Tíminn Sunnudagsblað - 25.08.1968, Blaðsíða 10

Alexander Nejmírok:
LANDFLÓTTA
Dag eftir dag — aðeins halda í sér líftórunni,
gleyma aldri sínum, súpa á tebolla,
skattyrða vini sina ástæðulaust,
beygður af oki lóslitins frelsis.
Tala aftur og fram um Lamartine, Proust,
kyssa hæversklega á hendur.
Dreyma svo öldugjálp og ungmeyjabros
við reykinn af ódýrum vindlingi.
Syrgja ættaróðulin, misst fyrir fullt og allt,
hlusta eftir löngu þögnuðu sporaglamri,
merkja krossi annarra tyllidaga:
brúðkaup, barnaskírn, jarðarför ....
Lifa — í dauðu Ijósi blekkinga,
í skugga ósættanlegra hugarfóstra,
hlaupa við fót með blóm síðan í gær
til kvöldverðar hjá sinni fölnuðu þokkadís.
Troðast í þröng og gljáandi kvöldföt
í molluhita síðdegis,
skrifa Ijóð stórskálda í vísnabókina,
látast ástfanginn og fara snemma heim.
Útskúfaður eins og rusl á háalofti;
tilgangslaust gervilíf.
Og dauðinn kemur. Eins og flækingsköttur
mjálmar hann með loppuna á hurðinni.
.Halldóra B. Björnsson, íslenzkaði.
hana meir. Orsökin var sú, að stýr-
ið var hægra megin Sá var háttur
konungs að sitja frammi í á öku-
ferðum, en hefði hann gert pað í
þessari bifreið, he'ði hann orðið
að sitja vinstra megin við bílstjór-
ann. Og það var óþpiandi niður-
læging. Höfðingjarnir austur þar
myndu sem sagt hreint ekki
reka upp stór augu, þótt athygli
þeirra væ -i vakin á því. hve glögg-
lega sæti Krists á himnum er á-
kvarðað í trúarjátningu kristinnar
kirkju. Siðir, af þessu tagi tíðkast
líka enn meðal Norðurálfuþjóða,
svo að þeir ætíu B.lir að tala háðs-
lega um tiktúrur austurlenzkra
fursita. Hannes Hafstein lét Friðrik
VIII ganga sér við hægri hlið upp
bryiggjuna, pegar hann kom hing-
að til lancls árið 1907 og ríða sér
við hægri hlið á íerðinni um Suð-
urland. Sama hátc hafði Hermann
Jónasson á, er í*£nn tók á móti
Friðriki ríkiserfingja, svo að nokk-
uð sé nefnt. Báðir fylgdu réttum
eglum við móttöiru konungborins
ólks. Á myndum sést líka að fyr-
irmenn Breta hér á landi stóðu við
vinstri hlið Churehills sjálfs, er
hann kom hingað til Reykjavíkur
í heimfistyrjöMinni síðari.
Fá eru þau tungumól Norður-
landalþjóðd, þar sem lýsingarorð
það, er haft er um eiginleika örv-
hentra, hefur ekki einnig niðrandi
merkingu Gjarnast bendir það
jafnframt til klaufaskapar, óvissu
eða linku. Má þa: minnast dönsku
orðanna „kejtet“ og „kejthánde.“
og enska orðsius „left-handed“.
Þau enu hreint ekki hlutlausrar
meikingar. Þó að það hafi nú oft-
ast betri hljóm f eyrum almenn-
ings í nágrannaiöndum okkar,
þegar talað er um vinstrimenn í
stjórnmáLum heldur en hægri-
menn, þar eð hinir fyrrnefndu
teljast Jýðræðissinnaðri, félags-
hneigðari og alþýðlegri, þá hefur
sú nafngift vafa^aust í öndverðu
ekki verið neitt lofsyrði. Þessi
nafngit á xætur að rekja til
frönsku byltingarinnar — hinir
róttæku nýjungamenn, viðbjóður
öllum kmunghoHum mönnum,
sem kusu röð og reglu í mannfé-
laginu, höðu sæti vinstra megin í
þingsalnu n. Meðai engilsaxneskra
þjóða sitja stjórnarandstæðing-
ar einfaldiega ætíð í þeim hluta
þingsalanna, sem er vinstra megin
við þimgfoT-setann. Orsökin er auð-
vitað sú, að frá öndverðu hafa
þeir, sem höfðu töglin og hagld-
irnar, valið sér hið góða hlutskipt-
ið — þau sætin, sem virðulegri
voru.
— Samband korunga og annarra
pótintáta, sem stóðu ofar lögum
og siðaregium, er aðrir áttu að
Mta, við frillur sínar var nefnt
gifting til vinstri handar. Slíkt var
eki hrósvert, hversu háir herrar,
sem áttu í hlut, og mátti einungis
hafa það í hvíslingum, Annars var
mönnum hegnt eins og óorðvarir
menn af Skaganum fengu að reyna
hér fyrr á öldum
í þjóðtrú fjölmargra landa eru
ósjálfráðar hreyfingar með vinstri
hendi taldar boða itlt, þótt sams
konar hreyíingar með hægri hendi
boðuðu gott. Sums staðar va-r það
jafnvel feigðarboð'. ef menn klæj-
aði ákaft á stóru tá á vinstra fæti.
Útbreidd var líka sú trú að svein-
börn fæddust af sæði úr hægra
eista, en telpur, stm voru óvirðu-
legra afkvæmi. úr hinu vinstra.
Hér á lanöi var því trúað, að
sveinbörn kæmu undir, ef konan
hallaði sér á hægrl hlið eftir getn-
aðinn, en meybrrn, þegar hún
hallaði sér á vi.i.^lri nlið. Þá var
betra að hafa góða gát á athöfn-
um sínum, ef fólk vildi ekki láta
hendingu ráða. J Englandi var
mörgum iiia við að vera í verki
með örvhentum mönnum, þar eð
þeir töldust óheillakrákur, sem við
búið var, að leiddu eitthvað illt yf-
ir vinnufélaga sína
IV
Kunnara er en frá þurfi að
segja, að til skumms tíma hefur
verið lagt ofurkapp á að venja örv-
hent börn og unglinga af því að
beita vinstri hendinni Þessa gætti
ekki hvað sízt við skriftarkennslu,
o.g mun margur snarpur löðrung-
634 :
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ