Tíminn Sunnudagsblað - 26.05.1968, Blaðsíða 3

Stundum reikar gaupan langar leiSir, en snýr þó jafnan
aftur til heimkynna sinna. Ekki verður gaupan kölluð
mannskaeð, en þó eru þess deemi, að hún hafi ráðizt á
menn, sem gerðust nærgöngulir við afkvaemi hennar.
Hún er sólgin í héra. Heyrnln er svo
skörp, að hún skynjar minnsta skrjáf.
Þegar hún hefur komizt að raun um,
hvar bráðin er, læðist hún naer og
stekkur að lokum á hana.
Misheppnist árásin, kemst hlaupa-
gikkur á borð við héra undan á
flótta, því að fijótt dregur af gaup-
unni. Hún verður því að beita
kaensku og leggjast í launsátur.
Á uppdraettinum sjáum við, hvað
gaupa gerir, ef hún missir af héra.
Hún snýr við, athugar staðhaetti og
ályktar, hvaða leið héri á flótta muni
velja sér — og bíður þar.
Gaupan hefur stundum verið kölluð tigrisdýr Norður-
landa. Hún er mjög vör um sig og sést sjaldan. Um skeið
lá naerri, að gaupustofninn norræni yrði aldauða, og
enn eru dýrin mjög fá, þrátt fyrir ofuriitla fjölgun.
Gaupan fer einförum við veiðar,
nema hvað makarnir fylgjast að um
fengitímann. Hún étur einungis af
bráðinni, en grefur afganginn.
Hremml hún tófu, stýfur hún af
henni skottið og skilur það eftir.
Verði gaupa þess áskynja, að henni
er veitt eftirför, reynir hún að villa
um fyrir óvininum. Hún þræðir sín
eigin spor, tekur mikil hliðarstökk
og ieitar hvers konar þvílíkra
bragða til undankomu.
Þær gaupur, sem enn þrauka, halda
sig hærra til fjalla en áður. Þar gera
þær usla í hreindýrahjörðum. Þær
stökkva upp á bakið á hreindýrunum
og láta þau hlaupa með sig, unz þær
geta ráðið niðurlögum þeirra.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
38)