Tíminn Sunnudagsblað - 07.07.1968, Blaðsíða 18

Sigurður Guðmundsson frá Unaðsdai, húsbóndinn i Yztahúsinu.
fyrir það var töluverð umferð eft-
ir Óshlíð, því að Bolungavík var
fjölmennt þorp á þeim tíma og
ekiki alltaf unnt að fara sjóleiðina,
en samgöngur nauðsynlegar við
ísafjörð. Þar sat sýslumaður, prest
ur og _ læknir þeirra Bolvíkinga,
enda ísafjörður höfuðkaupstaður
Vestfirðinga.
Það kom sér þvi vel, að i Yzta-
húsinu bjó fólk, sem hafði vak-
andi auga á ferðamönnum, tilhú-
ið að veita beina, hvenær sem var,
þreyttum ferðamanni og jafnvel
næturgistingu í sínum þröngu húsa
kynnum, enda er aldrei þröngt,
þar sem hjartarúmið er nóg. Yzta
húsið var alltaf „opið hús“, og
þangað komu háir sem lágir, er
leið áttu um Óshlfð. Litli lækur-
inn í brekkunnj heilsaði líka öll-
um, sem um veginn fóru, hjalandi
og bjóðandi þyrstum svaladrykk.
Eru ótaldir þeir kaffibollar, sem
ihann lagði til vatnið í á þeim ár-
um. Ömmu minni þótti góður kaffi
sopin eins og fleiri, og hún
hefði kunnað þvi illa eins og hin
líka, ef ekki hefði verið til í könnu
þegar gest bar að garði. Eins og
að líkum lætur sköpuðust þessu
fólki verðskuldaðar vinsældir,
bæði fyrir gestrisni sína, alúð,
hjálpfýsi og áðra eðlisþætti. Þau
voru öll, þessi þrjú, samtaka og
samhuga í öllu.
Elísabet húsfreyja var sívökul
og ástúðleg, umhyggjusöm og nær
færin, tilbúin að bæta úr hvers
manns raun, og minnist sá, er
þetta ritar, að hún fylgdi honum
á leið og hughreysti, þegar hann
var sendur einn, þá ellefu ára að
aldri, út að Ósi í Bolungavík til
þess að sækja lömb. Það var kom-
ið undir kvöld, að visu að sumri
til, og ég hafði oft farið þessa leið
með öðrum og ekki villugjarnt.
En þar sem mikill hluti leiðarinn
ar var eftir fjöru, þar sem marg-
ir voveiflegir atburðir höfðu gerzt
og margar sögur voru sagðar um.
fes*
kona, sem kjarnl var (, eln dætra
bæði af draugum og skiímslum,
og ótti við að finna sjórekið lík,
var það engin tilhlökkun fyrir
pasturslátill, myrkfælinn og hjá-
trúarfullan dreng að eiga slíka ferð
fyrir höndum. Hún fulivissaði mig
um handleiðslu guðs og skildi ekki
við mig fyrr en allur kvíði var
horfinn og gerði mér með því ferð
ina hugljúfa og eftirminnilega.
Það kom fyrir smalann á Ósi,
Helga Vilheimsson, að hann fann
lik af enskum sjómanni þremur
árum seinna þarna á hlíðinni. Sjö
árum síðar, árið 1928, fórst hann,
ásamt fleira fólki, í snjóflóði á Ós-
hláð, tuttugu og tveggja ára að
aldri. Helgi Vilhelmsson var falleg
ur, skynsamur og stilltur dreng-
ur. Við vorum saman fyrsta vet-
ur okkar í barnaskóla, 1916—1917,
í Bolungavík. Þar var raðað eftir
kunnáttu, og var hann alltaf efst-
iir af sextán, og er mér sérstak-
lega minnisstætt, hvað hann skrif-
aði vel.
Elísabet Jónsdóttir fæddist að
Kollsá í Grunnavíkuhhreppi 15.
marz 1881. Hún dó 1. maí 1930,
þá komin aðeins yfdr miðjan ald-
ur, frá níu börnum, öllum í föður-
húsum, hið yngsta sjö ára gam-
alt. Hún hvarf frá hálfnuðu dags-
verki, ástríkum eiginmanni og
barnabópi, og hennar var sárt
522
T í M I \ N — SUNNUDAGSBLAÐ