Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1968, Blaðsíða 21

I
vrn og htastaði, en þá heyrði hann
niafn eitt neírat — það var konan.
„Hainm var til altaris í dag ',
sag’ði hún, „hann er áreiðaniega að
hugsa um þig“.
„Nei, hcvnn hugsar ekki um mig,
hann hugsar um sjálfan sig, ég
þekki hann“.
Sve var lengi vel ekki sagt neitt.
■— Bárðuir svitnaði, þar sem hann
etóð. þótt útd væri kalt.
Konan inni var að elda, það
brakaði og brast í eidinum. Lítið
hann grót við og við, og Andrés
vaggaði þvi.
Þá sagði hún þessi fáu orð:
„Ég held, að þið hugsið hver
um annan, þó að þið viíjið ekki
viðurkenna það“.
„Látum okkur tala um eitthvað
aninað“ svaraði Andrés.
Nokkru seinna stóð Andrés upp
og gekk íram að dyrum Bárður
varð að fela sig í viðarskýlinu, en
einmitt þangað kom Andrés, hann
var að sækja viðarbúta.
Bárður stóð úti í horni og sá
Andrés greinilega. Hann hafði
kiætt sig úr hinum fátæklegu föt-
um, og var nú í gamla einkennis-
búningnum, sem hann hafði kom-
ið meb heim úr stríðinu. Þau voru
eins og föt Bárðar, og þeir höfðu
iofað hvor öðrum að hreyfa aldrei
búningana, heldur láta þá ganga
í erfðir. Nú var búningur Andrésar
hættur og slitinn. í sama bili
heyrði Bárður gullúrið tifa í vaisa
sinum.
Andrós gekk beint að hrískofan-
um. En í stað þess að beygja sig
niður, teygði hann úr sér og horfði
yfir viðarköstinn upp til himin-s,
sem var tindrandi stjörnu bjartur
svo andvarpaði hann og sagði:
„Ó! guð mimn, guð minn!“
Meðan Bárður lifði, hljómuðu
þessi orð ætíð fyrir eyrum hans.
Hanm ætlaði að ganga til hans, en
þá ræskti Andrés sig, og það svo
Iharðneskjulega, að meira þurfti
ekki m að stöðva Bárð í ásetningi
sinum. Andrés tók upp viðarfang
og gekk út. Hann gekk svo nálægt
bróður sinum, að hríslukvistirnir
elógust í andlit hans — svo að
harm fann til sársauka.
Bárðúr stóð kyrr á sama blett-
inum að minnsta kosti í tíu mín-
útuir, og er alveg óvíst, hvenær
hann hefði farið, ef ekki hefði grip
ið hann swo mikill hroliur, að hann
skalf eins og hríisia.
Hann viðurkenndi fyrir sjáifum
sér, að hann væri of mikill heig
vM til að fara inn til þeirra —
þees vegna datt bonum anmað i
hug. Hann gekk upp að hlöðunni,
og hann hafði haít með sér eld-
færi sem hann kveikti á.
Þegar hann hafði gert það, leit-
aðj hann að snaganum, sem
Andrés bengdi luktina sína á.
Bárður tók guliúrið upp úr vas-
amum og hengdi það upp á snag-
ann, siökkti ijósið og flýtti sér út,
og þá var hann svo glaður og létt-
ur á sér, að hann hljóp yfir snjó-
inn eíns og smástrákur.
Daginn eftir heyrði hann, að
hlaðan hefði brunnið, sennilega
hafð’ neisti faiiið niður, þegar
hamr, hengdi úrið upp.
Þetta hafði svo mikii áhrif á
bamm, að aiian þann dag hélt hann
kyrru fyrir eins og sjúkur maður.
Um kvöldið íór hann út, Það
var mikið tnngtekin, og hann gekk
að brunarústunum og rótaði í þeim
og par fann hann gullklump: Það
var úrið
Með guliklumpinn í lóíanum
var það, að hann gekk mn til
bróður sins og ætiaði að viður-
kenna brot sitt.
Lítil stúlka hafði séð hann grafa
i brunarústunum. Nokkrir strák-
ar, sem noru að fara á dansleik,
höfðu orðið han,s varir á þessum
slóðum.
Fóikið ■ húsinu hafði orð á því,
hvensu einkennilega hann hefði
hagað sér þenmam mánudag, og
al'Iiir vissu, a,ð bræðurnir voru ó-
vinir. Svo var málið tekið fyrir.
Engínn gat sannað neitt á hann,
en margir tortryggðu hann.
Ardrei hafði fjarlægðin verið
meiri á milli bræðranna.
Andrés haföi hugsað til bróður
sánis, þegar hlaðan brann, en
aldrei minnzt á það við neinn.
Þegar hann kvöidið eftir sá hann
fölan og framúrlegan ganga inn í
stofuna, hugsaði hann:
„Nú sér hann eftir öllu samian,
en svona hræðiiegar misgerðir við
bróður sinn verða honum ekki fyr-
irgefnar"
Svo heyrði hann sögusagmir um,
að l'óik hefði séð harnn á þessum
slóðum brunakvöldið og þótt ekk-
ert yrði sannað á hann, var hann
a'lveg sannfærður um, að Bárður
væri ódæðismaðuirinn. Þeir mæt.t-
ust í réttairsalnum, Bárður vel
klæddur, Andrés i sínum bæltu
fötum.
Augu þeirra mættust, er þejr
gengu imn, og Andrési fannst augu
Bárðar vera biðjandi. Hanu vill
ekki. að ég segi neitt, hugsaði
Andrés, og þegar hann var sourð-
ur, hvort hamn áliti, að bróðirinn
hefði kveikt í, svaraði hann af-
dráttarlaiJkst ■ „Nei“.
En eftii þetta fór Andrés að
drekka, os alltaf seig á ógæfuh’ið.
En ennþá verr gekk þó með Bárð,
það var slckj hægt að þek.cja hann
fyri: sama mann.
Svo er það kvöld eitt, að fátæk-
iega klædd kona kemur inn i litla
herbergið þar sem Bárður bjó, og
bað hann að koma með sér. Hann
þekkti hana — það var kona bróð-
ur hans. Bárður skildi strax, hvað á
seiði var. Hann brá litum, kiæddi
sig og fyigdi henni. án þess að
mæia orð 1 rá vörum.
Daufur ijósbjarmi lýsti út um
gluggann á húsi Andrésar. Þau
stefndu á ljósið, því að snjórinn
var ótroóir n.
Þegar Bárður kom inn I gang-
inn, sló veikindalofti fyrir vit
hans, og honum leið illa Þau
gengu inn.
Litið barn sat við eldstóna og
bruddi koi það var svartflekkórl í
frarnan, eu hió, svo að skein á hvít-
ar tenmurnar.
Það vai barn Andrésar En inni
i horni stofunna.r var rúmið, þar
sá hann Andrés liggja með fata-
tuskur ofan á sér. Andlitið var
magurt og torkennilegt, en enn'ð
hátt og bjart.
Báröur skalf. Hann settist á rúrn*
stokkinn og brast i sáran erát.
Sjúklingurinn starði á hann, án
þess að maeia orð af vörum
Loksins bað hann konuna að
ganga út, en Bárður gaf henni
bendingu um að fara ekki Og cú
byrjuðu þessir tveir bræður að
tala saman.
Þeir röktu mál sitt, allt frá þeím
degi. er þeir buðu báðir í úrið, og
til þessarar stundar. er þeir hittust
hér aftur.
Bárður endaði með því að taka
upp gullklnmpiinn, sem hann ba,r
alltaf á sér Og nú fundu þeir, tð
þeir hefðu aldrei verið hamingju-
samit sáðan þetta gerðist — ekki
einn dag
Andirés talaði fátt, en Bárðnr
veik ekkj irá rúminu meðan hann
var veikur
„Nú er ég alveg frískur“, sagði
Andrés eiun morgun, þegar hann
vaknaði. „Nú skulum við, bróðir,
lifa lengi saman, og alltaf ve.ras
saiman eins og í gamla daga“.
T j M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
453