Tíminn Sunnudagsblað - 07.07.1968, Blaðsíða 21

hötfðu e<kki matjurtagarða eða
skepnur, utan tveir menn með
ndkkrar kindur og svo þau í Yzta-
húsinu, sem voru með tvær til
þrjár kindur í skúr, er var áfast-
ur við húsið. Höfðu þau þessar
kindur til þess að fá úr þeirn
mjóikurdropann á sumrin, því ad
þá var siður að færa frá og fáir
eða engir keyptu mjólk hjá hænd-
unum. Ég held, að sú miólk, sem
þeir notuðu ekki sjálfir, hafi að
mestu verið send til ísafjarðar.
Þegar börnin uxu upp, stækk-
aði Sigurður skúrinn og gerði úr
honum stofu.
Það er margs að minnast í sam-
bandi við Yztahúsið, sem þó er
bundið persónulegum minningum
og þess vegna verður ekki sagt
eða skráð hér. En einn er þó sá
atburður, sem ekki má gleymast,
því að hann lýsir húsráðendunum,
þessum svo vel samstæðu mann-
eskjum.
í Hnífsdal bjó einsetukona í litl-
um torfkofa innj á bökkunum,
hinum megin í þoi-pinu miðað við
Yztahúsið. Ég held, að kofinn hafi
ekki verið manngengur og ekki
meiri að innanmáli en rúm væri
fyrir borð og smákamínu, sem hún
hlýtur að hafa haft. Annars man
ég ekki eftir því, hvort. rör var
upp úr þekjunni, og ég kom aldrei
þangað inn.
Þessi gamla kona hét Guðrún
Þórarinsdóttir og var í daglegu
tali kiölluð Gunna Þóa. Hún var
sérkennileg í háttum og útliti, og
ég held, að flestum hafi þess vegna
íkiomið vel, að hún bjó svona ein,
án þess að gera samborguurnum
átroðning eða ónæði.
Nú bar það við í ársbyrjun
1919, að hún veiktist, og það var
talið óumflýjanlegt að flytja hana
úr kofanum og veita henni hjúkr-
un. Skipuðust málin þanndg, að
hún var flutt út í Yztahús. Þar
voru tiu manns í heimili í tveim-
ur litlum vistarverum og von á
fjölgun á næstu mánuðum, því að
á þeim árunum fæddust börnin
hvert árið eftir annað. Þó að fólk
þá hafi ekki búið við jafn rúm
og góð húsakynni eins og nú, tel
ég víst, að einhvers staðar hafi
verið hærra til lofts og víðara til
veggja en í Yztahúsinu. Það sann-
aðist þar, sem oft hefur verið sagt,
að þar er nóg rúm sem hjarta-
Týmið er nóg. Á þeim árunum
voru engin elli- eða hjúkrunar-
heimili til fyrir vestan. aðeins lít
Vegurinn um Óshlíð til Bolungarvíkur. Myndin tekin rétt utan við Hnífsdal.
Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson.
ið sjúkraskýli á ísafirði, sem kaup-
staðurinn átti.
Guðrún dó nokkrum vikum
seinna. Mér er það minnisstætt,
er við vöknuðum einn morgun, að
faðir minn kom, — en hann fór
til sjóverka um nóttina, en annað-
hvort var ekki róið eða hann varð
eítir sem landmaður, ásamt Sigga
í Dal, sem var oftast landformað-
ur — og sagði, að nú væri Gunna
Þóa dáin og hann hefði verið áð
hjálpa Sigga að leggja hana til
frammi í skúrnum.
Þegar Hermann Árnason flyzt
í Yztahúsið 1948, er vegurinn til
Bolungavíkur korninn noikkuð á-
leiðis út á hlíðina og ferðamenn
farnir að nota hann fyrir bíla og
stytta með því gönguleiðina að og
frá Bolungavík, eftir því sem teygð
ist úr veginum. Um Leið var hlut-
veiM Yztahússins lokið sem áning-
aráraðar. En hinn nýi húsbóndi
í Yztahúsinu átti þó eftir að greiða
til drjúgra muna ferð þeirra, sem
um Óshlíð þurfa að fara í nútíð
og framtíð og taka stein úr götu
þeirra í orðsins fyllstu merkingu,
því að í sex sumur vann hann að
vegagerð á Óshlíð, ásamt fleiri,
við hin erfiðu og hættulegu skil-
yrði, sem þar var við að etja, yfir-
vofandi skriðuföll eða steinkast á
hverju augnabliki, sem orsakað
gátu stórslys. Vekur það undrun
okkar, sem þekkjum Óshlíð, að
ekki skyldu verða meiri slys við
vegagerðina en raun varð á, og
í umferðinni síðan. Hefur þar vafa
laust verið haganlega unnið og vel
stjórnað. Það kastar ekki skugga
á neinn, þó að maður trúi því, að
þar hafi verið og sé hulin vernd-
arhönd tiil hjálpar og hlifðar. Hinn
TÍMINN - StJNNUDAGSBLAÐ
525