Tíminn Sunnudagsblað - 25.08.1968, Blaðsíða 4

^ f bæjarvinnunni á R-12 — Valdlmar Stefánsson er vlS stýrlð. Belnt fyrir affan hann er Jón Jóhannsson verkstjórl.
„MÉR LÍDUR BEZT í BÍLNUM "
Rætt við Valdimar Stefánsson, sem lengi ók fyrsta vörubíl Reykjavíkurbæjar og er enn þann dag
í dag við stýrið myrkranna á milli. í þessari viku var hánn við uppskipun við Reykjavíkurhöfn
og hafði engan tíma til að láta taka af sér nýja mynd.
— Pabbi sálugi hafði jörð á
Stokkseyri, Kumbpravog og nokkr
ar skepnur. Þetta þrjár fjórar kýr,
um f'imimtiu kindur. yfir tuttugu
hross.
Til Stokkseyrar komu engin
vöruski.p nema um hásumarið, því
þar var mjög brimasamt. Þegar
fór að Mða á vetur, fór að vanta
Vörur í verzlunina, kaffi, sykur,
garn til að hnýta net Fólkið not-
aði veturna, þegar lítið var um að
vera, til að hnýta þorskanet og
binda öngla á. Verzlunin hét Ing-
ólfur og var í einkaeign, síðan
kaupfélag. Á hennar vegum voru
fengnir menn til að fara með
vagna til Reykjavíkui ag flytja
það sem þurfti.
Palbbi tpk oft að sér sííkar ferð-
ir, og ég var ekki hár í loftinu,
þegar ég fór að fara með, á sext-
ánda ári, pegar óp. fór að fara ein-
samaU, Þetta voru tvi'hjóla eineyk-
tevagnar og venjulega farið méð
tvo i einu. Gott bótti að hafa sam-
flot og vorum við oft tveir sam-
an með fjóra hesta, fjóra vagna.
Burðargjald var vrsst á kfló, líkt
og í áætiunarbiiieiðum nú, en
ekki var hagnaður -ííiikill. Vagnar
til mannfiutninga þekktust líka,
og voru ijórhjójaðir. Stefán í
Stokkseyrarseli átti einn, sem rúm
aði átta eða tíu manns og var
tjaldað yilr. Þótt. mikill munaður
að taka sér far með honum. Stund-
um flutti hann sjúklinga, í miðj-
um vagninum, en aðrir farþegar
sátu sitt h.voru megin
Það var farið aómu leið og nú,
um SeMoss upp Kamba á Hellis-
heiði, lagt af stað klukkan sex að
mongni og keppzt við að komast
niður að Lögbergi til gistingar.
En væri ertthvað að færð, pýddi
ekki að hugsa sér að ná lengra en
niður á Kolviðarhó}.
Það var mikið erfiði fyrir bles-
aðar skepnurnar að draga þunga
vagna upp Kamba eða standa við
þá niður. Óvanir hestar eða iMa
fóðraðir gátu það alls ekki. Véður
voru misjöfn, Einu sinni man ég
eftir því að við lentum í hríð og
urðum að skilja eftir sex vagna
uppi á Heliisfheiði. Það var á leið-
Inni austur og við íórum með hest-
ana lausa til Stokkseyrar. Tíð var
þá svo slæm, að tvær vikur liðu
án þees v.'ð gætum vitjað vagn-
anna.
Seinasta veturinn, sem ég bjó á
Stokkseyri, 1918—1919 fór ég
áitján slikar ferðir. Þá var mjö.g
kalt, fros’ið mest þrjátíu og sex
stiig á Hóinum. Hiarn var yfir öllu,
svo hart, að hvergi markaði spor,
og farið beint af augum. Eftir
þennan vetur flutti ég til Reykja-
víkur með konuna mína Við vor-
um ung og allslau ;, en ég var svo
heppinn, að Jósef heitinn Magnús-
son, bróðir séra Óiafs í Arnarbæli,
gat útvegað mér vinnu hjá Reykja-
ví'kurbæ, par sem hann var áhalda
vörður.
Þá var .ítið hefðarsnið á Reykja-
vík. Spítalarmir í Landakoti og
Laugarnesi, svo og blessuð Skóla-
varðan, risu hæsí. þegar horft var
til bæjaríns. Glæsilegustu húsin
voru kannski Höiði við Rauðarár-
vík og slórhýsi Thor Jánsens ná-
lægt tjörninni. Tcrfbæir voru að
mestu horfnir nema vestur í bæn-
um, en engin gaia var steinlögð ut-
628
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ