Tíminn Sunnudagsblað - 17.12.1967, Blaðsíða 16

Litazt um í Miinchen: Frúarkirkjan og ráðhúsið.
hvítar eða ljósbleikar að lit. Við
fyrstu sýn virðist sem snær hafi
fallið á fjölíin. Þau eru undurfcg-
ur þegar morgunsól eða kvöldsól
skín og slær þá gullrauðu fjal’.a-
bliki á hnjúkana. Stöku sinnum
verður roðinn svo mikill, að fram
koma eins konar hillingar. Fjöllin
virðast þá færast nær og sjás-t
steinar og tré greinilega í fjarska.
Þetta er hin fræga Alpa-glóð, sem
alla ferðam'enn fýsir að sjá og líkt
er eftir í leikhúsum. Sá ég það
fyrst á Týrólaskemmtun í Kaup-
mannahöfn á námsárum mínum —
og hef enn orðið að láta mér það
nægja.
Árni Þorvaldsson kennari ferð-
aðist um Týrol sumarið 1899 og
segir svo um jóðlið í bók sinni,
„Ferð til Alpafjalla“:
„Á sumrum ómar söngur og
„jóðl“ frá bæjum, seljum og víða-
vangi, svo bergmálar í fjöllunum,
og á öllum árstímum er þar mik-
ið sungið. Jóðl cr sérkennilegt fyr
ír Týról og Sviss. Það er undar-
leg-t gleðikvak, nokkurs konar
kynl-egt trall og trfflusláttur, er
ekki verður með orðum lýst“.
Ég hef áður minnzt á kirkjurn-
ar fögru í fjalladölunum og í
Miindhen. Mér fór líkt og Guð-
Árandi, sem segir meðal annars:
„Mikið undraðist ég, þegar ég í
fyrsta sinn sá gotneska kirkju. Það
er svipleg sjón að sjá hinn un-dra-
verða hagleik og stíga inn í þenn-
an stórkostlega hamrasal. Það er
eins og tröll og dvergar hafi lagzt
á eitt ráð, aðrir la-gt til jötunmóð-
inn að hefja saman þessi rniklu
björg, en hinir fegurðina og hinn
aðdáanlega hagleik".
En sumir nýtízku listamenn
fussa við kirkjuskrautinu, einkan
lega þeir, sem hroðvirkir eru og
nenna ekki að vanda hlutina.
Kirkjur eru jafnan opnar í ka-
þólskum löndum, og eru margar
afar skrautlegar. Oft er verið að
lesa þar m-essur, og gengur íólkið
út og inn, hver eins og hann ei
klæddur. Koma sumir auðsjáan-
lega beint frá vinnu sinni og t-e!k-
ur enginn tll þe-ss.
Gaman væri að vita hvað íslenzk
ir námsmenn í Munchen segja um
rúmlega aldargamla Iýsingu Guð-
brands á borginni, þegar þeir bera
hana saman við nútímann. Ég hygg
að flestir kunni þar vel við sig
enn í dag, og sækja margir þang-
að hin síðari ár. Verstur er hús-
næðissfcorturinn félitlum mönn-
u-m — og húsaleigu-brask, sem hon
um fylgir. Fjöldi stúdenta borðar
í stúdentamatstofu, og er opinbert
eftirliit með því, að maturinn sé
kjarn,góður. En sumum þyfcir hann
fábrotinn og virðist þá hafa nóga
peninga til að kaupa dýrar máltíð-
ir annars staðar. Jæja, sælkerar
eru ti-1 í öllum löndum, og í
Múndhen eru til veitingahús með
sérréttum ýmissa þjóða, ti-1 dæmis
Balkanbúa og fleiri Suðurlanda-
þjóða. Á júgóslavn-esku veitinga-
húsi sá ég rétt, sem landar köll-
uðu hiundaskít, samkvæmt útlit-
inu. En þetta reyndust prýðisgóð
bjúgu, sem brögðuðust vel með
papríku og öðru kryddi.
Þegar út á götuna kom, var
fólksmergðin líkt og fé í rétt á
íslandi, maður verður að bugða
sig áfram í þrönginni. Þá var gott
að losna þaðan og komast í rólegt
íbúðahverfi, þar sem trjágarður er
fyrir hverjum dyrum, ávex-tir faila
niður á ganghellurnar, en þráð-
bein fcuttugu metra há hvítstofna
birkitré, kastaníutré og grenitré
standa við götuna.
íkornar skutust um í húsagörð-
um, svartþrestir og meisur voru
hvarvetna, og hátt uppi í trjánum
sáust krákur og skaðár, og ails
s-taðar heyrðist kurrið í dúfunum.
Margt hafði boriö við undan-
farna daga:
Mikið var talað um heimsókn
austurlenzkra þjóðhöfðingja, er
fyrir noklkru var u-m garð gengin.
Sögðu menn, að ýmisLegt hefði
1120
T f IH I N N — SUNNUDAGSBLAÐ