var um
lætknisráð og dugðu þau lítt, sem
reynd voru.
Sá maður bjó þá á Skógum i
Fnjóskadal, sem Indriði hót, Pét-
ursson. Hann fékkst mikið við
lækningar á mönnum og skepnum,
og kallaður var hann læknir, þótt
ekki hefði hann numið þau fræði
í skóla. Fór mikið orð af lækn-
ingum hans og ráðleggingum.
Guðrún í Keldunesi vildi því óð
og uppvæg láta leita Indriða í
Skógum og vita, ef hann mætti slá
eitthvað á niðurfallssýki sonar
hennar. Jón bóndi er sagður hafa
verið mjög tregur til að fara á
fund Indriða og þverskallazt lengi
við nauði konunnar. Þó varð það.
að enduðum túnaslætti, upp úr
miðjum ágúst, að hann býst til far-
ar vestur að Skógum, en sagði þó
áður en hann lagði af stað, að
þetta yrði sín síðasta reisa hérna
megin grafar. Ríður svo á læknis-
fund.
Ekki segir neitt af ferðum hans
fyrr en heim skyldi halda aftur.
Indriði læknir býst þá til ferðar
með Jóni, því honum þótti lýsing-
in á sjúkdómi Gunnars benda til
þess, að illt væri í efni og full
þörf skjótra læknisaðgerða. í
fylgd með þeim bændum var ung-
lingspiltur. Ekki er getið nafns
hans, en í Vall'aannál segir, að það
hafi verið sonur Jóns. Vel má það
rétt vera, og hefur hann þá fýlgt
föður sínum að heiman. Allir voru
þeir þremenningar vel ríðandi. Ind
riði var maður um fimmtugt, en
Jón mun hafa verið nálægt sex-
tugu. Hvort þeir fóri frá Skógum
að morgni 20. ágúst er ekki vitað,
en upp á Reykjaheiði leggja þeir
að áliðnum þeim mánaðardegi.
Sennilegast má telja, að Jón hafi
kornið við í Haga á austurleið, þvl
því að þar bjó þá Bergþór, bróðir
hans, og þar var einnig Árni, fað-
ir þeirra, háaldraður og elztur mað
ur í Þingeyjarsýslu (sbr. manntal-
ið 1703).
En hvort sem það var í Haga
eða á öðrum bæ þar í námunda,
sem þeir hvíldu sig fyrir lengsta
áfangann, Reykjaheiði, er það ærin
freisting að álíta, að ölteiti nokk-
urt hafi þar orðið um það lauk,
og Jón bóndi ekki verið nein horn-
reka á því þingi. Hér er þó aðeins
um getsakir að ræða, þó hvergi sé
það sagt berum orðum.
En þegar ferðamennirnir vildu
halda á, var orðið áliðið dags, veð-
ur gengið upp, slydda í sveit og
auðsætt hríðarútlit. Voru þeir því
lattir fararinnar, en Jón vildi ekki
heyra annað en leggja upp í síð-
asta áfangann. Þeir munu hafa
farið upp og austur svokallaðan
Geldingadal, sem liggur upp frá
bænum Heiðarbót í Reykjahverfi.
Eftir þvi sem á leið og ofar sótt-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
1117